Pięć lat życia

Wysyłamy naszego 5-letniego chłopca do przedszkola z zapakowanym obiadem przez większość dni. Co jakiś czas pozwalamy mu kupić lunch. Dzieci mają konto, na które możemy wpłacać, więc nie ma potrzeby transakcji gotówkowych. (Z czym się nie zgadzam, ale nie o to tu chodzi).

Wczoraj wrócił do domu z jedzeniem na twarzy. Rozdawały go pomarańczowe okruchy Cheetos. Powiedział, że jego przyjaciele dali mu przekąskę.

Dziś wrócił do domu z połową zapakowanego lunchu w torbie na lunch. W końcu przyznał się do zakupu lunchu dziś i wczoraj. Dodał również, że oddaje część obiadu swoim znajomym.

Częściowo jest to (tak sądzę) fakt, że tak naprawdę nie kupuje lunchu, ponieważ nie używa pieniędzy. Większy problem polega na tym, że świadomie nas okłamuje na temat zakupu. Wczoraj celowo ukrył fakt, że kupił lunch i przekąskę.

Jak powinniśmy odpowiedzieć teraz i zająć się tym w przyszłości? Pieniądze nie są tym, czym się martwimy, ale bardziej faktem, że świadomie kłamie na temat swoich działań.

Nie wymagałabym go zbyt mocno. W końcu ma pięć lat. Walka z nim bardzo ostro może teraz sprawić, że w przyszłości będzie się trzymał pistoletu w kłamstwie. To brzmi jak pierwszy błąd. Traktuj to jako takie.

Poinformuj go, że okłamywanie cię nie jest w porządku i że masz nadzieję, że sprzyjasz środowisku uczciwości (sformułowanemu tak, by mógł to zrozumieć). Daj mu znać, że jesteś rozczarowany. Może pokaż mu konsekwencje wykorzystania pieniędzy z tego konta i powiedz mu, że w dni, w których pakujesz dla niego lunch, powinien go zjeść. Jeśli chce kupić lunch tego dnia, ponieważ wygląda to na coś pysznego, powiedz mu, że powinien zaoszczędzić tyle swojego zapakowanego lunchu, ile zdoła na następny dzień.

Może to być dobre wprowadzenie do planowania posiłków i zarządzania finansami. Być może on nabyć menu lunch od szkoły i on może zdecydować dni chce suchy prowiant porównaniu kupienie. I chociaż nie widzi kwoty w dolarach na koncie, być może mógłbyś dać mu fałszywą formę waluty równą kwocie na koncie. W dni, w których kupuje lunch, kiedy wraca do domu, daje ci taką ilość fałszywej waluty, aby mógł zobaczyć fizyczną transakcję.

W końcu był czysty i to dobrze. Ponownie, nie idź do niego zbyt mocno.

Zgadzam się z doskonałą odpowiedzią @ SomeShinyObject. Kilka dodatkowych myśli.

Czy kiedykolwiek kłamiesz? Prawdopodobnie. Nie zdziw się, jeśli twoje dziecko będzie w stanie wykryć oszustwa.

Prawie wszystkie dzieci kłamią. Chcemy, aby nasze dzieci były w 100% uczciwe wobec nas, ale badania pokazują, że dzieci zaczynają kłamać w wieku około trzech lat. Niestety, to fakt z życia. Kłamią, aby chronić ukochanego (pokazane, gdy dzieci są świadkami przestępstwa), kłamią, aby się chronić, kłamią, aby dostać coś, czego chcą. Twoje dziecko jest normalne. Traktuj to jako normalną część życia; nadmierne reagowanie może mieć niezamierzoną konsekwencję uczenia dziecka, jak nauczyć się lepszego kłamstwa.

Nigdy nie ustawiaj dziecka w pozycji leżącej. Jeśli wiesz, że kłamią, nie pytaj ich, czy mówią prawdę.

Znajdź motywację do kłamstwa. Jeśli dziecko nie ma motywu do kłamstwa, zmniejsza to szansę na kłamstwo. Po poznaniu motywu możesz (do pewnego stopnia) rozpocząć drobną linię negocjacji. (Nie lubisz zdrowego jedzenia? Ok, jeden dzień szkolny w tygodniu możesz mieć x , itp.)

