Czterolatek zaczął nazywać mnie po imieniu. Czy to problematyczne?

Moja czteroletnia córka niedawno zaczęła nazywać mnie po imieniu. Robi to tylko dla mnie, nie dla swojej matki.

Uznałem, że jest to trochę dziwne i nie chcę tego zachęcać ze względów praktycznych (np. Jeśli wpada w furię, wsadzając ją do samochodu, wolałbym krzyczeć „nie, tato”, więc ludzie myślą, że jestem okropny rodzic zamiast porywacza). Poza tym chyba nie obchodzi mnie to zbytnio. Powiedziałem jej, że musi nazywać mnie tatusiem, tatą, tatą lub inną odmianą tego, ale nie moim imieniem. Kiedy zapytała, dlaczego, nie mam bardzo dobrej odpowiedzi, inne niż dzieci nie powinny tego robić.

To prawdopodobnie faza, więc nie martwię się zbytnio. Ale co jest dobrym powodem, aby powiedzieć dzieciom, że nie mogą nazywać swoich rodziców imionami?

Edycja: Jestem biologicznym ojcem mojej córki - nie adepowanym ani przyrodnim - ojcem.

Edycja Redux: Ta faza przeszła głównie samodzielnie. Będąc tatą, odkryłem, że nazywanie jej „córki” „kozłą” (dzieciakiem) z cynicznym zadowoleniem zwykle się śmieje.

Istnieje różnica między tym, dlaczego dziecko powinno / powinno / nie powinno zwracać się do rodzica (rodziców) po imieniu, a tym, jak wyjaśnić to dziecku. Dlaczego jest to ważne przy omawianiu dziecku „dlaczego nie”.

Starsze dziecko może to zrobić z powodu emocjonalnego dystansu do rodziców, powodów egalitarnych lub obu. Ważna jest także kultura rodzinna.

Czteroletnie dziecko prawdopodobnie robi to z jednego z kilku powodów: denerwuje cię lub w inny sposób wywołuje na tobie jakąś reakcję, bawi ją, daje poczucie wzmocnienia, kopiuje kogoś innego (czy twoja żona nazywa cię po imieniu?), czy robi to dla podkreślenia, że ​​mówi do ciebie (jakbyś użył jej całego imienia, by zwrócić jej pełną uwagę.) Ale w tym wieku. zwykle nie robi się tego ze względu na dystans emocjonalny.

Tradycyjny rodzic poda powód, dla którego „tata” jest honorowy. Jest to analogiczne do nazywania nauczyciela „Panią Smith”, a nie „Zeldą”, lub lekarza „Doktorem [X]”, a nie Pat. Może to wydawać się rodzicom liberalnym przestarzałym lub autorytarnym.

Kolejny powód, aby nazwać osobę „tatą” lub „tatą”, opiera się na intymności. Oznacza to, że jesteś bliżej biologicznie, ale także emocjonalnie z nią związany, niż Brian, sąsiad z sąsiedztwa. W tym kontekście oznacza miłość (nie tylko szacunek), analogicznie do tego, jak nazywasz ją „słodkim groszkiem” (lub „kwiatem possum” ^* , czy jak ci się podoba twoje ulubione zwierzę domowe), ale nazywa dziecko sąsiadem mniej intymnie imiona (jej imię lub „kochanie” / cokolwiek rodzajowego (co obejmuje także dynamikę mocy, btw.)

To, w jaki sposób podejmiesz prośbę, by użyła preferowanego oznaczenia, powinno mieć coś wspólnego z tym, dlaczego ona to robi i dlaczego się sprzeciwisz . Możesz zapytać ją, dlaczego ci to robi, ale nazywa ją mamą / mamą.

Jeśli to naprawdę nie przeszkadza, ale chcesz, aby poszła z tatusiem, ponieważ nie chcesz długiej, przeciągniętej sceny z przypadkowymi osobami i policją, gdy wpadnie w furię, porozmawiaj z nią o tej możliwości. Powiedz jej, że ważne jest, aby nieznajomi wiedzieli, jak jesteście ze sobą spokrewnieni, aby ludzie nie popełnili błędnych założeń, które mogą powodować problemy.

