Jak radzisz sobie z 5-latkiem, który ma problemy z zaakceptowaniem poprawek?

Moja 5-letnia siostrzenica, która jest „trochę” mądra (tj. Grała w pasjansa online przed swoimi trzecimi urodzinami i teraz robi 4-cyfrowe dodawanie / odejmowanie i mnożenie do 5; i czyta książki rozdziałów itp.), Ma problemy z byciem poprawione. W zeszłym tygodniu miała „załamanie”, kiedy dostała 1 (JEDEN) problem 45 błędów (>, <, = arkusz roboczy)! Uwielbia czytać i jest zmotywowana do matematyki, pisania itp. Jednak ma poważne problemy za każdym razem, gdy jest poprawiana.

Czy istnieje związek między „inteligentnymi” dziećmi a dysfunkcją emocjonalną z braku lepszego terminu?

Wsparcie!

Tak, istnieje związek między byciem bardzo zaawansowanym a perfekcjonizmem, szczególnie u pierwszego dziecka. jest przyzwyczajona do poprawiania wszystkiego, więc kiedy tego nie robi, jest to frustrujące. To, co zrobiłem z moim dzieckiem, jest następujące.
Popełniłem błędy (czasem celowo) i opowiadałem, kiedy się poprawiałem, a czasem nawet śmiałem się z siebie, upewniając się, że rozumie, że nawet mamusie popełniają błędy. Podkreśliłem te, które miała rację, i powiedziałem jej, że nie musi poprawiać tej, którą się myliła. Zachęciłem ją również do robienia innych rzeczy (szachy są dobre, ponieważ wykorzystywały umiejętności, które zna, ale uczy ją, jak przegrywać). NIE POWINNA robić naukowców, nawet jeśli to jej się podoba. Kpimy sobie z niej, gdy robi coś bardzo zaawansowanego, mówiąc jej, że za dużo wie i musi oglądać więcej telewizji (działa to tylko z pewnym rodzajem dziecka).

Powodzenia. W tym roku mieliśmy szczęście, że nauczycielka poradziła sobie z tym bardzo dobrze i nauczyła ją akceptować krytykę.

Twoja historia przypomina mi jeden typowy przypadek inteligentnych dzieci, które możesz mieć dzięki inteligentnym dzieciom, którym mówi się, że są inteligentne przez cały czas. Nie twierdzę, że to twój przypadek, ale ta odpowiedź może pomóc ludziom w tej samej sytuacji: dzieci odmawiają złej oceny ich wyników lub stają się perfekcjonistami ( perfekcjonizm może stać się patologią).

Aby zilustrować, dlaczego jest to problem, weźmy odwrotnie : ktoś mówi swojemu dziecku przez cały czas, gdy jest do bani. Nawet przed innymi ludźmi. To, co się dzieje, jest klasyczne: dziecko zaczyna w to wierzyć. On naprawdę myśli, że jest do bani. To (irracjonalne) uczucie będzie towarzyszyć mu przez resztę życia. On wzorowany swoje dziecko, aby mieć bardzo złe samoocenę. To może potencjalnie prowadzić do problemów psychologicznych w przyszłości, takich jak depresja lub lęk.

Mówienie dzieciom przez cały czas, gdy jest taki mądry (lub gorzej, mądrzejszy od innych), może prowadzić do tego samego rodzaju problemów: zbyt wysokiej samooceny. Prowadzi to do opisywanego zachowania. Prawdziwym problemem jest to, że twoje dziecko stanie w obliczu porażki. To będzie cierpieć twoje dziecko . Dużo.

Kolejnym problemem, z którym możesz się zmierzyć, są „tymczasowe” inteligentne dzieci. Są nieco bardziej zaawansowani w swoich zdolnościach poznawczych, ponieważ mają więcej ukrycia mieliny niż przeciętnie. To stabilizuje się w wieku 12 lat. Dziecko może być mądrzejsze w pewnym wieku, a następnie ustabilizować się w innym ... biologicznie.

Co więc zrobić? Robin podsumowuje to całkiem dobrze w jednym artykule na temat, który pisze .

Kluczem do pochwały jest specyficzność i zachęta do wysiłku, a nie żeton „Świetna robota, Timmy! Jesteś taki mądry!”. Zamiast tego nauczyciel może powiedzieć: „Zauważyłem, że naprawdę pomyślałeś o tym, jak skonstruujesz ten akapit, Timmy” lub „Spójrz na żywe kolory na tym obrazie. Widzę, jak precyzyjne są Twoje pociągnięcia”.

Późniejsze przykłady zachęcają dziecko do kontynuowania wysiłku i pracy nad osiągnięciem celu, zamiast zatrzymywania procesu, ponieważ jego praca jest już świetna. Jaka jest motywacja dla dziecka, aby kontynuować projekt, jeśli jakaś postać już go podniosła?

