Czy pełnoklatkowe aparaty nie nadają się do fotografii sportowej?

Czytałem o współczynniku kadrowania z różnych miejsc w Internecie, a ogólną ideą, o której myślałem, było to, że aparaty pełnoklatkowe nadają się do ujęć szerokokątnych, ale nie tak dobre do tele-zdjęć. W Wikipedii jest napisane :

[...] Obiektyw 200 mm w aparacie o współczynniku kadrowania 1,5 ma taki sam kąt widzenia jak obiektyw 300 mm w aparacie pełnoklatkowym. Dodatkowy „zasięg” dla danej liczby pikseli może być pomocny w określonych obszarach fotografii, takich jak przyroda lub sport. ⁶

Ma to sens, ale jak wysoki byłby poziom szczegółowości na pełnej klatce z 300 mm w porównaniu z innym przykładem?

Jednym z aspektów tego porównania, o którym nie wspomniano, jest fakt, że kamery z czujnikami przycinania są generalnie szybsze w danej cenie.

• 7D strzela z prędkością do 8 klatek / s, 5D zarządza 3,9 klatkami / s
• 1Ds III zarządza 5 klatkami / sek., A 1D III / IV zarządza 10 klatkami / sek

W fotografii sportowej, w której często stosuje się ciągły napęd, te dodatkowe klatki mogą oznaczać różnicę między schwytaniem gracza tuż przed uderzeniem / kopnięciem piłki, a właściwie w momencie kontaktu.

Jeśli chodzi o używanie teleobiektywów na korpusie czujnika kadrowania, krytycznym pomiarem jest tutaj podziałka pikseli , która w rzeczywistości określa, ile szczegółów można uzyskać z obiektywu.

Zasadniczo, jeśli masz dwa różne czujniki o tym samym rozstawie pikseli, większy efektywnie robi dokładnie ten sam obraz, z pewnym kadrowaniem.

Jako przykład mam 30D i 5D2. Oba mają 6,4 µm pikseli. Dlatego każda ekspozycja na 5D2 skutecznie obejmuje cały obszar, który uchwyciłaby ekspozycja 30D, z tą samą rozdzielczością.

Jednak 7D ma 4,3 µm pikseli, więc dla danej ogniskowej 7D rozwiąże 1,5X (dokładnie 1,488) szczegółów.

To wszystko zakłada idealny obiektyw. Jeśli obiektyw nie jest w stanie rozpoznać drobnych szczegółów, którykolwiek z aparatów spowoduje rozmycie obrazu. Ponadto małe rozmiary pikseli będą mniej wybaczały defekty obiektywu niż większe piksele, ponieważ mniejsze piksele wymagają większej lpm od obiektywu. Obiektyw, który jest na granicy swoich możliwości rozdzielczych w 5D2, może nie zauważyć żadnej poprawy w 7D, ponieważ dodatkowa rozdzielczość pikseli nie ma wpływu na ostrość obiektywu.

Na stronie-digital-picture.com znajduje się ładny podział wysokości pikseli aparatu Canon. Jest to około 2/3 długości strony.

Istnieją inne względy - większe piksele generalnie generują mniej szumów ISO, chociaż nowoczesne przetwarzanie obrazu postępuje szybciej niż czujniki kurczą się, więc nie jest to tak duży problem, jak mógłby być.

Uwaga: Piszę o ciałach kanonów, ponieważ jestem użytkownikiem kanonów i znam je znacznie lepiej. Jednak większość argumentów ma znacznie szersze zastosowanie, w zasadzie do wszystkiego, co korzysta z matrycy CCD / CMOS:

• Dwa krytyczne czynniki w FPS aparatu to liczba pikseli i szybkość ADC.
• Kluczowym czynnikiem decydującym o tym, jak wiele szczegółów uzyskasz z obiektywu, jest rozstaw pikseli (mniejsze piksele otrzymują więcej szczegółów, dopóki nie osiągniesz ograniczeń obiektywu).
• Największy wpływ na wydajność ISO ma rozmiar pikseli (większe piksele są mniej hałaśliwe). Elektronika odczytowa ma tu jednak znacznie większy wpływ, więc nie jest to absolutny czynnik determinujący, jak dwa powyższe.

