Co to jest 18% odcień szarości i jak zrobić 18% szarą kartę w Photoshopie?

Słyszałem o 18% odcieniu szarości - co to naprawdę jest i dlaczego 18% (a nie 20% lub jakaś inna wartość) i jak mogę to zrobić w Photoshopie?

Ostrzeżenie: jest to długi, nieco techniczny post, który zawiera trochę matematyki (ale kiedy przejdziesz indeks górny i tak dalej, jest to w końcu całkiem prosta matematyka).

Przede wszystkim powinienem zacząć od prostego pomysłu, w jaki sposób, moim zdaniem, wybrano 18%. Nie pamiętam już, która z nich, ale jedna z książek Ansel Adams wspomina o tym, co według mnie jest prawdopodobnie źródłem.

Najbardziej odblaskową naturalnie występującą substancją na ziemi jest świeży, czysty śnieg, który odbija gdzieś około 95% padającego na nią światła (w zależności od tego, jak dokładnie, jak świeżo, jak czysto, jak zimno i / lub wilgotno było, gdy śnieg utworzony itp.)

Przeciwnie, powierzchnia pokryta świeżą, czystą sadzą odbija mniej światła niż jakakolwiek naturalnie występująca substancja. Zakres wynosi od około 3 do 4%. Ponownie weźmy środek tego zakresu i nazwijmy go 3,5%.

Aby uzyskać ogólną średnią, możemy następnie uśrednić te dwie wartości. Jednak przy tak szerokim zakresie statystycy twierdzą, że użycie średniej arytmetycznej daje zły wynik (większa liczba dominuje prawie całkowicie, a mniejsza jest prawie ignorowana). W przypadku takich liczb średnia geometryczna jest „poprawnym” sposobem wykonywania zadań.

Ich średnia geometryczna działa jako pierwiastek kwadratowy z 0,95 * .035. Po przejściu przez kalkulator otrzymujemy 0,1823458 ... Zaokrąglone do dwóch miejsc, czyli 18%.

Odkąd cytowano artykuł Thom Hogan, powiem o tym trochę. Jakiś czas temu Thom Hogan opublikował artykuł:

http://www.bythom.com/graycards.htm

... twierdzi, że mierniki w aparatach cyfrowych firmy Nikon są skalibrowane pod kątem szarości średniego poziomu, która odpowiada współczynnikowi odbicia 12% zamiast 18% szarości większości standardowych szarych kart.

Niestety, chociaż tytuł i akapit początkowy artykułu są dość stanowcze, około 18% stanowi „mit”, pozostała część artykułu nie dostarcza wielu faktycznych podstaw do tego twierdzenia. Oto, co Thom podaje za podstawę swoich wypowiedzi:

Standardy ANSI (które niestety nie są publikowane publicznie - aby mieć do nich dostęp, trzeba płacić duże pieniądze), kalibruj mierniki za pomocą luminancji, a nie odbicia. W przypadku skalibrowanego miernika ANSI najczęściej publikowaną informacją, którą widziałem, jest to, że zastosowana wartość luminancji przekłada się na współczynnik odbicia wynoszący 12%. Widziałem także 12,5% i 13% (więc skąd, u diabła, pochodzi 14% Sekonic?), Ale 12% wydaje się mieć rację - nawiasem mówiąc, połowa stopu lżejsza niż 18%. Nie widziałem, żeby ktokolwiek twierdził, że kalibracja ANSI przekłada się na współczynnik odbicia 18%.

Ostatecznie wydaje się, że nie ma prawdziwych podstaw do swoich roszczeń, jedynie stwierdzenie, że „12% wydaje się słuszne”, bez prawdziwych dowodów, a nawet informacji o tym, dlaczego uważa to za słuszne. Mimo to artykuł ten jest obecnie szeroko cytowany na różnych fotograficznych stronach internetowych (między innymi), tak jakby był to absolutny i niepodważalny fakt.

