Jak mogę robić zdjęcia płytkiej głębi ostrości aparatem point-and-shoot?

Mam kompaktowy aparat cyfrowy, a w trybie makro mogę uzyskać rozmyte tło, jeśli tło jest wystarczająco daleko. Czy można to zrobić podczas robienia zdjęć bez makr, a jeśli nie, to czy można to zasymulować?

Kiedy fotografuję portrety za pomocą lustrzanki cyfrowej mojego brata, dość łatwo jest wyciemnić tło. Ale z moim aparatem point and shoot nie byłem w stanie robić takich zdjęć.

Wybieram duży otwór do mojego aparatu, ale nadal nie działa. Wiem, że ustawianie się dalej i powiększanie spowoduje mniejszą głębię ostrości, ale nie wydaje się to wystarczające, aby uzyskać naprawdę ładny efekt „bokeh”. Wypróbowałem tryb makro i to zadziała, jeśli obiekt jest wystarczająco blisko, a tło wystarczająco daleko, ale jak to zrobić w przypadku zdjęć innych niż makro?

Dlaczego aparaty DSLR są o wiele lepsze w tej dziedzinie? Jakie są ogólne zalecenia, aby to zrobić za pomocą aparatu kompaktowego lub super-zoom?

Jest dobra odpowiedź Briana Auera , którą tu przytoczę, ponieważ w zasadzie obejmuje problem, który próbujesz rozwiązać:

Ooh, dobre pytanie. Tak, ale ile będzie zależeć od aparatu.

Jeśli aparat ma ręczne sterowanie przysłoną, to zdecydowanie pomaga. Pomaga także, jeśli aparat ma zoom, jak większość kamer P&S. Problem z tworzeniem płytkiej głębi ostrości wynika z faktu, że czujnik jest tak mały, w wyniku czego obiektyw jest blisko czujnika - tworząc w ten sposób bardzo małe ogniskowe. Mój P&S ma zakres ogniskowych od 6 mm do 18 mm - co jest bardzo małe. Tworzą one efektywną ogniskową znacznie większą ze względu na mały rozmiar matrycy. Jak powiedziałem we wskazówkach, krótka ogniskowa wytworzy obraz z prawie wszystkimi ustawieniami ostrości.

Aby rozmazać tło za pomocą P&S, uzyskasz najlepsze wyniki, jeśli powiększysz całkowicie, skupisz się na czymś bliskim (nie chcesz skupiać się na nieskończoności) i masz tło, które jest znacznie dalej . Zatem dwa punkty kontroli to ogniskowa i odległość od obiektu. Właśnie zrobiłem zdjęcie moim aparatem i działa.

Bokeh jest subiektywne i wszystkie aparaty mogą tworzyć bokeh. Jednym z warunków wstępnych do zadowalającego efektu bokeh jest wystarczająca odległość poza obszarami ostrości. Większość szczegółów, które są nieco nieostre, nie wygląda zbyt przyjemnie.

Coś jest bardziej nieostre, im dalej od płaszczyzny ostrości. Ponadto, im płytsza głębia ostrości , tym szybciej rzeczy stają się nieostre podczas oddalania się. Głębia ostrości zależy od kilku rzeczy: liczby f , odległości od obiektu, ogniskowej i kręgu zamieszania (określa, co można postrzegać jako skupione lub nieostre).

Liczba f jest właściwością soczewki, zasadniczo jak duża jest przysłona lub otwór. Reszta to funkcje rozmiaru czujnika. Zasadniczo, w porównaniu do większego czujnika, mniejszy czujnik będzie musiał znajdować się bliżej obiektu lub mieć dłuższą ogniskową, aby obiekt miał ten sam rozmiar na zdjęciu. Zwróć uwagę, że zwiększenie ogniskowej może pozwolić ci stać dalej od tego samego kadrowania obiektu, co kompresuje perspektywę. Zostanie pokazanych mniej tła, bardziej ograniczone do tego, co znajduje się bezpośrednio za obiektem i zwykle dalej. Mały czujnik bierze tylko niewielką część tego, co wziąłby większy czujnik (zobacz to ).

Podczas gdy obiektyw ma znaczenie, rozmiar czujnika ma większe znaczenie. Gdy masz większy czujnik, uzyskanie dobrego efektu bokeh zależy od obiektywu, ale także od kompozycji: wybranie dobrego tła i upewnienie się, że jest on w odpowiedniej odległości.

To powiedziawszy, nawet przy P&S, możesz uzyskać rozsądny efekt bokeh dzięki kompozycji, IMHO. Oczywiście, jeśli chcesz, aby móc mieć lepszy bokeh w kilku sytuacjach, musisz większy czujnik tzw zwiększona kontrola DOF, czy wersję ekstremalną z tego . Oto dwa, które wziąłem z P&S:

Niektóre starsze Canon:

Fuji E900:

Miałem niewielką odległość od obiektu i upewniałem się, że tło jest zarówno dalekie, jak i niezbyt zajęte.