Dotyczy to wszystkich marek.

Zasadniczo kamery pełnoklatkowe nie są złe dla sportu ze względu na brak zasięgu. Wszystkie superteleofony Canona wymagają telekonwertera (lub dwóch) i zawsze można uzyskać dłuższy obiektyw, dopóki nie trafisz 800 mm za pomocą ustawionych telekonwerterów, co robi się głupie, nawet dla sportu.

Być może będziesz musiał zapłacić więcej, aby uzyskać ten sam kąt widzenia przy pełnej klatce, ale pełna klatka jest ogólnie droższa, dotyczy to nie tylko sportu.

Ma to sens, ale jak wysoki byłby poziom szczegółowości na pełnej klatce z 300 mm w porównaniu z innym przykładem?

W obu przypadkach (ta sama liczba pikseli i taki sam skok pikseli) można oczekiwać, że FF z obiektywem 300 mm da ostrzejsze obrazy niż 1,5 kadr z obiektywem 200 mm (zakładając, że obiektywy działają podobnie). Wynika to z faktu, że w przypadku tej samej liczby pikseli większe piksele FF są mniej wymagające od mocy rozdzielczej obiektywu, aw tym samym przypadku piksela FF ma po prostu więcej pikseli.

W tej debacie jest jednak ważniejszy czynnik niż zasięg obiektywu, a dzięki przyciętemu czujnikowi masz większe pokrycie punktu AF .

Chipy AF obecnych lustrzanek cyfrowych oparte są na modelach FF, co oznacza, że ​​zajmują więcej kadru podczas kadrowania. Jest to prawdziwa zaleta dla sportu i jeden z powodów, dla których ludzie utknęli w dziwnej serii Canon 1D z kulkami 1.3x. Otrzymujesz nieco większy wizjer niż APS-C, co ułatwia komponowanie, a ramkę AF pokrywa więcej punktów, co ułatwia śledzenie obiektów.

Nie ma z natury nic złego w pełnoklatkowej fotografii sportowej, ale myślę, że prawdopodobnie zobaczysz, że czynniki kosztowe sprawiają, że korpusy czujników upraw są bardziej konkurencyjnym wyborem dla pół-profesjonalnych fotografów sportowych.

Istnieją pewne konkretne porównania składu ciała, w których można zobaczyć szybsze ciągłe strzelanie z kadrowania w porównaniu do porównywalnego korpusu pełnoklatkowego - Canon 7D vs. 5D-II jest tego doskonałym przykładem. To samo można (czasem) zaobserwować w przypadku funkcji takich jak autofocus - ponownie, 7D przewodzi w porównaniu z 5D-II, wprowadzając pewne postępy autofocus przed linią 5D. Oba są raczej czynnikiem decydującym o tym, które modele są wprowadzane przez producenta aparatu w jakiej kolejności, niż są wskazaniem konkretnych ograniczeń w formacie pełnoekranowym w porównaniu do wykadrowanych czujników (niezależnie od pokrycia kadru autofocus).

Myślę jednak, że prawdopodobnie słusznie jest założyć, że producenci aparatów rozumieją, że w tych półprofesjonalnych liniach strzelanki sportowe i przyrodnicze, które przyciągają ku kadrom z wykadrowanym czujnikiem, również korzystają z tych funkcji, więc istnieje większe zapotrzebowanie na ich oglądanie po raz pierwszy pojawia się w kadrowanych kadłubach czujnika