Ponieważ wydaje się, że ta kwestia interesuje sporą liczbę fotografów, postanowiłem sprawdzić, czy mogę znaleźć prawdziwe fakty z dowodami na ich poparcie. Pierwszym krokiem w tej podróży było znalezienie odpowiedniego standardu. Szukając czegoś, znalazłem odpowiedni standard. W przeciwieństwie do powyższej sugestii Thoma, jest to naprawdę opublikowane przez ISO, a nie ANSI. Może to być trywialne dla większości, ale kiedy szukałem standardu, było to nieco ważne - włożyłem sporo pracy, próbując znaleźć standard ANSI, który najwyraźniej nie istnieje. W końcu jednak znalazłem odpowiednią normę ISO: ISO 2720–1974, „Fotografia - Fotograficzne mierniki ekspozycji ogólnego przeznaczenia (typ fotoelektryczny) - Przewodnik po specyfikacji produktu (pierwsze wydanie - 1974-08-15)”.

Odkryłem również, że Thom (przynajmniej z mojego punktu widzenia) mylił się również co do cen - kopia tego standardu kosztuje tylko 65 USD. Nie wydawało mi się to, że to „duże kozły” - w rzeczywistości wydawało się, że jest to uczciwa cena za jakieś prawdziwe oświecenie na ten temat (gra słów zauważona jako niezamierzona).

Standard potwierdził część tego, co miał do powiedzenia Thom, na przykład kalibrację mierników bezpośrednio ze źródeł emitujących światło, a nie ze światła odbitego. Niestety inne części tego, co miał do powiedzenia Thom, nie są tak ściśle powiązane z treścią standardu. Na przykład na zakończenie swojego artykułu dołącza komentarz z „lancy”, w którym wspomniano o współczynniku „K”, nie podając jego dokładnego znaczenia ani celu. Thom odpowiedział: „Żaden producent, z którym rozmawiałem, nie wie nic o współczynniku K i wszyscy mówią konkretnie o standardzie ANSI jako kryterium budowania i testowania liczników”.

Jak już powiedziano, może to nie być całkowicie błędne - ale z pewnością w najlepszym razie wprowadza w błąd. W rzeczywistości duża część normy ISO jest poświęcona współczynnikowi K. Znaczna część reszty poświęcona jest współczynnikowi C, który odpowiada współczynnikowi K, ale zamiast tego stosuje się go w światłomierzach padających (współczynnik K dotyczy tylko światłomierzy odbijanych). Zupełnie niemożliwe byłoby przestrzeganie standardu (przynajmniej w odniesieniu do światłomierza odbitego) bez wiedzy (całkiem sporo) o współczynniku K.

Norma określa, że: „Stałe K i C wybiera się na podstawie analizy statystycznej wyników dużej liczby testów przeprowadzonych w celu ustalenia dopuszczalności dla wielu obserwatorów, liczby fotografii, dla których znana była ekspozycja , uzyskane w różnych warunkach przedmiotowych i przy różnych zakresach luminancji. ”

Norma określa również zakres, w którym współczynnik K musi się mieścić. Liczby dla zakresu zależą od metody zastosowanej do pomiaru / oceny prędkości filmu (lub jego odpowiednika z czujnikiem cyfrowym). Na razie zamierzam zignorować prędkości w stylu DIN i patrzeć tylko na oceny prędkości w stylu ASA. W tym systemie dopuszczalny zakres współczynnika K wynosi od 10,6 do 13,4. Liczby te nie odpowiadają bezpośrednio wartościom współczynnika odbicia (np. 10,6 nie oznacza 10,6% szarej karty jako szarości na średnim poziomie), ale odpowiadają różnym poziomom oświetlenia, które będą mierzone jako szare na średnim poziomie. Innymi słowy, nie ma jednego określonego poziomu współczynnika odbicia, który należy zmierzyć jako szary na średnim poziomie - raczej dopuszczalna jest dowolna wartość w określonym zakresie.

