Z mojego doświadczenia, autofokus rzadko działa dobrze na latające ptaki. Najgorsze jest to, że jest nieprzewidywalny - niezmiennie, zgodnie z prawem Murphy'ego, moment, w którym orzeł, którego śledziłeś przez 15 minut, w końcu dostrzega zdobycz na ziemi i decyduje się na wykonanie niesamowitego akrobatycznego manewru typu flip-and-dive dokładny moment, w którym autofokus decyduje, że zgubił ścieżkę, i rozpoczyna losowe skanowanie tam iz powrotem.
Z mojego doświadczenia wynika, że rozwiązaniem jest po prostu ręczne ustawianie ostrości . Z długim obiektywem i tak będziesz chciał trzymać jedną rękę na obiektywie, więc nie jest trudno trzymać go za pierścień ostrości i obracać go lekko w przód iw tył, aby utrzymać ostrość.
Przy odrobinie praktyki (spróbuj na lokalnych wronach lub mewach!) Nauczysz się utrzymywać ptaka w dobrym stanie, gdy leci. Jedną z głównych przewag, które będziesz mieć nad autofocuserem, jest to, że możesz przewidzieć ruch ptaka - jeśli zwróci się w twoją stronę, będziesz wiedział, jak zacząć skupiać się bliżej i odwrotnie. Z pewną praktyką staje się to zwrotne. Ponadto, ponieważ ręcznie kontrolujesz ostrość, nie ma niespodzianek: jeśli stracisz kontrolę nad ptakiem, zachowaj spokój, znajdź ptaka ponownie, a następnie znajdź ostrość.
Jedną fajną rzeczą w szybujących ptakach, takich jak orły, sokoły czy mewy, jest to, że mają tendencję do latania w kółko podczas szukania zdobyczy. Oznacza to, że możesz poświęcić trochę czasu na przyzwyczajenie się do sposobu poruszania się ptaka, po prostu nie odlatując, i często masz kilka okazji, aby zrobić zdjęcie, które chcesz. Pozwala także zachować ostrożność dzięki regulacji ostrości - zamiast ścigać ptaka przez cały czas, możesz po prostu poczekać, aż ptak się odwróci i powróci do ostrości.
Z technicznego punktu widzenia główna sztuczka polega na użyciu dość małej apertury, aby zmaksymalizować głębię ostrości. Zazwyczaj i tak masz dość płaskie i neutralne tło (niebo), dzięki czemu możesz bezpiecznie ustawić przysłonę na limit dyfrakcji aparatu(około f / 8 dla twojego D7000) lub nawet nieco większy (wymiana ostrości przy optymalnym ustawieniu ostrości dla zwiększenia głębi ostrości). Możesz użyć trybu priorytetu przysłony (Av) i pozwolić aparatowi sterować ekspozycją, ale ogólnie zalecałbym przejście w tryb manualny (M) i wybranie rozsądnej wartości ekspozycji, która pozwoli uniknąć (nadmiernego) poruszenia. Możesz bezpiecznie pozostawić wartość ISO do wyboru przez aparat (ale sprawdź wyniki; nie chcesz, aby kamera decydowała się na ekspozycję dla nieba zamiast ptaka), lub ustaw ją również ręcznie; tak czy inaczej, zawsze zalecam celowanie w niewielką ujemną EV podczas fotografowania cyfrowego i sprawdzanie histogramu, aby upewnić się, że nie masz rozświetlonych rozjaśnień. No i oczywiście, strzelaj RAW, nie JPEG.
Z mojego doświadczenia wynika, że podczas fotografowania ptaków zawsze będziesz chciał mieć dłuższy obiektyw. Mój własny obiektyw 70–300 mm jest wystarczająco długi, aby niemal uzyskać zdjęcia, które chcę, i raczej podejrzewam, że nadal czułbym się tak samo z obiektywem 400 mm. Prawdziwi profesjonaliści używają oczywiście teleskopu .