Możesz mieszać C ++ z Objective-C, jeśli robisz to ostrożnie. Jest kilka zastrzeżeń, ale ogólnie można je mieszać. Jeśli chcesz je zachować osobno, możesz ustawić standardową funkcję opakowującą C, która daje obiektowi Objective-C użyteczny interfejs w stylu C z kodu innego niż Objective-C (wybierz lepsze nazwy dla swoich plików, wybrałem te nazwy dla szczegółowości):
MyObject-C-Interface.h
#ifndef __MYOBJECT_C_INTERFACE_H__
#define __MYOBJECT_C_INTERFACE_H__
// This is the C "trampoline" function that will be used
// to invoke a specific Objective-C method FROM C++
int MyObjectDoSomethingWith (void *myObjectInstance, void *parameter);
#endif
MyObject.h
#import "MyObject-C-Interface.h"
// An Objective-C class that needs to be accessed from C++
@interface MyObject : NSObject
{
int someVar;
}
// The Objective-C member function you want to call from C++
- (int) doSomethingWith:(void *) aParameter;
@end
MyObject.mm
#import "MyObject.h"
@implementation MyObject
// C "trampoline" function to invoke Objective-C method
int MyObjectDoSomethingWith (void *self, void *aParameter)
{
// Call the Objective-C method using Objective-C syntax
return [(id) self doSomethingWith:aParameter];
}
- (int) doSomethingWith:(void *) aParameter
{
// The Objective-C function you wanted to call from C++.
// do work here..
return 21 ; // half of 42
}
@end
MyCPPClass.cpp
#include "MyCPPClass.h"
#include "MyObject-C-Interface.h"
int MyCPPClass::someMethod (void *objectiveCObject, void *aParameter)
{
// To invoke an Objective-C method from C++, use
// the C trampoline function
return MyObjectDoSomethingWith (objectiveCObject, aParameter);
}
Funkcja opakowania nie musi znajdować się w tym samym .mpliku co klasa Objective-C, ale plik, w którym istnieje, musi być skompilowany jako kod Objective-C . Nagłówek, który deklaruje funkcję opakowania, musi być zawarty zarówno w kodzie CPP, jak i Objective-C.
(UWAGA: jeśli plik implementacji Objective-C ma rozszerzenie „.m”, nie będzie łączył się z Xcode. Rozszerzenie „.mm” mówi Xcode, aby oczekiwał kombinacji Objective-C i C ++, tj. Objective-C ++. )
Możesz zaimplementować powyższe w sposób zorientowany obiektowo, używając idiomu PIMPL . Implementacja jest tylko trochę inna. Krótko mówiąc, umieszczasz funkcje opakowujące (zadeklarowane w „MyObject-C-Interface.h”) wewnątrz klasy z (prywatnym) wskaźnikiem void do instancji MyClass.
MyObject-C-Interface.h (PIMPL)
#ifndef __MYOBJECT_C_INTERFACE_H__
#define __MYOBJECT_C_INTERFACE_H__
class MyClassImpl
{
public:
MyClassImpl ( void );
~MyClassImpl( void );
void init( void );
int doSomethingWith( void * aParameter );
void logMyMessage( char * aCStr );
private:
void * self;
};
#endif
Zwróć uwagę, że metody opakowujące nie wymagają już wskaźnika void do instancji MyClass; jest teraz prywatnym członkiem MyClassImpl. Metoda init służy do tworzenia instancji MyClass;
MyObject.h (PIMPL)
#import "MyObject-C-Interface.h"
@interface MyObject : NSObject
{
int someVar;
}
- (int) doSomethingWith:(void *) aParameter;
- (void) logMyMessage:(char *) aCStr;
@end
MyObject.mm (PIMPL)
#import "MyObject.h"
@implementation MyObject
MyClassImpl::MyClassImpl( void )
: self( NULL )
{ }
MyClassImpl::~MyClassImpl( void )
{
[(id)self dealloc];
}
void MyClassImpl::init( void )
{
self = [[MyObject alloc] init];
}
int MyClassImpl::doSomethingWith( void *aParameter )
{
return [(id)self doSomethingWith:aParameter];
}
void MyClassImpl::logMyMessage( char *aCStr )
{
[(id)self doLogMessage:aCStr];
}
- (int) doSomethingWith:(void *) aParameter
{
int result;
// ... some code to calculate the result
return result;
}
- (void) logMyMessage:(char *) aCStr
{
NSLog( aCStr );
}
@end
Zwróć uwagę, że MyClass jest tworzony przez wywołanie MyClassImpl :: init. Możesz utworzyć wystąpienie MyClass w konstruktorze MyClassImpl, ale generalnie nie jest to dobry pomysł. Instancja MyClass jest niszczona z destruktora MyClassImpl. Podobnie jak w przypadku implementacji w stylu C, metody opakowujące po prostu odnoszą się do odpowiednich metod MyClass.
MyCPPClass.h (PIMPL)
#ifndef __MYCPP_CLASS_H__
#define __MYCPP_CLASS_H__
class MyClassImpl;
class MyCPPClass
{
enum { cANSWER_TO_LIFE_THE_UNIVERSE_AND_EVERYTHING = 42 };
public:
MyCPPClass ( void );
~MyCPPClass( void );
void init( void );
void doSomethingWithMyClass( void );
private:
MyClassImpl * _impl;
int _myValue;
};
#endif
MyCPPClass.cpp (PIMPL)
#include "MyCPPClass.h"
#include "MyObject-C-Interface.h"
MyCPPClass::MyCPPClass( void )
: _impl ( NULL )
{ }
void MyCPPClass::init( void )
{
_impl = new MyClassImpl();
}
MyCPPClass::~MyCPPClass( void )
{
if ( _impl ) { delete _impl; _impl = NULL; }
}
void MyCPPClass::doSomethingWithMyClass( void )
{
int result = _impl->doSomethingWith( _myValue );
if ( result == cANSWER_TO_LIFE_THE_UNIVERSE_AND_EVERYTHING )
{
_impl->logMyMessage( "Hello, Arthur!" );
}
else
{
_impl->logMyMessage( "Don't worry." );
}
}
Masz teraz dostęp do wywołań MyClass poprzez prywatną implementację MyClassImpl. Takie podejście może być korzystne, jeśli tworzysz aplikację przenośną; możesz po prostu zamienić implementację MyClass na specyficzną dla drugiej platformy ... ale szczerze mówiąc, to, czy jest to lepsza implementacja, jest bardziej kwestią gustu i potrzeb.