Moja 16-letnia córka ma nowe rzeczy osobiste, które ukrywa - jak mogę sprawić, by była bardziej otwarta?

Jestem samotną matką 16-letniej córki i bardzo uważnie obserwuję rozwój mojej córki jako osoby. Oboje pracujemy nad tym, stosując konstruktywne podejście.

Ale od czasu do czasu odkrywam w jej szkolnej torbie lub szufladzie nieznane przedmioty i na pytanie mówi, że kupiła je za swoje pieniądze. Może kupić coś takiego jak zegarek lub inne rzeczy osobiste i nie będzie mi tego mówić ani pokazywać. Mamy mały budżet, więc nie daję jej pieniędzy każdego dnia. Ma jednak swoje małe oszczędności. Mówi, że to kupiła, ale czasami mam myśli, a jeśli nie?

Mówi, że nie ma chłopaka, ale co, jeśli ona ma, a on daje jej małe prezenty, ale ukrywa je przede mną?

Mamy tego rodzaju problemy. Mogę być zbyt kontrolujący lub autorytatywny, ale żyjemy w strefie konfliktu, a także kulturowo miejsce to jest niebezpieczne. To strefa wojenna w Europie Wschodniej. Również kulturowo i mentalnie rozwój ludzi nie jest bezpiecznym miejscem. To jest powód moich obaw i zwracam uwagę na środowisko, w którym moja córka jest w szkole, szkolne koleżanki i przyjaciele, z którymi się łączy itp.

W związku z ukrywaniem przede mną rzeczy, nie chcę, aby dokonywała złych lub złych wyborów lub znajdowała się w niebezpiecznych sytuacjach. Przede wszystkim martwię się, że mi nie ufa, co może powodować jej większą bliskość i samodzielne rozwiązywanie problemów, które mogą prowadzić do niewłaściwego kierunku, zachowania i sposobu myślenia. Całkowicie rozumiem, że ma 16 lat i może mieć trochę swobody, ale nie jest konieczne, aby ukrywać przede mną rzeczy i przedmioty, a jeśli zostanie to powiedziane i pokazane, pozwoli nam uniknąć obu wybrednych i nieprzyjemnych sytuacji.

Jakie kroki powinienem podjąć, aby była bardziej otwarta na różne rzeczy i nie pozwalała jej kłamać, co zauważyłem, że czasami mówi?

Twoja córka ma szesnaście lat i dzieli ją zaledwie kilka lat od dorosłości i idzie sama (jeśli sobie tego życzy). Myślę, że pytanie, które musisz sobie zadać, brzmi: czy wychowałeś ją, aby mogła samodzielnie (przeważnie) dokonywać dobrych wyborów?

Jeśli twoja odpowiedź brzmi „tak”, to zrobiłeś, co możesz. Tak trzymaj i zwracaj uwagę na wszystko, co naprawdę niepokoi; ale w przeciwnym razie pozwól jej dokonywać tych wyborów, podczas gdy ryzyko jest nieco mniejsze, a jej siatka bezpieczeństwa jest nieco silniejsza. Porozmawiaj z nią otwarcie o rodzajach ryzyka, jakie istnieją w okolicy, którą masz, ale mam nadzieję, że już to robisz. A jeśli uważasz, że są pewne rzeczy, które musisz wiedzieć, aby utrzymać tę siatkę bezpieczeństwa, przejdź do następnego akapitu.

Jeśli twoja odpowiedź brzmi „nie”, brzmi to tak, jakby poważna rozmowa była w porządku. Ani jednego, w którym powiesz jej, że myślisz, że kradnie rzeczy lub spotyka się ze złym tłumem. Ale jeden, w którym powiesz jej, dlaczego chcesz wiedzieć, co chcesz wiedzieć; dlaczego potrzebujesz, żeby powiedziała ci, skąd bierze rzeczy. Ponieważ Twoim obowiązkiem jako rodzica jest jej ochrona do pewnego stopnia przed konsekwencjami jej działań i ponieważ musisz mieć pełne informacje, aby to zrobić. Jeśli nie sądzisz, że możesz jej w pełni zaufać w tych kwestiach, potrzebujesz tych informacji, ale musisz być bardzo otwarty, dlaczego i dokładnie to, o co ją poprosisz.

