Chcę tutaj dodać moją odpowiedź, ponieważ wydaje się, że większość odpowiedzi, które już otrzymałeś, mówi, że POWINNAś wziąć na siebie odpowiedzialność bycia ojcem tego dziecka, jeśli okaże się, że jest twoje. Powiem wam TAKŻE, ale chcę uczciwie zająć się tym, co rezygnujecie z bycia rodzicem, abyście naprawdę zrozumieli wielkość poświęcenia. Ponieważ nawet jeśli wszyscy mówią, że powinieneś to zrobić, tylko Ty możesz zdecydować, czy możesz sprostać wyzwaniu. Z mojego doświadczenia wynika, że adoptowani rodzice mogą być wspaniali lub okropni, tak jak w przypadku rodziców biologicznych. Jeśli myślisz, że nie będziesz straszny, to dla twojego dziecka jest to znacznie bezpieczniejsza gra, jeśli będzie z Tobą dorastał. Ale tak czy inaczej, oto moja anegdota o zostaniu (głównym) rodzicem,
Niemowlęta (zwłaszcza małe dzieci) to ogrom pracy. Na ogół muszą jeść co kilka godzin (z moim synem było to 8-9 razy dziennie). Potrzebują także nowej pieluchy w pewnym momencie po jedzeniu, więc to około 8 pieluszek dziennie. Po przebudzeniu nie można ich zostawić w spokoju, ponieważ są tak niezdolni do wszystkiego, że nawet w bardzo bezpiecznych warunkach mogą znaleźć sposób na samookaleczenie. Na początku śpią często, ale nigdy nie są wystarczająco długo, aby naprawdę zaangażować się w wymagający umysłowo projekt, więc w większości przypadków najlepiej, kiedy śpią, jest odpoczynek, a może rozpoczęcie prania i złapanie na naczyniach. Lub poczytaj trochę lub obejrzyj film ze słuchawkami. Być może najgorsze jest jednak to, że czasami dzieci płaczą i płaczą i płaczą, a one nie potrafią powiedzieć, dlaczego, a ty możesz rozgryźć to i po prostu nie ma sposobu, aby zatrzymać to na chwilę. Będziesz także oczywiście musiał często wstawać w nocy (to klasyczny frazes rodzicielski, który widzimy we wszystkich programach i filmach), a jeśli jesteś jedynym rodzicem, to ty dostaniesz za każdym razem. Kiedy dziecko stanie się mobilne, prawdopodobnie stanie sięwięcej pracy, mimo że jego cykl jedzenia / snu / kupy będzie odbywał się rzadziej i dłużej. To tylko niektóre z efektów, jakie dziecko wywiera na twoje życie prywatne, ale wpływ na twoje życie publiczne / interpersonalne jest moim zdaniem jeszcze większy.
Zwłaszcza w twoim wieku prawdopodobnie nie masz wielu (być może) przyjaciół, którzy byliby podekscytowani spędzaniem czasu z dziećmi. Nawet jeśli są podekscytowani, będziesz mieć tylko kilka opcji spędzania czasu: mogą przyjść do ciebie i porozmawiać / spędzić czas, podczas gdy ty zajmujesz się dzieckiem i zajmuje się dziećmi, lub możesz je spotkać na park, w którym można spacerować z dzieckiem - tak długo, jak to się zdarza przed drzemką dziecka o 11 rano! - lub możesz z nimi rozmawiać przez telefon przez krótki czas. Jeśli twoi rodzice są dostępni i chętni do pomocy, być może będziesz mógł wyjść wieczorem do kina lub baru, ale w dni, w których ci nie pomogą, utkniesz w domu od 7: 30pm na. Z czasem Twoi znajomi przyzwyczają się do tego, że nie możesz się z nimi spotykać i prawdopodobnie przestaną o to pytać. Ty i oni po prostu będziecie żyć w różnych fazach życia, które są na wiele sposobów bardzo niekompatybilne, i niewiele można na to poradzić. Jednak twoi naprawdę WIELKI znajomi znajdą sposoby, aby się trzymać i będą się z Tobą kontaktować - dzięki czemu dowiesz się, kim są ci ludzie.
