Czy bardzo krótkie czasy otwarcia migawki powodują dyfrakcję?

Jestem ciekawy, czy bardzo krótkie czasy ekspozycji (powiedzmy 1/8000 lub nawet 1/16000) spowodowałyby zauważalne rozmycie z powodu dyfrakcji.

Aby uzyskać bardzo krótkie czasy otwarcia migawki, płaszczyzny ogniskowej zaczynają zamykać drugą kurtynę, zanim pierwsza całkowicie przejdzie nad czujnikiem.

(Ilustracja z wikipedii)

Czy szczelina między przednią i tylną kurtyną jest wystarczająco mała, aby wywrzeć zauważalny wpływ na obraz z powodu dyfrakcji?

Szczeliny nie ulegają dyfrakcji; krawędzie robią. Zawsze będzie niewielka ekspozycja obrazu, która powstaje w wyniku dyfrakcji, czy to z migawki płaszczyzny ogniskowej, czy migawki liścia. Pytanie brzmi zatem: jak duży wkład w całkowitą ekspozycję ma światło dyfrakcyjne; i czy istnieje wystarczające przemieszczenie kątowe, aby dyfrakcja miała znaczenie?

W aparacie formatu APS-C z czujnikiem 16 mm x 24 mm i przesuwającą się w pionie migawką płaszczyzny ogniskowej, której zasłony przesuwają czujnik w 1 / 250s (dając oczekiwaną prędkość synchronizacji x 1 / 200s, pozwalając na czas trwania błysku), gdy czas otwarcia migawki jest ustawiony na 1/8000 s, minimalna przerwa między kurtynami wyniesie 0,5 mm, co jest względnie ogromne w porównaniu do długości fali światła przechodzącego między zasłonami. Oczywiście będzie pewna dyfrakcja, ale stopień interferencji na większości szerokości szczeliny będzie znikomy. „Jasna” ekspozycja, obszar, na którym efekty wzmocnienia i anulowania mają nieznaczny wpływ na ogólną wielkość padającego światła, znacznie przewyższy prążki dyfrakcyjne wokół krawędzi zasłon.

Okiennice płaszczyzny ogniskowej są również nazywane tak, ponieważ znajdują się bardzo blisko płaszczyzny ogniskowej. Pomiędzy kurtynami migawki a czujnikiem (lub filmem) nie ma zbyt wiele miejsca. Obszary rozproszonego światła, które mają znaczne wzmocnienie, nie zostaną przesunięte bardzo daleko w bok, biorąc pod uwagę, że nie mają dużo miejsca do rozłożenia się i zapewnienia sobie wygody. Odległość między czujnikami na czujniku jest znacznie mniejsza niż szerokość szczeliny migawki, która obecnie wynosi około 7 mikronów, ale wciąż jest duża w stosunku do długości fali światła - światło musiałoby się nieco rozproszyć przed pierwszym kilka pasm wzmocnionego światła (tych, które mają wystarczającą amplitudę, aby wpłynąć na ogólną ekspozycję) zaczęło znacząco uderzać w sąsiednie senle.

Podczas gdy dyfrakcja wystąpiłaby wzdłuż krawędzi migawki, odległość od czujnika jest tak mała od tylnej strony migawki w płaszczyźnie ogniskowej, że jest mało prawdopodobne, aby spowodowała jakąkolwiek zauważalną dyfrakcję.

Pamiętaj, że dyfrakcja na obszarze więcej niż 1 piksela czujnika występuje tylko dlatego, że istnieje wystarczająca odległość dla falek wytwarzanych przez mały otwór w soczewce, aby rozszerzyć się na zewnątrz przed uderzeniem w czujnik.

Wiem, że to stare pytanie, ale chciałem tylko dodać zdjęcie, które wykazuje efekt dyfrakcji wywołany migawką. Mój aparat Nikon 1 V2 ma zarówno migawkę mechaniczną, jak i elektroniczną. Kiedy używam mechanicznej migawki przy dużych prędkościach, a ramka ma świetliste odbicie w świetle, widzę pionowe promienie flary wychodzące z podświetlenia.

To zdjęcie zostało zrobione przy 1 / 4000s, f / 4, ogniskowa 18 mm (50 mm 135-ekwiwal.):

Przy tych samych ustawieniach, ale przy użyciu elektronicznej migawki, bez rozbłysku pionowego, tylko rozbłysk promieniowy wspólny dla obu zdjęć:

Widzę też pewne możliwe dowody działania zmiękczającego z powodu tej dyfrakcji na pierwszym zdjęciu, gdzie niektóre funkcje wyglądają nieco rozmazane niż na drugim zdjęciu. Ale nie jestem pewien, czy to prawda.

Widziałem dyskusję na ten temat w innym miejscu. Jeden z ekspertów powiedział, że dyfrakcja z 1/8000 odpowiada f / 11, co może być już wyraźnie widoczne w przypadku niektórych aparatów. 1/4000 i f / 5 nie byłyby.

Ponieważ twórcy aparatów teoretycznie mogliby oferować dowolnie długie czasy otwarcia migawki za pomocą węższych szczelin, zawsze zakładałem, że to właśnie dlatego nie dyfrakcja.