Dlaczego nie robią wszystkich lustrzanek cyfrowych z elektroniczną migawką?

Dlaczego nie robią wszystkich lustrzanek cyfrowych z elektroniczną migawką? Czy to technicznie możliwe?

Z pewnością pozwoliłoby to na łatwiejszą synchronizację z lampami błyskowymi (zamiast zwykłych 1 / 200s lub 1 / 250s max).

Mógłbym nawet wyobrazić sobie specjalny format RAW, który zasadniczo rejestrowałby wszystkie dane z CCD przez, powiedzmy, sekundę, a następnie w oprogramowaniu można retrospektywnie skrócić to okno czasowe. na przykład. używaj tylko danych zarejestrowanych w ciągu 1 / 100h sekundy ...

A może jestem głupia?

Brzmi nieźle, ale najwyraźniej istnieją obecnie pewne ograniczenia techniczne:

Migawka elektroniczna wymaga, aby czujnik był wyposażony w tak zwany zespół obwodów „migawki zatrzaskowej”. Zasadniczo jest to drugi zestaw diod, tak duży jak fotodiody zbierające światło, ale ekranowany pod ciemną osłoną i kilkoma dodatkowymi przełącznikami. Aby strzelać, fotodiody są usuwane z ładunku, rozpoczyna się ekspozycja, a pod koniec ekspozycji ładunek w diodach jest przenoszony do ekranowanej części magazynowej komórki. Komórka jest już pełna rzeczy, więc jedynym sposobem na zwolnienie miejsca dla tego dodatkowego zespołu obwodów jest zmniejszenie rozmiaru fotodiody o połowę. Który ogranicza zakres dynamiczny i słabe światło, wysoką wydajność ISO.

Źródło: Joseph Wiśniewski

Kilka dobrych lektur tutaj.

Kilka kluczowych uwag ...

Aparaty, zwykle mniejsze aparaty typu „wyceluj i strzelaj”, które nie używają mechanicznych migawek, zazwyczaj wykorzystują czujnik transferu między liniami. Czujnik transferu między wierszami poświęca część każdego piksela do przechowywania ładunku dla tego piksela. Dodatkowa elektronika niezbędna do przechowywania ładunku dla każdego piksela zmniejsza współczynnik wypełnienia piksela, co z kolei zmniejsza jego zdolność do przechwytywania światła, ponieważ część każdego piksela nie jest wrażliwa na światło.

Interlineowe czujniki transferu mają zwykle wyższy poziom szumów i niższą czułość niż czujniki pełnoklatkowe stosowane w wysokiej klasy cyfrowych lustrzankach.

Zasadniczo elektronika wymagana do elektronicznej migawki powoduje obniżenie jakości obrazu.

Oczywiste jest, że chodzi o czujniki CCD. Czujniki CCD mogą być używane jako żaluzje. CCD musi być wyłączony dla każdej klatki, aby mimo to przenieść z niej obraz, aby mogli po prostu włączyć czas włączenia jako migawkę. Niedrogie aparaty fotograficzne (aparaty kompaktowe i kamery, a także tańsze lustrzanki cyfrowe jeszcze w dawnych czasach) nadal wykorzystują czujniki CCD do swobodnej migawki. Mają też tanią mechaniczną migawkę, która zakrywa czujnik i nie dopuszcza do niego światła, stosowana do długich czasów otwarcia migawki, ale szybszych, musi pozostać otwarta, aby elektroniczna migawka czujnika mogła to zrobić. Minusem jest to, że światło jest nadal na czujniku, gdy jest wyłączone, co może powodować kwitnienie.

Ale DSLR korzysta teraz z czujników CMOS, co jest lepsze, ale bardziej złożone, o wiele więcej problemów z ich wyłączaniem i włączaniem (bardzo wolno). Pierwsze aparaty Nikon 1 (bezlusterkowe, NOT DSLR) były czujnikami CMOS, ale miały wybór, jeden model używał czujnika jako migawki, ale jego czas synchronizacji lampy wynosił tylko 1/60 sekundy. Lub drugi model z droższą zwykłą migawką płaszczyzny ogniskowej, z synchronizacją 1/250 sekund. Szybkość synchronizacji jest związana z czasem działania migawki, a CMOS jest po prostu zbyt skomplikowany i wolny. Użytkownicy kompaktowi zwykle nie przejmują się szybkością synchronizacji pamięci flash.

Migawka płaszczyzny ogniskowej jest technicznie znacznie lepszą migawką, ale ma wady kosztowe i ogranicza obecnie czas synchronizacji lampy błyskowej do około 1/200 lub 1/250 sekundy. Jak życie jest.