3-latek ma problemy z przybyciem do przedszkola

Mój 36-miesięczny chłopiec z przyjemnością spaceruje lub jeździ rowerem do żłobka (przedszkola), prowadzi mnie do drzwi swojego pokoju, jakby nie mógł się doczekać dnia. Gdy tylko otworzymy drzwi do jego pokoju zabaw, a on zobaczy inne dzieci w środku, dojdzie do krachu. Chce iść do domu, musi zostać odebrany, próbuje odejść, płacze i krzyczy itp. Dzieje się tak prawie za każdym razem, przynajmniej przez ostatni rok.

Zwykle uspokaja się po kilku minutach, jeśli rozpraszają go przedszkolaki z zabawkami itp.

Wiem, że dobrze się tam bawił i lubi niektóre inne dzieci. Jeśli odwiedzamy go w ciągu dnia, wydaje się być całkowicie szczęśliwy i zaręczony z innymi chłopcami.

Jest w przedszkolu tylko we wtorki i czwartki (od 9:00 do 18:00).

Jego inni rówieśnicy wydają się radzić sobie z „odpadaniem” znacznie dojrzaliej.

Co możemy zrobić?

Edytować:

W świetle niektórych odpowiedzi dodam trochę więcej informacji. Zwykle staramy się nie rozdzielać, po prostu przytul go, powiedz mu, że wrócimy później i wymykamy się, gdy jest rozproszony. Nigdy nie przeklinaj / nie błagaj ani nie przekupuj.

Jako dostawca opieki nad dziećmi stwierdziłem, że jest to dość powszechne zarówno w klasie obojga, jak i w trójce, więc informacja, że ​​„zwykle kończy się koło drugiej”, nie jest prawdziwa w rzeczywistości z mojego doświadczenia.

Sugeruję, aby dwojakie:
Twoje dziecko potrzebuje od ciebie zapewnienia w twoich słowach i zachowaniu. Czy ciężko jest ci też z separacją? Twoje dziecko może to odebrać, jeśli tak. On lub ona potrzebuje od ciebie zapewnienia w twoich słowach i zachowaniu. Może to zabrzmieć ostro, ale zdenerwowane, rzucające dzieci, które utrzymywały to zachowanie przez dłuższy czas, zwykle były dziećmi, których rodzice zrobili jedną z dwóch rzeczy: wymknęli się, zareagowali błagalnie lub łapówką (którzy często wydawali się bardzo zdenerwowani).

Oprzyj się pokusie „wymknięcia się”. Nie znam twojej sytuacji, ale jeśli „wymknąłeś się” lub wymknąłeś, gdy dziecko było rozproszone, ułatwiło ci to i chwilowo łatwiejsze dla opiekuna, ale nie dla twojego dziecka. Jest to forma nieuczciwości i nie zapewnia dziecku zaufania do powrotu, nawet jeśli powracasz dzień po dniu, dzień po dniu, dzień po dniu.

Unikaj błagania i błagania dziecka, aby się uspokoiło. Uwaga ta jest negatywna, ale opóźnia twoje odejście. Dlatego działa na twoje dziecko.

Zamiast tego opracuj „procedurę rutynową”. Umieść rzeczy w schowku, przytul swoje dziecko przez kilka minut, gdy będziesz przestrzegać harmonogramu (nigdy nie spiesz się, ale nie pozwól, aby zajęło to również dłużej niż 5-10 minut). Co się dzieje w przedszkolu, z którego może być dzisiaj podekscytowany? Co jest na lunch? i wreszcie, kiedy wrócisz, więc on lub ona ma „znacznik” aktywności, kiedy możesz się spodziewać. Coś w stylu „będziesz _ (wypełnij puste miejsce czymś super zabawnym dla twojego dziecka), zjedz lunch, zdrzemnij się, a potem po odrobinie zabawy będę tu i nie mogę się doczekać, aby cię wtedy zobaczyć i usłyszeć o twoim dniu U Alice skończyliśmy z „naga” (oparciem naszych czoła), „pocałunkiem potwora” (pocieranie nosa), przytuleniem, a następnie regularnym pocałunkiem. Obierz je, przekaż nauczycielowi / opiekunka do dziecka, pocałuj i odejdź z zachowaniem pewnej siebie. Dobry opiekun rozproszy Twoje dziecko czymś zabawnym i po kilku tygodniach Twoje dziecko zacznie ufać rutynie.

