Dlaczego fotografia „dzieł sztuki” jest głównie w czarno-białych barwach?

Przeczytałem o tym wiele, aby znaleźć odpowiedź, ale nie udało mi się. Widziałem wiele definicji „dzieł sztuki” w sieci, wikipedii itp. Czytałem o historycznym znaczeniu tego terminu (sztuka stworzona przede wszystkim ze względu na jej wartość estetyczną, a nie na użyteczność, wartość komercyjną czy fotoreportaż) itp.

Jeśli chodzi o fotografię, nie znalazłem niczego, co mówi, że fotografia „fine art” musi być w czarno-białym kolorze. Ale kiedy widzisz zdjęcia pogrupowane lub oznaczone jako „dzieła sztuki”, 99% jest w czarno-białym kolorze (moje własne szacunki - nie przeprowadzono badań naukowych). Google „fotografia artystyczna” w Google Images i masz mnóstwo nastrojowych czarno-białych zdjęć, nagich zdjęć, portretów z bliska, martwych kwiatów lub pejzaży itp., Z bardzo małą ilością kolorowych zdjęć.

Czytałem inne dyskusje na forum dotyczące „czym jest plastyka?”, Ale myślę, że moje pytanie jest nieco inne. Szczególnie koncentruję się na pytaniu B&W, które nie wydaje się być poruszane w poprzednich postach.

Kto obudził się pewnego ranka i uznał, że aby zdjęcia można było uznać za „sztukę piękną”, musiały być w czerni i bieli?

Częściowo ma to charakter historyczny. Film czarno-biały może na ogół uchwycić szerszy zakres dynamiczny niż film kolorowy, a zatem był bardziej praktyczny, gdy próbował uchwycić intensywne szczegóły w cieniach obrazu. Ten subtelny ciemny detal jest bardzo kluczowy do wyrażenia wielu ciemniejszych i głębszych nastrojów na zdjęciach, więc B&W miało naturalną przewagę.

Chociaż współczesne aparaty nie mają już takich samych precyzyjnych ograniczeń, nadal wydają się lepiej radzić sobie z czarno-białym obrazem niż z kolorami w ciemnych obszarach, ponieważ szum chromatyczny wygląda na znacznie mniej rozpraszający na obrazie czarno-białym (gdzie bardziej przypomina ziarno). Dodatkowo, estetyczny język czarno-białej jako nastrojowej i ponurej formy obrazu został już ustalony w erze filmu, więc w dużej mierze się rozwija.

Nadal możliwe jest wykonywanie fotografii artystycznych w kolorze, ale wybór koloru musi być dość celowy i może obejmować sztuczne kolorowanie, aby wydobyć szczególne uczucia.

Technicznie rzecz biorąc (i nie myląc się po stronie historycznej):

1. Łatwiej jest zaakcentować wrażenie struktury w czerni i bieli, ponieważ brakuje informacji o kolorze. Jest to szczególnie prawdziwe, jeśli ktoś strzela w „niekontrolowanym” otoczeniu, takim jak ulica, gdzie zbyt wiele przypadkowo zabarwionych obiektów może rozpraszać uwagę.
2. Czarno-biały pozwala na zwiększenie dramatyzmu poprzez zwiększenie kontrastu i podkreślenie jasności i ciemności, podczas gdy w fotografii kolorowej podniesienie kontrastu powyżej określonego poziomu może spowodować przesadne nasycenie kolorów. Dodatkowo, wybierając określone filtry kolorów, można zredukować różne kolory do potrzebnych odcieni szarości, aby osiągnąć określony poziom lokalnego kontrastu. Tego samego nie można zrobić tak skutecznie w fotografii kolorowej, w której kontrast między zestawionymi strefami jest regulowany nie tylko przez kontrast w poziomie jasności, ale także przez kontrast między kolorami. Ponieważ nie mamy dużego wyboru co do koloru wielu elementów na zdjęciu, takich jak niebo (mamy jednak pewien wybór w różnych odcieniach tego samego koloru), kolorowe zdjęcia z definicji są mniej manipulowalne i podatne na dramaty.
3. Usunięcie informacji o kolorze z obrazu można per se potraktować jako rodzaj abstrakcji, która jest jednym z celów wielu szkół sztuk pięknych.

Jestem pewien, że istnieje wiele innych powodów, w tym także historycznych.

Ale wszystko to powiedziało, że nie twierdziłbym, że prawie wszystko, co artystyczne, jest czarno-białe. Chodzi o to, że mamy dłuższą historię fotografii czarno-białej, większe doświadczenie ze średnim i bardziej znaczący repertuar klasyki wykonywany w czerni i bieli.

Nawiasem mówiąc, uważaj na odwołania do wyszukiwań Google, ponieważ są one głęboko dostosowane do twoich upodobań i lokalizacji zgodnie z wcześniejszymi wyszukiwaniami i adresem IP. Aby uzyskać mniej stronnicze wyszukiwanie, musisz włączyć anonimizator w przeglądarce internetowej.

