Jak radzić sobie z moim 6-letnim synem, który źle zachowuje się w szkole i domu?

Mój syn stale potrzebuje uwagi. Czasem pociąga włosy swojej młodszej siostry, żeby narzekać i zwrócić naszą uwagę. Często się odzywa.

Wielokrotnie mówi, że przeszkadzają mu inne dzieci w szkole, co nie jest prawdą. Ma trudności z utrzymywaniem przyjaciół, chociaż przygotowaliśmy dla niego wiele dat rozgrywek. Obwinia innych za swoje złe zachowanie, tzn. Mówi, że inne dziecko mu przeszkadzało, dlatego go uderzył.

Ma dobry kontakt wzrokowy i jest uroczym chłopcem z uśmiechem na twarzy. W szkole wyróżnia się naukowo.

Czasami, gdy zadaje się mu pytanie, jego odpowiedź jest bardzo trudna. Bardzo nas nie słucha i nie słucha.
Próbowaliśmy wychwalać go za dobre zachowanie i mieć konsekwencje za jego złe zachowanie. Udało się to do pewnego stopnia, ale uważamy, że jest agresywny w szkole i nie ma odpowiednich społecznych umiejętności emocjonalnych potrzebnych do interakcji z rówieśnikami.

Nie dogaduje się z żadnym z kolegów z klasy. Nauczyciele twierdzą, że jego zachowanie w klasie jest niewłaściwe. Mówi rzeczy, które denerwują innych, tj. dzisiaj powiedział mi, że kilka dzieci w mojej klasie śmierdzi, czy chcesz, żebym ci pokazał, kim one są? Proszę pomóż!

Mamo?

To brzmi jak ja, kiedy byłem dzieckiem. Nie zamierzam nawet podawać znaczenia ani metodologii „naukowej” ani „zbadanej”, ale dam wam posmak tego, co zmieniło mnie z problematycznego dziecka w mężczyznę, którym jestem dzisiaj.

• Pytania. Poprosić ich. Kiedy odpowiada, zapytaj: „Jak to zrobić?” lub „Jak myślisz, że powinno być?” Nie stępiaj swoich odpowiedzi . Porozmawiaj z nim, jakby był dorosły . Używaj dużych wyrazów zawierających wiele sylab. Jego umysł wymaga ciągłego wyzwania. Podaj wyzwania.

• Bądź sporadyczny i losowy . Złap go z zaskoczenia za pomocą „Hej, spójrz na to ...” lub nowej kolorowanki i kredek. Poproś go, żeby coś dla ciebie przeczytał. Przestań teraz czytać, podejdź i pocałuj go w głowę. Nie chwytaj go ani nie przytulaj, tylko szybki pocałunek, nie przeszkadzając mu . Pozwól mu pozostać w strefie, w której się znajduje; rozpozna to i ogrzeje go. Niech twój mąż poprosi go o pomoc .

• Mówisz, że przoduje on w nauce; prawdopodobnie nudzi się w szkole . Praca nie jest wystarczająco wymagająca. Jego odpowiedzi są nie na bazie, ponieważ próbuje zobaczyć je w innym świetle. On jest we własnym świecie. Wszyscy jesteśmy tylko gośćmi. Idzie do AMAZE w nadchodzących latach.

• Być może drażni się z niego za bycie inteligentnym (zdarza się - żyłem). Nie mogę wymyślić grzecznego / miłego sposobu na wyrażenie tego: nigdy nie mów / nie myśl, że niezgodność społeczna nie jest prawdą. Jest mądrzejszy od swoich rówieśników i ma problem z ludźmi, którzy nie są tak mądrzy jak on. może być intelektualnie rozwinięty znacznie wyżej niż jego rówieśnicy i może dlatego „niepokoją” ich. Zapytaj go, dlaczego mu przeszkadzają.

• Brak przyjaciół: on ich nie chce. Jego przyjaciół można znaleźć na półce. Książki Daj mu więcej. Zabierz go do biblioteki. Nie martw się poziomem czytania ani tym, co TY lub jego nauczyciele MYŚLĄ, że powinien, pozwól mu wybrać . Daj mu kontrolę nad swoim wykształceniem.

