Jest to teoretycznie możliwe, ale nie jest to generalnie praktyczne.
Aby to zrobić, potrzebujesz stosunkowo wąskiego filtru pasmowo-przepustowego, który ogranicza światło przechodzące do punktu, w którym wpłynie tylko na jeden kolor (zwykle) trzech wykrytych przez czujnik (przynajmniej w stopniu, w którym jest widoczny efekty na zrobionym zdjęciu).
Takie wąskopasmowe filtry zostały zbudowane i są w regularnym użyciu - na przykład są regularnie używane w multipleksowaniu z podziałem fal, który jest używany do jednoczesnego wysyłania wielu sygnałów przez światłowód. Po stronie nadawczej bierzesz wiele sygnałów, kodujesz każdy jako jeden kolor światła i mieszasz światło przed transmisją.
Po stronie odbiorczej przepuszczasz to światło przez tę samą liczbę wąskich filtrów pasmowoprzepustowych, abyś mógł zrekonstruować oryginalne strumienie danych.
Dlaczego nie jest to praktyczne: dwa powody. Przede wszystkim takie filtry mogą być dość duże i drogie. Po drugie, (prawdopodobnie ważniejsze dla celów fotograficznych), gdy dostajesz wąskie pasmo, które jest przekazywane, zwykle dostajesz sporo tłumienia w paśmie przepustowym. Oznacza to, że wraz z pozbyciem się światła, którego nie chcesz, zazwyczaj tracisz sporo światła, którego chcesz.
W typowej kamerze mamy do czynienia tylko z trzema kolorami czujników, rozmieszczonymi dość szeroko w spektrum. Zazwyczaj chciałbyś zachować zielone światło, ponieważ 1) jest to zakres, w którym oczy ludzkie są zwykle najbardziej wrażliwe, i 2) na typowym czujniku, masz dwa razy więcej zielonych dołków czujnikowych niż dołek czujnika czerwonego lub niebieskiego.
Astronomowie używają również dość wąskich filtrów pasmowo-przepustowych dość regularnie. Mówiąc konkretnie, jeden rodzaj mgławicy emisyjnej emituje światło z powodu potrójnie zjonizowanego tlenu (inaczej „tlen III”). Emitowane światło ma 496 nm i 501 nm, które są dość zbliżone do środka zielonego zakresu:
Tak więc, jeśli wstawimy filtr przepuszczający tylko te długości fali światła i zatrzymamy zasadniczo wszystko inne, otrzymamy zdjęcia, które są bardzo zbliżone do czysto monochromatycznych, niezależnie od aparatu / czujnika / filmu użytego do wykrywania światła. Takie filtry są łatwo dostępne (Googling dla oxygen-III filterwłączy się wiele wyborów). Dla przykładu, oto krzywa odpowiedzi dla jednego z tych filtrów:
Ten konkretny jest filtrem wodoru-beta, ale dostępne są filtry tlenu III z podobnie wąskim pasmem przepustowym. Kilka nieco szerszych filtrów pasmowo-przepustowych (nadal zwykle nazywanych „wąskopasmowymi”) jest „dostrojonych”, aby umożliwić zarówno emisję wodoru beta (486 nm), jak i tlen III (496 i 501 nm). Ten jednak odfiltrowałby większość emisji przy 496 nm i zasadniczo całość przy 501 nm, chociaż dla większości ludzi wszystkie trzy kolory są bardzo podobne (głęboka zieleń z odrobiną niebieskiego).
Filtry te są jednak zasadniczo przeznaczone do stosowania w teleskopach, a nie w aparatach. Zazwyczaj są w rozmiarach (np. 2 cale) używanych do okularów do okularów. Blokują również dużo światła widzialnego, dlatego zwykle zaleca się ich stosowanie tylko na stosunkowo dużych teleskopach - co najmniej 8 lub 10 cali to zwykle minimalne, aby były bardzo użyteczne.
Nawet zakładając, że możesz zamontować filtr i żyć przy przepuszczanej ilości światła, pozostanie ci jeden problem: chociaż twoje zdjęcie byłoby (prawie całkowicie) monochromatyczne, chyba że wykonasz wstępne przetwarzanie, nie będzie pokazane jako odcienie szarości, pojawiłyby się jako odcienie zieleni.
Widzę jeszcze jeden końcowy problem z użyciem tych filtrów: to, co byś otrzymał, prawdopodobnie nie działałoby dobrze w przypadku większości rodzajów fotografii. Wczesny czarno-biały film miał dość szeroki zakres czułości, ale najbardziej na niego oddziaływało światło niebieskie, a tylko dość słabo światło czerwone.
Później plik czarno-biały („film panchromatyczny”) został dostosowany tak, aby miał czułość w zakresie widzialnym, co znacznie bardziej odpowiadało normalnemu widzeniu. Było to wystarczające ulepszenie, że dość szybko zastąpiło film ortochromatyczny dla większości typowych fotografii.
W tym przypadku wykryłbyś znacznie węższy zakres światła niż ten film ortochromatyczny - do tego stopnia, że prawdopodobnie nie byłbyś w stanie uzyskać wyników, które byłyby przydatne w większości typowych celów.
Z drugiej strony, istnieje również kilka zalet korzystania z takich wąskopasmowych filtrów w niektórych okolicznościach. Na przykład, ponieważ obiektyw musi skupiać tylko jedną długość fali światła, aberracja chromatyczna staje się zasadniczo nieistotna. Może to poprawić rozdzielczość (chociaż dokładna poprawa będzie zależeć od tego, jak duża aberracja chromatyczna musiał się zacząć od obiektywu).