Radzenie sobie z intensywnością emocjonalną

„Utalentowane” dzieci często doświadczają intensywnych emocji

Tak więc powiązany artykuł sugeruje pomoc dziecku w skalowaniu reakcji. Mówi się, aby usiąść z dzieckiem i pozwolić mu napisać liczbę od 1 do 10 na temat rzeczy, które mogą się zdarzyć, przy czym 10 to najgorsza rzecz, jaka może się zdarzyć, a 1 nie jest tak źle:

• Utrata „Zaplątanego” DVD
• Tata zapomina podlać rośliny i wszystkie rośliny umierające
• Spadając z roweru i drapiąc się w kolano
• Błąd w rozwiązywaniu problemów matematycznych

Ma to więc pomóc dziecku skalować reakcje, aby były proporcjonalne do rzeczy, których doświadczają.

Używanie taktu podczas poprawiania

Drugie pytanie brzmi: jak ją poprawiasz ? Myślę, że musisz traktować ją jak starszego inżyniera - tj. Bądź bardzo taktowna, jeśli przesadza.

Poza tym tak naprawdę nie musisz jej poprawiać. Musisz tylko zaznaczyć, że „nie sądzisz, że coś jest w porządku” i zasugerować, który z nich. Pozwól jej znaleźć błąd. A jeśli zapyta „dlaczego to nie jest w porządku?” możesz wtedy odpowiedzieć za pomocą („1234 + 1234 to 2468, jak sądzę”).

Akceptując, że czasami czegoś nie dostaniesz

Choć dążenie do perfekcji jest świetne, w rzeczywistości nie za każdym razem uderzasz piłkę. Czasami dzieci się zniechęcają i nauczyłem się następujących prac:

* (wesoły ton) Czasem to rozumiesz, czasem nie.

Tak, wśród utalentowanych dzieci częściej występuje skłonność do perfekcji. Jednak związek przyczynowy nie jest dobrze ustalony. Może to być nieodłączna tendencja lub może wynikać z wyższych oczekiwań rodziców i nauczycieli względem ich uzdolnionych dzieci - moim osobistym przekonaniem jest, że prawdopodobnie nie jest to jedno lub drugie, ale pewna kombinacja obu.

Jest już kilka świetnych odpowiedzi, więc chcę tylko dodać, że z moim własnym (zaawansowanym i perfekcjonistycznym dzieckiem - które jest również jedynym dzieckiem), a także z utalentowanymi nastolatkami, które miałem w swoich klasach, stale dyskutuję o tym, jak ważne błędy są. Bez błędów nie nauczylibyśmy się. Jeśli potrafimy już odpowiedzieć na wszystkie pytania lub zrobić wszystko dokładnie dokładnie, to już o tym wiemy i niczego się nie uczymy. Następnie staram się zachować wartość w nauce.

Osobiście używam przykładów z nauki, ponieważ wiele razy naukowcy uczą się znacznie więcej na podstawie swoich błędnych hipotez niż prawidłowych hipotez (i ponieważ byłem nauczycielem przedmiotów ścisłych przez prawie dekadę). Istnieją jednak przykłady tego pomysłu w wielu dziedzinach życia. Na przykład, ile strajków otrzymała Babe Ruth za każdy bieg domowy? Ilu wydawców odrzuciło ulubione książki Twojego dziecka za publikację przed znalezieniem odpowiedniego wydawnictwa? Zacznij włączać do jej świadomości jak najwięcej tego rodzaju wyrażeń poprzez historię i dyskusje - to naprawdę pomoże na dłuższą metę.

Zabawne zasoby, które obejmują tę koncepcję:

Piosenka (i scena ze wspomnianą piosenką) „up from the ash” z „Chitty Chitty Bang Bang”

„Poznaj Robinsonów” (film) Idea „idź naprzód” uwidoczniona jest w tym filmie wraz z „świętowaniem porażki”. Wszyscy wiwatują, kiedy Louis popełnia błąd.

Jestem pewien, że są jeszcze inni (na pewno ich szukam) i dziękuję za pytanie.

Doceniam wszystkie odpowiedzi. Jedynym dodatkiem, który moim zdaniem jest ważny, jest spojrzenie na siebie. Bądź łagodny. Dzieci o tak wysokich oczekiwaniach wobec siebie często są jak jedno lub oboje rodziców. Jeśli to dotyczy, warto to potwierdzić i pomyśleć o tym, co zadziałało, a co nie. Gdy dziecko staje się coraz bardziej zdolne do radzenia sobie, daj mu znać, jak to było dla ciebie, gdy dorastałeś. Czy oboje możecie wspólnie pracować nad niektórymi celami? Nie ma nic bardziej cudownego niż praca z rodzicem nad często występującym problemem.

Najlepszą rzeczą, jaką rodzic lub nauczyciel może zrobić w tej sytuacji, jest pochwalenie wysiłku zamiast rezultatu i kontynuowanie wykonywania zadań, które są poza jej zasięgiem. Jak każda inna umiejętność, najlepszym sposobem na poprawę w radzeniu sobie z błędami jest zdobycie dużej wprawy!

Poza tym nie ma nic złego w dążeniu do doskonałości. Problem pojawia się, gdy twoja samoocena jest związana z jego osiągnięciem, co może prowadzić do pracy poniżej twojego potencjału, aby uniknąć błędów.

Zapytaj ją również, JAK chce zostać poprawiona. (Być może masz zły ton lub twoje słowa są irytujące). Powiedz: „Co chciałbyś, abym zrobił lub powiedział, gdy widzę, że popełniłeś błąd w arkuszu?”.