Jak mam postępować z dzieckiem, które przeszkadza w rozmowach z dorosłymi?

4-latek często angażuje się w rozmowy dorosłych ( bez treści ). Chociaż nie przeszkadza nam to konkretnie, uważamy to za zabawne, może jednak stanowić problem w kontaktach z innymi. Zadaje wiele pytań i dobrze rozumie odpowiedzi. Dla przypomnienia prowadzimy prywatną rozmowę na temat treści dla dorosłych.

Jeśli to możliwe, chcielibyśmy, aby wynik był taki, że czuje się swobodnie podczas rozmowy z nami, ale pamiętaj, że może nie być mile widziana w rozmowach prowadzonych przez inne osoby dorosłe.

Widzę tutaj dwa scenariusze.

Z większością dzieci:

Odp .: A co na deser, co według nas powinniśmy podać?

B: Myślałem trochę…

Dziecko B: MAMA! MAMO! Popatrz! Ta książka idzie do kosza!

To przeszkadza . Istnieje wiele sposobów radzenia sobie z tym. Lubiłem nawiązywać kontakt fizyczny - ręka na ręce lub na nodze lub w talii - i kontakt wzrokowy i mówić: „Rozmawiam. Musisz czekać na swoją kolej, chyba że to nagły wypadek”. Lub innym razem „Czy to nagły wypadek?”

Ale możesz pytać o:

Odp .: A co na deser, co według nas powinniśmy podać?

B: Myślałem o czymś czekoladowym, wszyscy lubią czekoladę.

Dziecko B: Cóż, ja nie. Co powiesz na ciasto?

To trudniejsze połączenie. Z pewnością dzieje się tak, gdy dzieci się starzeją i chcą brać udział we wszystkich rozmowach, bez względu na to, czy są zaproszone, czy nie. Zwykle śmiałbym się (aby wskazać, że to naprawdę nie jest wielka sprawa) i mówił coś w stylu „nie rozmowa, kochanie, wracaj i graj”, a następnie kontynuuj. Jedno z moich dzieci w wieku szkolnym potrzebowało później osobnej rozmowy na temat nie dołączania do rozmów dorosłych, chyba że zostanie zaproszony. Ale nie martw się, jako dorosłe dziecko nie ma już oporów przed dołączaniem do nieproszonych rozmów lub poznawaniem nowych ludzi :-)

Kiedy nasze dzieci przerywają rozmowę, jedno z nas kuca na wysokości oczu, kładzie dłoń na każdej stronie twarzy dziecka i pyta: „Czy to pilne?” (Jeśli nie) „Proszę, pozwól nam skończyć, a będziesz miał moją uwagę”. Następnie staramy się nakręcać rzeczy, wracać do oczu i słuchać dziecka. Rzeczywistość w naszej rodzinie stała się trochę krótsza, ponieważ „potrzebuję twojej uwagi”, a nasza 5-letnia robi to teraz zamiast zwykłego przerywania (przynajmniej gdy dorosły w pytanie jest siedzące lub w zasięgu ręki; w przeciwnym razie jest to szarpnięcie za ubranie lub złapanie ręki. Tak długo, jak to jest niewerbalna prośba o uwagę, jestem dobry.)

Upewniliśmy się również, że wiedzą, że sytuacje kryzysowe nie wymagają od nich oczekiwania lub grzecznego wezwania uwagi. (Oczywiście nasza definicja „nagłego wypadku” różni się od definicji 2- lub 5-letniego…)

Zachęciłem to u mojej córki. Jeśli treść nie jest nieodpowiednia, a dziecko nie przeszkadza w czymś niezwiązanym, to dlaczego nie mieliby brać udziału w dyskusji? Odkryłem, że mój 4-latek miał opinie równie solidne, jak inne przypadkowe yobbos na ten temat. Do licha, często jej bardziej „naiwne” pytania były najlepsze, aby ludzie rzeczywiście myśleli o tym, o czym mówili.

Osobiście nie cierpię ludzi, którzy nie rozmawiają z dziećmi tak, jakby byli ludźmi, ale zamiast tego rozmawiają z nimi jak z psem czy coś takiego. Ich opinia na temat „co jest na deser” jest mniej aktualna niż opinia kogoś innego? Dlaczego? Jeśli bierze udział w życiu cywilnym, zachęcam ją do rozmowy z innymi osobami na ogół w rozmowach nieprywatnych. Zwiększy słownictwo, ludzi i umiejętności rozumowania (przynajmniej z moją córką).

Ostatnio słyszałem o jednej strategii.

Kiedy dziecko chce rozmawiać z rodzicem, który mówi, kładzie dłoń na ramieniu rodzica. Następnie rodzic kładzie dłoń na dziecku, aby poinformować dziecko, że zostało wysłuchane.

Pozwala to uniknąć przerwy i potwierdza prawo dziecka do zabrania głosu.

Dobrze, że ci to przeszkadza. Zbyt wielu rodziców mówi rzeczy, które następnie powtarzają się na placach zabaw.

Mówimy tylko: „Prowadzimy dorosłą rozmowę, która nie jest dla twoich uszu”.

Szczerze mówiąc, zwykle powoduje to, że nasze dziecko wycofuje się na bezpieczną odległość, która wciąż znajduje się w zasięgu słuchu, ponieważ dzieci są takie. Następnie wybieramy jedyne prawdziwe rozwiązanie, którym jest rozmowa, gdy nie ma ich w pobliżu.

Jeśli chodzi o inne osoby dorosłe, nie jestem pewien, do czego zmierzasz. Jeśli obawiasz się, że ona odpowie z powrotem nauczycielom, to z tym nauczyciel wkrótce się upora. Jeśli martwisz się o przyjaciół lub krewnych, prawdopodobnie uznają to za równie urocze jak ty. Dzieci zadają wiele pytań. To, co robią. Jedną z największych przyjemności mojego życia jest obserwowanie, jak nasze najmłodsze dziecko męczy swojego starszego brata wieloma pytaniami. Teraz wie, jak to jest!

Najważniejsze jest to: pod warunkiem, że nauczysz jej dobrych manier, takich jak nie mówienie, gdy ktoś mówi, i pytanie, czy możesz przerwać rozmowę, to tak naprawdę nie ma problemu.