W Pythonie 2.7 oba poniższe zrobią to samo
print("Hello, World!") # Prints "Hello, World!"
print "Hello, World!" # Prints "Hello, World!"Jednak poniższe nie będą
print("Hello,", "World!") # Prints the tuple: ("Hello,", "World!")
print "Hello,", "World!" # Prints the words "Hello, World!"W nawiasach Python 3.x on printjest obowiązkowy, co zasadniczo czyni go funkcją, ale w wersji 2.7 obie będą działać z różnymi wynikami. O czym jeszcze powinienem wiedzieć printw Pythonie 2.7?
from __future__ import print_function
Odpowiedzi:
W Pythonie 2.x printjest właściwie instrukcją specjalną, a nie funkcją *.
Z tego powodu nie można go używać w następujący sposób: lambda x: print x
Zauważ, że (expr)nie tworzy krotki (skutkuje expr), ale ,tak. Prawdopodobnie powoduje to zamieszanie między print (x)iw print (x, y)Pythonie 2.7
(1) # 1 -- no tuple Mister!
(1,) # (1,)
(1,2) # (1, 2)
1,2 # 1 2 -- no tuple and no parenthesis :) [See below for print caveat.]Ponieważ jednak w Pythonie 2.x printjest to specjalna instrukcja składniowa / konstrukcja gramatyki , to bez nawiasów traktuje znaki ,w specjalny sposób - i nie tworzy krotki. To specjalne traktowanie printinstrukcji umożliwia jej działanie w inny sposób, jeśli występuje na końcu ,lub nie.
Miłego kodowania.
* To printzachowanie w Pythonie 2 można zmienić na zachowanie w Pythonie 3:
from __future__ import print_function(expr) != tuplewyjaśnienie :-)
To wszystko jest bardzo proste i nie ma nic wspólnego z kompatybilnością wsteczną lub wsteczną.
Ogólna forma printinstrukcji we wszystkich wersjach Pythona przed wersją 3 to:
print expr1, expr2, ... exprn(Każde wyrażenie jest po kolei oceniane, konwertowane na ciąg i wyświetlane ze spacją między nimi).
Pamiętaj jednak, że umieszczanie nawiasów wokół wyrażenia to wciąż to samo wyrażenie.
Możesz więc również napisać to jako:
print (expr1), (expr2), ... (expr3)Nie ma to nic wspólnego z wywołaniem funkcji.
print (expr1), (expr2), ... (expr3)to, dlaczego print (expr1, expr2, ... , expr3)jest legalny w Pythonie 2.x, a nie powinien być zgodny ze standardami 2.x.
Tutaj mamy ciekawy efekt uboczny, jeśli chodzi o UTF-8.
>> greek = dict( dog="σκύλος", cat="γάτα" )
>> print greek['dog'], greek['cat']
σκύλος γάτα
>> print (greek['dog'], greek['cat'])
('\xcf\x83\xce\xba\xcf\x8d\xce\xbb\xce\xbf\xcf\x82', '\xce\xb3\xce\xac\xcf\x84\xce\xb1')Ostatni wydruk to krotka z szesnastkowymi wartościami bajtów.
reprna niej, w którym to momencie prawdopodobnie koduje wszystkie ciągi w dykt do ASCII.
#encoding=utf-8, linux env LANG=en_US.UTF-8. Więc repr koduje nie używając domyślnego ASCII, ale kodowania utf-8.
strze specjalnym string_escapekodowaniem. Ciąg był już zakodowany w Unicode jako UTF-8.
reprprawdopodobnie podejmuje kroki w celu zapewnienia, że tekst może być reprezentowany przez ASCII (za pomocą znaków ucieczki znaków spoza ASCII), niekoniecznie że ciąg jest zakodowany jako ASCII. Nadal nie wiem, czy to jest całkowicie dokładne.
repr()dane wyjściowe po przekonwertowaniu na łańcuch (nie implementują __str__, tylko __repr__). To, co widzisz, nie jest wyjątkowe w UTF-8; the repr()string daje poprawne literały łańcuchowe Pythona, które są bezpieczne dla ASCII.
Zasadniczo w Pythonie przed Pythonem 3 print był specjalną instrukcją, która wyświetlała wszystkie ciągi znaków, jeśli otrzymano je jako argumenty. Czyli print "foo","bar"po prostu oznaczało „print 'foo', a następnie 'bar'”. Problem z tym było to było kuszące, aby działać tak, jakby były funkcją drukowania, a gramatyka Python jest niejednoznaczna na tym, ponieważ (a,b)jest krotką zawierającą aa bjednak foo(a,b)to wywołanie funkcji dwóch argumentów.
Dlatego wprowadzili niekompatybilną zmianę dla 3, aby programy były mniej niejednoznaczne i bardziej regularne.
(Właściwie myślę, że 2.7 zachowuje się tak jak 2.6 w tym, ale nie jestem pewien.)
printjest właściwie instrukcją specjalną, a nie funkcją. Dlatego też nie można go używać w taki sposób, jak:lambda x: print xUwaga,(expr)która nie tworzy krotki (skutkujeexpr), ale,tak.