Omów wartość uczciwości, a następnie przeżywaj ją dla swoich dzieci. Jeśli widzą, że zawsze jesteś szczery, mają świetny wzór do naśladowania. Jeśli prowadzisz odpowiednie dla wieku rozmowy na temat tego, jak kłamstwo niszczy zaufanie i relacje, lepiej zrozumieją szkodliwe skutki kłamstwa. Istnieje wiele opowieści dla dzieci o negatywnych konsekwencjach kłamstwa. Przeczytaj je razem.

_{Nienawidzę kłamstw i wszelkiego rodzaju oszustw, ale jedno z moich dzieci było ciężkie po stronie kłamstwa, aby uniknąć pracy. Nie pamiętam, żeby się kiedykolwiek denerwować, ale rozmawiałem z nimi dużo i spotkałem się lub pozwoliłem, aby rozegrały się odpowiednie konsekwencje i pozwoliłem na zadośćuczynienie. Jednym z ich największych hitów jest „ukochana” historia rodzinna.}

Dlaczego Twoje dziecko kłamie

W wieku 4 lub 5 lat dzieci wiedzą, co sprawia, że ​​ich rodzice są szczęśliwi, a co nie. Dlatego często poprawiają nieprzyjemne prawdy lub zakrywają rzeczy w taki sposób, aby uniknąć kłopotów. Twój syn przyznał prawdę, więc zasługuje na pochwałę. Powiedz mu, że bardzo się cieszę, że powiedział prawdę i że naprawdę ci się podoba, kiedy jest szczery.

Oprócz chwalenia jego uczciwości, powinieneś również dać mu znać, że byłeś rozczarowany, gdy kłamał, pytając go, dlaczego to zrobił. W zależności od odpowiedzi i stylu wychowania możesz zdecydować, czy potrzebuje on małej kary, czy też możesz wybaczyć pierwsze przestępstwo. Wyjaśnij mu, że ten nawyk sprawi, że będziesz mu mniej ufać w przyszłości. Możesz także dołączyć opowieści na dobranoc dotyczące uczciwości i kłamstw.

Miesiąc temu w „New York Times” był artykuł, który może Cię zainteresować.

Najważniejsze jest to, że kłamstwo jest normalną częścią rozwoju dziecka, nawet oznaką inteligencji, a zatem nie ma powodu do paniki jako rodzic; i że surowe kary są nieproduktywne lub wręcz przeciwne do zamierzonego: dzieci po prostu uczą się lepiej kłamać. Dowody przedstawione w artykule wydają się raczej anegdotyczne, ale przynajmniej są to badania.

Mój osobisty gust wychowania dzieci budzi przykład i informacja zwrotna: bądź szczery i przekaż swoje rozczarowanie, a może i gniew, gdy cię okłamuje. Staraj się też koncentrować na pragmatycznych konsekwencjach: kiedy często cię okłamuje, nie możesz mu ufać. Kiedy nie możesz mu ufać, nie może robić pewnych rzeczy, na które może mu pozwolić, jeśli mu zaufasz. Kiedy przedstawiono konkretne przykłady, nawet 5-latkowie mogą to zrozumieć.

Przeszliśmy prawie to dokładnie ten sam problem, choć w naszym przypadku był również kradzież obiad.

Takie podejście ma na celu uczynienie kłamstwa nieefektywnym sposobem radzenia sobie z problemami, jeśli nie całkowicie niemożliwym, a nasze rozwiązanie było w kontekście rozwiązania problemu związanego z zachowaniem ukrytym za wzorcem zachowania podstępnego. Kłamstwo może być lub może nie być najważniejszym problemem w naszym przypadku, ale zalecam to samo podejście w obu przypadkach: po prostu skorzystaj z okazji, by kłamać i skoncentruj się na rozwiązaniu problemu lub rozwiązaniu problemu.

