Czy badania wykazały, czy zabawki z bronią lub inną bronią wyraźnie promują przemoc?

Uwaga: szukam tylko referencyjnych odpowiedzi! Idealne byłyby odpowiedzi przytaczające jedno lub więcej badań recenzowanych lub, jeszcze lepiej, metaanaliza kilku takich badań. Odpowiedzi odnoszące się do artykułów z renomowanych źródeł lub blogów od uznanych specjalistów zajmujących się opieką nad dziećmi lub psychologią są dopuszczalne, ale nie preferowane. Przyznam duże nagrody za dwie najlepsze odpowiedzi, które spełniają te kryteria!

Żołnierze-zabawki, karabiny maszynowe, karabiny BB itp. Były popularnymi zabawkami od lat, ale w dzisiejszych czasach nie spodobały się wielu rodzicom. Mimo to bardzo łatwo jest znaleźć zabawki z bronią.

Znam jednak kilku rodziców, którzy uważają, że to uczy przemocy, i którzy zakazali wszelkich zabawek, które zawierają lub symulują broń w ich domach.

Nie włączam do tego gier wideo, ponieważ czuję, że istnieją wyraźne różnice w interakcjach.

Czy broń zabawkowa i tym podobne mają związek z agresywnym zachowaniem lub innymi negatywnymi zachowaniami?

Mam na myśli każde zachowanie, które można interpretować jako negatywne. Nie uważam udawania strzelania za zabawkę za negatywne, ale uważam uderzenie lub inną formę agresji przeciwko innemu dziecku (lub osobie dorosłej), czy to podczas zabawy tymi konkretnymi zabawkami, czy za nie, za zachowanie negatywne.

Penny Holland, która wykłada we wczesnych studiach dzieciństwa na Uniwersytecie Północnego Londynu, jest autorem badania z 2000 roku na temat skutków polityki zerowej tolerancji dla wojny, broni i gry superbohaterów. Stwierdzając, że badania, które miały na celu znalezienie związku przyczynowego między wojną a zabawą z bronią i agresją u dzieci, a później w wieku dorosłym, nie były w stanie udowodnić takiego związku (zachowania były czasami powiązane, ale związek nie był przyczynowy), postanowiła badaj skutki polityki zerowej tolerancji wobec wojny, broni i zabawy z superbohaterami, jak w praktyce w przedszkolach w Wielkiej Brytanii od 30 lat.

Oprócz spojrzenia na wcześniejsze badania nad możliwymi powiązaniami w zachowaniach, Holandia wzięła pod uwagę głos dziecka („w dużej mierze milczący w debacie”) oraz sposoby, w jakie zero tolerancji zmniejsza kruchą samoocenę i ogranicza rozwój wyobraźni młodych chłopców, którzy są zainteresowani tym obszarem gry. Jej eksperymenty ze swobodną polityką w ośrodku przedszkolnym zaowocowały obserwacjami „lepszego samopoczucia i większego zaangażowania w szerszy zakres możliwości uczenia się”, popartego badaniami „, które pokazują pozytywne korzyści z pracy z zainteresowaniami dzieci w tych tematach . ”

Najważniejsze informacje z tego artykułu:

• Literatura feministyczna lat 70. i 80. XX wieku sprawiła, że ​​kobiety znalazły głos; „Skala i szczegółowość kobiecych doświadczeń związanych z przemocą w rodzinie została po raz pierwszy udokumentowana”, a pomysł, że brutalni mężczyźni wyrastali z brutalnego dzieciństwa, zrodził pomysł, że dzieci powinny zostać uratowane przed uczeniem się przemocy. Chociaż istnieją dowody na to, że dzieci uczą się przemocy od brutalnych dorosłych mężczyzn, związek z agresywną zabawą z rówieśnikami był konstrukcją dla dorosłych.

• Holland przytacza trzy artykuły dotyczące postrzegania przez dzieci gry wojennej oraz różnic między walkami a prawdziwymi walkami. Badania wykazały, że dzieci oglądające filmy przedstawiające sztukę wojenną chętniej identyfikują ją jako zabawę, w której dorośli, a zwłaszcza kobiety dorośli, określają ją jako agresję.

• Badanie wskazuje na badania, które sugerują, że wpływ rodziców (fizyczne formy kary, komunikacja rodziców na rzecz walki) jest przyczynowo skorelowany z agresją u dzieci, chociaż podobny związek między zabawą wojenną a agresją nigdy nie został ostatecznie ustalony.

• Praktycy we wczesnym dzieciństwie uważają podejście zerowej tolerancji za nieprzydatne. Dzieci tworzą broń z budowanych zabawek, a gdy zostaną skonfrontowane, będzie to „suszarka do włosów”.