Jeśli to sprawia, że ​​czujesz się z nią mniej intymnie, wyjaśnij to również. Dziecko dobrze wiedzieć, że ojcowie też potrzebują miłości. :) Zapytaj ją, czy chciałaby, jeśli przestaniesz nazywać ją „groszkiem” / czymkolwiek. Jeśli nie chce, żebyś przestał, bo „słodki groszek” sprawia, że ​​czuje się wyjątkowo, powiedz „tatuś” sprawia, że ​​czujesz się wyjątkowo.

* _{Moje pierwsze dziecko zaczęło się od „słodkiego groszku” w macicy, który przekształcił się w „peasome” (kto wie dlaczego, może dlatego, że był mężczyzną), a ponieważ język działa w ten sposób, zmienił się w „peasome possum”, a ponieważ był ukochany i język działa w ten sposób, skończył z dziwacznym imieniem zwierzaka „Possum Blossom”, które może być gorsze niż „Sweet Pea”.}

Myślę, że to tylko problem, jeśli jest to problem dla ciebie.

Kiedy byłem mniej więcej w tym wieku, zacząłem nazywać mamę po imieniu. Jesteśmy prawie pewni, że to dlatego, że słyszałem, jak wszyscy nazywają ją po imieniu, więc też to zrobiłem. Moje dwie siostry, kiedy zaczęły mówić, zaczęły robić to samo, ponieważ tak ją nazywałem.

Wolałaby nazywamy jej mamę w czasie, ale jednocześnie trudno było powiedzieć nam, że były błędne, ponieważ to było jej nazwisko.

Nigdy nie było czasu, kiedy nie patrzyliśmy na nią jak na naszą matkę, po prostu nazywaliśmy ją po imieniu. Ludzie od czasu do czasu kwestionowali to, ale w naszym domu nigdy nie było to nic wielkiego. Wszyscy mamy teraz 30 lat i nadal używamy jej imienia.

Jeśli naprawdę ci to przeszkadza, zdecydowanie popraw je i powiedz, że jesteś tatą, tatusiem lub jakimkolwiek imieniem, którego używasz. Może to być faza, przez którą przechodzą i będą z niej wyrastać lub będą ją utrzymywać, ale nie sądzę, że to powinno być wielkim zmartwieniem.

czy twoja żona dzwoni do ciebie po imieniu?

(Cytując z odpowiedzi anongoodnurse ...)

To jest niezbędne. Poproś mamę, aby nazywała cię tatusiem podczas rozmowy z dzieckiem. Takie postępowanie będzie niezwykle przydatne w następnej części odpowiedzi.

Ale co jest dobrym powodem, aby powiedzieć dzieciom, że nie mogą nazywać swoich rodziców imionami?

Wyjaśnij, że sposób, w jaki pracują rodziny, polega na tym, że małe dzieci używają tych określeń, aby określić, kim są ich mama i tata. Jeśli młodzieniec jest częścią rodziny, to należy stosować terminologię. Gdy nie używa terminologii, młodzieniec sprawia wrażenie, jakby nie chciała, żeby tata był częścią rodziny.

Czy tego chcesz? Nie? Chcesz być w tej samej rodzinie co tata? Dobry!

Wiele dzieci będzie nadal używać określeń takich jak „mama” i „tata” przez resztę życia, nawet gdy młodsze pokolenie jest dorosłe, a nawet (miejmy nadzieję, że później), gdy rodziców nie ma już wśród nas.

Jeśli dziecko zastanawia się, dlaczego tata jest wywoływany po nazwisku, a córka po imieniu, wyjaśnij, że to „jak to działa” i opiera się na zasadach używanych przez wiele rodzin, w tym wiele rodzin, które mają wiele córek.

Jeśli twoje dziecko ma rodzeństwo, zwróć uwagę, że użycie terminu „tata” w odniesieniu do ciebie to zaszczyt, jaki może zrobić twoja córka, ponieważ należy do rodziny. Ponieważ twoja córka jest częścią twojej rodziny, nie chcesz, aby zignorowała ten szczególny przywilej. Chcesz być w rodzinie swojej córki i chcesz, aby twoja córka była w twojej rodzinie, i dlatego ten szczególny przywilej jest dobrą rzeczą i jest to doskonały powód, aby twoja córka przyjęła tę dobrą rzecz.

