Tradycyjne podejście jest pełne kodu podstawowego i niezręcznej obsługi zasobów. Dlatego stworzyłem szkielet Spyglass . Aby zademonstrować, jak to działa, oto przykład pokazujący, jak utworzyć niestandardowy widok, który wyświetla tytuł String.
Krok 1: Utwórz niestandardową klasę widoku.
public class CustomView extends FrameLayout {
private TextView titleView;
public CustomView(Context context) {
super(context);
init(null, 0, 0);
}
public CustomView(Context context, AttributeSet attrs) {
super(context, attrs);
init(attrs, 0, 0);
}
public CustomView(Context context, AttributeSet attrs, int defStyleAttr) {
super(context, attrs, defStyleAttr);
init(attrs, defStyleAttr, 0);
}
@RequiresApi(21)
public CustomView(
Context context,
AttributeSet attrs,
int defStyleAttr,
int defStyleRes) {
super(context, attrs, defStyleAttr, defStyleRes);
init(attrs, defStyleAttr, defStyleRes);
}
public void setTitle(String title) {
titleView.setText(title);
}
private void init(AttributeSet attrs, int defStyleAttr, int defStyleRes) {
inflate(getContext(), R.layout.custom_view, this);
titleView = findViewById(R.id.title_view);
}
}
Krok 2: Zdefiniuj atrybut ciągu w values/attrs.xmlpliku zasobów:
<resources>
<declare-styleable name="CustomView">
<attr name="title" format="string"/>
</declare-styleable>
</resources>
Krok 3: Zastosuj @StringHandleradnotację do setTitlemetody, aby poinformować środowisko Spyglass, aby kierowała wartość atrybutu do tej metody, gdy widok jest zawyżony.
@HandlesString(attributeId = R.styleable.CustomView_title)
public void setTitle(String title) {
titleView.setText(title);
}
Teraz, gdy Twoja klasa ma adnotację Spyglass, struktura Spyglass wykryje ją w czasie kompilacji i automatycznie wygeneruje CustomView_SpyglassCompanion klasę.
Krok 4: Użyj wygenerowanej klasy w initmetodzie widoku niestandardowego :
private void init(AttributeSet attrs, int defStyleAttr, int defStyleRes) {
inflate(getContext(), R.layout.custom_view, this);
titleView = findViewById(R.id.title_view);
CustomView_SpyglassCompanion
.builder()
.withTarget(this)
.withContext(getContext())
.withAttributeSet(attrs)
.withDefaultStyleAttribute(defStyleAttr)
.withDefaultStyleResource(defStyleRes)
.build()
.callTargetMethodsNow();
}
Otóż to. Teraz, gdy tworzysz instancję klasy z XML, towarzysz Spyglass interpretuje atrybuty i wykonuje wymagane wywołanie metody. Na przykład, jeśli napompujemy następujący układ, setTitlezostaniemy wywołani z "Hello, World!"argumentem.
<FrameLayout
xmlns:android="http://schemas.android.com/apk/res/android"
xmlns:app="http://schemas.android.com/apk/res-auto"
android:width="match_parent"
android:height="match_parent">
<com.example.CustomView
android:width="match_parent"
android:height="match_parent"
app:title="Hello, World!"/>
</FrameLayout>
Struktura nie ogranicza się do zasobów łańcuchowych i zawiera wiele różnych adnotacji do obsługi innych typów zasobów. Zawiera także adnotacje do definiowania wartości domyślnych i przekazywania wartości zastępczych, jeśli metody mają wiele parametrów.
Zobacz repozytorium Github, aby uzyskać więcej informacji i przykładów.