Jak mam zareagować na ciemne rysunki 6-latka?

Mój 6-letni siostrzeniec lubi rysować. Większość rysunków dotyczy rodziny, zwierząt i lokalizacji, które odwiedzamy lub które chciałby odwiedzić. Do niedawna nie opisałbym żadnego z tych obrazów jako ciemnych.

W ciągu ostatnich dwóch tygodni niektóre obrazy były ciemne. Aby przytoczyć 2 przykłady:

1. Jeden rysunek to tygrys szablozębny otoczony 3 ludzkimi łowcami z włóczniami. Na stronie było dużo czerwieni wskazującej na krew
2. Jeden rysunek przedstawia psa rodzinnego, który niestety zmarł w październiku ubiegłego roku. Większość rysunków była w porządku, z wyjątkiem tego, że pies mocno oddawał mocz. Mój siostrzeniec uważał ten aspekt za zabawny

Teraz myślę, że ważne jest, aby podać tło swojego życia domowego:

1. On jest naprawdę bardzo miły. Bardzo dobrze traktuje młodsze dzieci i lubi spotykać przyjazne zwierzaki sąsiadów
2. W tej chwili jego rodzice przechodzą trudny okres. Jego ojciec (mój brat) cierpi na kryzys wieku średniego i ma romans. Jest to dobrze znane wszystkim w rodzinie oprócz mojego siostrzeńca
3. W rodzinie nastąpił żałoba. Jak wspomniano, zwierzę domowe zmarło kilka miesięcy temu, a jego dziadek ze strony ojca zmarł 2 lata temu

Kiedy zobaczyłem rysunki, nie wiedziałem, jak odpowiedzieć. Część mnie uważa, że ​​dobrze jest wyrazić swoje uczucia, podczas gdy inna część jest zaniepokojona piętnem społecznym związanym z rysunkami, jeśli inne osoby się o nich dowiedzą.

Moje pytania to:

1. Czy powinienem martwić się ciemniejszymi aspektami jego rysunków?
2. Jak mam na nie zareagować?

Nie uważałbym tego za ciemne. Ciemność oznaczałaby każdy rysunek z zabitymi członkami rodziny czy coś takiego. Specyficzne dla ludzi, których znasz. Rysowałem średniowieczne sceny z okropnymi okrucieństwami, ale nie było to spowodowane tym, że mnie niepokoiło. Nadal wysłano mnie do psychologów, co było całkowitą stratą czasu.

Powinieneś się martwić? Mówię nie. Jeszcze nie.

Jak powinieneś odpowiedzieć? Mówię nie. Jeszcze nie.

Teraz wracam do własnych doświadczeń - po prostu lubiłem rysować. Byłem w rycerzach. Rysowałem ludzi zabijanych już od 7 lub 8 lat. Robiłam flipcharty, które zwykle dotyczyły masakr. Dużo krwi. itd. Nie miałem urazy do nikogo. Nie byłem zły Nie byłam smutna Po prostu lubiłem rysować i zwykle o tym myślałem, bo naprawdę myślę o alternatywach dla małych dzieci.

Moi rodzice zabrali mnie do psychologów. To był ogromny błąd. To mnie wkurzyło. Kiedy tam byłem, nie mogłem robić tego, co chciałem, czyli losowania. I prawdopodobnie przyciągają ludzi mordowanych. Chodzi o to, że postanowili skupić się na tym, co rysowałem, a nie na tym, co robiłem z każdym innym aspektem mojego dnia. To nie tak, że łapałem zwierzęta i zabijałem je. Budowałem legos ... zwykle zamki i rycerze, w których lego mężczyźni zostali zabici. Robienie poduszek fortowych, czytanie komiksów, takich jak Garfield, Calvin i Hobbs. Zasadniczo robienie tego, co robią mali chłopcy. Oprócz zainteresowania rysowaniem scen zbrodni byłem normalny.

Chciałbym zwrócić uwagę na wszystkie działania w jego ogólnym dniu. Jeśli ma inne zainteresowania, to niechętnie pomyśl o tym, czym może być proces myślowy. Jeśli wszystko wydaje się wskazywać na morderstwo, to może zapytaj specjalistę z psychologii dziecięcej. Nienawidzę i absolutnie nie szanuję tego powołania, ale nadal polecam wypróbowanie go, jeśli naprawdę czujesz, że twoje dziecko myśli o morderstwie przez cały dzień. W przeciwnym razie po prostu rysuje to, co go obecnie interesuje.

Mój trzylatek jest zafascynowany wieloma aspektami stylu życia łowców-zbieraczy z epoki kamienia, w tym produkcją narzędzi kamiennych, rzeźem mamutów i (hipotetyczną) konstrukcją schronów przed ich kłami i kośćmi. Nie potrafi jeszcze dobrze rysować, ale gra wszystkie te rzeczy.