Jeśli dotyczy to twojego gospodarstwa domowego i rodziny, możesz również zanotować, jak twoje nazwisko pomaga zidentyfikować twoje połączenie z domem i niektórymi członkami rodziny. Niektórzy członkowie twojej rodziny (zwykle kobiety i ich potomkowie) mogą mieć różne nazwiska, ponieważ są również częścią innych rodzin. Oparcie się na nazwisku nie jest zatem doskonałym wskaźnikiem, ale może pomóc niektórym osobom rozpoznać niektóre istniejące powiązania rodzinne.

To prawdopodobnie faza. Czteroletnie dziecko jest w fazie przejściowej, kiedy uczy się mówić bardziej jak dorosły, a mniej jak dziecko, odczytuje wiele dziecięcych słów, takich jak „króliczek” i „piesek”, i zauważyła, że ​​inni dorośli nie nazywajcie cię też „tatusiem”.

Czy ty i twoja żona dzwonicie do rodziców po imieniu? Czy ma dość dobrych przykładów tego, że jest to normalne używanie języka przez dorosłych, aby nazwać rodziców „mamą” i „tatą”?

Może możesz jej powiedzieć, że jeśli nazywa cię „John” zamiast „tata”, brzmi to tak, jakby mówiła o innym mężczyźnie o imieniu John; że twój język działa w ten sposób, aby odróżnić członków rodziny od innych.

Na marginesie, zacząłem nazywać oboje rodziców imionami w wieku około czterech lub pięciu lat, nigdy nie uważałem tego za zbyt problematyczne, ale kilka lat później zacząłem nazywać ich (matematycznymi odmianami) „matką” i „ojcem” , bo tak też działali moi przyjaciele.

Myślę, że ponieważ dzieci nie powinny, jest to całkowicie akceptowalna odpowiedź. Moim ulubionym jest „bo jestem twoim tatą i tak powiedziałem”. W rzeczywistości, kiedy moje dzieci nazywają mnie jakkolwiek z wyjątkiem tatusia (lub holenderskiego odpowiednika), wyjaśnię, że ich ignoruję (czasami jestem naprawdę głuchy). To samo dzieje się, gdy „żądają” czegoś, a nie zadają pytania.

Być może nie zawsze jest to polityczna poprawna odpowiedź, ale bardziej szczegółowa odpowiedź prawdopodobnie dotyczyłaby czegoś w rodzaju „to grzeczne, jeśli dzieci okażą szacunek swoim rodzicom, ponieważ ich rodzice ciężko pracują, aby zapewnić jedzenie i schronienie kochają swoje dzieci. W zamian dzieci kochają ich rodzice i okazują szacunek ”. Jednak czuję, że w przypadku 4-latka ta prawdopodobna odpowiedź nie rezonuje. (być może dlatego, że cię kocham)

Zwłaszcza, gdy wchodzą w fazę przesłuchiwania wszystkiego tylko dlatego, że pytam, dlaczego jest fajnie, rysuję linię. Zasady tej rodziny nie były przedmiotem dyskusji. Czasami mogę nawet zostawić im wybór (np. Kiedy siedzisz przy stole lub nie jesz obiadu. Czasami, jeśli nie chcą jeść obiadu i raczej grają dalej, to ich wybór i jest to dobry sposób, aby pozwolić im odkryć konsekwencje głodu po 15 minutach). Jednak sama reguła stoi i nie podlega dyskusji.

Mój syn w tym wieku nazywał mego tatę tatą, a ja „hej ty”. Gdybyś zapytał, kim jestem, powiedziałby mamusiu. Ale nazwał mnie hej ty. Po prostu jeździłem. Faza tymczasowa, pozwól jej odejść. Będziesz miał ważne rzeczy do późniejszej walki, puść małe rzeczy.