• Jego kwestionowanie i lekceważenie władzy jest eksploracją otaczającego go świata. Chce wiedzieć, co jest do zaakceptowania, a co nie, i co mu się uda. Ponownie pozwól mu pomóc ustalić, co jest dobre, a co złe. Z nim reguły nie będą czarno-białe, chce zobaczyć proces tworzenia reguły. Nie próbuj z nim rozmawiać, to nie zadziała. Zamiast tego poprowadź go przez rozumowanie, pomagając mu kierować jego umysłem. Kiedy powiesz mu, żeby coś zrobił, a on powie nie, zapytaj go, dlaczego? Jeśli odpowie „bo nie chcę” lub podobnie, zapytaj go, co chce zrobić. Nie pozostawiaj czegoś zbyt otwartego, wymuszaj zachowanie poprzez manipulację procesem myślowym.

• BRAK DYSCYPLINY FIZYCZNEJ. ZAWSZE. To nie prowadzi do sedna problemu. Po prostu nakłada szminkę na świnię. Jego ojciec może być dyscyplinarny, ale krzyki i kary fizyczne nie są potrzebne. To jeden z powodów, dla których działa. Jeśli ma kłopoty, wyjaśnij dlaczego. Jeśli nie powinien on coś robić, wyjaśnij dlaczego. Nie chcę umniejszać ani krytykować surowo, ale:

  Obwinia innych za swoje złe zachowanie, tzn. Mówi, że inne dziecko mu przeszkadzało, dlatego go uderzył.

  a później mówisz:

  ... mój mąż często krzyczy na niego lub uderza go, kiedy się gniewa na mojego syna. Często naciska nasze guziki. Rozzłoszczam się na niego i czasami krzyczę, ale nie nabieram fizycznej formy, chyba że naprawdę jestem zmuszony do granic możliwości.

  Brzmi trochę podobnie do mnie ...

  Myślę, że po prostu wyobraża sobie, że wszyscy mu przeszkadzają, i używa tego jako usprawiedliwienia dla jego złego zachowania.

  Co jeśli jego rodzice po prostu wyobrażają sobie niewłaściwe zachowanie i wykorzystują to jako usprawiedliwienie dla działań dyscyplinarnych? Chcę powtórzyć, nie staram się być lekceważący, widzę to tak, jak on.

• Co przyciąga ten niesamowity uśmiech, który opisujesz? Wymyśl to i wymyśl sposób, aby go tym pochwalić. Nie dostarczaj ogólnych „attaboys” ani piątek. To są dla normalnych dzieci. Masz uzdolnionego, on potrzebuje uzdolnionego systemu pochwały.

• Na koniec zarejestruj pomoc szkoły . Porozmawiaj z dyrektorem o umieszczeniu go w uzdolnionym programie. Poproś ich, aby rzucili mu wyzwanie. Poproś ich, aby dostali pracę z klas drugiej i trzeciej klasy i dali mu ją.

Mówię ci, ten dzieciak brzmi tak jak ja. Czuję się, jakbym go znała. Zastanawiam się ... czy on szybko się rozwinął? Czy chodził / rozmawiał w młodym wieku? Czy jego słownictwo jest dość duże dla 6-latka? Czy wykonuje pozornie proste zadania w skomplikowany sposób? Prosty opis, który podałeś, sprawia, że ​​myślę, że jest on bardzo inteligentnym, młodym mężczyzną, który potrzebuje więcej wyzwań.

Zgodzę się z Valkyrie, że część umowy twojego syna jest prawdopodobnie odpowiedzią na niekonsekwencje w stylu rodzicielskim, które mogą być mylące dla dzieci, a także sposobem na wołanie o uwagę (dla dzieci często zdarza się, że negatywne uwaga jest lepsza niż brak uwagi).

Z powodu oświadczenia:

jednak mój mąż często krzyczy na niego lub uderza go, gdy się denerwuje na mojego syna. Często naciska nasze guziki. Rozzłoszczam się na niego i czasami krzyczę, ale nie nabieram fizycznej formy, chyba że naprawdę jestem zmuszony do granic możliwości.

Dodam element, który może być nowszym pomysłem dla wielu rodziców (i jest sprzeczny z zalecaną przez pediatrę mapą gwiazd), ale widziałem tę pracę u małych dzieci i młodzieży (i wszystkich pomiędzy). Widziałem to działa Zaburzenie opozycyjno dzieci, jak i młodzieży i nastolatków „wysokiego ryzyka” i używam go z własną córką większość czasu i tak daleko, tak dobrze.

Zrozumieć najpierw Niektóre dzieci walczą z zasadami i poczuciem „bycia kontrolowanym”, szukając sposobów, by poczuć „kontrolę” nad rodzicami. Jest to szczególnie prawdziwe w przypadku dzieci doświadczających kary fizycznej oraz negatywnych uczuć i wstydu, które towarzyszą byciu przez rodziców (przynajmniej w kulturach, w których bicie nie jest już standardem).

