Czy aliasing występuje w fotografii filmowej?

Obserwowałem aliasing z cyfrowymi zdjęciami i filmami. Chociaż film nie ma nieskończonej rozdzielczości , wydaje się, że ziarno filmu nie ma regularności czujnika cyfrowego , więc aliasing może nie wystąpić. Czy aliasing występuje w fotografii filmowej nawet w przypadku losowo rozmieszczonych ziaren filmu?

Nie. Aliasing jest wynikiem próbkowania , pobierania dyskretnych próbek lub odczytów sygnału z wystarczająco niską częstotliwością, że częstotliwości w sygnale wejściowym są mylone z innymi częstotliwościami, tak że nie można ich od siebie odróżnić.

Gdyby ziarno filmu było wyrównane z regularnością, ich częstotliwość przestrzenna stworzyłaby możliwości aliasingu, tak jak robią to czujniki cyfrowe.

W przypadku obrazów statycznych efekty, które można by opisać terminem „aliasing”, nie wystąpią w kliszy fotograficznej, ponieważ nie ma regularnych odstępów ani wyrównania ziaren światłoczułych, więc nie występuje współwystępowanie lub prawie współwystępowanie z regularnymi odstępami. wzór i ziarno filmu.

W przypadku ruchomych obrazów nie ma znaczenia, jaki nośnik jest używany do przechwytywania obrazu, coś takiego jak koła wozu lub obracające się śmigła mogą czasami wydawać się obracać w odwrotnym kierunku i / lub z mniejszymi prędkościami niż ich rzeczywisty obrót. Wynika to z regularnego czasu próbkowania klatek obrazu (naświetlanie filmu lub próbkowanie czujnika obrazu). W przypadku filmu tego rodzaju aliasing jest nieunikniony, ponieważ klatki filmu muszą być trzymane nieruchomo w bramce przez pewien czas ekspozycji, a następnie przesuwane przy zamkniętej migawce. To sprawia, że ​​każda klatka jest dyskretnym momentem w czasie. Chociaż ekspozycja może być wystarczająco długa, aby uchwycić pewną ilość rozmycia w ruchu, istnieje oddzielenie od następnej klatki, więc może występować dwuznaczność w prawdziwym nagrywanym ruchu.

Odpowiedź scottbb jest prawidłowa, ponieważ w kamerze nie występuje aliasing. Jednak niektóre formy aliasingu występują poza aparatem:

Te wzory mory są widoczne zarówno dla aparatów filmowych, jak i cyfrowych.

Tak ... Antyaliasing pochodzi z pojedynczego serwisu fotograficznego odbierającego wiele promieni światła ... w kategoriach CG jest to określane jako podpróbkowanie - lub próbkowanie stochastyczne - w zależności od algorytmu antyaliasingu. Niektóre odpowiedzi wspominają, że aliasing nie występuje w fotografii filmowej, ponieważ wrażliwe na światło kryształy nie są wyrównane w idealnej 4-stronnej konfiguracji siatki. Jest to nieistotne, ponieważ aliasing może się odbywać w dowolnej konfiguracji na zdjęciach lub w kryształach wrażliwych na światło.

Mechanizm występujący naturalnie w fotografii filmowej, który zapobiega wizualnym artefaktom aliasingu, polega na tym, że każdy kryształ wrażliwy na światło jest aktywowany przez wiele promieni światła, przy czym każdy promień światła ma niewielkie odchylenie w wektorze, a zatem przenosi nieco inny fragment obrazek. Do tego dochodzą czasy ekspozycji i niewielkie wahania, które drastycznie zmniejszają artefakty aliasingu.

Kolejny mechanizm jest obecny w fotografii filmowej, który pomaga w redukcji artefaktów aliasingu: mały rozmiar wrażliwych na światło kryształów. Odpowiada to bezpośrednio liczbie pikseli, jeśli aparat był cyfrowy. Mniejsze fotokryształy oznaczają mniejszą liczbę ISO, oznaczają mniej szumów na obrazie, ale wiele bardziej wrażliwych na światło kryształów uaktywnia się w celu uzyskania właściwej ekspozycji.

