Nasza 5-letnia córka jest bardzo niecierpliwa. Chce, żeby wszystko się wydarzyło, gdy tylko nas o to poprosi. Na przykład, gdy ogląda bajki i kończy się odcinek, pyta nas, czy możemy sprawdzić, czy w chwili, gdy się kończy, jest kreskówka. Prosi mnie o wodę, a kiedy idę do kuchni, pyta ponownie. Dostajesz sedno.
Jak możemy nauczyć ją cierpliwości? Czy nie zmienia kanału, gdy prosi nas o sprawdzenie, czy jest kreskówka i każe jej cierpliwie to dobre rozwiązanie?
Odpowiedzi:
Jedna z naszych córek ma takie wzorce zachowań. Może to być coś zupełnie innego i wyobrażam sobie, że istnieje taka kliniczna taksonomia dla tych zachowań, więc trzeba przeczytać takie odpowiedzi, ponieważ są one warte, które mogą być bardzo małe, mogą być całkowicie nie do zastosowania w twojej sytuacji.
To powiedziawszy, nie uważamy zachowania naszej córki za niecierpliwość. Jest to bardziej wysoki stopień interaktywności werbalnej, która jest wykorzystywana w sytuacjach, w których niepokoi ją przyszłość, przewidywalność, przejście z jednej aktywności do drugiej.
To, co pomaga nam i jej, to komunikowanie się z nią poprzez komunikację o przyszłości, aby w takiej sytuacji nastąpiła już ustna interakcja na temat tego, co dzieje się dalej, a na jej pytania udzielono odpowiedzi i miejmy nadzieję, że uzyskała mentalny model tego, czego można się spodziewać.
Mówiąc prosto, w sytuacjach opisanych w pytaniu, przed włączeniem telewizora przeprowadzaj spokojną rozmowę, która polega na ustaleniu oczekiwań na ograniczenia, które zostaną nałożone na oglądanie telewizji i na dalsze działania.
Protokół rozmowy obejmuje powiedzenie tego, co my, rodzice oczekujemy, i wydarzenie to namówić. „Kochanie, włączymy telewizor i obejrzymy 1 program, a następnie wyłączymy telewizor i wykonamy X. Czy to ma sens?” (Ona mówi tak) „Więc możesz mi powiedzieć, co będziemy dalej robić?” Potem powtórzy nam to, co powiedzieliśmy, że zamierzamy zrobić. Czasami oczywiście się nie zgadza, a następnie musimy przejść do dalszych dyskusji, wyjaśnień, negocjacji - ale wyczerpujące dyskusje są zwykłą sytuacją w przypadku pięciolatków. Ważna dla nas jest umiejętność posługiwania się językiem przy opisywaniu planu na najbliższą przyszłość.
Kiedy program zbliża się do końca, używamy przypomnień: „Kochanie, pamiętaj, że wyłączymy telewizor, gdy ten program się zakończy i już prawie się skończy. Czy pamiętasz, kiedy o tym rozmawialiśmy?”
Albo, zanim wstanie, aby pójść do kuchni, zaangażuj ją także w myślenie naprzód - „Kochanie, idę do kuchni, czy mogę coś dla ciebie dostać?”
Powodem, dla którego używam terminu niepokój, jest to, że takie zachowanie jest najbardziej zauważalne, zanim wyruszymy w podróż i musimy wykonać czynności przygotowawcze, takie jak pakowanie. Uważa, że jest to bardzo stresujące i w końcu doszliśmy do wniosku, że opisanie tego, co się wydarzy w sposób wyczerpujący, ustrukturyzowany, i udzielenie odpowiedzi na jej pytania, było najbardziej pomocne dla niej i dla nas.
Mam nadzieję, że było to przydatne, powodzenia.