Wspominasz, że zachowanie twojego syna w szkole jest „nieodpowiednie”, a on ma problem z utrzymaniem przyjaciół. Czy zachowuje się jak tyran? Ciągnięcie za włosy siostry to kolejne czerwone ostrzeżenie ostrzegające, że dziecko walczy z różnicą między wpływem i kontrolą. Zachowania tyraniczne mogą powstać z wielu powodów, ale dzieci karane fizycznie są bardziej narażone na to, że stają się dziećmi, które próbują sprawować kontrolę nad innymi w niewłaściwy sposób.

Te dzieci działają w sposób, który będzie stresował ich rodziców - to tak, jakby dziecko zyskało poczucie władzy i kontroli, popychając cię poza granice, w których nie masz już kontroli. Mam wrażenie, że jest to część tego, co może się zdarzyć w twojej sytuacji.

Co z tym zrobić

• Sprawdź, czy możesz znaleźć sposób na weekend. Zrób sobie małą przerwę. Czy babcia, ciocia lub wujek mogą przyjechać z dziećmi na dwie noce? Zrób sobie trochę przerwy w spokoju i odpoczynku dla ciebie i jego taty (lub tylko ciebie, jeśli nie będziesz już razem).
• Zarówno ty, jak i twój mąż musicie całkowicie przestać stosować kary fizyczne. Nie obchodzi mnie, czy to bicie, czy zwykły i „nieszkodliwy” mały policzek. Musi się skończyć, inaczej problem będzie się nasilał i będzie się nasilał. Nawet zwolennicy dyscypliny fizycznej nadal twierdzą, że należy ją odmierzać w kontrolowany i pozbawiony emocji sposób. Nie brzmi to tak, jakby tak działo się w twoim domu. Za każdym razem, gdy stajesz się fizyczny z synem, wygrywa, ponieważ popycha cię do punktu przełomowego i wie, że straciłeś kontrolę nad sobą. Nie możesz oczekiwać od niego kontroli, jeśli nie możesz się kontrolować. Jeśli jesteś na tyle sfrustrowany, że kusi cię do ćwiczeń fizycznych, powiedz mu, że potrzebujesz czasu, aby oboje „poszli do swoich kątów”, że tak powiem.
• Będzie to wydawać się sprzeczne z intuicją, ale celowo daj swojemu synowi kontrolę. Spotkaj się z nim. Usiądź z nim i zacznij od powiedzenia mu, że musi słuchać przez minutę, a potem będzie miał kolej. Podaj swoje problemy / obawy. „Bolesne jest dla twojej siostry, kiedy pociągasz włosy, rzeczy w szkole nie idą dobrze pod względem przyjaciół i raportów behawioralnych według nauczycieli, oddzwonisz do nas, a to sprawia, że ​​czujemy się nieposłuszni.” „Ja” d zasugeruj, aby wybrać na razie swoje trzy (lub mniej) największe obawy i pozwolić na resztę odejść na chwilę. Jeśli się wtrąca, przestań mówić, pozwól mu powiedzieć cokolwiek to było, dopóki się nie zatrzyma, a potem powiedz: „Najpierw musisz posłuchać, a potem nadejdzie Twoja kolej”. Przygotuj się, by to powiedzieć tysiąc razy, ale powiedz to spokojnie. Na koniec powiedz „ Tata i ja czujemy, że musimy dokonać pewnych zmian przez ciebie i przez nas. ”Następnie zapytaj go, co według niego musi się stać, aby to„ naprawić ”. Jego pierwsze odpowiedzi prawdopodobnie będą pozbawione szacunku, a nawet banalne, ale jeśli coś powiesz jak: „prawdopodobnie źle się czujesz, kiedy cię uderzamy lub krzyczymy na ciebie, więc to zrobimy. . . a potem złożysz obietnicę, że przestaniesz fizycznie karać go razem z nim, najprawdopodobniej będzie z tobą poważniej. Sparafrazuj wszystko, co mówi, nawet jeśli się z tym nie zgadzasz - pomoże to odbudować zaufanie. Zapisz wypunktowaną listę, która odnotowuje, co chciałby, aby się wydarzyło i co chciałbyś, aby się wydarzyło - a nawet zanotuj rzeczy, które nie są rozsądne. Następnie przejrzyj listę razem. Zgadzaj się z rozsądnymi rzeczami, poszukaj kompromisów między stronami, które są mniej rozsądne, a następnie niech wszyscy to podpiszą. Następnie musisz utrzymać swój koniec okazji.
