Mój syn zaczął przedszkole i nie lubi pisać swojego imienia. Jak mam o tym myśleć?

Mój syn zrobił pierwszy dzień przedszkola w zeszły piątek.

Pierwszego dnia szkoły wrócił do domu i powiedział: „Musiałem wielokrotnie pisać swoje imię na kartkach papieru. Nie podobało mi się to”.

Mój syn jest w stanie napisać swoje imię. (Dwa lata przedszkola i 4 lata opieki nad dziećmi dały mu całkiem niezły pomysł).

Wrócił dziś z drugiego dnia przedszkola i to był jego pierwszy komentarz.

"Jak było w szkole".

„Musiałem dużo pisać swoje imię”.

Teraz jako rodzic musisz nieco opanować paranoję i postarać się rozsądnie ocenić. (Jest to szczególnie mała próbka). Wyzwanie polega na tym, że chcesz, aby twoje dzieci dobrze się bawiły w szkole i piły to wszystko.

Z drugiej strony może to być normalne doświadczenie dla chłopców w szkole dla niemowląt, gdzie pisanie jest ciężką pracą. (Pamiętam lata bólu podczas pisania kursywą). Możliwe, że siedzenie bez ruchu przez cały dzień to także ciężka praca.

(Zauważę, że moja córka dwa lata starsza uwielbiała przedszkole).

Ta myśl wciąż trwa. Czy muszę pomóc mojemu synowi lepiej pisać swoje imię? Czy mogę zachęcić go, by się tym zachwycił? Czy jest jakiś sposób, aby sprawić, że będzie fajnie? Czy powinienem po prostu się opanować i nie martwić o to?

Moje pytanie brzmi: mój syn zaczął przedszkole i nie lubi pisać swojego imienia. Jak mam o tym myśleć?

EDYCJA : Chciałem podziękować wszystkim za komentarze. Jego siostra była wczoraj u przyjaciół, więc zabrałem go na koktajl mleczny. Wyznał, że popełnił błąd za pierwszym razem, gdy go napisał, i nie bardzo to lubił. Spotyka się również ze swoim najlepszym kumplem ze przedszkola i powiedział, że jego kolega lubi narzekać na to, że musi napisać swoje imię. Wszyscy jesteśmy dobrzy! Wędrowny, nieco samoświadomy pięcioletni chłopiec żyjący życiem ze swoimi kolegami.

Najpierw zapytałbym go, dlaczego nie lubi pisać swojego imienia. Czy jest to nudne? Czy to jest zbyt trudne? Czy to jest zbyt powtarzalne? Itd. Gdy dowiesz się, dlaczego mu się to nie podoba, możesz pomóc mu, albo pracując z nauczycielem / szkołą w celu wprowadzenia zmian, albo pomagając mu ćwiczyć lub w inny sposób rozwiązać problem.

Gdybym zaryzykował zgadywanie, brzmi to tak, jakby się nudził. Powiedziałeś, że on już umie napisać swoje imię. A teraz robi dużo ćwiczeń, których prawdopodobnie nie potrzebuje, więc czuje się bezmyślnie nudny, gdy trzeba zmusić go do robienia tego w kółko. I więcej I więcej I...

Przedszkole to niestety miejsce, w którym nauczyciel dostaje grupę dzieci o szerokim zakresie umiejętności. Niektóre dzieci są dość daleko z powodu przedszkola, bardzo zaangażowanych rodziców itp. Inne mogły tego nie mieć. Większość jest prawdopodobnie gdzieś pośrodku. Ale nauczyciel twojego syna musi uczyć według najniższego wspólnego mianownika. Nie może pominąć nauki pisania nazwisk tylko dlatego, że twój syn już to zna, ponieważ są inni, którzy tego nie wiedzą. Więc będzie musiał nauczyć się jakoś sobie z tym radzić. Możesz z nim współpracować, aby dać mu narzędzia do walki z nudą (która będzie mu dobrze służyć przez całe życie, ponieważ na pewno to się powtórzy). Możesz także poprosić szkołę, aby dała mu coś nieco trudniejszego, aby sprawy nie były tak nudne, a on mógłby się czegoś nauczyć.