To pytanie jest indywidualne i zależy tak bardzo od dynamiki między dzieckiem a dorosłym. Jeśli nie obchodzi cię to, myślę, że to chyba w porządku. Może to właśnie dla was działa.

Jeśli martwisz się tym, co myślą inni, nie stresuj się. Jeśli ktoś myśli, że nie jesteś jej tatą, może po prostu zapytać: „Czy to twój tata?”. a ona odpowie.

Jeśli chodzi o powód, dla którego ktoś nazywa się „mamą” lub „tatą”: jest to tytuł osoby, która strzeże cię i opiekuje się tobą na świecie. Nie jesteś rówieśnikiem. To sposób na uhonorowanie związku. Ale jeśli macie dobre relacje i nie potrzebujecie tytułu, nie stresujcie się.

... Rok później właściwie zmieniłem zdanie. Myślę, że ważne jest, aby nazwać rodziców „mamą” lub „tatą” - o ile nie są obelżywi. Powiedziałbym, ponieważ jestem osobą, która wyprowadziła cię na świat i troszczy się o ciebie i wychowuje. Nie jestem dla ciebie zwykłą osobą.

Jednym ze sposobów ograniczenia tego zachowania jest brak odpowiedzi, gdy dzwoni do Ciebie po imieniu. Mój 3-latek robił to przez chwilę, a brak odpowiedzi działał dobrze.

Uwaga: Opiera się to wyłącznie na własnym doświadczeniu rodzicielskim i nie mogę przedstawić żadnych innych dowodów ani referencji. Również „brak odpowiedzi” oznacza po prostu brak odpowiedzi, nadal masz na nich oko, na wypadek, gdyby zadzwonili do ciebie z jakiegoś powodu.

Prawdopodobnie zareagowałaby dobrze na coś takiego: „Wiesz, wiele osób nazywa mnie„ Nauczycielem Skryptów ”, ale jesteś jedyną osobą na całym świecie, która nazywa mnie„ Tatusiem ”.

Wszystkie moje dzieci (3) przeszły krótką fazę mniej więcej w tym samym czasie (wiek 4, taka ujmująca faza w ogólnym rozwoju każdego dziecka), nazywając mnie po imieniu.

Nigdy z tego nie zrobiłem wielkiego interesu, ani nie udawałem, że tego nie zauważam. Po prostu bardzo naturalnie zareagowałem lekko zdziwionym / pytającym spojrzeniem, jakby myśląc: „zazwyczaj nazywasz mnie mamusią, ponieważ jesteś moim dzieckiem, a nie dorosłym przyjacielem ... Jestem trochę zmieszany i trochę rozbawiony sposób, w jaki zwracasz się do mnie w tych dniach. ” Ale na pewno nie jest to ani trochę zszokowane ani zdenerwowane.

Uważałem, aby nie zareagować nadmiernie, co miałoby skłonność do dezorientacji i traumy. Naprawdę nie rozumieją, dlaczego robią takie rzeczy. Działają intuicyjnie, podświadomie i ze szlachetną intencją. Nigdy celowo nie zepsułem ich szczęścia i ich głębokiego i trwałego zaufania do mnie. Nigdy nie rozmyślnie zrujnowałbym uczuć, jakie mieliśmy wobec siebie nawzajem.

Ponieważ moje dzieci były dość wrażliwe i inteligentne, i biorąc pod uwagę bliską więź, którą mieliśmy, łatwo rozpoznali moją niewerbalną odpowiedź na to, co to było. W tym względzie nie było potrzeby ich pouczać ani wyjaśniać manier (nie żebym nigdy tego nie zrobił, ale w tym przypadku było to zbędne, ponieważ instynktownie wiedziałem, że szybko z tego wyrosną) , o ile zajmowałem się sytuacją dyplomatycznie).

Zajęło im to najwyżej około tygodnia, żeby się skorygować i wrócić do bardziej znanej „Mamy” lub „Mamusi”. Wątpię, by którykolwiek z nich kiedykolwiek wołał mnie po imieniu więcej niż około pięć razy. I to jest ostrożny szacunek, ponieważ prawdopodobnie był jeszcze mniejszy.

