Teraz, gdy Leica wypuściła czysto czarno-biały aparat, Leica M-Monochrome , zacząłem myśleć o zaletach czysto czarno-białego aparatu w porównaniu do aparatu kolorowego.
Myślę, że mógłbyś usunąć filtr Bayera, ale czy dałoby to wyższą rozdzielczość, lepszy kontrast?
Zakładam, że czysta czarno-biała kamera ma zalety, skoro Leica ją stworzyła, ale jakie to są?
Odpowiedzi:
Największą zaletą jest to, że uzyskujesz 3-krotnie większą światłoczułość.
Dzięki filtrowi Bayera każde zdjęcie otrzymuje 1/3 światła, które na niego pada, ponieważ filtr blokuje 2/3 światła przychodzącego, aby przefiltrować dla jednego koloru podstawowego. Dzięki temu czujnik staje się bardziej wrażliwy na światło. Oznacza to mniejsze wzmocnienie sygnału odczytu, aby uzyskać takie samo ISO, jak w przypadku konwencjonalnego czujnika. W rezultacie otrzymujesz niższy poziom hałasu przy każdej czułości ISO .
Filtr antyaliasingowy nie jest potrzebny, dzięki czemu uzyskujesz lepszą ostrość i mikro-kontrast . Jak udowodnił to Nikon, nie jest to konieczne w przypadku aparatów Bayera, ale zwykle tak jest. Gdy aparat używa filtra AA, rozmywa światło, zanim dotrze do czujnika, aby uniknąć wystąpienia artefaktu zwanego mora. Za każdym razem, gdy coś zamazujesz, zmniejszasz kontrast, ponieważ rozpraszasz światło na wiele pikseli. Bez filtra AA rozmycie nie występuje i uzyskuje się lepszy kontrast.
Czujniki czarno-białe również oczywiście nie wymagają interpolacji Bayera. Oznacza to, że odczytem są dane obrazu i nie ma mowy o miękkości wprowadzonej przez interpolację (lub nieistniejącym filtrze AA) i nie ma potrzeby wyostrzania na poziomie przechwytywania, chociaż można wyostrzać podczas przetwarzania nośnika wyjściowego ( wydruk, ekran lub inne).
Oprócz doskonałych punktów Itai, warto również wspomnieć, że przetwarzanie obrazu RAW staje się znacznie łatwiejsze.
Przy normalnym wzorze Bayera każdy piksel na czujniku rejestruje tylko jeden kolor (czerwony, zielony lub niebieski). Konwerter RAW musi przetworzyć te informacje na obraz, w którym każdy piksel zawiera informacje o pełnym kolorze. Dlatego każdy piksel na końcowym obrazie musi być oparty na co najmniej trzech pikselach z danych RAW. Ale w rzeczywistości jest więcej (najprostszy nieprzetworzony konwerter wykorzystuje 4 piksele z danych RAW dla każdego piksela na końcowym obrazie, a to jest zbyt proste, aby uzyskać doskonałe wyniki). Ta konwersja nieuchronnie prowadzi do utraty ostrości.
Czujnik monochromatyczny nie powinien mieć tego ograniczenia.
Chciałbym zauważyć, że dzięki czujnikowi B&W przechwytujesz tylko luminancję, więc jeśli chcesz zastosować filtry kolorów, musisz to zrobić fizycznie z rzeczywistymi filtrami optycznymi w czasie przechwytywania.
Ale możesz to zrobić pocztą, gdy konwertujesz obraz RGB na czarno-biały, na przykład mieszając kanały lub dostosowując właściwości poszczególnych kanałów przed konwersją.
Nie twierdzę, że którekolwiek z tych podejść jest negatywne lub pozytywne, ale mają one wewnętrzne uwarunkowania, które mogą mieć wpływ na budżet, technikę, przepływ pracy i czas do końcowej produkcji.
Osobiście uważam, że B&W przywraca trochę doświadczenia z ery filmowej, więc mam nadzieję, że kiedyś zmieszczę ten aparat w moim budżecie, ale tymczasem skorzystam z elastyczności po miksowaniu kanałów i indywidualnej regulacji.