Dlaczego podgląd głębi ostrości w wizjerze optycznym mojego Canona 500D jest niedokładny?

Zauważyłem, że w moim Canonie 500D podgląd głębi ostrości w wizjerze optycznym jest niedokładny przy ustawieniach dużej przysłony.

Po naciśnięciu przycisku podglądu DoF różnica między, powiedzmy, f / 1.8 i f / 3.5 jest bardzo niewielka. W szczególności naciśnięcie przycisku podglądu DoF z przysłoną f / 1.8 vs. f / 2.8 wydaje się w ogóle nie mieć znaczenia.

Oczywiście na zdjęciu jest ogromna różnica i na pewno widzę tę samą różnicę, jeśli korzystam z podglądu na żywo (ekran LCD) i przycisku podglądu DoF. I nawet w przypadku wizjera optycznego przycisk podglądu DoF wydaje się działać zgodnie z oczekiwaniami przy mniejszych przysłonach (powiedzmy, że różnica między f / 4.0 i f / 8.0 jest wyraźna, a to, co widzę w wizjerze, odpowiada temu, co widzę na zdjęciach).

Co się dzieje? Dokładnie to, co ogranicza działanie przycisku podglądu DoF z wizjerem optycznym i jaka jest największa apertura, przy której wciąż daje on „prawidłowe” wyniki? Czy istnieją różnice między różnymi modelami kamer w odniesieniu do tego aspektu?

Po wielu poszukiwaniach w Google udało mi się znaleźć tę stronę, która sugeruje, że ograniczający jest ekran ustawiania ostrości w wizjerze optycznym:

„Dziwne, że te nowoczesne ekrany nie stają się jaśniejsze, gdy używasz obiektywu szybszego niż f / 2.8. Wypróbuj: załóż obiektyw f / 1.8 lub inny szybki obiektyw stały i wciśnij przycisk głębi ostrości. Nie zobaczysz żadnych zmian w czymkolwiek, dopóki nie zatrzymacie się do około f / 2.5! "

Brzmi znajomo - ale powyższy cytat dotyczy Canona 5D, co oczywiście różni się bardzo od mojego 500D.

Znalazłem też tę stronę, która dotyczy konkretnie 500D, ale wątek dyskusji wydaje się dawać kilka rozstrzygających odpowiedzi.

Wiele niejasnych odpowiedzi tutaj ... Eruditass ma rację, wszystko dotyczy wizjera. W rzeczywistości jest to głównie szkło „szlifowane”, które nie jest już szkłem szlifowanym: jest to szkło mikrostrukturalne, zoptymalizowane pod kątem transmisji światła z powolnymi soczewkami, a nie dla ułatwienia ręcznego ustawiania ostrości. Coś w stylu soczewki Fresnela. Wzrok nie ma nic wspólnego z tym problemem, ani zasięg wizjera, ani pentamirror, ani nic takiego.

Ken Rockwell sugeruje prosty eksperyment: „Spójrz przez szybkę obiektywu na ekran ustawiania ostrości. Jest czarny poza obszarem obiektywu, który odpowiada przysłonie f / 2.5!”. Spróbuj! Wyraźnie zobaczysz, że żadne światło nie przechodzi przez zewnętrzną część soczewki. Jeśli światło nie może podróżować w jedną stronę, nie może podróżować w drugą stronę: tylko promienie świetlne, które uderzają w pobliżu środka soczewki, mogą przedostać się przez okular.

Jeśli chcesz ekran ogniskowania zoptymalizowany pod kątem faktycznego ogniskowania ... możesz wypróbować jeden z ekranów ogniskowania KatzEye . Nigdy się nie próbowałem.