• Zamiast chwalić pozytywne zachowanie (często później to się odwraca), obserwuj pozytywne zachowanie. tzn. „Zauważyłem, że dziś nie pociągnąłeś włosów swojej siostry”. Twój syn weźmie to za komplement, jeśli byłoby to dla niego trudne dzisiaj - jeśli nie byłoby to dla niego osiągnięciem, nadal wie, że to zauważyłeś. „Hej, twój nauczyciel powiedział, że ty i (tak i tak) bawiliście się dziś dobrze podczas przerwy”. Nie „jestem z ciebie dumny” lub „droga”, po prostu zauważ zachowanie.
• Zamiast „korygować” zachowanie niezgodne z tym, czego nie chcesz, obserwuj to - bez emocji, „To stwierdzenie można by wyrazić z większym szacunkiem”. lub „Widziałem, jak ciągniesz włosy swojej siostry”. Postępuj zgodnie z tymi uwagami, zadając pytanie lub prośbę dotyczącą korekty. „Chciałbym, abyś spróbował ponownie wypowiedzieć to stwierdzenie z większym szacunkiem”. lub „Zamiast ciągnąć włosy twojej siostry, chciałbym, abyś powiedział, co chciałeś lub że zamiast tego potrzebowałeś uwagi. Teraz, gdy ją skrzywdziłeś, musisz przeprosić”.
• Użyj konsekwencji pasujących do „przestępstwa”. Jeśli dziecko pod moją opieką rzuca talerzem i dostaje jedzenie, zgadnij, kto to czyści. Jeśli dziecko mówi do mnie bez szacunku, zgadnij, kto nie dostanie tego, czego chce. „Nie zapytasz z większym szacunkiem? Cóż, więc nie dostaniesz X.” lub jeśli jest naprawdę źle „Wow, uważam ten język za nie do przyjęcia dla moich biednych uszu. Jesteś wyrzucany do swojego pokoju, dopóki nie udowodnisz, że potrafisz używać bardziej odpowiedniego języka” - część udowodnienia tego wymaga użycia słownika i znalezienia dziesięciu różnych sposoby wyrażania emocji bez użycia wulgarnego języka. Dzieciak, który nie sprząta pokoju, nie wykonuje swojej pracy i dlatego nie zajmuje się sprawami życia, co oznacza brak „dodatków”. Ktoś, kto może t płacić rachunków (ponieważ on / ona nie wykonuje swojej pracy), nie chodzi na imprezy, z przyjaciółmi lub do kina, ponieważ rachunków nie można pokryć. . . Podobnie, dziecko, które nie wykonuje swojej pracy, kończąc pracę w szkole i wykonując prace domowe (jak sprzątanie sypialni), nie chodzi na imprezy, z przyjaciółmi lub do kina.
• W razie potrzeby uzyskaj pomoc. Nie ma absolutnie nic złego w wizycie u terapeuty rodzinnego. Wiele rodzin szuka terapii po prostu, aby wszystko działało sprawnie, ale może także pomóc rodzinie, która boryka się (z jakiegokolwiek powodu) z powrotem na dobrej drodze. Możesz także wypróbować lekcje zarządzania stresem lub złością (weź to ze swoim synem, jeśli uważasz, że to też mu ​​pomoże). . .
• Zrób coś fajnego razem lub przynajmniej naciśnij przycisk resetowania. Staraj się robić coś, co każdy może cieszyć się razem. Aktywność bez stawki, która wywoła śmiech, dzięki czemu możesz zacząć leczyć.

Gorąco sugeruję przeczytanie „Siedmiu nawyków bardzo skutecznych rodzin” Stephena Coveya i próbowanie życia według tej książki. Myślę, że okaże się to niezwykle pomocne.

Po pierwsze, cieszę się, że skupiasz się na chwaleniu dobrych zachowań, a także przypisywaniu negatywnych konsekwencji złym i konsekwentnemu robieniu tego. Spójność jest kluczowa, IMHO, w postrzeganiu pozytywnych wyników dyscypliny.

