Dlaczego wyrażenia złożone?

Oto przykład z książki, którą czytam:

volume = begin
    len = 10
    breadth = 20
    height = 30
    len * breadth * height
end

Dlaczego potrzebuję wyrażeń złożonych? Mógłbym po prostu napisać volume = 10 * 20 * 30lub volume = len * breadth * heightnapisać funkcję dla tej lub anonimowej funkcji ...

Dlaczego używam begini end? Lub prawdopodobnie lepsze pytanie: kiedy ich używam, jak sądzę, powyższy przykład z książki prawdopodobnie nie jest zbyt dobry.

Sądzę, że istnieje wiele sytuacji, w których begin ... endbloki są przydatne, ale jak zauważyłeś, często możesz również osiągnąć podobny efekt z innymi konstrukcjami, takimi jak funkcje itp.

Do czego można begin ... endużyć bloków?

• Po prostu „zawierają” zmienne i ich nazwy: len, breadth, i heightbędzie istnieć tylko w bloku i nie zanieczyszczają otaczające nazw.
• Aby zastosować makra do bloku kodu, a nie do pojedynczych instrukcji. Na przykład @inbounds begin <all my code without bounds checking goes here> endlub owijanie @time begin ... endfragmentu kodu.
• Aby utworzyć zasięg lokalny w otaczającym zasięgu globalnym ( na przykład, aby uniknąć nieporozumień zakresu globalnego ). (Należy zauważyć, że jak wskazano w komentarzach begin ... end, nie wprowadza się zasięgu lokalnego, ale argument dotyczy podobnego let ... endbloku.)

W szczególności drugi punkt dotyczy tego, do czego ich używam w swoich kodach.

Aby uogólnić to, co wszyscy inni powiedzieli: bloki pozwalają konwertować listę instrukcji (składniowe „frazy”, które nie mają wartości, tzn. Nie mogą być przypisane) na jedno wyrażenie („fraza”, która reprezentuje wartości i może być przypisana ).

Na przykład, chociaż nie powinieneś, możesz pisać

x = begin
    s = 0
    for i = 1:10
        s += i^2
    end
    s
end

przypisać xdo wyniku operacji zapętlenia. (Z zastrzeżeniem, że ostatnia instrukcja w sekwencji musi faktycznie być wyrażeniem - w przeciwnym razie wyrażenie nie miałoby żadnej wartości).

Uzasadnionym przypadkiem użycia tego jest wygenerowany kod. Na przykład możesz się odwrócić

x = @somthing bla blub

w

x = begin
   (stuff involving bla and blub)
end

w sposób przejrzysty dla użytkownika, podczas gdy @somethingmoże swobodnie generować dowolne konstrukcje językowe.

Lub jeśli chcesz napisać anonimową funkcję o dłuższym ciele (i nie używać functionformularza):

f = x -> begin
   ...
end

Jednym z zastosowań tych bloków jest zrozumienie:

A = [ begin
           x = y^2
           x - x^2 + 2
         end
         for y = 1:5 ]

Możesz zrobić funkcję i użyć jej zamiast tego w zrozumieniu, ale czasami jest to wygodne. Jest używany, gdy chcesz gdzieś użyć wielowierszowego bloku kodu, np. Do przekazania jako argumentu do makra (co jest bardzo często używane @testsetw standardowej bibliotece Test).

Mówiąc prosto: „start” oznacza tylko blok kodu (patrz dokumentacja na ten temat: https://docs.julialang.org/en/v1/base/base/#begin ).

W powyższym przykładzie nie jest jasne, czy istnieje jakakolwiek wartość dla użycia bloku początkowego vs. deklarowania funkcji.

Nie widzę tego słowa kluczowego używanego w kodzie i osobiście nigdy go nie używałem w praktyce. Moja sugestia, aby po prostu użyć funkcji, ponieważ zrobi to samo.