Edycja : Jako kontynuacja postu Matta Gruma, oto zdjęcie 85 / 1.4 widziane z przodu:

Po lewej: sam obiektyw (z moją dziewczyną trzymającą otwartą przysłonę). Możesz docenić wyjątkowo dużą źrenicę wejściową (~ 61 mm). Po prawej stronie obiektyw w aparacie. Tutaj aparat szeroko otwiera aperturę, ale widać tylko światło wychodzące ze środka apertury. Jest to w przybliżeniu f / 2.8, chociaż granice efektywnej apertury nie są bardzo dobrze określone.

Ma to związek z ekranem ustawiania ostrości, jednak nie twierdzę, że całkowicie rozumiem wszystkie wymienione przez ciebie efekty. Ekran ogniskowania w nowoczesnych lustrzankach wykonany jest z trawionego laserowo szkła, aby ułatwić ręczne ustawianie ostrości i transmitować jak najwięcej światła dla powolnych obiektywów. W przypadku starych szklanych ekranów szklanych mikrostruktura szkła zawiera wiele drobnych kuleczek, z których każda zachowuje się jak miniaturowy podzielony pryzmat (to, co zwykło się znajdować na środku ekranu ustawiania ostrości na starych lustrzankach z manualnym ustawianiem ostrości). To sprawia, że ​​elementy ostrości są jeszcze ostrzejsze, aby pomóc w ręcznym ustawianiu ostrości.

Jest to wspierane przez fakt, że większość producentów oferuje ciemniejsze ekrany ogniskowania dla łatwiejszego ręcznego ustawiania ostrości, które stają się jaśniejsze po otwarciu przysłony powyżej f / 2.8 lub jaśniejsze mniej dokładne ekrany dla lepszej widoczności w słabym świetle, które nie.

edytować:

Przeprowadziłem eksperyment, który Edgar zasugerował przy użyciu obiektywu 50 f / 1.4 i chociaż początkowo widziałem tylko środek ekranu ogniskowania, gdy trzymałem soczewkę bliżej oka, byłem w stanie widzieć więcej i więcej, dopóki nie zobaczyłem całego ekran. Nie wątpię, że brak dodatkowej jasności przy dużych otworach jest spowodowany ekranem i że sposób cięcia szkła w jakiś sposób przesłania światło z urządzeń peryferyjnych, tylko że nie byłem w stanie zaobserwować ręcznego winietowania, które sugeruje Ken .

Nie mogłem zrobić dobrego zdjęcia, aby to udowodnić, ponieważ nie byłem w stanie wystarczająco zbliżyć obiektywu drugiego aparatu, ale dostałem to:

Możesz zobaczyć dwa dolne rogi, a gdybym przesunął aparat o ułamek, dwa górne rogi też.

Próbowałem 4 różnych aparatów i zawsze otrzymywałem ten sam wynik, że przez obiektyw można zobaczyć cały ekran ustawiania ostrości. Dostałem również to zdjęcie z obiektywem makro, który pokazuje strukturę Fresnela standardowego ekranu ustawiania ostrości:

Ujęcie pokazuje również pewien spadek, który wydaje się być odpowiedzialny za brak jasności dla f / 1.4, ale dlaczego krawędzie ekranu ogniskowania nie są ciemniejsze, gdy patrzę na niego z góry, nie wiem.

Dzisiejsze wizjery zostały zaprojektowane w taki sposób, aby zapewniały lepszą transmisję światła kosztem rozproszenia. Wynika to z faktu, że aparaty z autofokusem używają półprzezroczystego głównego lustra odblaskowego, więc część światła przechodzi przez lustro i do lustra wtórnego, które jest odbijane w dół do czujników AF na dole aparatu. Ponadto wiele tańszych aparatów wykorzystuje pentamirror, który zapewnia mniej jasny obraz.

Korzystam z podglądu LiveView i DoF jednocześnie, aby uzyskać dokładny obraz bokeh.

Mam 550D (T2i), który pod wieloma względami jest bliski 500D. Nie uważam za wiarygodne, aby wizjer mógł znacząco zmienić głębię ostrości, chyba że w jakiś sposób uda mu się ponownie ustawić ostrość na obszarach nieostrych i wątpię, czy jest w stanie to zrobić.