W oparciu o opis niekonsekwentnej dyscypliny jednego z rodziców, zarówno krzyczących, jak i uderzających jako kara, zastanawiam się, czy może to jest jego sposób radzenia sobie z otoczeniem domowym. Nauczył się, że odgrywanie roli przyciąga jego uwagę, a bicie lub krzyczenie jest jednym ze sposobów radzenia sobie z kimś, kto robi coś, co cię denerwuje. Może twój mąż byłby skłonny wziąć udział w zajęciach dla rodziców z tobą lub samemu, aby nauczyć się alternatywnych strategii uderzania i krzyczenia jako pierwszej linii obrony?

Mam 5,5 roku, który obecnie ciężko pracuje, aby nacisnąć KAŻDY JEDEN JEDEN z moich przycisków. (Przysięgam, że niektóre zostały zainstalowane fabrycznie około 5,5 lat temu.) Potężna walka o utrzymanie mojego temperamentu w obliczu jej upartych prób wyrwania się ze mnie, ale większośćczasu, w którym mi się uda. Muszę policzyć do 10 DUŻO i upewnić się, że moją natychmiastową reakcją, kiedy ona naprawdę przekroczy linię, jest użycie wielu zwrotów „ja”, mówiąc jej, co myślę o tym, co powiedziała / zrobiła („Boli mnie to, co czuję kiedy nazywasz mnie imionami ”lub„ Czy chciałbyś, żebym z tobą porozmawiał tak, jak przed chwilą? Naprawdę mnie to zasmuca. Nie chciałbym, abyś był taki smutny. ”). I oczywiście są natychmiastowe i ustalone konsekwencje dla tych działań. Pierwsze przestępstwo, drugie przestępstwo i tak dalej. Wie, co nadejdzie, kiedy zdecyduje się na skoku o tyczce ponad linię.

Odkryłem również, że po tym, jak się uspokoję, usiądę z nią i nie tylko wyjaśnię, jak to sprawiło, że się poczułem i dlaczego nie robimy tego / mówimy ludziom, których kochamy, mogę zapytać ją, dlaczego to zrobiła i uzyskać zaskakujące i pouczające odpowiedzi. Może jest zazdrosna, że ​​spędziłem czas z jej bratem, a nie z nią. Może jest zdenerwowana, że ​​od jakiegoś czasu nie mieliśmy okazji grać z konkretną przyjaciółką i sądzi, że to moja wina. Pozwolenie jej powiedzieć mi, co się dzieje w bezpiecznej przestrzeni, pomogło bardziej niż cokolwiek innego, zmniejszając liczbę razy „pozwól mi zobaczyć, jak bardzo mogę cię skrzywdzić”.

Z mojego doświadczenia wynika, że ​​opisane zachowanie może przyczynić się do:

• negatywne, stresujące środowisko w domu
• narażenie na przemoc w telewizji i filmach

• frustracja niezdolnością do komunikowania swoich uczuć

  itp.

Sugeruję wypróbowanie następujących opcji:

• Unikaj krzyczenia i nie stosuj przemocy fizycznej

• Ogranicz czas oglądania telewizji i unikaj filmów z nieodpowiednimi treściami

• Znajdź czas, aby zapytać dziecko, dlaczego zachowuje się w określony sposób. Ciągła komunikacja jest ważna, ponieważ pozwala dziecku wiedzieć, że zależy Ci na nim i że tak powiedział.

• Znajdź zainteresowania dziecka i zaangażuj je w sporty zespołowe, takie jak piłka nożna i zajęcia indywidualne, takie jak lekcje pływania.

• Jedz regularny lunch / kolację razem. Niektóre z korzyści:

  • Rodzinne posiłki pozwalają rodzicom mieć świadomość i monitorować nastroje, zachowania i działania swoich dzieci z przyjaciółmi. Tego rodzaju monitorowanie rodzicielskie jest ważne, aby rodzice mogli dowiedzieć się, co robią ich dzieci, z kim są oraz gdzie i kiedy mają miejsce ich działania.
  • Rodzinne posiłki nadają dziecku regularną strukturę i rutynę. Jeśli dziecko wie, że może oczekiwać niezawodnego harmonogramu, zwiększa to jego poczucie bezpieczeństwa i poprawia samopoczucie.
  • Posiłki rodzinne mają pozytywny wpływ na przyswajanie języka i rozwój umiejętności czytania i pisania u małych dzieci. Rodzinne posiłki stanowią codzienną okazję dla rodzica lub rodzeństwa do porozmawiania z niemowlęciem lub małym dzieckiem, a także pomagają im w nauce słów, rozumieniu języka i budowaniu konwersacji.
  • Wreszcie, uderzająca liczba badań dostarcza konkretnych i szeroko zakrojonych dowodów na to, że posiłki rodzinne są ważnym „czynnikiem ochronnym” w życiu dzieci i młodzieży. Rodzinne posiłki wiążą się z wieloma pozytywnymi skutkami, które poprawiają samopoczucie dziecka. Obejmują one zmniejszone ryzyko zażywania lub przestępstw związanych z używaniem substancji, podwyższone samopoczucie osobiste i społeczne oraz lepsze wyniki w nauce.