Krótko mówiąc, odpowiedź brzmi tak, można to zrobić, ale ... ty też

• musisz mieć punkt i strzelać z dużym czujnikiem (takim jak Sigma DP2, Fuji X100 - nie pytasz, czy masz jeden z nich);
• zastosować technikę zwaną „ metodą Brenizera ”;
• stosować krótkie odległości ogniskowania .

W odpowiedzi na inne pytanie wymieniłem kilka innych technik pozwalających osiągnąć dobre oddzielenie tła , z których większość można zastosować w trybie wyceluj i strzelaj. Techniki te wykorzystują inne sztuczki niż płytka głębia ostrości, więc mogą być nie na temat tego pytania, ale ich intencje są w rzeczywistości podobne.

Symulacja płytkiej głębi w obróbce końcowej jest dość trudna w przypadku wielu zdjęć, ponieważ w celu uzyskania realistycznego rezultatu należy używać różnej rozmycia w różnych częściach zdjęcia w zależności od tego, jak daleko od płaszczyzny ostrości są - tak to działa w optyce. Ponieważ dwuwymiarowy obraz nie zawiera takich informacji, nie można tego zrobić automatycznie. Jasne obszary i szum renderują się inaczej w bokeh w porównaniu do rozmycia .

Sztuczne rozmycie ogranicza się zatem do zdjęć o uproszczonej kompozycji (obiekt blisko, tło daleko, niski poziom szumów) lub gdy wynik nie musi wyglądać naturalnie.

Rozmycie tła jest funkcją głębi ostrości. Sama wartość DOF zależy od kilku parametrów, takich jak przysłona i rozmiar czujnika. Ponieważ w aparacie point-and-shoot rozmiar matrycy jest znacznie mniejszy niż w aparacie D90, nie można osiągnąć bokkeh, co jest możliwe w przypadku Nikona.

Możesz użyć strony dofmaster, aby określić możliwą wartość DOF swoich aparatów.

Zawsze możesz używać oprogramowania do tworzenia bokeh. Istnieje wiele różnych opcji, od filtrów amatorskich po profesjonalne oprogramowanie. Proponuję przeszukać lub rozpocząć od prostego samouczka z PS tutaj .

Krótka odpowiedź: aparaty P&S mają mniejszy czujnik i ogólnie mniejsze przysłony, podczas gdy bokeh (osiągane przez płytką głębię pola) „wymaga” większej matrycy i przysłony. Bardziej szczegółowe wyjaśnienie można znaleźć w odpowiedzi Eruditass.

Cóż, istnieje kilka czynników, które kontrolują DOF.

Rozmiar czujnika

Czujnik HS10 jest mniejszy niż D90. Sprawdź te rozmiary czujników. Rozmiar czujnika w HS10 wynosi 1 / 2,3 "(około 6 x 5 mm), podczas gdy czujnik D90 ma rozmiar APS-C (23,6 x 15,7 mm) - ma ponad dziesięciokrotnie większą powierzchnię niż HS10.

Okej, więc jest większy, dlaczego miałbyś się przejmować ? Cóż, jeśli podłączysz ten sam obiektyw do mniejszego czujnika, czujnik ten zbierze mniejszą część obrazu (tak jak w przypadku przycinania oryginalnego obrazu). A jeśli pomyślisz o tym, oznacza to, że będzie bardziej powiększony (tak, pomyśl o tym przez chwilę).

Tak więc: mniejszy czujnik oznacza większe powiększenie obrazu .
Teraz najtrudniejsza część: jeśli (!) Można użyć tego samego obiektywu na obu czujników, trzeba by przybliżyć się na mniejszej matrycy, aby uzyskać ten sam obraz. A mniejszy zoom oznacza więcej DOF (mniej rozmycia tła) - przejdziemy do tego później. Zatem Twój HS10 będzie miał więcej DOF dla tego samego składu obrazu.

Ale ty mi nie wierzysz, prawda? Powiesz, że masz taki sam zoom (powiedzmy 150 mm) w obu aparatach, prawda? Tak, ale to dlatego, że 150 mm w twoim aparacie to nie to samo co 150 mm w D90 . Dlaczego nie? Spróbuję wyjaśnić.
Jak powiedzieliśmy wcześniej, mniejszy czujnik oznacza większe powiększenie obrazu. Ale kiedy fotografowie rozmawiają ze sobą, chcą powiedzieć: „po prostu ustaw aparat na 120 mm” i chcą, aby oznaczało to to samo, bez względu na rozmiar czujnika. W przeciwnym razie najpierw zapytaliby cię o rozmiar czujnika, a następnie obliczyli rzeczywistą długość mm;). Dlatego twórcy aparatów i obiektywów pokazują teraz odległość ogniskową w odniesieniu do równoważnej długości ogniskowej 35 mm. Przeczytaj o tym tutaj .

