Dlaczego powinieneś używać strncpy zamiast strcpy?

Edycja: dodałem źródło dla przykładu.

Natknąłem się na ten przykład :

char source[MAX] = "123456789";
char source1[MAX] = "123456789";
char destination[MAX] = "abcdefg";
char destination1[MAX] = "abcdefg";
char *return_string;
int index = 5;

/* This is how strcpy works */
printf("destination is originally = '%s'\n", destination);
return_string = strcpy(destination, source);
printf("after strcpy, dest becomes '%s'\n\n", destination);

/* This is how strncpy works */
printf( "destination1 is originally = '%s'\n", destination1 );
return_string = strncpy( destination1, source1, index );
printf( "After strncpy, destination1 becomes '%s'\n", destination1 );

Który wyprodukował ten wynik:

miejsce docelowe to pierwotnie = 'abcdefg'
Po strcpy miejsce docelowe staje się „123456789”

miejsce docelowe1 pierwotnie = 'abcdefg'
Po strncpy miejsce docelowe1 zmienia się na „12345fg”

Zastanawiam się, dlaczego ktoś miałby chcieć tego efektu. Wygląda na to, że byłoby to zagmatwane. Ten program sprawia, że ​​myślę, że można by w zasadzie skopiować czyjeś nazwisko (np. Tom Brokaw) z Tomem Bro763.

Jakie są zalety używania strncpy() nad strcpy() ?

strncpyzwalcza przepełnienie bufora, wymagając podania w nim długości. strcpyzależy od końcowego \0, co nie zawsze może wystąpić.

Po drugie, nie rozumiem, dlaczego zdecydowałeś się skopiować tylko 5 znaków z 7-znakowego ciągu, ale to daje oczekiwane zachowanie. To tylko kopiowanie pierwszych nznaków, gdzie njest trzeci argument.

Wszystkie nfunkcje są używane do kodowania obronnego przed przepełnieniem bufora. Należy ich używać zamiast starszych funkcji, takich jak strcpy.

strncpy()Funkcja została zaprojektowana z bardzo konkretnego problemu pamiętać: manipulowania ciągi przechowywane w sposób oryginalnych wpisów do katalogów UNIX. Używały one tablicy o stałym rozmiarze, a terminator nul był używany tylko wtedy, gdy nazwa pliku była krótsza niż tablica.

To właśnie kryje się za dwiema osobliwościami strncpy():

• Nie umieszcza terminatora nul w miejscu docelowym, jeśli jest całkowicie wypełniony; i
• Zawsze całkowicie wypełnia miejsce docelowe, w razie potrzeby wpisując wartości nuls.

Dla „bezpieczniejszego strcpy()” lepiej jest używać w następujący strncat()sposób:

if (dest_size > 0)
{
    dest[0] = '\0';
    strncat(dest, source, dest_size - 1);
}

To zawsze zakończy zerowanie wyniku i nie skopiuje więcej niż to konieczne.

Chociaż znam intencję, która się za tym kryje strncpy, nie jest to dobra funkcja. Unikaj obu. Raymond Chen wyjaśnia .

Osobiście, moim wnioskiem jest po prostu unikanie strncpyi wszystkich jego przyjaciół, jeśli masz do czynienia z ciągami znaków zakończonymi zerem. Pomimo „str” w nazwie, funkcje te nie generują ciągów zakończonych znakiem null. Konwertują ciąg zakończony zerem na bufor znaków surowych. Używanie ich, gdy oczekuje się łańcucha zakończonego znakiem null, ponieważ drugi bufor jest po prostu nieprawidłowy. Nie tylko nie uda ci się uzyskać prawidłowego zakończenia zerowania, jeśli źródło jest zbyt długie, ale jeśli źródło jest krótkie, otrzymasz niepotrzebne wypełnienie null.