  (odniesienie: http://www.ag.ndsu.edu/eatsmart/eat-smart.-play-hard.-magazines-1/2009-eat-smart-play-hard-magazine/test-item )

Wygląda na to, że masz dziecko o niskiej inteligencji „społecznej”.

Ludzie z niską inteligencją społeczną mają problemy ze zrozumieniem i docenieniem reguł społecznych. Podobnie jak twój syn, mogą być bardzo sprytni z naukowego punktu widzenia (mają wysoką inteligencję werbalną / matematyczną), ale to nie pomaga im zrozumieć, dlaczego inni ludzie przywiązują wagę do zachowania się w określony - czasem arbitralny - sposób. (Na przykład w większości kultur amerykańskich, kiedy spotykasz kogoś, powinieneś powiedzieć: „Cześć, jak się masz?”)

Nie rozumieją instynktownie tego, co robi większość ludzi, że komunikacja społeczna to nie tylko informacja, ale także emocje. (Na przykład, gdy ludzie w USA mówią „Cześć, jak się masz?”, Nie szukają szczegółowych informacji na temat zdrowia, ale „łączą się” z drugą osobą, aby wskazać pozytywne uczucia do niego.)

Czasami - ale nie zawsze - ludzie z niską inteligencją społeczną mają problemy z czytaniem twarzy ludzi lub rozumieniem ich wskazówek emocjonalnych. Jest to powszechne u dzieci ze zdiagnozowanym zespołem Aspergera, BTW, ale (chyba) nie trzeba mieć Aspergera, aby mieć niską inteligencję społeczną.

Reguły społeczne pozwalają ludziom żyć / pracować razem bez tarcia. Nie znając reguł społecznych społeczeństwa, w którym się znajdujesz (Japonia ma inne reguły społeczne niż USA; społeczeństwo brytyjskie wyższej klasy różni się od klasy robotniczej itp.), Przypadkowo dałbyś różnego rodzaju fałszywe sygnały. Gorzej, jeśli nie rozumiesz, że ludzie reagują na ciebie - często negatywnie! - na podstawie sygnałów, których nie zdajesz sobie sprawę, że wysłałeś, świat staje się (przerażającym) nieprzewidywalnym miejscem.

Dzieci o niskiej inteligencji społecznej wymagają instrukcji . Bez tego będą obrażać się bez sensu i będą mieli dożywotnie trudności w dogadywaniu się z innymi / nawiązywaniu przyjaźni.

Pierwszym krokiem jest wysłuchanie tego, co mówi ci twój syn . Zadawać pytania. Jeśli odpowiedzi wskazują, że nie rozumie sytuacji, w której się znalazł, wyjaśnij mu to. Jeśli nie wie, jak sobie z tym poradzić, pomóż mu to rozgryźć. Powiedz mu zasady. (Może to być dla ciebie trudne, ponieważ być może nigdy wcześniej nie musiałeś o nich świadomie myśleć). Powiedz mu, jeśli pozna zasady, może skłonić innych ludzi do przestania mu przeszkadzać, nie uderzając ich i nie wpakując się w kłopoty.

Jeśli twój syn mówi, że inne dziecko śmierdzi, możliwe, że oznacza to dosłownie, nie osądzając, i komentuje to zjawisko. Zapytaj go, co ma na myśli: czy pachną detergentem do prania? Jak cebula? Wyjaśnij, że ludzie czasami pachną inaczej i wymyśl kilka powodów. Zapytaj go, czy może coś wymyślić. Potem mówią natomiast, że to zawsze dobrze zapytać, czy jego tata o udzielenie informacji, w naszym społeczeństwie nie jest uprzejmy do komentarza do innych osób na zapachy cudzych. Jeśli chce wiedzieć, dlaczego musi być uprzejmy, wyjaśnij mu, że uprzejmość jest sposobem, w jaki dogadujemy się ze sobą, nie doprowadzając innych do szaleństwa, więc ludzie cieszą się, że są ze sobą. (Jeśli będzie się powtarzał, wyjaśnij mu zasady społeczne).