Droższe aparaty mają mniejszy DOF (większe rozmycie) z powodu (między innymi) większych czujników.

Otwór

Większy otwór ma płytszy DOF. Większa liczba f (f / 5.6) to w rzeczywistości mniejszy otwór niż mniejsza liczba f (f / 2.8) - widzisz znak podziału? W rzeczywistości dzielisz ogniskową przez określoną liczbę: w ten sposób większą liczbę, mniejszą przysłonę.

Na HS10 masz soczewkę, którą można otworzyć do f / 2.8, jeśli jesteś pomniejszony. Ale jeśli powiększysz całkowicie, możesz go otworzyć tylko dla f / 5.6. Ale twój brat może mieć soczewkę, która może być bardziej otwarta przy tej samej względnej ogniskowej. Nie wspomniałeś o przysłonie obu zdjęć, ale jeśli masz bardziej otwartą przysłonę na D90, twoje zdjęcia będą miały płytsze DOF.

Zoom (ogniskowa)

Większy zoom oznacza płytsze DOF. Ma to coś wspólnego z Kręgiem Zamieszania. Przeczytaj o tym tutaj lub w Google.

Ale w skrócie, dłuższa ogniskowa oznacza, że ​​soczewka mniej zgina równoległe promienie światła. Oznacza to, że kąt między tymi promieniami będzie mniejszy niż w obiektywie o krótszej ogniskowej: a to oznacza (ma to zasadnicze znaczenie dla DOF), że jeśli nie spotkają się w tym samym punkcie czujnika, będą dalej oprócz czujnika - tym samym więcej DOF.

Możesz także użyć trybu „Portret”, jeśli Twój aparat ma taki aparat i zbliżyć się do fotografowanego obiektu tak daleko, jak to możliwe - wykadruj go tak mocno, jak to możliwe, aby zwiększyć rozmycie tła (bardziej prawdopodobne jest, że rozmycie będzie się zbliżać, to znaczy dlaczego pojawia się rozmycie podczas pobierania makr).

Tryb portretowy został zaprojektowany, aby zapewnić rozmycie tła w większości automatycznych aparatów.

Makro-odległości naprawdę zmniejszają głębię ostrości, obawiam się, że nie będziesz w stanie odtworzyć jej na większych odległościach za pomocą kamery z małymi matrycami. Możesz go sfałszować w Photoshopie lub, jeśli jesteś w ciemniejszym otoczeniu, uzyskać coś nieco podobnego, ustawiając długi czas otwarcia migawki, włączając lampę błyskową i poruszając aparatem podczas ekspozycji. Lampa błyskowa sprawi, że pierwszy plan będzie ostry, a drgania aparatu rozmazują tło. (Ustawienie trybu „Portret nocny” zwykle robi coś podobnego.)

Celowanie i fotografowanie oraz super-zoom mają zazwyczaj ogromną głębię ostrości, co bardzo utrudnia rozmycie tła. Potrzebujesz przynajmniej czegoś takiego jak Panasonic Lumix lub Sony NEX (który reklamuje „rozogniskowanie tła” jako jeden ze swoich USP), aby naprawdę mieć przyzwoitą szansę na dobre wyniki.

Jeśli chodzi o przetwarzanie końcowe dla mniejszej głębi ostrości, w zależności od sposobu wykonania zdjęcia, możesz uzyskać efekt, stosując maskę gradientu w sklepie fotograficznym, a następnie używając efektu rozmycia.

Działa to całkiem dobrze w przypadku zdjęć, na których masz coś w samolocie. Na przykład, jeśli strzelasz do małego przedmiotu na stole i jaki efekt ma ta wąska głębia ostrości. Nie sądzę, żeby to działało tak dobrze do tworzenia bokeh na tle portretu.

Nawet jeśli aparat ma szeroką głębię ostrości, możesz uzyskać z niego jak najwięcej, ustawiając ostrość na obiekcie na pierwszym planie, ale utrzymując go w tym polu ostrości na drugim końcu.

Na przykład miałem taką samą sytuację, chociaż z bardziej wyrafinowanym aparatem. Chciałem zastrzelić mchu zwisającego z drzewa z tłem znacznie złagodzonym. Z powodu światła itp. Nie mogłem po prostu bardziej otworzyć korby. Zrobiłem więc krok w stronę drzewa, skupiłem się na mchu, a potem cofnąłem się, by zatrzasnąć migawkę. Potrzeba prób i błędów, znajomości obiektywu i odrobiny szczęścia.