Największym faktycznym czynnikiem sprzyjającym kadrom z przyciętym czujnikiem jest (w przybliżeniu) współczynnik przycięcia 1,6, który sprawia, że ​​teleobiektyw wydaje się dłuższy na kadrowanym kadrze ( chociaż nie jest to prawdziwe powiększenie , na różne sposoby naśladuje - patrz odpowiedź Matta). Oznacza to, że dla półprofesjonalnego fotografa sportowego może on złapać obiektyw 70-200 f / 2.8 dla 7D i uzyskać taki sam zasięg, jak w przypadku 112-300 f / 2.8 (jeśli taki istniał) na 5D. W wielu przypadkach ekwiwalenty obiektywu nie układają się dobrze, ale można spojrzeć na ogniskową 200 mm f / 2.8 w linii L Canona (msrp: 819 USD) w porównaniu do ogniskowej 300 mm f / 2.8 (msrp: 4879 USD) poczucie różnicy, jaką może to zrobić dla wrażliwego na budżet fotografa.

Ten czynnik nieco się psuje, gdy docierasz do prawdziwych profesjonalnych fotografów, którzy mogą sobie pozwolić zarówno na pełnoklatkowe korpusy, jak i szkło, aby zapewnić im potrzebny zasięg. Scott Kelby robi sporo zdjęć sportowych z pełnoklatkowym Nikonem 3DS i ma kilka świetnych postów na blogu, które obejmują dyskusje na temat używanego sprzętu:

• Zadanie: strzelanie do wołowiny „O” Brady's College Bowl
• Strzelanie do Pitta vs. USF z boku
• Gra Shootings the Dolphins vs. Bears w Miami
• Strzelanie do Grand Prix Hondy w Petersburgu

Niektóre ujęcia w tych kolekcjach są absolutnie oszałamiające i stanowią całkiem niezły argument za pełnoklatkowym, gdy stać Cię na najwyższej klasy sprzęt niezbędny do pracy w fotografii sportowej.

Przede wszystkim mam do podniesienia dwie kwestie, z których jedna wydaje się nie wspomniana wcześniej, a druga bardziej obszerny komentarz do innej odpowiedzi.

Moja pierwsza uwaga jest taka, że ​​(przynajmniej w przypadku ciał, z których korzystałem) kamera pełnoklatkowa i kadrowana miały prawie taką samą gęstość pikseli na matrycy. To pozwoliło mi strzelać z mniej więcej taką samą lub nieco dłuższą ogniskową na korpusie pełnoklatkowym, zachowując mniej więcej ten sam poziom szczegółowości (lub nieco więcej), ale uzyskując dużo luźniejsze kadrowanie, więc w szybkich sportach było to znacznie łatwiej jest mieć pewność, że cała akcja pojawi się w kadrze. Potem mógłbym później wyciąć dodatkowe. Czasami kadrowałem nawet dookoła, więc zasadniczo było tak samo, jak gdybym strzelał z przyciętym czujnikiem.

Innym razem jednak wybrałem uprawę poza centrum. W takich przypadkach jest całkiem uczciwy zakład, że gdybym strzelał z przyciętym czujnikiem, po prostu nie dostałbym strzału.

Jeśli chodzi o szybkość fotografowania (liczbę klatek na sekundę), muszę się jednak nie zgodzić z @Fake Name. Na pierwszy rzut oka wydaje się, że byłaby ważna. Myślę, że wielu początkujących „oszukuje”, aby wydać więcej na aparaty z wysoką liczbą klatek na sekundę (w dużej mierze) na kamery „pro”, które również mają większą liczbę klatek na sekundę.

Przynajmniej z mojego doświadczenia jednak, jeśli wiesz, co robisz, częstotliwość klatek jest około 99% nieistotna. Rozważ przykład:

To było na profesjonalnej grze w baseball, a była to szybka piłka zbliżająca się do 100 MPH. 100 MPH działa do ~ 147 stóp na sekundę, więc nawet przy 10 klatkach na sekundę Twoje kolejne strzały będą miały piłkę w odległości prawie 15 stóp od siebie. Jeśli zależysz na szybkiej liczbie klatek na sekundę, prawdopodobnie będziesz musiał strzelać praktycznie na każdym boisku przez co najmniej jedną całą grę (i prawdopodobnie dwie lub trzy), zanim będziesz mógł polegać na takim ujęciu.