Współczynnik K jest powiązany ze zmierzoną ekspozycją według następującego wzoru:

K = LtS / A ²

Gdzie:

K = współczynnik K
L = luminancji w cd / m ²
A = liczba F
T = skuteczna szybkość migawki
S = prędkość folia

Korzystając z tej formuły i skalibrowanego monitora, możemy znaleźć współczynnik K dla konkretnej kamery. Na przykład, mam Sony Alpha 700 kamerę i monitor, który jest skalibrowany dla jasności 100 cd o / m ² . Szybko sprawdzając, mój aparat mierzy ekran (pokazując ideę czystej bieli) bez żadnych innych źródeł światła widzialnego, z ekspozycją 1/200 sekundy na przysłonie f / 2. Przeanalizowanie tego wzoru daje współczynnik K wynoszący 12,5 - nieco powyżej połowy zakresu dozwolonego przez standard.

Następnym krokiem jest ustalenie, jaki poziom „szarości” na karcie odpowiada. Zróbmy to w oparciu o zasadę słonecznego f / 16, która mówi, że właściwa ekspozycja w jasnym świetle słonecznym wynosi f / 16 z czasem otwarcia migawki, który jest odwrotnością prędkości filmu. Możemy matematycznie przekształcić powyższy wzór w:

L = A ² K / tS

Rozwiążmy problem z filmem ISO 100:

L = 16x16xK / .01x100

.01 i 100 anulują (i zawsze będą anulowane, ponieważ reguła jest taka, że ​​czas ekspozycji jest odwrotnością prędkości filmu), więc upraszcza to: L = 256 K.

Praca na liczbach dla najniższej i najwyższej dopuszczalnej wartości współczynnika K daje odpowiednio 2714 i 3430.

Teraz natrafiamy na powód, dla którego norma ISO określa poziomy światła, a nie współczynnik odbicia powierzchni - chociaż wszyscy widzieliśmy i słyszeliśmy zasadę słonecznego f / 16, rzeczywistość jest taka, że ​​jasne światło słoneczne zmienia się w znacznym zakresie, w zależności od pora roku, szerokość geograficzna itp. Jasne światło słoneczne ma jasność od około 32 000 do 100 000 luksów. Średnia tego zakresu wynosi około 66000 luksów, więc będziemy obliczać liczby na tej podstawie. To musi być pomnożona przez współczynnik odbicia dać luminancji - ale wynik z tego wychodzi w jednostkach „apostilbs” zamiast cd / m ² . Aby przekonwertować z apostilbs na cd / m ² , mnożymy przez 0.318:

L = I x R x 0,318.

Gdzie:

R = współczynnik odbicia
I = natężenie oświetlenia (w lx)
L = luminancji (w cd / m ² )

Mamy już wartości L, na których nam zależy, więc zmienimy to, aby dać wartości R:

R = L / 0,318 I.

Podłączając nasze minimalne i maksymalne wartości dla I, otrzymujemy:

R ₁ = l / 10176
R ₂ = L / 31800

Następnie podłączamy dwie wartości dla L, aby zdefiniować nasz dopuszczalny zakres dla R:

R _1,1 = 2714/10176
R _1,2 = 2714/31800
R _2,1 = 3430/1017
R _2,2 = 3430/31800

R _1,1 = 0,27
R _1,2 = 0,085
R _2,1 = 0,34
R _2,2 = 0,11

Innymi słowy, między zakresem jasności słońca a zakresem współczynników K dozwolonych przez normę ISO współczynnik odbicia w dowolnym miejscu od około 8,5% do około 34% może mieścić się w wymaganiach normy. Jest to oczywiście bardzo szeroki zakres wartości - który wyraźnie obejmuje zarówno 12% zwolenników Thoma, jak i 18% typowej szarej karty.