Zobacz także Dlaczego strncpy jest niepewne?

strncpy NIE jest bezpieczniejsze niż strcpy, po prostu zamienia jeden typ błędów na inny. W C, obsługując łańcuchy C, musisz znać rozmiar swoich buforów, nie ma sposobu na obejście tego. strncpy było uzasadnione w przypadku katalogu wspomnianego przez innych, ale poza tym nigdy nie powinieneś go używać:

• jeśli znasz długość swojego łańcucha i bufora, po co używać strncpy? W najlepszym przypadku jest to strata mocy obliczeniowej (dodawanie bezużytecznych 0)
• jeśli nie znasz długości, ryzykujesz ciche obcięcie napisów, co nie jest dużo lepsze niż przepełnienie bufora

To, czego szukasz, to funkcja, strlcpy()która zawsze kończy ciąg z 0 i inicjalizuje bufor. Jest również w stanie wykryć przepełnienia. Jedynym problemem jest to, że nie jest (naprawdę) przenośny i występuje tylko w niektórych systemach (BSD, Solaris). Problem z tą funkcją polega na tym, że otwiera kolejną puszkę robaków, co widać w dyskusjach na http://en.wikipedia.org/wiki/Strlcpy

Osobiście uważam, że jest znacznie bardziej przydatny niż strncpy()i strcpy(). Ma lepszą wydajność i jest dobrym towarzyszem snprintf(). W przypadku platform, które go nie mają, jest to stosunkowo łatwe do wdrożenia. (w fazie rozwoju aplikacji zastępuję te dwie funkcje ( snprintf()i strlcpy()) wersją trappingową, która brutalnie przerywa program w przypadku przepełnienia bufora lub obcięcia. Pozwala to szybko wyłapać najgorszych przestępców. Szczególnie jeśli pracujesz na bazie kodu innej osoby .

EDYCJA: strlcpy()można łatwo zaimplementować:

size_t strlcpy(char *dst, const char *src, size_t dstsize)
{
  size_t len = strlen(src);
  if(dstsize) {
    size_t bl = (len < dstsize-1 ? len : dstsize-1);
    ((char*)memcpy(dst, src, bl))[bl] = 0;
  }
  return len;
}

Ta strncpy()funkcja jest bezpieczniejsza: musisz podać maksymalną długość, jaką może zaakceptować bufor docelowy. W przeciwnym razie może się zdarzyć, że łańcuch źródłowy nie zostanie poprawnie zakończony zerem. W takim przypadku strcpy()funkcja może zapisać więcej znaków do miejsca docelowego, uszkadzając wszystko, co znajduje się w pamięci za buforem docelowym. Jest to problem przepełnienia bufora używany w wielu exploitach

Również dla funkcji API POSIX, takich jak, read()które nie umieszczają kończącego 0 w buforze, ale zwracają liczbę odczytanych bajtów, możesz albo ręcznie wstawić 0, albo skopiować go używając strncpy().

W Twoim przykładowym kodzie w indexrzeczywistości nie jest indeksem, ale count- mówi, ile maksymalnie znaków ma skopiować ze źródła do celu. Jeśli wśród pierwszych n bajtów źródła nie ma bajtu zerowego, ciąg umieszczony w miejscu docelowym nie zostanie zakończony wartością null

strncpy wypełnia miejsce docelowe wartością „\ 0” dla rozmiaru źródła, nawet jeśli rozmiar miejsca docelowego jest mniejszy ....

manpage:

Jeśli długość src jest mniejsza niż n, strncpy () wypełnia pozostałą część dest bajtami zerowymi.

i nie tylko reszta ... także po tym, aż do osiągnięcia n znaków. W ten sposób otrzymujesz przepełnienie ... (zobacz implementację strony podręcznika)

Może to być używane w wielu innych scenariuszach, w których musisz skopiować tylko część oryginalnego ciągu do miejsca docelowego. Używając strncpy () możesz skopiować ograniczoną część oryginalnego ciągu w przeciwieństwie do strcpy (). Widzę, że wysłany przez Ciebie kod pochodzi z witryny publib.boulder.ibm.com .

To zależy od naszych wymagań. Dla użytkowników systemu Windows

Używamy strncpy zawsze, gdy nie chcemy kopiować całego ciągu lub chcemy skopiować tylko n liczby znaków. Ale strcpy kopiuje cały ciąg, w tym kończący znak null.

Te linki pomogą Ci dowiedzieć się więcej o strcpy i strncpy oraz o tym, gdzie możemy ich użyć.

o strcpy

o strncpy

strncpy jest bezpieczniejszą wersją strcpy w rzeczywistości nigdy nie powinieneś używać strcpy, ponieważ jego potencjalna luka w przepełnieniu bufora sprawia, że ​​system jest podatny na wszelkiego rodzaju ataki