Zostało to jednak nakręcone za pomocą aparatu Konica-Minolta D7D, który miał maksymalną liczbę klatek na sekundę około 3 FPS, jeśli pamięć służy - i to nadal było zupełnie nieistotne, ponieważ i tak miałem go w trybie pojedynczego strzału. Pomimo (lub naprawdę z powodu), że byłem w stanie uchwycić zdjęcia w tej kolejności około jednego z trzech (lub mniej więcej) boisk, w których ciasto faktycznie się zamachało, więc była co najmniej szansa.

Aha, jeśli chodzi o szczegóły, to zaczęło się od strzału 6 MP, a potem było trochę mniejsze. Realistycznie, jego największą wadą jest to, że była to gra nocna, a D7D wcale nie radził sobie dobrze z wysoką czułością ISO (więc strzelałem przy ISO 100).

Powinienem dodać, że nie należy tego czytać jako chwalenia się moją niewiarygodną szybkością reakcji, czy coś w tym rodzaju - wręcz przeciwnie, jestem całkiem pewien, że większość ludzi prawdopodobnie może zrobić coś takiego (przynajmniej przy odrobinie praktyki) i niewątpliwie jest co najmniej kilka osób, które potrafią zrobić trochę lepiej - jestem pewien, że zrobiłbym to lepiej, gdybym to robił częściej.

Jeśli masz dwie kamery identyczne pod każdym względem oprócz wielkości czujnika. Nie byłoby różnicy w szczegółach.

Pomyśl o czujniku jak o filmie w kamerze filmowej - rzutowanie obrazu na film 35 mm w porównaniu z powiedzmy 25 mm nie ma różnicy, poza tym, że film jest fizycznie mniejszy, a obraz jest przycięty.

Aby odpowiedzieć na pytanie: Czy pełnoklatkowe aparaty nie nadają się do fotografii sportowej? - Powiedziałbym, że zależy to od innych czynników - dostępnych obiektywów / wagi aparatu / pieniędzy i całej masy innych zmiennych

Z mojego doświadczenia wynika, że ​​jeśli masz dobry aparat, czynniki, które wpłyną na jakość twoich zdjęć sportowych / akcji to: 1) klatki na sekundę; oraz 2) wyższa wydajność hałasu ISO.

Zostało to nakręcone na 10FPS Canon 1DMkII. Po prostu nie sądzę, że otrzymałbym szansę z moim 1DsMkIII, który zarządza tylko 3-5 FPS. Nie sądzę, aby liczba klatek na sekundę była sztuczką. Jestem dobry w przewidywaniu, gdzie surfer pójdzie na falę i co może zrobić dalej, ale nigdy nie będę wiedział, co będzie dalej robić fala. Większość profesjonalnych fotografów surfujących fotografuje czujniki kadrowania częściowo z powodu liczby klatek na sekundę (i każdy profesjonalny fotograf, którego znam, robi to samo).

Radzę ci wypożyczyć kilka kamer, zrobić zdjęcia sportowe i zdecydować, który z nich najbardziej Ci się podoba.

Być może aparaty pełnoklatkowe (FF) były mniej odpowiednie dla sportu w 2011 r., Kiedy to pytanie zostało pierwotnie zadane, a kamery FF były wolniejsze niż ich odpowiedniki APS-C i APS-H. Ale już nie.

Wprowadzenie zarówno Canona 1D X, jak i Nikona D4 w 2012 r. Prawie kładzie to pytanie na bok.

Oba połączone czujniki pełnoklatkowe o rozdzielczości 16 MP + z dobrą wydajnością przy wysokim ISO / słabym świetle i szybkimi klatkami na poziomie 9 fps lub więcej.

Najszybsze kamery z najlepszymi systemami PDAF na szczycie linii kamer sportowych są teraz pełnoklatkowymi.