Aby zawęzić nieco zasięg, rozważmy tylko arytmetyczną i geometryczną średnią zakresu jasności od słońca: odpowiednio 66000 i 56569 luksów. Podłączenie ich do wzoru dla zakresu możliwych wartości współczynnika odbicia daje:

R _1,1 = 2714/20988
R _1,2 = 2714/17989
R _2,1 = 3430/20988
R _2,2 = 3430/17989

Wyniki są następujące:

R _1,1 = 0,13
R _1,2 = 0,15
R _2,1 = 0,16
R _2,2 = 0,19

18% szara karta znajduje się blisko jednego końca tego zakresu, ale nadal mieści się w tym zakresie. 12% szara karta jest poza zakresem; musimy założyć ponadprzeciętny poziom światła, aby to zadziałało. Jeśli uśrednimy cztery powyższe liczby razem, otrzymamy wartość około 16% szarości jako „idealną” - taką, która powinna działać całkiem dobrze w prawie każdych warunkach.

Podsumowując:

1. Norma ISO dopuszcza szereg kalibracji, a nie tylko jeden poziom
2. Normalna jasność światła dziennego obejmuje również dość szeroki zakres
3. 18% szarości jest uzasadnione na podstawie średnich poziomów oświetlenia
4. 12% szarości jest nieuzasadnione na podstawie średnich poziomów oświetlenia
5. W oparciu o średni poziom światła idealna wartość szarej karty wynosiłaby około 16%
6. Miernik może być skalibrowany do 18%, ale prawdopodobnie nie jest (i nie powinien być) skalibrowany do 12%.

co to jest prawdziwe, dlaczego 18%?

Jest to ilość światła wykorzystywana przez większość aparatów do określania ekspozycji. Zostało to wybrane (zamiast 20% itp.), Ponieważ średnio większość „fotografii” używanych przez przeciętnych fotografów ma tendencję do wykonywania mniej więcej takiej samej ekspozycji na światło jak światło stałe, 18% szarości.

Jeśli jednak fotografujesz coś, co ma dużo bieli lub dużo ciemności, ekspozycja będzie wyłączona. Na przykład, jeśli zrobisz zdjęcie dużego białego budynku, prawdopodobnie będziesz chciał skorygować ekspozycję, aby to zrekompensować, ponieważ domyślna wartość będzie ustawiona na 18% szarości, zobacz całą biel i zmniejsz ekspozycję (aby uzyskać całość obraz ma średnią tę samą jasność co 18% szarości). Będziesz chciał mieć ekspozycję wyższą niż domyślna, aby to zrekompensować.

Możesz użyć solidnej karty, która ma odpowiedni szary odcień, aby zrekompensować to w swoim aparacie. Wiele aparatów ma funkcje kompensacji ekspozycji, które pozwolą Ci skonfigurować aparat, kierując go w stronę odpowiedniego nasycenia kolorów.

Jeśli chcesz stworzyć własną kartę, musisz nasycić ją 18% szarością. Spowoduje to wypracowanie pełnego wypełnienia (w RGB) około 46 dla R, G i B. Należy jednak pamiętać, że większość drukarek nieco zniekształca kolor - więc podczas drukowania możesz sprawdzić wyniki przeciwko twojemu oryginałowi.

Karty zostały zaprojektowane w taki sposób, aby odbijały około 18% przychodzącego światła, które dla człowieka pojawia się w połowie drogi między maksymalną bielą a najciemniejszą czernią, i okazuje się dość dobrym odgadnięciem przy średnim współczynniku odbicia typowych scen naturalnych - L * 50, jak to było wspomniane powyżej poprawnie.

Kolejne pytanie, skąd pochodzi 12%, brzmi: jeśli odliczymy 18% szarą kartę, która dla człowieka wygląda jak szara, ale tak naprawdę ma około 18% intensywności maksymalnej rozproszonej bieli, jaką wartość powinna informacje te zostaną zapisane w naszych nieprzetworzonych plikach. Pamiętaj, że film ma łagodny efekt końcowy w najważniejszych momentach, podczas gdy cyfrowy ma absolutną granicę. Postanowili więc dać o połowę więcej miejsca na głowę, aby zabezpieczyć pasemka (być może zwierciadlane) i, jeśli to pożądane, zapewnić obniżenie o połowę. Zdecydowano, że luminancja pochodząca z szarej karty odbijającej 18% przychodzącego światła, czyli L * 50, czyli środkowej szarości, powinna być faktycznie zarejestrowana przy 18% / sqrt (2) = około 12,8% maksymalnej rozproszonej bieli - w liniowej nieprzetworzony plik.