Problem, z którym mieliśmy do czynienia, polegał na zakupie lunchu bez płacenia za niego i bez zamiaru za to płacić. Nie pytanie go było najlepszą decyzją, jaką podjęliśmy. Właśnie sprawdziliśmy konto pod kątem aktywności. Kłamstwo po prostu nie było opcją. Obiad był kontynuowany, z przerwami i w różnych formach przez wiele miesięcy, niestety częściowo ze względu na odmowę pomocy ze strony szkoły. W rzeczywistości szkoła wprost uczestniczyła, choćby pośrednio, pozwalając mu na dalsze kupowanie obiadu na koncie z ujemnym saldem i kontynuowanie próby odebrania od nas. W rzeczywistości problem lunchu nigdy nie został w pełni rozwiązany. Ale kłamstwem było, przynajmniej w tym przypadku, posiadanie prawidłowych informacji przed działaniem, a nie stwarzanie sytuacji, w której kłamstwo było rozsądną opcją.

Rekordy obiadowe w szkole naszego syna były dostępne online tego samego dnia, co sprawiło, że sprawdzenie, czy zachowanie się dzieje, było proste i niezaprzeczalne.
Gdybyśmy zobaczyli opłatę, moglibyśmy zapytać „dlaczego…” , ale nigdy „nie…” .

W twoim przypadku, ponieważ kłamstwo jest główną troską, może to służyć wyeliminowaniu każdej bitwy lub eskalacji zaangażowania w kłamstwo. Nie ma pytania, co, dlaczego i dlaczego powiedzenie czegoś innego niż to, co się wydarzyło, jest złe, a następnie dlaczego ważna jest uczciwość.

Oprócz innych komentarzy, które są wnikliwe, dodam jeszcze jeden aspekt. W wieku 5 lat dzieci mogą nadal znajdować się na etapie, w którym mają problemy z poznawczym rozróżnieniem między prawdą a tym, czego pragną, jest prawda. W rzeczywistości uważam, że może się to nieco różnić w zależności od tego, jak ma 5 lat. Jeśli ma 5 lat, być może jest jeszcze daleko od tego etapu rozwoju. Jeśli ma spóźnione 5 lat, może zaczyna dostrzegać różnicę, którą mógłby wyrazić zauważając u innych ludzi, zanim zauważy to w sobie. Potem, kiedy to zauważy, musi zacząć uczyć się, jak ćwiczyć swoją siłę woli, mówiąc ci coś, co jest prawdą, o której wie, że się nie zgodzisz. Oczywiście wymaga to również praktyki.

Wszystko po to, żeby powiedzieć, że po pierwsze, nie sądzę, żebyś był zbyt zaniepokojony tym, że nie powiedział prawdy. Jeśli już, możesz zacząć rozmawiać o wymyślonych przez siebie historiach lub wspólnie odgrywać role o konkretnych sytuacjach, w których istnieje wyraźna różnica między prawdą a nie prawdą, a także powód, aby powiedzieć prawdę, że jest czymś, co potrafi chwycić. W jego wieku pamiętam kilka ról, które moja córka i ja zrobiłyśmy, że była bardzozainteresowany, gdzie wyjechałem do pracy, i jak się pożegnałem, powiedziałem jej, że ona i jej młodszy brat nie mogą wchodzić na basen z jakiegokolwiek powodu (nie mamy basenu, ale ta część była jej pomysłem) . Potem wróciłem z pracy do domu i zapytałem, dlaczego jest mokra i czy poszła do basenu. Odpowiedziałaby, że tak, i albo podałaby powód, albo zapytałabym dlaczego spokojnym, ale zatroskanym głosem. Co ciekawe, nalegała na ciągłe powtarzanie tej sceny i musieliśmy to robić na różne sposoby. Chciała tego spróbować tam, gdzie próbowała ukryć prawdę, i gdzie się zdenerwowałem, kiedy powiedziała prawdę, i kilka innych rzeczy. To był jeden z tych fajnych momentów, w których mogłem prawie zobaczyć uczenie się na jej twarzy.

Po drugie, powiem nauczycielowi, że tak się stało, i poproszę go, aby pomógł ci to uniknąć. Rozumiem, że szkoły mogą podejmować zaskakujące decyzje i ciężko pracować, gdy poprosisz o dodatkowy wysiłek w radzeniu sobie z tym. Mam nadzieję, że są wyrozumiali i pomocni.