Czy powinieneś grać w gry z małym dzieckiem, w których są bardzo dobre i zawsze wygrywają?

Czytałem pytanie „ Czy pozwolisz maluchowi wygrać pytanie” i wydaje się, że źle jest pozwolić dziecku zawsze wygrywać.

Gram w grę w karty pamięci (w której musisz znaleźć dwie identyczne karty z planszy nieznanych) z moim 3-letnim siostrzeńcem i jego tatą. Wydaje mi się, że dzieci mają lepszą pamięć wzrokową, a dorośli lepszą asocjację, ale chodzi o to, że mój siostrzeniec wygrywa 95% czasu. Po prostu nie możemy go pokonać w tej grze.

Ma inne gry oparte bardziej na szczęściu, w które możemy grać z równymi szansami, ale czasami chce grać tylko w grę pamięci, ponieważ zawsze wygrywa.

To naprawdę nie jest problem, ponieważ jego rodzice mogą przyciągnąć jego uwagę na inne gry, ale zastanawiałem się, czy sytuacja taka jest nieco inna niż opisana w pytaniu, o którym wspomniałem, ponieważ nie oszukujemy, aby dzieciak wygrał, on jest w tym naprawdę dobry. Czy będzie to miało takie same konsekwencje, jak pozwolenie dziecku celowo wygrać?

Jeśli dziecko naprawdę cieszy się gra, co trzeba zrobić, to nie czyni go zatrzymać odtwarzanie. Uczenie dzieci, że nie powinny wygrywać, ani bawić się w rzeczy, w których są dobrzy, jest tak samo złe, jak uczenie ich, że mogą wygrać wszystko, co tylko się da. Problem z pozwoleniem im wygrać polega na tym, że wypacza ich wyobrażenie o tym, jak są dobrzy i ile będą mieli opozycji przy wypróbowywaniu nowych rzeczy.

W tym przypadku dziecko jest po prostu dobre w grze i uczciwie wygrywa. To, co powinieneś zrobić, to albo przećwiczyć grę samodzielnie (dzięki czemu staniesz się dla niego bardziej dopasowany. To może nawet nauczyć go praktyki, z wyjątkiem drugiego końca) lub musisz znaleźć dla niego lepszą opozycję.

(Możesz także spróbować dowiedzieć się, dlaczego 3-latek jest lepszy w Memory niż ty. Albo twój siostrzeniec jest bardzo sprytny, albo masz jakieś problemy z pamięcią.)

Sugerowałbym nauczenie dziecka pojęcia upośledzenia. Podejście, które uważam za pomocne w niektórych innych grach, polega na mówieniu, że za każdym razem, gdy ktoś wygrywa, musi zacząć od jeszcze jednej karty [lub zrobić coś, co utrudni] w następnej grze; jeśli przegrają, zaczynają od jednej karty mniej. Po jakimś czasie każdy gracz wygra mniej więcej połowę czasu i straci mniej więcej połowę czasu; ich względną umiejętność można ocenić na podstawie handicapu potrzebnego do tego, aby tak się stało.

Ważną kwestią związaną z handicapowaniem jest to, że nie jest przeznaczony do karania zwycięzcy, ale ma na celu umożliwienie obu graczom lepszej zabawy. Zdolność do wygrania 50% czasu podczas startu z poważną wadą może być o wiele bardziej godna uwagi niż możliwość wygrania 99% czasu przy zrównoważonych warunkach startowych.

Zauważyłem również, że małe dzieci są wyjątkowo dobre w grach Memory, chociaż 95% zwycięstw przeciwko dorosłym jest imponujące.

Mała sztuczka (oprócz koncentracji) może poprawić twoje wyniki: zamiast wyświetlać wszystkie karty w niechlujny sposób na stole, umieść je w regularnych rzędach i plikach. Twój dorosły mózg często pracuje ze stołami i siatkami, doskonała pamięć przestrzenna twojego siostrzeńca jeszcze nie. Kiedy spróbujesz zapamiętać, gdzie jest właśnie właśnie odwrócona karta, zamiast „królika jest raczej po lewej stronie, u dołu”, pamiętasz znacznie lepiej „królik jest w trzecim segmencie, piątym rzędzie”, a nawet „królik, C5”.

To powinno znacznie zwiększyć twoje szanse. Może nawet pomóc twojemu siostrzeńcowi w zrozumieniu wzorów geometrycznych (linii i rzędów) ... Ale oczywiście istnieje również szansa, że ​​będzie nalegał, aby ponownie zagrać z kartami w bałaganie, szczególnie jeśli jego wskaźnik wygranych jest duży lepiej w ten sposób!

Jest w tym dobry, więc utrudnij grę tej części jego mózgu. Nadal cię pokona, ale spodoba mu się wyzwanie. Znajdź większy zestaw z większą liczbą par, różnymi symbolami lub jednym i drugim. Czy jest coś w lokalnej sprzedaży bagażników samochodowych?