Czy mrówki opłakują swoich zmarłych?

Czy mrówki wykazują jakiekolwiek oznaki smutku (lub inne ludzkie emocje w tym zakresie, tj. Uczucia ...), takie jak żałoba po stracie innych z kolonii, grzebanie zmarłych lub próbowanie pomocy rannym? I tak dalej..

Najprawdopodobniej brzmi to jak głupie pytanie, ale kiedy od razu do tego dojdziesz, wydają się być raczej wyrafinowanymi i towarzyskimi stworzeniami.

Często zauważam mrówki niosące swoich poległych towarzyszy. Pewnego razu szturchnąłem jednego, który upuścił mrówkę, którą miał przy sobie i obaj uciekli. Kilka razy zrobiłem to samo, ale tylko jeden uciekł, a drugi nie żył.

To interesujące pytanie i bardziej skomplikowane niż mogłoby się wydawać. Mrówki (przynajmniej niektóre z nich) przenoszą ciała zmarłych towarzyszy na stos śmieci z dala od kopca. Myślę, że większość entomologów uznałaby to za praktyczny instynkt higieny.

Kolonie mrówek mają dość wyrafinowane zachowanie, takie jak możliwość szybkiego znalezienia najkrótszej ścieżki do źródła pożywienia. Okazuje się jednak, że możemy łatwo odtworzyć to zachowanie za pomocą kilku wierszy kodu zgodnie z bardzo prostymi regułami. Na przykład, gdy mrówki idą dalej, układają ślady feromonów, które szybko zanikają. Być może w 90% przypadków mrówka podąży najsilniejszym tropem feromonów, jaki napotka. Pozostałe 10% czasu uderzy w losowym kierunku. Gdy mrówka znajdzie jedzenie, wraca do kolonii. Załóżmy teraz, że mrówki używają obecnie dwóch różnych ścieżek do jedzenia. Najkrótsza ścieżka będzie miała najsilniejsze i najświeższe szlaki feromonów, ponieważ mrówki, które tam idą, szybciej wrócą. Więc więcej mrówek podąża tą krótszą ścieżką, co prowadzi do jeszcze mocniejszego i świeższego szlaku feromonów. Wkrótce dłuższa ścieżka zostaje porzucona.

Podobnie inne zachowanie mrówek można wytłumaczyć prostymi regułami. To prowadzi wiele osób do wniosku, że w mózgu mrówki „nie ma nikogo w domu”, że mrówka jest rodzajem bezmyślnego robota. Mózg, który może pomieścić umysł, jest skomplikowaną rzeczą do ewolucji; nie spodziewalibyśmy się, że ewoluuje, jeśli byłby niepotrzebny. Co ciekawe, niektórzy sugerują, że jeśli istnieje jakaś świadoma świadomość, dzieje się to na poziomie kolonii, a nie pojedynczej mrówki!

Wszystko to wydaje się sugerować, że mrówki nie smucą się, ponieważ nie są przytomne jak pies lub kot. Ale to może nie koniec historii. Wydaje się, że im więcej nauki uczy się o umysłach i świadomości, tym więcej gatunków dopuszczamy do uprzywilejowanego kręgu „myślicieli”. Niedawno pojawił się interesujący artykuł, który wydaje się wskazywać, że mózgi owadów mogą wspierać pewien rodzaj świadomości. Jeśli to prawda, to nie odpowiada na pytanie, czy owady mają emocje, ale bardziej prawdopodobne jest, że „ktoś w domu” dozna emocji.

Niektóre mrówki trzymane w niewoli będą miały rzeczywiście „cmentarz”. Jest to strona, na której będą pozbywać się swoich zmarłych oddzielnie od ich rzeczywistego miejsca na śmieci. Nie posiadam osobiście kolonii mrówek, ale to zachowanie, o którym wiele czytałem i słyszałem.

Niektórzy mogą dyskutować, czy takie zachowanie jest przemyślane, czy po prostu instynktowne, ale myślę, że ten temat jest bardzo filozoficzny i oparty na opiniach.

Niezależnie od tego, czy jest to proste zachowanie zasad i mechaniczna rzecz, czy fakt, że nie doceniają swojego martwego, grzebiącego przez inne owady i zwierzęta, takie jak roztocza, jedno jest jasne: Pozbywają się swoich zmarłych w szczególny sposób dla owadów.