Zrozumiałem, że moje dzieci testują nasze granice i na jakimś niewypowiedzianym poziomie poczułem się z nich dumny i zaszczyciłem się, że myślą o mnie wystarczająco dużo, by eksperymentować z jakością naszego związku. Zawsze szanowali i nigdy nie bałam się, że wymkną się spod kontroli. Najwyraźniej starali się być ze mną towarzysko, a ja wziąłem to za komplement, nie zwracając na to nadmiernej uwagi.

Nie zachęciłem go jednak, co podświadomie rozpoznały. Ale zawsze komunikowaliśmy się bardzo otwarcie i z szacunkiem i jestem pewien, że gdyby mnie o to zapytali („Mamusiu, mogę nazwać cię Chlebem?”: D) musiałem powiedzieć coś w stylu: „Nie mam nic przeciwko, jeśli zadzwoń do mnie po imieniu, ponieważ oboje rozumiemy, że jestem twoją matką, a ty moją córką / synem ”(jeśli rzeczywiście zapytali, rozmowa była bardzo lekka i krótka, ich miejsce w moim sercu wzmocnione - wtedy na bardziej interesujące rzeczy w życiu dziecka, takie jak zabawa, jedzenie i przyjaciele.)

Podejmując to wszystko krokiem, zachowując spokój i opiekę nad nimi oraz zachowując delikatne poczucie humoru, angażując nas razem jako rodzinę (zamiast śmiać się z nich, zawstydzać, krytykować lub wyśmiewać ich za to) - ja dołożyłem wszelkich starań, aby pomóc im przejść przez ważny etap rozwoju z ich poczuciem własnej wartości całkowicie nienaruszonym:

Etap psychospołeczny 3 - inicjatywa a poczucie winy Trzeci etap rozwoju psychospołecznego ma miejsce w latach przedszkolnych.

W tym momencie rozwoju psychospołecznego dzieci zaczynają dochodzić swojej władzy i kontroli nad światem poprzez kierowanie zabawą i inne interakcje społeczne.

Dzieci, które odnoszą sukcesy na tym etapie, czują się zdolne i mogą prowadzić innych. Ci, którzy nie zdobędą tych umiejętności, odczuwają poczucie winy, zwątpienie i brak inicjatywy.

Kiedy osiągnięta zostanie idealna równowaga między indywidualną inicjatywą a gotowością do współpracy z innymi, pojawia się jakość ego znana jako cel.

Kilka osób zbliżyło się do tego, ale nie podało najprostszego powodu.

Jak rozmawia z tobą twoja żona? Jeśli powie „Paul, mógłbyś ...”, twoja córka, która uczy się naśladując (szczególnie umiejętności językowe), skopiuje ją, tak jak robi to z nowymi słowami i zwrotami.

I nie mówię, jak ona mówi o tobie, ale jak ona mówi do ciebie w obecności twojego dziecka. Chcesz, aby dziecko coś powiedziało lub zrobiło, po prostu zrób to kilka razy przed nimi. Nauczą się i powtarzają to, co widzieli, w ten sposób uczymy się nowych umiejętności. Chcę, żeby nazywała cię tatusiem, niech mama zrobi to samo. Domyślam się, że prawdopodobnie często nie zwracasz się do żony po imieniu, wiem, że nie, ponieważ osoba, z którą rozmawiam, jest zrozumiana. Ale przeciwieństwo nie było prawdą i nie mam wyjaśnienia, dlaczego. Być może dzieje się tak, ponieważ byłem w innym pokoju, a moje imię było sygnałem do odsłuchania reszty zdania.

„Paul, obiad jest gotowy” „Paul, możesz wynieść śmieci?”

Zastąp Paula tatusiem, a twoja mała maszyna do nauki się dostosuje.

Ze względu na liczbę odpowiedzi opublikuję własne doświadczenia.

Zaczyna się od jej mamy. Słyszy, jak mama woła cię po imieniu, więc zrobi to.

W końcu przejdzie do żargonu tatusia. Naśladuje to, co widzi i słyszy; dlatego jeśli nie chcesz określonego zachowania lub rozmowy w domu, oboje musicie dać przykład tego, jakie jest oczekiwane zachowanie w domu.