My (moja rodzina) jesteśmy wszystkożerni, a mój syn rozumie, że zwierzęta umierają, kiedy jemy. Myślę, że to zupełnie normalne i zdrowe, że interesuje go surowa rzeczywistość pochodzenia mięsa, czy to na polowanie, czy na zakup w sklepie spożywczym. Myślę, że jest to częścią świadomości ekologicznej i odpowiedzialności. W ogóle nie należy się tym przejmować, chyba że staje się fascynacją powodowaniem cierpienia lub zabijania dla samego siebie.

Jeśli chodzi o rysowanie sikającego psa, sam uważam to za zabawne.

Nie martwiłbym się. To nie są ciemne obrazy w normalnym sensie.

Po pierwsze, dziecko lubi rysować to, co widzi i słyszy, a ich poczucie humoru może być powiązane z prostszymi rzeczami niż nasze. Więc dla:

Jeden rysunek to tygrys szablozębny otoczony 3 ludzkimi łowcami z włóczniami. Na stronie było dużo czerwieni wskazującej na krew

To „normalne” badanie przyczyny i skutku polowania, śmierci i tym podobnych. To, co robimy jako ludzie. Zabijamy zwierzęta i jemy. Zwierzę musi umrzeć, aby tak się stało, i jest to normalny sposób na „zbadanie” tego. To znacznie lepsze niż, powiedzmy, próba dźgnięcia psa sąsiada, aby zobaczyć, co się stanie. Chyba że wiele razy rysują określone zwierzę (Kot Susan), to naprawdę nie jest ważne i po prostu normalne.

Jeden rysunek przedstawia psa rodzinnego, który niestety zmarł w październiku ubiegłego roku. Większość rysunków była w porządku, z wyjątkiem tego, że pies mocno oddawał mocz. Mój siostrzeniec uważał ten aspekt za zabawny

Siusiu jest po prostu zabawne. Ciesz się, że nie musiałeś, ani nie musiałeś przechodzić przez fazę sikania dziecka, bo to zabawne. Nasz syn pomyślał, że świetnie się sika w jego sypialni przez około 6 tygodni. Po prostu wyciągał go i pozwalał mu latać, cały czas chichotać. Może się to zdarzyć z wielu powodów, ale żaden z nich nie jest „znakiem ostrzegawczym”.

Dzieci (wszyscy ludzie naprawdę) reagują na dane wejściowe, naśladują to, co widzą i czego doświadczają. Prawdopodobnie czerpie te rzeczy z różnych źródeł. Jeśli jego rodzice spędzają z nim dużo czasu (zostają w domu), prawdopodobnie wiedzą dokładnie, jaki wkład otrzymał, co skłoniło go do narysowania tego, co zrobił. Pomyśl o tym jak o wewnętrznym żartie, którego nie rozumiesz, ponieważ nie jesteś z nim cały czas. Dla dziecka siusiu jest zabawne, a krew ciekawa.

1. Nie przejmuj się.

2. Odpowiedz, pytając rodziców, czy wiedzą, o co chodzi w rysunkach. Prawdopodobnie ich to nie dotyczy.

Nie sądzę, że musisz odpowiadać w roli rodzica . To zachowanie nie wymaga interwencji. Jest to część normalnej eksploracji świata.

Ale możesz zareagować społecznie , delikatnie marszcząc na nich nos, jeśli tak się czujesz.

Reakcja na scenę łowiecką może brzmieć: „O, naprawdę zły dzień dla tygrysa, prawda? Czy to cała krew? Cholernie! Nie mogę patrzeć”.

Reakcja na scenę z psem może brzmieć: „Och, to twój pies. Czy on sika? Blech! Dlaczego tak dużo? Haha, kiedy go pamiętam, myślę, że wyobrażam sobie, jak robi coś innego…”

Z mojego doświadczenia w ocenie zdrowych i molestowanych dzieci w warunkach badań psychiatrycznych nic na żadnym z opisanych przez ciebie rysunków nie jest nienormalne.

Zasadniczo interpretacja rysunku dziecka przez osobę dorosłą mówi ci więcej o dorosłym i jego relacjach z dzieckiem, niż o nim. Wygląda na to, że martwisz się potencjalnymi stresorami w życiu siostrzeńca i chciałbyś zrozumieć jego wewnętrzny świat i połączyć się z nim. Wykorzystać okazję!

Nie zakładałbym, że dziecko nic nie wie o tym, co dzieje się w rodzinie w związku z tą sprawą.

Chociaż masz rację, że prawdopodobnie on nie zna ani nie rozumie szczegółów, prawie gwarantowałbym, że wyczuwa, że ​​coś jest nie tak. Zapytaj go, czy czuje, że coś jest nie tak - jeśli tak, powiedz mu, że jego intuicja jest prawidłowa i że nie jest to spowodowane przez niego.