Emocjonalnie i psychicznie jest to o wiele łatwiejsze, jeśli kochasz swoje dziecko. Ale bez względu na to, co ktoś powie, nie ma gwarancji, że to zrobisz, zwłaszcza na początku. Masz trudną sytuację, w której otwarcie przyznajesz, że nie chcesz dziecka, a to znacznie utrudni kochanie go. Miałem depresję poporodową po urodzeniu syna, więc mogę się do tego odnieść. Nie kochałem mojego syna. Codzienne radzenie sobie z jego potrzebami popychało mnie do absolutnych granic mojej cierpliwości i daleko poza nią. Widziałem osobę, którą całkowicie rozpadałem się, i nie widziałem, aby jakiekolwiek doświadczenie, które miałem z moim dzieckiem, było warte całkowitego zniszczenia siebie. Był jeden raz, kiedy musiałem go wsadzić do kołyski i zamknąć się w samochodzie w garażu, żeby nie słyszeć, jak krzyczy, nawet jeśli nie było bezpiecznie zostawić go w spokoju. Innym razem byłem tak sfrustrowany, że kopnąłem dziurę w ścianie sypialni. Innym razem zastanawiałem się nad utonięciem, ponieważ nigdy więcej nie musiałbym być tak zmęczony.
ALE
Na końcu tunelu jest światło. Kochanie dziecka jest jak budowanie długoterminowej relacji z każdą inną osobą, a wraz z wiekiem dzieci mają coraz więcej substancji jako ludzi. Nawet jeśli na początku nie kochasz syna, w końcu zacznie ci pokazywać, kim jest w środku, i nie będziesz mógł pomóc, ale pokochasz go, dopóki tam będziesz i zwracając uwagę, a ty otrzymujesz to, co On ci daje, pod względem jego myśli, uczuć i zrozumienia. Dla mnie zaczęło się to około 18 miesięcy. Mój syn jest współczującym małym facetem. Mógł powiedzieć, kiedy byłem zdenerwowany, a on głaskał moją rękę, uśmiechał się do mnie i przytulał mnie. Interesował się także rzeczami, a jego ciekawość pozwoliła mi przypomnieć sobie, jak to było zobaczyć motyla lub dotknąć kory drzewa po raz pierwszy. Również, gdy był w stanie zrozumieć niebezpieczeństwa związane ze schodami (w wieku około 2 lat), stał się o wiele mniej pracy, ponieważ w wielu codziennych sytuacjach mógł uważać na własne bezpieczeństwo. Nasz związek stał się znacznie mniej jednostronny. Oczywiście nadal musiałem dla niego wszystko robić, ale „wszystko” w wieku trzech lat nie obejmuje już trzymania za niego widelca, zmiany pieluszki ani podnoszenia zabawek. Możemy czytać razem, grać razem w piłkę nożną i śpiewać razem. Możemy nawet chodzić razem na (odpowiednie dla dzieci) filmy. I kocham miłość miłość miłość UWIELBIAJ go! Tak, czasami frustrujące jest to, że nie mogę powiedzieć „tak”, kiedy moi przyjaciele proszą mnie o bycie w zespole lub sztuce, ponieważ po prostu nie mogę podjąć takiego zobowiązania, ale mogą przyjść do mojego domu i mój syn wcześnie idzie do łóżka (i zostaje tam!
Jeśli chodzi o to, jak zmieniło mnie bycie rodzicem: 1) jestem o wiele bardziej sumienny i na dodatek wszystko, co muszę zrobić, czy jest to związane z byciem rodzicem, opieką nad domem, opieką nad sobą, radzeniem sobie dobrze w szkole, lub dobrze sobie radzi w pracy. 2) Jestem o wiele bardziej cierpliwy i zrównoważony we wszystkich sytuacjach. 3) Myślę i działam w kierunku celów długoterminowych w znacznie bardziej skoncentrowany i osiągalny sposób. 4) Jestem szczęśliwy.
Powiedziałbym, że bycie rodzicem, szczególnie kiedy zaakceptowałem bycie rodzicem i przyjąłem tę rolę, pozwoliło mi to stać się dorosłym w sposób, w jaki nigdy wcześniej nie było doświadczenia, i podejrzewam, że żadne inne doświadczenie tak naprawdę nie mogłoby mieć. Bardzo się cieszę, że przeszedłem przez horror pierwszych 18 miesięcy i każdego dnia z synem staje się coraz lepszy.
Więc: jeśli jest twoim synem, pozbawiłbyś się złotej okazji, gdybyś go porzucił. Jednak spodziewaj się, że zanim stanie się cudowną rzeczą, wszystkie twoje najgorsze obawy przed nią staną się dla ciebie prawdziwym doświadczeniem. Będzie to bardzo pomocne, jeśli twoi rodzice są dostępni, aby pomóc - szczególnie, jeśli twoja mama nie pracuje przez wiele godzin lub coś takiego.
Powodzenia.