• Zero tolerancji powstrzymuje dorosłych od wspierania rozwoju innych wyobraźni i umiejętności negocjacyjnych, które mogłyby zmniejszyć faktyczną agresję. Nauczyciele i rodzice powinni „oddzielić zabawkę od zachowania”. Ośrodki wczesnego dzieciństwa w tym badaniu zezwalały na konstruowane pistolety zabawkowe, ale nie produkowane (zabawki konstrukcyjne są wielofunkcyjne, w których pistolety mają tylko jeden cel). Konstruowanie broni daje dzieciom większą kontrolę nad ich sztuką wojenną.
• Badanie porównuje także skutki ciągłego odmawiania chłopcom odrzucenia ich zainteresowań i płci. Ta negatywna uwaga rozciąga się na grę aktywną fizycznie, która jest czasami postrzegana jako agresja.

W tym artykule (z pełnym cytowaniem badań) w 2003 r. Ukazała się książka zatytułowana We Don't Play with Guns Here . Doprowadziło to do wydania nowego zestawu wytycznych dla przedszkoli przez Departament ds. Dzieci, Szkół i Rodzin w Wielkiej Brytanii w 2008 roku.

Cytat:

PENNY HOLLAND (2000) Zabrać zabawki od chłopców? Badanie genezy polityki i stosowności perspektyw dla dorosłych w dziedzinie wojny, broni i gry superbohaterów , obywatelstwa, edukacji społecznej i ekonomicznej , 4 (2), 92-108.

Cytując z The Future of Play Theory: A Multidisciplinary Enquiry in the Contents of Brian Sutton-Smith :

Wyniki badań nad zabawkami wojennymi są różnorodne, choć rzadkie. Znaleziono zabawki wojenne

• zwiększyć agresję (Sanson i Di Muccio, 1993; Turner and Goldsmith, 1976; Watson and Peng, 1992)
• zmniejszyć agresję (Bonte i Musgrove, 1943; Gribbin, 1979)
• nie mają wpływu na agresję (Sutton-Smith, Gerstmyer i Meckley, 1988; Wegener-Spöhring, 1989)

Niestety nie udało mi się znaleźć kopii tych badań bez subskrypcji. Większość z nich możesz znaleźć tutaj, jeśli chcesz kontynuować badania.

Moim osobistym zdaniem jest to, że badania nie przynoszą jednoznacznych wyników ze względu na problem korelacji / związku przyczynowego. Agresywne dzieci wolą agresywne zabawki i bawią się bardziej agresywnie niż innymi zabawkami. Bardzo trudno jest ustalić, czy zabawki spowodowały agresję, czy odwrotnie. Mam jednak osobiste doświadczenie, które zdecydowanie sugeruje, że efekt jest tymczasowy.

Mieliśmy dwuletniego przybranego syna, który przyszedł do nas z bronią zabawkową w swoich rzeczach osobistych. Nie mogę wdawać się w szczegóły dotyczące jego pochodzenia, ale wystarczy powiedzieć, że miał bardzo dobre powody do agresywnego zachowania, które nie dotyczyło zabawek. Chociaż nie kupujemy zabawkowych broni dla naszych własnych dzieci (z powodów, które opiszę później), posiadanie rzeczy jest bardzo ważne dla wychowania dzieci, więc na początku pozwalamy mu je zatrzymać. Zauważyliśmy jednak, że uderzał w inne dzieci znacznie bardziej bronią niż jakąkolwiek inną zabawką lub gołymi rękami, więc zabraliśmy broń. Potem nauczenie go, by nie uderzał, było znacznie łatwiejsze. W ciągu miesiąca lub dwóch prawie całkowicie się zatrzymał.

Wszystkie nasze inne dzieci albo całkowicie zignorowały pistolety zabawkowe, albo konsekwentnie się nimi bawiły, bez eskalacji w rzeczywistą przemoc. Nasze jedyne dziecko, w którym miało to znaczenie, szybko się zużyło, nawet będąc predysponowane do przemocy. Podsumowując, jest bardzo mało prawdopodobne, abyś wyrządził trwałe szkody, wystawiając swoje dzieci na zabawkowe pistolety w okresie próbnym, aby zobaczyć, jak zareaguje twoje dziecko, być może w dniu zabawy.

Jednak powodem, dla którego mogłeś nie wziąć pod uwagę, jest prawdziwe bezpieczeństwo broni. Nawet jeśli nie masz broni, twoje dzieci mogą ją spotkać w domu przyjaciela lub krewnego, a nawet wyrzucić na ulicę. Dzieci w wieku 6 lat i młodsze nie potrafią odróżnić pistoletu zabawkowego od prawdziwego, a przez kilka lat nie mogą odróżnić pistoletu od broni bez podniesienia ciężaru. Nawet wtedy niektóre prawdziwe pistolety są wyjątkowo lekkie.

Właśnie dlatego wielu rodziców uczy swoje dzieci, aby traktowały pistolety zabawkowe i prawdziwe pistolety tak samo: przestań, nie dotykaj, opuść teren i powiedz dorosłemu. To nie jest tak, że nie można nauczyć bezpieczeństwa broni przy użyciu łatwo dostępnych pistoletów, po prostu bardzo zabrudza wodę.