Jak powstrzymać moją 8-latkę przed płaczem za każdym razem, gdy jest sfrustrowana?

Moje 8-letnie córki są zwykle bardzo dobre.

Ale w ciągu ostatnich kilku miesięcy zaczęła coraz bardziej płakać za każdym razem, gdy nie może mieć czegoś, czego chce. Dziwne jest to, że to coś, czego tak naprawdę wcześniej nie robiła ... no cóż, nie tak często.

O ile mi się wydaje, w jej życiu nie zmieniło się ostatnio nic, co mogłoby wywołać tę zmianę zachowania.

Obecnie próbujemy zachęcić ją, by przestała płakać za cokolwiek, dając jej gwiazdki (10 gwiazdek = 1 mały prezent), ale nie sądzę, żeby miało to znaczenie

Wszelkie wskazówki bardzo mile widziane!

Główna presja rówieśników zaczyna się około 8 lat. Możliwe, że prosi o rzeczy, które jej zdaniem „potrzebuje”, aby dogadać się z rówieśnikami. Porozmawiaj o tym z nią (najpierw porozmawiaj z nauczycielem, aby zobaczyć, co dzieje się w klasie).

Czy płacze, gdy jest sfrustrowana innymi sprawami, innymi niż niemożność posiadania tego, czego chce? tzn. praca domowa, praca w szkole, dzielenie się itp. Jeśli to też stanowi problem, może odczuwać większą presję w szkole (czego nie możesz nawet postrzegać jako zmiany po prostu dlatego, że jej nie widzisz). Porozmawiaj również na ten temat z nauczycielem.

Ogólnie rzecz biorąc, najlepszą rzeczą do zrobienia jest modelowanie tego, co robisz, gdy jesteś sfrustrowany, zarówno pod względem niemożności posiadania tego, czego chcesz, jak i innych frustrujących doświadczeń. Zainscenizowałem nawet takie doświadczenia, aby móc modelować zachowanie. Nie poddawaj się płaczowi. Spokojnie powiedz coś takiego: kiedy skończysz płakać, możemy porozmawiać o tym, dlaczego jesteś sfrustrowany (podaj jej słowa wyrażające emocje). Może być konieczne powtórzenie jej tego więcej niż raz. Poleciłbym również, jeśli płacz trwa nadal i jest destrukcyjny (tj. Głośny i rozprasza resztę rodziny), usuń ją z pokoju, wyjaśniając, że mówimy słowami, a kiedy będzie gotowa do użycia słów, omówimy z nią rozmowę o co chodzi. W ten sposób, miejmy nadzieję, nauczy się, że słowa są bardziej skuteczne niż łzy (to zadziałało ze wszystkimi moimi dziećmi) po tym, jak do ciebie przyjdzie, kiedy skończy płakać, pomóż jej wyrazić się, dając jej odpowiednie słowa emocji. Okazuj jej dużo miłości i pomagaj w rozwiązywaniu problemów (BEZ poddawania się temu, czego chce).

Powodzenia!

Cóż, jesteś rodzicem, ale muszę powiedzieć, że to brzmi jak coś się zmieniło: może po prostu coś, czego nie jesteś świadomy.

Oto kilka pomysłów z mojej głowy:

• Zwiększone zmęczenie (może przez jej ciało walczące z wirusem?)
• Coś nie idzie dobrze w szkole? Masz problemy z nauczycielami lub „przyjaciółmi”?
• Wpłynęło na nią coś niewinnego, czego nie zauważyłeś.

Jedyną rzeczą jest, aby spróbować to z niej porozmawiać lub sprawdzić, czy ma jakieś pomysły, dlaczego. To zależy od dziecka, kto / kiedy najlepiej to zrobić. Z naszym jest przytulony do mamy tuż przed zaśnięciem ...

Co jest złego w tym, że pozwala jej płakać? Być może, jeśli pozwoli się jej wykrzyczeć, a ty po prostu powiesz jej kilka wspierających słów: „Wiem, że to frustrujące”, a następnie „Jak mogę pomóc”, przestanie. Zapytaj ją, co się dzieje. Jeśli problem polega na tym, że płacze tak bardzo, że przeszkadza jej to iść naprzód lub cokolwiek zrobić, należy wyrazić swoje obawy i odpowiedzieć na nie pytająco. „Martwię się, że wydajesz się często płakać, czy coś jeszcze cię niepokoi?”, „Czy chcesz o tym więcej rozmawiać?”, „Płacz jest jednym ze sposobów wyrażania smutku, ale wygląda na to, że ty dużo płaczę, więc myślę, że musisz być naprawdę smutny. Kocham cię i chcę pomóc. Co sprawia, że ​​jesteś taki smutny? ". . .

(Wiem, że udzielono odpowiedzi i zaakceptowano, ale zostawię inną, aby pomóc ludziom w przyszłości)

Dorastałem. Tak naprawdę nie myślałem o tym, dopóki nie byłem w szóstej klasie, a mój nauczyciel skomentował to. Na początku byłem wściekły, że to powiedziała, pochodząca od osoby dorosłej, ale myślę, że to pomogło bardziej niż moi rodzice, mówiąc coś lub inne dzieciaki drażniące mnie z tego powodu. Potem naprawdę zwróciłem uwagę na czasy, w których reagowałem na złe sytuacje i zobaczyłem, że jestem dość kulawy i po prostu sam się zatrzymałem. Doszło do tego, że bardzo trudno mnie już denerwować.

Nie sądzę, że możesz wiele zrobić poza informowaniem ich, dlaczego uważasz, że to niepokojące. Coś, co nie pomogło, polegało na tym, że moja mama zawsze starała się zadowolić wszystkich, a mój tata był / nadal jest cribaby, a jego mama była taka sama jak moja, więc to było po prostu uwiecznione. Za każdym razem, gdy płakałam, spieszyła się, próbując rozwiązać problem. To po prostu pokazało mi, że za każdym razem, gdy płaczę, będę się zajmować, problemy rozwiązane. Z moim synem zrobiłem to samo i jestem trochę zdenerwowany sobą, ponieważ jest teraz w tej samej sytuacji, w szóstej klasie i płacze, gdy wszystko nie idzie po jego myśli. Z moją 7-letnią córką było inaczej. Straciłem opiekę, a jej mama zaczęła je wychowywać, a ona nie radzi sobie dobrze z dziećmi, więc nie spieszyła się, by ją uratować. Kiedy je miałem, zdecydowałem, że spróbuję czegoś innego. Upewniłem się, że wszystko z nią w porządku (nie ma połamanych kości), ale poza tym nie spieszyłem jej z pomocą i powiedziałem, żeby poszła do innego pokoju, by płakać, a kiedy już skończy płakać, może przyjść i powiedzieć mi, co się stało. Ona nie jest kotką. Nie jestem pewien, czy to była technika, czy inne osobowości, ale jak dotąd działała dla niej ...