W ramach kontroli spojrzałem na przedmioty w moim biurze przez obiektyw f / 2.8 17-55 mm i z łatwością byłem w stanie wykryć zmiany głębi ostrości nawet między f / 2.8 i f / 3.2. Zmiany są bardziej wyraźne przy 17 mm niż pomniejszone przy 55 mm. Następnie zamontowałem obiektyw f / 1.8 85 mm i spojrzałem na ten sam obiekt. Tym razem było prawie niemożliwe, aby upewnić się o zmianie głębi ostrości, dopóki apertura nie osiągnie f / 5.

Wyjaśnienie można uzyskać, obliczając głębię ostrości. Na przykład z obiektywem 17 mm ustawionym na 8 stóp głębia ostrości na przysłonie f / 2.8 rozciąga się na 2,48 stopy przed obiektem, a na przysłonie f / 3.2 wynosi 2,70 stopy z przodu. Ta zmiana o 0,22 stopy (prawie 3 cale) była na tyle duża, że ​​zauważyłem. Z obiektywem 85 mm ustawionym na 8 stóp, głębia ostrości dla f / 1.8 rozciąga się zaledwie 0,09 stopy przed obiektem. Przy przysłonie f / 2.2 wzrasta do 0,11, czyli 0,02 stopy (1/4 cala). Po prostu tego nie widziałem, ponieważ pokój na początku jest trochę przyćmiony, obiekt nie był wyjątkowo kontrastowy, a gdy zatrzymuje się przysłonę, wizjer nie tylko robi się ciemniejszy, ale staje się zauważalnie winietowany (jeszcze bardziej zaciemniając obszary które wydają się być mało widoczne). Jednak dla przysłony f / 5 głębia ostrości wzrosła do 0,24 stopy przed obiektem, zmiana o 0,24 - 0,09 = 0,15 stopy (prawie dwa cale):

Dlatego chciałbym zasugerować, że połączenie twojego wizjera (który jest mały i dość ciemny), twojego wzroku (cokolwiek to może być) i twojej sceny daje ci pewien próg odległości, na którym możesz wykryć zmianę ostrości. (Dla mnie, z moją sceną i oczami w średnim wieku, ten próg wydaje się wynosić około dwóch cali). Próg ten przekłada się na minimalną zmianę przysłony, która zależy od aktualnego przysłony i, co ważne, od ogniskowej obiektywu. Zwłaszcza w przypadku średnich i długich teleobiektywów możesz mieć duże trudności z dostrzeżeniem zmian w głębi ostrości związanych z niewielkimi różnicami wartości przysłony w wizjerze.

Jak już wspomnieli inni, ekran LED daje znacznie lepszy sposób podglądu DoF, zwłaszcza że można powiększyć, aby zbadać ekstremalne szczegóły. Nawet z lepszymi aparatami 35 mm i lepszymi celownikami (przez lata miałem sporo) nigdy nie przekonałem się, że podgląd DoF w wizjerze jest bardzo niezawodny: najbardziej możesz mieć nadzieję, że zorientujesz się, czy cały obiekt może być w centrum uwagi.

Mam inną teorię, która może wyjaśnić niektóre aspekty posiadania różnej głębi ostrości w wizjerze i na ekranie podglądu na żywo / ostatecznym zdjęciu.

Teoria polega na tym, że twoje oko ma własny mechanizm ogniskowania. W przypadku podglądu na żywo lub elektronicznego wizjera wszystkie promienie świetlne pochodzą z tej samej pozornej odległości. Jednak dzięki celownikowi optycznemu oko może nieco skorygować niewielką głębię ostrości w optyce.

Opierając się na tej teorii, pozorna głębia ostrości w wizjerze optycznym powinna być głębsza niż na ekranie podglądu na żywo lub na ostatecznym zdjęciu. Właśnie to obserwowałem, nawet przy maksymalnej przysłonie obsługiwanej przez obiektyw.