Podobnie jak wspomniano wcześniej, my również mamy rutynę do odejścia. Dla nas jest to „wypychanie”, gdzie może wypchnąć rodzica z pokoju. Pozwala mu poczuć się, jakby był odpowiedzialny. Kiedyś „machaliśmy do okna”, ale teraz jest na to za fajny, robią to tylko dwulatki (tak mi mówi). Na podłodze na zewnątrz pokoju jest trójkątny kształt, czasem „rzucamy” rodzica na ziemię, wyrzucając wyimaginowane szpilki. Mocno wierzę, że dobrym pomysłem jest wymyślenie rutyny. Nasz jest obecnie

• Daj mi 5
• Przytul mnie
• Pocałuj mnie
• Podaj mi rękę jak dżentelmen
• Wypchnij mnie z pokoju

Nie odchodź od ekscytującego rytuału, zatrzymując się, by przytulić lub powiedzieć: „będzie dobrze”, ponieważ nauczą się zachowywać w ten sposób, aby uzyskać więcej uwagi, a to będzie rytuał / rutyna (jak to brzmi jak teraz).

I zapewnij go, że wrócisz. A kiedy wrócisz, przypomnij mu: „Widzisz, mówiłem ci, że wracam po ciebie. Tęskniłem”.

Jest to niezwykle powszechne. Jeden z nas miał ten sam problem - wydaje się być rodzajem lęku przed separacją - gdzie naprawdę się zdenerwuje, gdy zda sobie sprawę, że ją tam zostawimy.

Współpracując z asystentami przedszkola, staraliśmy się upewnić, że jest rozproszona, kiedy się wymykamy. Problem polegał na tym, że wyjeżdżaliśmy. Gdy nas już nie było, zawsze była w porządku, a kiedy wróciliśmy po nią, informowaliśmy ją, że zawsze wrócimy i wskażemy, że to samo stanie się następnego dnia w pokoju dziecinnym. Po zrobieniu tego przez kilka tygodni problem zniknął.

Z połączonej witryny:

Od 8 do 14 miesięcy dzieci często się boją, gdy spotykają nowych ludzi lub odwiedzają nowe miejsca. Rozpoznają swoich rodziców jako znajomych i bezpiecznych. Po oddzieleniu od rodziców, szczególnie poza domem, czują się zagrożeni i niebezpieczni.

Lęk przed separacją jest normalnym etapem rozwojowym. Pomógł utrzymać naszych przodków przy życiu i pomaga dzieciom nauczyć się panować nad swoim środowiskiem.

Zwykle kończy się, gdy dziecko ma około 2 lat. W tym wieku małe dzieci zaczynają rozumieć, że rodzice mogą być teraz poza zasięgiem wzroku, ale wrócą później. Istnieje również normalne pragnienie sprawdzenia ich niezależności.

Aby przełamać lęk separacyjny, dzieci muszą:

• Poczuj się bezpiecznie w swoim domu
• Ufaj ludziom innym niż ich rodzice
• Ufaj, że ich rodzice wrócą

Nawet po tym, jak dzieci opanują ten etap rozwoju, lęk separacyjny może powrócić w okresach stresu.

Po pierwsze, ustalam rutynę podczas wychodzenia z przedszkola. Mamy rutynę zwaną „pójściem do okna” - przedszkole / żłobek ma okno wychodzące na parking. Ilekroć chłopiec ma wrażenie, że zostaje w tyle, jego nauczyciel bierze go za rękę i prowadzi do okna. Kiedy tam jesteśmy, on i ja machamy do siebie. Jasne, że jest trochę smutny, ale potem to przeżywa. Wie, że „podchodzenie do okna” oznacza, że ​​wychodzę.

Po drugie, wybranie się dwa razy w tygodniu w nieselektywne dni może naprawdę zadzierać z głową. To nie jest szczególnie regularny harmonogram; właśnie miał dzień z mamusią / tatusiem, dlaczego ten dzień różni się od poprzedniego? Może nawet nie zna jeszcze dni tygodnia, co to jest weekend, ani żadnego z tych innych szczegółów planowania, które my, dorośli, uważamy za pewnik. Rozumiem, że może istnieć wiele rozważań na temat tego, dlaczego nie można było uczynić tego wydarzenia pięciodniowym w tygodniu, ale takie postępowanie naprawdę podkreśliłoby regularność rezygnacji.

Pomoże też trochę stwardnienie serca. Bez wyjaśnień, bez nakłaniania, bez dyskusji - po prostu powiedz, że go podrzucasz, a dramat nie ma wpływu na wynik. Gra się tutaj w pętlę sprzężenia zwrotnego, w której wie, że zyska dramatyczną uwagę, jeśli dojdzie do krachu. Nie zwracaj na niego uwagi, a wtedy przejdzie przez to. Odejście od rutyny może pomóc skierować jego energię na rutynę, a nie na załamanie, ale przekierowanie będzie całkiem pomocne, wiedząc, że dramatyczna alternatywa nie jest już dostępna.