Rozumiem, że „fuzja ekspozycji” to metoda łączenia różnych ekspozycji w jeden obraz. Jak dokładnie działa i jak ma się to do HDR ?
Odpowiedzi:
Fuzja ekspozycji to proces, który wykonuje wiele zdjęć i łączy je w celu utworzenia jednego obrazu, zachowując tylko odpowiednio naświetlone elementy. W przeciwieństwie do obrazów HDR , fuzja ekspozycji jest bardziej podstawowa, daje bardziej realistyczny efekt i wymaga mniej kroków.
Proces fuzji ekspozycji (fuzja lub EF) pobiera każdy pojedynczy piksel i przypisuje mu wagę dla kontrastu, nasycenia i jasności tego piksela. To oprogramowanie określa następnie równowagę pikseli na końcowym obrazie. Niektóre aplikacje określają tę decyzję jako wybór „dobrych” lub „najlepszych” pikseli. Możesz dostosować ustawienia określające równowagę w niektórych implementacjach oprogramowania oprogramowania do łączenia ekspozycji.
Świetnym przykładem tego, kiedy fuzja ekspozycji może mieć sens, jest brak dostępnego filtra z podziałką neutralną (ND) lub scena, w której fotografujesz, nie ma dobrze określonych obszarów, które zwykle działają dobrze z tymi filtrami. Za pomocą funkcji łączenia ekspozycji można łączyć ekspozycje w trybie bracketingu z elementami równowagi, takimi jak niebo, pierwszy plan i obiekt. HDR również może to osiągnąć, ale wielokrotnie wyniki po mapowaniu tonów stają się nienaturalne i niepożądane.
Oto trzy przykładowy przykład fuzji ekspozycji z porównaniem do wyniku procesu HDR z mapowaniem tonów.
Zacząłem od tych trzech obrazów źródłowych:
Jest to wynik po wykonaniu wstępnej fuzji ekspozycji:
Jest to wynik po zakończeniu fuzji ekspozycji i dokonaniu korekt Lightroom:
Jest to wynik tych samych trzech obrazów źródłowych, które wykorzystywały mapowanie tonów HDR i regulacje Lightrooma:
Połączenie ekspozycji różni się znacznie od obrazów o wysokim zakresie dynamicznym (HDR), które zna większość z nas, ponieważ tworzy obraz o niskim zakresie dynamicznym bez żadnego pośredniego etapu mapowania tonów . Oba można pomylić, ponieważ oba pobierają wiele obrazów wejściowych i przekształcają je w jeden obraz wyjściowy. Łączone wyjście fuzji ekspozycji jest znacznie bardziej odpowiednie dla sceny niż zdjęcia HDR. Zdjęcia HDR mają bardzo nierówne przejścia i wiele razy wyglądają nierealnie. Z drugiej strony, zdjęcia fuzji ekspozycji uchwycą dokładnie to, co miały barwy w scenie, bez mapowania tonów.
Termin łączenie ekspozycji nazywa się obecnie zwykle zautomatyzowanym procesem łączenia wielu obrazów w jeden za pomocą oprogramowania. Przed automatyzacją oprogramowania fotografowie robili to od lat, zarówno pod względem filmowym, jak i cyfrowym. W sensie cyfrowym możemy zrobić dwa lub więcej zdjęć i połączyć elementy z każdego z nich, aby połączyć je w jeden końcowy obraz. Rezultat ten wielokrotnie zapobiegałby nadmiernemu rozświetleniu obszarów lub utracie szczegółów.
Prawdziwa magia fuzji ekspozycji polega na tym, że oprogramowanie bardzo szybko określa, które elementy są najlepsze z każdego obrazu. Możesz to zrobić samemu w Photoshopie z ogromną ilością czasu, ale cały proces jest zautomatyzowany za pomocą algorytmów w oprogramowaniu i naprawdę przyspiesza proces. W pewnym stopniu jest to to samo co fuzja ekspozycji, ale w znacznie bardziej podstawowej skali. Przykład tego podano poniżej w dalszej części Luminous Landscape.
Fuzję ekspozycji można także wykorzystać do ustawiania ostrości i uzyskiwania obrazów, które w innym przypadku nie byłyby możliwe z powodu wąskiej głębi ostrości. Może to być przydatne w wielu przypadkach, a prawdziwa sztuczka polega na tym, że fuzja ekspozycji może zwykle sama obliczyć optymalny obraz.
Niektóre przykłady oprogramowania do łączenia ekspozycji obejmują:
Ogólnie rzecz biorąc, fuzja ekspozycji jest techniką, która pokonuje przeszkody stawiane przez aparaty cyfrowe o ograniczonym zakresie dynamicznym. Przechwytując zestaw zdjęć w nawiasach, możemy wziąć pełny zakres dynamiczny sceny i przekształcić ją w pojedynczy obraz. Robi to również fotografia HDR, ale ponieważ nowoczesne wyświetlacze mają niski zakres dynamiczny, musimy wyświetlić mapę tonalną, aby wyświetlić obraz. Fuzja ekspozycji działa na tym etapie i łączy wiele ekspozycji w jeden obraz o niskim zakresie dynamicznym w typowo zautomatyzowany i wydajny sposób. Dane wyjściowe są bardzo wierne oryginalnej scenie i mogą pomóc w przezwyciężeniu przypadków prześwietlenia lub niedoświetlenia.
W przeszłości proces ten był również nazywany „mieszaniem ekspozycji”, więc badania na ten temat mogą przynieść korzyści zainteresowanym.
Aby uzupełnić odpowiedź dpollitt, łącząc ekspozycję, zachowujesz związek między tonami w oryginalnej scenie. Jeśli punkt A jest jaśniejszy niż punkt B na oryginalnym obrazie, nadal będzie jaśniejszy po stopieniu obrazów.
Dzięki HDR, ponieważ scalony plik przekracza zakres dynamiczny urządzenia wyjściowego, musisz go tonemapować, aw ten sposób możesz uzyskać lokalne obszary, w których względne tony nie są takie same jak na oryginalnych obrazach. Jasne, prawie wyprane niebo i ciemny pierwszy plan, może zakończyć się jasnym pierwszym planem i ciemnym, groźnym niebem!
Na przykład w 3 ekspozycjach dpollitt chmury są jaśniejsze niż jakakolwiek inna część sceny. W wyniku fuzji ekspozycji chmury są jeszcze jaśniejsze, ale zacieniony pierwszy plan został zniesiony. W wersji HDR część ciemnych chmur jest ciemniejsza niż nawierzchnia pierwszego planu, co nie jest tak, jak oryginalne obrazy.