Jak zachęcić dzieci do udziału w pracach domowych bez korzystania z nagrody / kary

Jest to pytanie wyjaśniające, ponieważ tak naprawdę nie miałem do czynienia z tym problemem (jeszcze).

Rozglądałem się za sposobami nakłonienia dzieci do wykonywania obowiązków domowych. Jestem trochę zniechęcony faktem, że prawie każde źródło, jakie mogę znaleźć, sugeruje stworzenie systemu nagród (być może z karami), a ponadto nagrody te są często finansowe. Rozumiem, że stosowanie kary i nagród jest złe, ponieważ w zasadzie uzależnia zachowanie od dowolnego zewnętrznego motywatora, który sam wybrałeś, a zatem zachowanie zniknie, gdy zniknie motywator (patrz „Karane przez nagrody” Alfie Kohna). A używanie pieniędzy jako nagrody wydaje mi się szczególnie złym wyborem, zachęcającym do chciwości.

Niemniej jednak należy zadać pytanie: w jaki sposób nakłania się dzieci do wykonania zadania, które „należy wykonać”, ale które z natury nie jest interesujące? Skłaniam się ku „być wzorem do naśladowania” (w szczególności nie oczekuj, że odciążę całą pracę, której nie chcesz wykonywać dla nowo powstałych niewolników) i staram się, aby dzieci zrozumiały powód, dla którego należy to zrobić tak czy inaczej (np. naczynia muszą być myte, abyśmy nie zachorowali). Ale przyznaję, że nie mam żadnego doświadczenia.

Wydaje mi się, że moim pytaniem jest, oprócz ustanowienia systemu nagród / kar, jak zachęcić dzieci do udziału w zadaniach, które należy wykonać, ale nie są tak naprawdę zabawne / interesujące?

Chociaż osobiście mam wiele problemów z książką Kohna, zgadzam się, że „zrób to i dostaniesz” to kiepski system, pełen problemów.

Postawę, którą przyjmujemy z moim synem (który ma jeszcze tylko dwa lata, ale nigdy nie jest za wcześnie, aby zacząć oczekiwać uczestnictwa), jest to, że obowiązki są tylko rzeczami, które należy wykonać, i oczekujemy, że będzie wykonywać te obowiązki, którymi jest zdolne do rozwoju.

Do tej pory wciąż jesteśmy na etapie, w którym aktywnie chce uczestniczyć, więc wszystko, co trzeba, to powiedzieć „czy chcesz mi pomóc nakarmić koty?” lub „czy mógłbyś włożyć kubek mleka do zlewu?”, a on (zwykle) chętnie pomaga. W rzeczywistości, ponieważ kilka zadań, które do tej pory mu powierzyliśmy, są bardzo rutynowych, doszło do tego, że bardzo się denerwuje, jeśli nie pozwolimy mu wykonać swojej roli (kiedyś spieszyłem się i nakarmiłem koty bez niego i był we łzach).

W przypadku zadań, które nie są tak rutynowe, czasami występuje opór i bez wątpienia stanie się to problemem w pewnym momencie również w przypadku rutynowych zadań, gdy się zestarzeje.

W takich przypadkach po prostu mówimy mu, że te zadania muszą być wykonane, ponieważ każdy ma rzeczy do zrobienia w domu. Zamiast „rób to, bo tak mówimy”, kładziemy nacisk na konsekwencje nie wykonywania obowiązków domowych. Nie w formie gróźb, ale przykłady: „jeśli nie podniesiesz swoich zabawek, nie będziesz w stanie znaleźć tych, których chcesz, możemy się o nie potknąć lub nadepnąć na nie i zranić się w stopę, a dom nie będzie wyglądał zbyt ładnie ”lub„ cóż, kotki są głodne i będą smutne, jeśli nie dasz im jedzenia ”.

Zwracamy również uwagę na rzeczy, które robimy w domu: „mama i tata gotują obiad i zmywają naczynia, abyśmy mogli jeść każdej nocy i mieć czyste naczynia do jedzenia. Mama robi pranie, więc mamy czyste ubrania nosić. Tata wyjmuje śmieci, aby dom nie pachniał źle ”itp.

Jeśli odmawia wykonania rutynowych zadań, traci rutynowe uprawnienia. Jeśli absolutnie nie chce posprzątać swoich zabawek, odkładamy te zabawki i mówimy mu, że nie będzie mógł się nimi bawić przez jakiś czas, ponieważ nie może się nimi zająć.

Wskazujemy również na korzyści wynikające z wykonywania obowiązków domowych, gdy tylko pojawią się przypadkowe okazje. Jeśli mój syn nie może znaleźć konkretnej zabawki, możemy wskazać „zobacz, dlatego warto odłożyć zabawki na bok, abyś wiedział, gdzie one są”.

Mocno wierzę, że nagrody finansowe nie powinny być częścią podstawowych obowiązków. Dodatek nie jest nagrodą za robienie tego, co należy. Dodatek jest narzędziem pomagającym uczyć odpowiedzialności finansowej i wartości pieniądza. W związku z tym, jeśli przyznasz zasiłek, nie sugerowałbym wstrzymania go jako kary (chociaż może wymagać odpowiedniego niewielkiej części zasiłku na naprawienie czegoś uszkodzonego).

W związku z tym niektóre małe nagrody mogą być oferowane za zadania, które nie są rutynowe , ale mieszczą się w możliwościach dziecka. Odsunięcie śniegu z podjazdu może być warte kilka dolców. Trzymanie drabiny i wręczanie mamusi lub tatusiowi narzędzi, gdy naprawiamy coś, może być warte małej nagrody. Jeden z moich ulubionych blogów szczegółowo omawia tę i inne metody nauczania dzieciom finansów.

Po pierwsze, nagrody nie muszą mieć charakteru finansowego. Mogą to być zachęty, pochwały, wstawanie trochę później… cokolwiek

Po drugie, jako dorośli wykonujemy prace domowe nie dlatego, że chcemy, ale dlatego, że wiemy, że konsekwencjami będzie później więcej pracy w zakresie sprzątania - dzieci można nauczyć tego od bardzo młodego wieku.

Kiedy są bardzo młodzi, nie mają pojęcia o przyszłości ani o konsekwencjach. Wiedzą, że rzeczy są magicznie uporządkowane rano, kiedy się budzą, więc jaką mają motywację.

Naszym początkowym pomysłem było powiedzenie, że musieli nam pomóc w wykonywaniu obowiązków, abyśmy mogli robić wszystko, co chcieliśmy, kiedy obowiązki zostały wykonane. W ten sposób był to wysiłek zespołu.

W wieku 5 lub 6 lat chcieli wykonywać prace domowe, a następnie mogli zrozumieć, dlaczego byli potrzebni, więc po prostu ułożyli się i wykonali je, niekoniecznie ciesząc się nimi.

Blog, który przeczytałem, sugeruje powierzenie zadania najmłodszemu zdolnemu dziecku. Wynika to z faktu, że dziecko dostaje pracę „dużej osoby”, a nie tę samą dziecinną pracę, którą wykonują od dłuższego czasu. Również starsze dzieci widzą, że ich młodsze rodzeństwo jest proszone o pomoc.

Dzieci często motywowane są myśleniem o sobie jako bardziej dorosłymi, więc jeśli rzucisz to na coś, co musi zrobić duży chłopiec lub dziewczyna, i wymodelujesz, że wykonujesz również obowiązki domowe, myślę, że są bardziej skłonni to zrobić.