Nawet w tym drugim przypadku nadal potrzebuje pewnego stopnia prywatności i musisz zrobić, co możesz, aby przejść do pierwszej kategorii: gdzie nie martwisz się już jej wyborami. Porozmawiaj z nią i skieruj wynik końcowy tej rozmowy na coś, co zaspokoi twoją potrzebę poznania, że ​​jest bezpieczna i nie dokonuje niebezpiecznie złych wyborów, i daje jej poczucie siebie i prywatności; a jednocześnie daje jej swobodę dokonywania wyborów, nawet złych, w rozsądnych granicach.

Pamiętaj jednak, że pod koniec dnia ma szesnaście lat, jest bardzo bliska dorosłości, a zbyt wiele kontrolowania przynosi efekt przeciwny do zamierzonego.

Zakładam, że martwisz się, że twoja córka może kraść.

Istnieje wiele powodów, dla których dzieci kradną. Jeśli kradnie poza domem:

• Nie mają dość pieniędzy na coś, czego naprawdę chcą / potrzebują.
• Dreszcz.
• Nie są dozwolone przedmiot (papierosy / szminka / biżuteria).
• Uważają, że dzięki presji rówieśników wyglądają „fajnie”.

W domu:

• Myślą, że twoje jest twoje.
• Są źli i próbują cię ukarać.

Moja mama nie mogła udowodnić, że nie zapłaciłam za przedmiot. Ona i ja zgodziliśmy się (mój brat miał te same zasady), że od tego dnia będę otrzymywać rachunki za wszystko, co kupiłem. Rachunki były datowane i wyszczególnione, więc nie muszę nic więcej robić, niż je zachować. JEŻELI podejrzewa, że ​​ukradłem przedmiot, a ja mam rachunek, zapłaciłaby mi tyle samo pieniędzy. Jeśli nie, element został usunięty ze mnie. Rzadko prosiła o wystawienie rachunków, chyba że myślała, że ​​przedmiot musiałby być prezentem.

Nigdy nie przyłapano mnie na kradzieży czegokolwiek, co mogłoby zostać zwrócone, ale kiedy mój brat został przyłapany, musiał zwrócić go do sklepu, zapłacić za to bez zwrotu przedmiotu i napisać do właściciela list z przeprosinami.

Możesz pomóc córce znaleźć pracę, która zwiększy jej zasiłek. Możesz włączyć ją do potrzeb / wymagań finansowych domu i pozwolić jej zobaczyć, że pieniądze są napięte. W wieku szesnastu lat jest wystarczająco duża, by zrozumieć.

Musisz także pozwolić dziecku zachować prywatność, ale ostrożnie. Dopóki nie będzie dorosła, to jest twoja praca.

Kiedy przejrzałem Google w okresie „dojrzewania i kradzieży”, istniało kilkadziesiąt stron, niektóre z dobrymi informacjami. Wyobrażam sobie, że twoje obawy są większe niż zwykle ze względu na miejsce zamieszkania. Jej konsekwencje mogą być znacznie gorsze niż w innych momentach lub w innych miejscach. Myślę, że musi z tobą porozmawiać o twoich obawach i powodach, dla których takie zachowanie jest tak niebezpieczne.

Jeśli twoje dziecko robi coś złego lub ukrywa przed tobą fakty, musisz oczywiście przesłuchać ją i zrozumieć, z czym jest zajęta i czy robi coś, czego nie powinna robić. Dzieci oddalają się od nas, kiedy nie pytamy ich ani nie mówimy. Musimy z nimi usiąść i porozmawiać z nimi, wyjaśniając i wskazując, co jest dla nich dobre, a co złe, a czasem nawet potrząśnij nimi w razie potrzeby. Ale jak to robimy, jest kluczem!

Nastolatki nie zawsze milczą i ukrywają swoje życie przed rodzicami i nie wszyscy myślą, że ich rodzice są staroświeccy lub głupi. Jako rodzice nastolatków, naszym zadaniem jest uczyć się ich języka i tworzyć więź zaufania, aby czuli się swobodnie, przychodząc do nas i powierzając nam najdrobniejsze szczegóły tego, co dzieje się w ich życiu. Zobaczmy, jak możemy to zrobić:

• Usuń przeszkodę w umyśle, która uniemożliwia Twojemu nastolatkowi mówienie o swoim życiu i otwórz drzwi do pojawienia się nowego i zdrowszego wzorca komunikacji. Wspieraj prawdziwe połączenie z córką poprzez darmową, szczerą i autentyczną komunikację, która zachęca was oboje do porzucenia swoich lęków, zapomnienia o uprzedzeniach i prawdziwego zobaczenia się za to, kim jesteście, i wysłuchania się w sposób znaczący. Znajdź czas, aby usiąść i porozmawiać z nią jeden na jednego, nie będąc zbyt formalnym. Stwórz możliwości bardziej naturalnej komunikacji i zachęcaj do rozmowy na ten temat.