Co się potem stanie z danymi, staje się bardzo nieuporządkowany, a standardy naprawdę to popsuły, imho.

Pomyśl o skali tonalnej od czerni do bieli. Zamiast równego gradientu podziel go na 11 części (zwanych strefami). Strefa 0 jest jednolicie czarna bez szczegółów. Strefa 10 jest jednolicie biała bez szczegółów. Strefa 5 na środku jest w 18% szara. „System strefowy” Google, aby uzyskać więcej informacji.

Jest bardzo prawdopodobne, że szary odcień, na którym ci zależy, wynosi 12%, ponieważ to właśnie mierniki kamery są najprawdopodobniej skalibrowane do pomiaru. Zobacz artykuł Thoma Hogana o szarych kartach.

OP zapytał: dlaczego standardowa szara karta ma współczynnik odbicia 18%?

Krótka odpowiedź brzmi: znaczna liczba producentów skalibrowała swoje światłomierze w przekonaniu, że standardowa scena ma średni współczynnik odbicia wynoszący 18%.

Następujący producenci pracują z współczynnikiem odbicia 18%:
Minolta
Sekonic
Pentax
Gossen
Kenko

Informacje te pochodzą z ich instrukcji światłomierza. Skorzystaj z linków, aby zobaczyć moje referencje.

Uważa się, że następujące elementy działają do współczynnika odbicia 12%, chociaż nie byłem w stanie [potwierdzić tego. Informacje pochodzące z artykułu z światłomierza na Wikipedii . Zobacz także ten artykuł z photo.net
Canon
Nikon

Chociaż nie mam informacji o Olympusie.

Kolejne pytanie brzmi: dlaczego niektórzy producenci wybierają 18%, a inni 12%?

Odpowiedź można znaleźć w ISO 2720 , która stwierdza, że:

Stałe K i C wybiera się za pomocą analizy statystycznej wyników dużej liczby testów przeprowadzonych w celu ustalenia dopuszczalności dla dużej liczby obserwatorów, liczby zdjęć, dla których znana była ekspozycja, uzyskanych w różnych warunkach przedmiotowego sposobu i w całym zakresie luminancji.

Oznacza to, że każdy producent ma swobodę określenia przez pomiar, jaki jest średni poziom szarości sceny standardowej. Biorąc pod uwagę, że zastosowali niezależne pomiary stałych kalibracyjnych (K i C), zaskakujące (i satysfakcjonujące) jest tak duże porozumienie.

K i C są stałymi kalibracyjnymi dla mierników światła odbitego i światła padającego.
K ma zalecane wartości od 10,6 do 13,4
C ma zalecane wartości od 320 do 540

Teraz okazuje się, że dwie grupy producentów, pomimo własnych testów, osiągnęły różne wartości K i C. A te wartości, dzięki prostemu zastosowaniu praw fizyki, dają albo współczynnik odbicia 18%, albo 12% dla standardowa scena.

Dla zainteresowanych formuły można znaleźć w artykule na temat światłomierza na Wikipedii , więc ich tutaj nie powtórzę.

Jaka jest więc „poprawna” wartość? 18% czy 12%?

a) nie masz dużego wyboru, ale musisz pracować z wartością wybraną przez producenta.
b) różnica jest na tyle mała, że ​​ma niewielki praktyczny efekt.
c) wydaje się, że nikt i tak nie zauważył różnicy.

Najważniejsze jest to, że 18% lub 12% wartości średniego współczynnika odbicia uzyskano poprzez pomiar średniego współczynnika odbicia (fotograficznie) dużej liczby scen. Są to więc liczby, które zostały ustalone eksperymentalnie i nic dziwnego, że istnieją pewne różnice.