Kiedy wprowadzono Canona 1D X i, w mniejszym stopniu, Nikona D3, profesjonaliści, którzy polegają na jakości swoich zdjęć, aby zapłacić rachunki, upuścili swoje górne korpusy APS-H (Canon) i APS-C (Nikon) jak gorące ziemniaki i od tamtej pory nie oglądałem się za siebie. Zasięg jest bez znaczenia, jeśli obiekt nie jest ostry. Zarówno 1D X, jak i D3s były znaczącymi ulepszeniami zarówno pod względem szybkości strzelania, jak i dokładności i spójności AF w porównaniu do swoich poprzedników. Niektóre z tych poprzedników to APS-C (seria Nikon D1 i D2), niektóre APS-H (Canon 1D Mark IV), a niektóre FF (Canon 1Ds Mark III, Nikon D3 - oba modele miały pewne problemy z AF). Z drugiej strony, gdy obiekt jest ostry, kadrowanie jest bardzo opłacalne w przypadku zdjęć przeznaczonych do typowych rozmiarów fotoreportażu / sportowych pokazów po zarejestrowaniu na bieżącym korpusie FF.

Liczba klatek na sekundę jest dobra, ale nie warto strzelać z szybkością 10 klatek na sekundę, jeśli AF jest tak niespójny od strzału do strzału, że można użyć tylko 3 lub 4 ( kaszel, kaszel - 7D - kaszel, kaszel ). Szersza linia bazowa dozwolona przez większe lustro w pełnoklatkowych kamerach zapewnia poziom dokładności, którego nie mogą dorównać kamery APS-C z tą samą generacją technologii PDAF. Wszystkie 1D X, 5D Mark III i 7D Mark II mają ten sam podstawowy system AF inny niż węższy poziom podstawowy korpusu. Mimo tego, że dwie kamery FF zostały wprowadzone 2 i pół roku przed APS-C 7D Mark II, co jest zauważalnie lepsze pod tym względem niż 7D wprowadzona w 2009 roku, kamera uprawna pozostaje w tyle za dwoma kamerami FF pod względem spójność od strzału do strzału.

W cytowanym akapicie założono, że kamera pełnoklatkowa ma taką samą liczbę pikseli jak kamera z matrycą. W tym przypadku aparat z małą matrycą można uznać za lepszy do tele-zdjęć, ponieważ obiektyw 200 mm jest odpowiednikiem obiektywu 300 mm na pełnej klatce. Jednak rozmiar jednego piksela jest również mniejszy w małej kamerze z matrycą. Jest to więc kompromis między wysoką wydajnością ISO a tele-fotografią.

Ale jeśli dwie kamery mają tę samą gęstość pikseli (lub DPI) zamiast tej samej liczby pikseli, to mały aparat z matrycą to tylko wycinek pełnej klatki, nic więcej. Pomimo ceny, w tym przypadku pełna klatka jest zawsze lepsza.

Nie ma z natury nic złego w określonych rozmiarach czujników do fotografii sportowej; W końcu w czasach przed cyfrowych był to film 35 mm w użyciu.

Patrząc na aparat Canon przeznaczony do fotografii sportowej, został zoptymalizowany pod kątem szybkości ustawiania ostrości, liczby klatek na sekundę, a także jakości wykonania, aby poradzić sobie z uderzeniami profesjonalnego użytku - nadal ma współczynnik kadrowania (za pomocą czujnika wielkości APS-H ), ale gdyby tak naprawdę były korzyści, prawdopodobnie zobaczylibyśmy tam mniejszy czujnik.

Trudno byłoby dokonać bezpośrednich porównań, ponieważ znalezienie kamery pełnoklatkowej i wykadrowanego czujnika o tej samej liczbie pikseli od tego samego producenta jest wystarczająco trudne, bez uwzględnienia innych czynników, takich jak postęp w redukcji szumów i ulepszone algorytmy usuwania szumów w kamerze sam (oczywiście możesz użyć obiektywu zmiennoogniskowego, aby uzyskać to samo pole widzenia) - tylko wtedy możesz kategorycznie powiedzieć, czy większy czy mniejszy czujnik działa lepiej.