Jeśli mówi, że przeszkadzają mu dzieci, dowiedz się, jak to zrobić. Sześcio- i siedmiolatki, nawet o dobrych intencjach, dobrze wychowane, przeszkadzają sobie nawzajem. Nie mają jeszcze empatii, aby zrozumieć, jak czuje się drugie dziecko we wszystkich, poza oczywistymi sytuacjami (prawie wiedzą, że nie uderzają ani nie zabierają zabawek, ale może nie powstrzymują się od powiedzenia: „Ha, ha, wygrałem! „).

W przypadku niektórych rzeczy (być może inne dziecko lubi dotykać fajnego niedźwiadkowego kapelusza twojego syna) możesz zaproponować sposób rozwiązania problemu lub, lepiej, zapytać go, czy może wymyślić sposób jego rozwiązania. Jednak możliwe jest również, że sprawy, nad którymi inne dziecko nie ma kontroli, przeszkadzają Twojemu synowi. Może ktoś stoi zbyt blisko, śmieje się za dużo lub ma nieprzyjemnie brzmiący głos. Powiedz mu, że współczujesz, ale dzieci nie mogą pomóc w sposobie, w jaki się śmieją, mówią, wąchają lub wyglądają; jesteśmy uprzejmi i życzliwi dla wszystkich, chyba że celowo robią nam coś złego. Powiedz mu, że nie wszystkim przeszkadzają te same rzeczy. Możliwe, że są w nim rzeczy, które mogą niepokoić inne dziecko, ale nadal chciałby, aby to dziecko było dla niego grzeczne i miłe, prawda?

Porozmawiaj z nim o byciu dobrym przyjacielem. Razem wymyśl listę rzeczy, które robią dobrzy przyjaciele. Zapytaj, które dzieci w jego klasie mogą być dobrymi przyjaciółmi.

Powiedz mu jednak, że nie musimy wszystkich lubić, ale jesteśmy uprzejmi i mili dla wszystkich . Powiedziałem mojej córce, że było kilku rodziców jej przyjaciół, których nie lubiłem i którzy mnie nie lubili, ale nigdy nie będzie w stanie odgadnąć, kim byli, ponieważ jesteśmy dla siebie uprzejmi i mili . Myślę, że to prawie oszalało jej z głowy, BTW, ciągle pytała, kim oni są, ale to naprawdę rozwinęło całą koncepcję.

Wreszcie, jeśli on się z prośbą o pomoc / informacje (nieprawidłowe rzeczy mówi) i reagują z konsternacją i dezaprobaty, byłoby naturalne, żeby rozmawiać z powrotem i inaczej działają na zewnątrz. Spróbuj go bardziej słuchać. Jeśli robi rzeczy, których nie rozumiesz, zapytaj go o powody. (Tak, wszystkie dzieci muszą być wysłuchane, ale ilekroć twoje dziecko ma inny temperament niż ty, jest to nawet ważniejsze).

Konsekwencja między twoim mężem a sobą jest idealna i zgadzam się z Walkirią, że jest to koniecznedo celów dyscypliny. Zobacz zarówno jej, jak i zrównoważoną mamę, co robić, gdy źle się zachowuje. Jeśli jednak zachowuje się, ponieważ jest bystrym dzieckiem, które nie otrzymuje odpowiedzi, których potrzebuje, ogromnie pomoże mu nawet jedno z rodziców, zwracające uwagę i wyjaśniające różne rzeczy. Uważam za przerażające, że wydaje się, że zwierza się swojemu nauczycielowi („śmierdzi kilkoro dzieci w mojej klasie”), kiedy powinien ci się zwierzyć. Myślę jednak, że jeśli zaczniesz próbować zrozumieć, co się z nim dzieje, jeśli staniesz się jego sprzymierzeńcem w zastanawianiu się, jak się zachować i dlaczego inni zachowują się tak, jak oni, ponownie zacznie ci się zwierzyć. W rzeczywistości prawdopodobnie powróci do powszechnego wzoru dobrego zachowania w szkole i działania w domu; ale uważam, że jego złe zachowanie w domu powinno znacznie się zmniejszyć.

Ta odpowiedź ma się z tobą skonfrontować. Daje to nieprzyjemne uczucie. Ale hej, nieprzyjemne uczucia wskazują, że coś musi się zmienić. Jeśli nie chcesz czytać konfrontowanej odpowiedzi, jeśli nie chcesz czuć się nieswojo ze względu na swoje dziecko, po prostu nie czytaj jej.