Wyższe wartości ISO oznaczają większe kryształy, co z kolei oznacza, że ​​mniej kryształów musi zostać naświetlonych - dlatego przy słabym świetle lub w fotografii akcji.

Ostateczny dowód na to, że fotografia filmowa cierpi na aliasing, znajduje się na przykładzie samych filmów o wyższej ISO. Ta ziarnistość - będąca znakiem rozpoznawczym filmów o wysokiej ISO - oznacza, że ​​patrzysz na każdy aktywowany światłem kryształ. Innymi słowy ... im większe ziarno na filmie (wyższe ISO), tym większy współczynnik szumów, co oznacza większy współczynnik aliasingu.

Tak. A raczej może; to niekoniecznie oznacza, że ​​tak. Film ma skończoną liczbę odrębnych cząsteczek, które reagują na światło; każdy jest próbką. Aliasing ma miejsce, ilekroć liczba próbek jest mniejsza niż jest to potrzebne do przedstawienia szerokości pasma sygnału. Lub z przeciwnej perspektywy, ilekroć sygnał nie jest wystarczająco ograniczony pasmem, odpowiadający liczbie próbek, które zostaną pobrane.

Czy aliasing faktycznie się dzieje? Niezależnie od tego, czy Twój aparat jest filmowy, czy cyfrowy, zależy to od optyki: czy ograniczenia obiektywów skutecznie ograniczą pasmo obrazu, który dociera do filmu / czujnika poniżej częstotliwości Nyquista do próbkowania.

Aliasing to termin w żargonie komputerowym. Jest to zniekształcenie lub błędna identyfikacja.

Konwencjonalna fotografia chemiczna (film fotograficzny i odbitki fotograficzne) często jest nękana zniekształceniem, błędną identyfikacją itp.

Po pierwsze, niewłaściwe renderowanie: chcemy wiernego obrazu. W fotografii czarno-białej chcemy poprawnego renderowania monochromatycznego. Innymi słowy, mamy z góry przyjęte pojęcie, w jaki sposób różne kolory w naturze powinny się odtwarzać jako odcienie szarości. Dostosowanie receptur filmowych zajęło ponad 150 lat, a my jeszcze nas nie ma (cierpi również technologia cyfrowa).

To samo dotyczy obrazowania kolorowego. Czułość kolorów filmów jest regulowana od ponad 100 lat. Jeszcze nie ma (to samo dla cyfrowej).

Film jest przezroczystą podstawą, wielokrotnie powleczoną zarówno z przodu, jak iz tyłu różnymi warstwami dodatków. Niektóre filmy kolorowe mają aż 17 warstw. Na styku płaszczy pojawiają się odbicia. Plus najjaśniejsze obiekty obiektu przenikają wszystkie warstwy, a następnie odbijają się z powrotem do filmu, odsłaniając go od tyłu. Powoduje to rozprzestrzenienie się czegoś, co powinno być niewielkim obszarem ekspozycji, tworząc aureolę wokół podświetlenia. To się nazywa halacja.

Warstwy folii, z wyjątkiem powłoki przeciwhałasowej, powinny być przezroczyste. Ale niestety mają mętność. To zabłocenie zniekształca obraz. Przezroczysta podstawa folii tworzy „lekkie orurowanie”. Zbłąkane światło, uwięzione między skrzyżowaniami, podróżuje, odsłaniając w ten sposób zamglenie.

Istnieją setki innych zjawisk zniekształcających obraz; wiele jest wspólnych zarówno dla filmu, jak i cyfrowego. Jeśli chodzi o to, gdzie guma styka się z drogą, zarówno cyfrowa, jak i filmowa mają zalety i wady.

Gdy fotografie są reprodukowane przez druk (litografia lub analogicznie), oryginał jest ponownie fotografowany przez ekran (taśmę lub linijkę). Rezultatem jest „półton”. Są to obrazy przedrukowane w książkach i gazetach. Obraz podlega aliasingowi. Ta plaga jest taka sama w przypadku filmu cyfrowego i filmu.