W czasach, gdy technologia cyfrowa była wysokiej klasy (jak 10 lat temu w domu lub bez budżetu) proces tworzenia i drukowania mokrych zdjęć był bardziej interaktywny. Twórca dzieł sztuki (w przeciwieństwie do migawki) odegrałby aktywną rolę w sprawieniu, aby wydruk wyglądał tak, jak chciał, w tym dodatkowe mody na każdym kroku. Kolor został wykonany przez automat. Drukowanie w kolorze było bardziej skomplikowane, kosztowne i nie przewiduje „modów” w ten sam sposób. I trzeba to zrobić w całkowitej ciemności.

Pamiętam, po pracy nad czarno-białym obrazem w mokrej ciemni, że myślałem, że moje wakacyjne wydruki są ukryte: ziarniste, poplamione i zabłocone.

Teraz, gdy w Photoshopie odbywa się szkolenie praktyczne, a szeroka karetka i szeroka gama drukarek kosztuje 500 USD, wszystko się zmieni. Ale, jak wyjaśnił nauczyciel, nowe medium zaczyna naśladować stare i stopniowo przechodzi do własnej formy ekspresji. Odnosiła się do stuletnich zdjęć. To samo dotyczy grafiki lustrzanki.

Fotografia artystyczna niekoniecznie jest czarno-biała. Fotografia czarno-biała jest dłuższa niż kolor, co jest jednym z powodów, dla których w historycznym świecie sztuk pięknych można znaleźć jej więcej. W świecie współczesnej sztuki plastycznej wątpię, by dominowała czerń i biel. Lepiej byłoby pójść do biblioteki i znaleźć książkę o współczesnej fotografii lub poprosić o nią na ten temat. Googling jako metodologia badań ma swoje granice.

Oto niektóre z kolekcji fotografii MoMA, zaczynając od nowszych prac: http://www.moma.org/collection/browse_results.php?criteria=O%3ADE%3AI%3A4|G%3AHI%3AE%3A1&page_number=1&template_id=6&sort_order = 2 i UC =

Edycja: Mówiąc ściślej, fotografia kolorowa istniała znacznie wcześniej, niż wiele osób zdaje sobie sprawę, ale jest ona dostępna, ponieważ masowo produkowany towar do spożycia publicznego pojawił się dopiero później. Oto kilka (naprawdę cudownych) kolorowych slajdów z 1909 roku: http://www.smithsonianmag.com/travel/old-russian-empire-color-photos-180950229/?no-ist

Fotografia artystyczna nie ma nic wspólnego z nasyceniem lub nasyceniem obrazu. Ma to związek z kompozycją, a obraz „mówi coś” obserwatorowi. Zatem art.

Fotografia czarno-biała jest bardzo efektowna. Opiera się na kontraście i jasności zamiast na gradientach kolorów, więc ma tendencję do silniejszego wywoływania silnych emocji (i znowu jest to całkowicie dyskusyjne z punktu widzenia sztuki) niż kolorowe zdjęcie.

Tak więc, aby odpowiedzieć na twoje pytanie, bardzo trudno byłoby założyć, że fotografia artystyczna jest głównie czarno-biała. Wyszukiwania w Google nie są wiarygodną liczbą takich rzeczy. Lepiej byłoby zajrzeć do kolekcji muzeów i baz danych dzieł sztuki, aby uzyskać odpowiednią próbkę do obsługi swoich liczb. Moim zdaniem fotografia artystyczna NIE jest głównie czarno-biała, ale ja też nie mam faktycznych liczb.

Uważam, że fotografia artystyczna to każda fotografia, którą powiesiłbyś na ścianie (lub ścianie galerii) ze względu na jej walory estetyczne. Nie ma znaczenia, czy jest czarno-biały czy kolorowy.

Istnieje kilka hipotetycznych powodów, dla których czarno-białe mogą być bardziej rozpowszechnione w sztuce. Dla niektórych fotografów czarno-biała fotografia jest łatwiejsza do wyrażenia siebie, ponieważ jest jeden element, który może mniej przeszkadzać - kolor. Innym powodem jest historia. Fotografia czarno-biała istnieje od około 1826 roku, a kolor pojawił się sto lat później.

To powiedziawszy, podejrzewam, że znajdujesz więcej odniesień do czerni i bieli, ponieważ termin ten jest bardziej popularny wśród obecnych fotografów czarno-białych ...

Mam teorię, że kolor może odwracać uwagę ludzkiego mózgu, więc usunięcie tego elementu pomaga nam skupić się na formie i treści. Zmniejszenie szumu koloru pomaga nam lepiej słyszeć sygnał.

Wydaje się również, że gdy fotografia kolorowa jest „sztuką plastyczną”, sam kolor jest ważnym elementem kompozycji. Zobacz „Czerwoną ścianę i linę” Jaya Maisela

Czarno-biały jest bardziej abstrakcyjny, ponieważ jest bardziej oddalony od rzeczywistości. Dlatego łatwiej jest „tworzyć sztukę” lub sprawiać, że coś wygląda jak sztuka, po prostu usuwając kolorową warstwę rzeczywistości. Dzięki temu nawet bardzo nijakie lub codzienne zdjęcia czarno-białe od razu wyglądają bardziej intrygująco niż ich kolorowe odpowiedniki. Dodatkowo ludzie myślą, że „wygląda fajnie” ... zobacz także popularność wszelkiego rodzaju filtrów, które również zabierają „normalność” zdjęcia.