Czy istnieje jakiś teoretyczny sposób na uzyskanie numeru?

W przestrzeni kolorów Lab L * (jasność) może wynosić od 0 (czarny) do 100 (rozproszony biały). Wybieram przestrzeń kolorów Lab, ponieważ ma ona na celu przybliżenie ludzkiej wizji. Jeśli przyjmie się założenie, że średnia jasność spada w połowie drogi między tymi dwoma skrajnościami, wówczas punkt początkowy L * = 50.

Teraz, korzystając z doskonałego kalkulatora kolorów CIE Bruce'a Lindblooma , możemy obliczyć odpowiednią luminancję i wartości pikseli sRGB. Daje to wartości 18,4% luminancji (Y w skali CIE XYZ ) i 118,9 pikseli dla sRGB.

Oczywiście stwierdzenie, że średnia jasność przeciętnej sceny znajduje się w połowie drogi między bielą a czernią, jest dużym założeniem i upraszcza rzeczywisty świat. To założenie naprawdę wymaga jakiejś eksperymentalnej podstawy. Ale z pewnością interesujące jest to, że obliczenia te zbliżają się do wyników wielu producentów.

18% szarości to odcień, na podstawie którego pomiar przez obiektyw (TTL) stanowi podstawę ich wartości ekspozycji - możesz go również użyć do sprawdzenia balansu bieli, jeśli chcesz skalibrować do zdjęcia.

Kiedy nie masz ręki, zwykle możesz zastąpić ją betonem, jeśli znajduje się na scenie lub przynajmniej w podobnych warunkach oświetleniowych.

W przeważającej części standardy nie mają na celu wyjaśnienia teorii. Ich celem jest opisanie, jak coś zrobić, określenie prędkości filmu, kalibracja miernika ekspozycji itp. Opierają się one na badaniach, które można znaleźć w artykułach naukowych w czasopismach naukowych. Trzy artykuły opisujące teorię kalibracji licznika to:

Stimson, Allen, Interpretacja technologii pomiaru prądu ekspozycji , Nauka i inżynieria fotograficzna, tom 6, nr 1, styczeń-luty 1962.

Scudder, Nelson, Stimson, Ponowna ocena czynników wpływających na ręczne lub automatyczne sterowanie ekspozycją kamery , Journal of SMPTE, tom 77, styczeń 1968.

Connelly, D, Poziomy kalibracji filmów i urządzeń ekspozycyjnych , The Journal of Photographic Science, tom 16, 1968 ..

O tym, jak wydrukować kartę 18%, bez teorii i uzasadnienia, dlaczego 18 nie ma innej liczby ...

Postępowanie zgodnie z jakąkolwiek teorią lub radą na temat ustawiania wartości RGB w programie graficznym nie jest wiarygodne. Monitory i drukarki zostały zaprojektowane tak, aby grafika wyglądała dobrze i nie była naukowo dokładna. Nawet jeśli cały system jest skalibrowany - cóż, nigdy nie ufam, że takie rzeczy są dokładne, zwłaszcza jeśli chodzi o fizyczne właściwości optyczne wydruków.

Ostatecznie będziesz musiał zrobić duży szary prostokąt o wybranej wartości RGB i wydrukować go. Jak poznać wartość RGB?

Najpierw użyj programu graficznego, aby wydrukować drobną siatkę czarnych kwadratów na pustym białym tle. Spraw, aby kwadraty zajmowały 18% powierzchni. Odstęp między kwadratami powinien wynosić 1,59 razy szerokość lub wysokość kwadratów. Spraw, aby ta siatka była mała, ale wystarczająco duża, aby mieć dobrą kontrolę nad dokładną geometrią, i aby obejmowała całą stronę.

Przy dobrym ciemnym tuszu w drukarce biały będzie prawie w 100% odblaskowy, a czarny prawie 0% (ale nic nie jest idealne), więc ogólny współczynnik odbicia wynosi średnio 18%. Sfotografuj ten czarno-biały wydruk nieostry, pozwalając aparatowi na uśrednienie.