• Dawaj dobry przykład. Jeśli masz problem z otwarciem nastolatka, podziel się z nim swoimi prawdziwymi doświadczeniami, z tym, jak komunikowałeś się z rodzicami i jak dokonałeś wyborów w życiu. Mów tonem, który jest inspirujący i zachęcający, aby pomóc jej w szukaniu od ciebie porady, której potrzebuje, aby znaleźć rozwiązanie, z którym może się borykać, lub po prostu rozładować swoje obawy przed kimś, komu czuje, że może zaufać.

• Daj córce pewność, że w nią wierzysz. Kiedy twoje dziecko wie, że w niego wierzysz, nie będzie chciała ani nie chciała robić nic złego, co podważa twoją wiarę w nią. Będzie działać jako największy środek odstraszający na każdym etapie jej życia. I nawet jeśli przeszła kilka kilometrów niewłaściwą ścieżką, to przekonanie powstrzyma ją przed dalszym postępowaniem i skieruje ją z powrotem na drogę, ponieważ nie chce za wszelką cenę stracić zaufania i miłości.

• Dyskutuj tylko wtedy, gdy oboje jesteście spokojni. Jeśli jedno z was jest zdenerwowane, poczekajcie i przywołajcie tę sprawę tylko wtedy, gdy oboje będziecie spokojni. Unikaj konfliktu za wszelką cenę, az czasem zobaczysz dobre wyniki. Powiedziawszy to, jako rodzic, masz pełne prawo do ustanowienia zasad, które są niezbędne i oczekujesz, że ona również je zastosuje. Początkowo Twoje dziecko może nie lubić, gdy wyznaczasz granice. Ale zignoruj ​​wzruszenie ramion, podniesione oczy i znudzony wygląd dziecka, jeśli zaczęła zachowywać się tak, jak chcesz.

• Ocenianie. Bądź cierpliwy, zanim osądzisz swojego nastolatka. Słuchaj otwarcie tego, co ma do powiedzenia i dostosuj się do tego, co czuje twoja dziewczyna. Jeśli naprawdę jej wysłuchasz, możesz zaoferować wsparcie i wskazówki z empatią, po prawidłowym zrozumieniu jej strony rzeczywistości, nawet jeśli nie zgadzasz się z tym całkowicie. Nigdy nie powinna czuć: „Moi rodzice nie rozumieją, więc po co próbować się tłumaczyć?” Może dokonuje złego wyboru, ale prawda jest taka, że ​​może jeszcze nie mieć umiejętności, by dokonać lepszego. Musisz pomóc się rozwijać, aby dokonywać lepszych wyborów w życiu.

• Zaoferuj swojemu dziecku burzę mózgów na temat dokonanych przez niego wyborów. Usiądź z nią i opracuj listę zalet i wad. skłania ją do krytycznego zastanowienia się, co zadziała i co będzie problematyczne w jej decyzji, jakie będą naturalne konsekwencje jej wyborów i jak się z tym poradzi? Kiedy pozwolisz jej zobaczyć, że wierzysz w jej umiejętności, a ona ma przestrzeń, by to wszystko wypracować, ale z odpowiednim przewodnictwem i nadzorem z twojej strony; zacznie się otwierać z pewnością siebie.

• Nigdy nie poddawaj się z córką. Twoje dziecko potrzebuje cię, nawet jeśli może się do tego nie przyznać. Zawsze bądź przy niej, nawet jeśli oznacza to po cichu, ponieważ z pewnością mówi jej, jak bardzo ci zależy. Poinformuj ją, że zawsze jesteś gotów jej pomóc, z którym może się skonsultować w dowolnym momencie i na wszystko. Módlcie się o jej dobrobyt. Módlcie się do Pana, aby ją łaską

Dzieci reagują na miłość Jeśli nic nie pomoże, pozostaw formowanie i rozwój ekspertowi. Dzieci szukają miłości. A kiedy nie znajdą tej miłości, cierpią w milczeniu.