Opieram to tylko na następującym cytacie (który wydaje się być usunięty z początkowego pytania).

jednak mój mąż często krzyczy na niego lub uderza go, gdy się denerwuje na mojego syna. Często naciska nasze guziki. Rozzłoszczam się na niego i czasami krzyczę, ale nie nabieram fizycznej formy, chyba że naprawdę jestem zmuszony do granic możliwości.

Można to ująć bardzo krótko: musisz bezwarunkowo kochać swoje dziecko. Och, mówisz, że kochasz swoje dziecko bezwarunkowo, bez względu na wszystko? ŹLE!!! Jak jest zły, krzyczy i uderza w formę miłości? Czy uważasz, że twoje dziecko musi zasłużyć na twoją miłość? ŹLE!!!! To zupełnie nie jest pojęcie bezwarunkowe.

Jesteś częścią problemu i musisz popracować nad sobą (to znaczy, że ty i twój mąż NIE musicie pracować nad swoim zachowaniem, ale nad tym, jak się macie). Zrobisz to dla swojego dziecka? Spójrz na dobrą stronę, jeśli jesteś częścią problemu, logicznie jesteś także częścią możliwego rozwiązania. Czy to nie wydaje się wzmocnić, że jesteś w stanie coś z tym zrobić?

Musisz kochać swoje dziecko bezwarunkowo. Gniewanie się na niego to pierwszy znak, którego ty nie robisz, drugi znak krzyczy, a trzeci najgorszy ze wszystkich fizycznie go rani, co powoduje blizny mentalne trwające znacznie dłużej niż brozy, które mógłby przez niego uzyskać.

A co, jeśli twoje dziecko doznaje traumy przez coś okropnego jako dziecko molestujące, które uczyniło go takim, jakim jest, a ty nie jesteś całkowitą przyczyną problemu? Wtedy gniewanie się na niego, krzyczenie na niego i uderzanie go wyklucza cię z bycia blisko miejsca bycia częścią procesu leczenia tej traumy lub czegokolwiek, co ma związek z prowadzeniem go w kierunku lepszego zachowania. Przestań więc szukać czynników zewnętrznych (szkoła, przyjaciele, jego inteligencja intelektualna lub brak inteligencji emocjonalnej, cokolwiek ...) i stań się częścią rozwiązania.

Zastanów się nad znaczeniem bezwarunkowej miłości i wypróbuj ją przez tydzień. Jestem pewien, że ciężko jest to zrobić na początku (wymaga to od ciebie przełamania ego i pokonania swoich lęków), z czasem staje się bardziej naturalny, ale to twój obowiązek jako rodziców.

Nie, nie, nie, nie, nie .... Dziecko nie będzie cię krzywdzić, nie będzie cię krzywdzić za twoją dobroć ... Kochanie bezwarunkowe nie oznacza akceptowania tego, co robi, mówienia i wyrażania zgody . To jest twój strach i mówienie ego ... Pozbądź się ich, nie potrzebujesz ich.

Teraz zacznij kochać.

PS Oczywiście, że mogę rozwinąć tę kwestię bardziej szczegółowo i oczywiście chcę ci pomóc w dalszym ciągu dzięki bardziej życzliwym wskazówkom. Ale potrzebujesz buziaka w twarz, żeby się obudzić. Jeśli nie podoba ci się to, co mówię lub chcesz innych zasobów? Tylko Google ze słowami kluczowymi takimi jak „bezwarunkowe rodzicielstwo”

PS Mam własne dzieci. Czułem bezwarunkowe skutki miłości. Mówi „dziękuję”, kiedy mu coś daję, nigdy go tego nie nauczyłem. Podchodzi do mnie spontanicznie, raz na jakiś czas całując mnie lub przytulając, nie muszę o to prosić. Oczywiście, że zabawia się jedzeniem, czasem goni kota, zabiera zabawkę młodszemu bratu, oczywiście on krzyczy na ziemi, kiedy nie chce zakładać płaszcza ... Cóż, to tylko część jego ścieżki uczenia się, jego ścieżki dorastania. Rozumiem jego zachowanie, mówię / pokazuję mu, co jest właściwe, nie denerwuję się emocjonalnie, gdy krzyczy i biegnie po domu, nie chcąc zakładać butów. Nie angażuję się w to osobiście. To też nie jest sprawa osobista. Kontynuujemy tylko to, czego potrzebuje, doświadczenie uczenia się.

Co się w końcu liczy? Kochający dom? Lub ...