Odgadnij wartość RGB, ustaw całą stronę na wartość szarości i wydrukuj ją. Sfotografuj go, nieostry, obok czarno-białej siatki. W zależności od tego, czy jest jaśniejszy czy ciemniejszy niż siatka, popraw zgadywanie RGB. Powtarzaj, aż będą pasować.

Uważaj, aby mieć jednolite oświetlenie i unikaj efektów winietowania w optyce.

Podsumowując odpowiedź.

Od bieli do czerni oczy widzą szarości. Ponieważ oczy widzą logarytmikę (a uszy słyszą logarytmikę), to jak oczy wyglądają na środku - tak naprawdę nie zawiera 50% czerni + 50% bieli, ale 18%.

Środkowy punkt dla oka zawiera 18% czerni na białym.

Aby to zrobić w Photoshopie, wypełnij białe tło 18% czarnym wzorem. Więc w Photoshopie, jeśli wypełnisz pół czarne białe tło, nie dostaniesz środkowej szarości, którą widzi oko.

Wiele lat temu stworzyłem stronę opartą na regule 18% do kalibracji monitora. Inne w przypadku innych kalibracji polegało na tym, że używam 18% do wypełnienia tła kolorem czarnym, a nie 50%

Wciąż mam tę stronę kalibracji gamma online. Zamazuj oczy i staraj się, aby koło wewnątrz zniknęło.

„18%” to ilość światła odbijanego przez punkt środkowy czerni i bieli (strefa V Adamsa). Dokładna konwencja 18% (nie 17%, 19% itd.) Pochodzi z branży graficznej (prawdopodobnie - patrz linki).

W fotografii ma dwa główne zastosowania:

• Obiekt o znanym neutralnym kolorze może pomóc w korygowaniu balansu bieli. To nie musi być średni szary, ale jakikolwiek szary.
• Obiekt o znanym współczynniku odbicia może pomóc w pomiarze. Dłoń jest dobrym substytutem tej funkcji szarej karty: jest jaśniejsza o 1 stopień.

Jednak w największym możliwym kroju pisma tutaj:

18% szarości nie jest tym, do czego skalibrowany jest Twój miernik.

Naprawdę i naprawdę.

To trwały mit, ale tak naprawdę nie jest. Twoje mierniki w aparacie są skalibrowane bliżej 12% szarości, co stanowi różnicę o około pół stopnia. To jest standard ANSI.

Istnieje praktyczne wyjaśnienie Thom Hogan tutaj: http://www.bythom.com/graycards.htm

A dla tych, którzy wolą zajmować się świecami nożnymi i stopami, wersja matematyczna tutaj: http://www.richardhess.com/photo/18no.htm

To szokujące odkrycie, co powinienem zrobić?

Prawdopodobnie nic. Większość szarych kart nie jest używana w szafie. Nawet w użyciu połowa zatrzymania jest w większości sytuacji bardzo nieistotna. Więc jeśli jesteś zadowolony z tego, co się dzieje, kontynuuj!

Jeśli ta różnica ma dla Ciebie znaczenie, artykuł Hogana zawiera praktyczne porady na temat paska bocznego, które można znaleźć tutaj:

Jeśli fotografujesz cyfrowo, strzel szarą kartę przy równomiernym oświetleniu z pomierzoną wartością i z przyrostem trzeciego zatrzymania (używaj tylko pomiaru punktowego lub centralnie ważonego i upewnij się, że karta jest lekko pochylona w kierunku światła [aby upewnić się, że jesteś widząc odbite światło]). Spójrz na histogramy dla każdej ekspozycji (w aparacie, a nie w Photoshopie, który używa innej metody generowania histogramów). Jeśli używasz szarej karty o 18%, wybierz ustawienie ekspozycji, które generuje wyśrodkowaną wartość i ustaw ją w kontroli kompensacji ekspozycji.