Ponownie, zanim spróbujesz cokolwiek, zapytaj go, co się dzieje. Jest wystarczająco dorosły, by wyrazić niektóre swoje uczucia. Możesz potrzebować pomocy lub wykopać, jeśli / kiedy brakuje jego słownictwa emocjonalnego. Ale powinien być w stanie ci powiedzieć. A jeśli wszystko inne zawiedzie, sprawdź, czy pewnego dnia będziesz w stanie obserwować klasę. Może dać ci wgląd w to, gdzie leży problem.

Gdyby mój syn wrócił ze szkoły dwa dni z rzędu i powiedział mi, że musi „często pisać swoje imię”, zapytałbym go:

• Ile razy jest „dużo”?
• Dlaczego tak często musiałeś pisać swoje imię? Czy wszyscy inni też pisali swoje nazwiska (zajęcia klasowe)? A może to tylko ty (kara)?
• Czy pokazałeś swoją pracę nauczycielowi?

Potem, w zależności od odpowiedzi, być może nie będę mógł rozmawiać z jego nauczycielem.

• Jeśli „dużo” oznacza jak 5 razy ... „Chodź, synu, nie bądź jęczliwy. 5 razy to niewiele. Upewnij się tylko, że robisz, co możesz i pokaż nauczycielowi, jak dobrze to zrobiłeś!” .
  • Może to prowadzić do odpowiedzi typu „To niewiele, ale ...”, która może rzucić nieco światła na faktyczny powód, dla którego czuje się przygnębiony (patrz odpowiedź Beofetta ).
  • Pamiętaj jednak, że pisanie imienia 10 lub więcej razy, kiedy uczysz się pisać (i spędzasz 5 sekund na literę), to wielka sprawa. Przedszkole może z łatwością spędzić 15 minut lub więcej, próbując napisać „Billy” 10 razy. I to dla nich dużo.
• Gdyby to wyglądało na jakąś karę, zapytałbym nauczyciela, jak radzi sobie mój syn w klasie, czy zachowuje się dobrze czy nie, i jak mogę pomóc w jego rozwoju i zachowaniu.
• Gdyby wyglądało to na zajęcie klasowe, powiedziałbym nauczycielowi, że już nauczyłem syna, jak pisać jego imię, ale okazałem zainteresowanie tym, jak zrobił to tym razem w klasie. Gdyby zrobił to dobrze, wytłumaczyłbym, jak frustrujące jest powtarzanie czegoś, co już robi dobrze, i zapytam nauczyciela o możliwość, że mój syn napisze coś innego (np. Imię nauczyciela lub imię szkoły), a może za każdym razem używając różnych kolorów lub kursywą. Jeśli uda mu się poprawić, to dziękuję nauczycielowi za ich pracę i zachęcam mojego syna do poprawy.

Powyższe ma tę zaletę, że zmuszasz syna do zracjonalizowania działalności i pokazujesz nauczycielowi, że chcesz wziąć udział w procesie uczenia się syna.

Moim zdaniem dobry nauczyciel / szkoła powinna starać się jak najlepiej dostosować zajęcia do możliwości każdego dziecka w ramach programu szkoły i ogólnego poziomu każdej klasy. Mają edukować ludzi i wzbudzać w nich pasję do nauki; nie programować ich jak dronów.

EDYCJA Re: komentarze na temat uznania uczuć dziecka.

@AquariusTheGirl @theonlygusti Twoje komentarze są mile widziane.

Nie zgadzam się z obecnym trendem potwierdzania każdego uczucia, jakie może mieć dziecko. Myślę, że prowadzi to do uprawnionych dorosłych, którzy myślą, że ich uczucia są ponad wszystko, dorosłych, którzy myślą, że mają prawo nigdy nie być krzywdzeni ani obrażeni.

Istnieje różnica między uznaniem uczuć dziecka („Rozumiem, jak się czujesz i dlaczego tak się czujesz”), a powiedzeniem mu, że czuje się tak, gdy tak nie jest.

Można czuć się zranionym, gdy ktoś cię obraził. Możesz czuć smutek, gdy twój przyjaciel przenosi się do innego miasta. Można czuć złość, gdy widzi się, że ktoś znęca się nad kimś innym.

Nie jest dobrze zazdrościć zabawek znajomych. Nie jest dobrze czuć furię, ponieważ nie dostałeś ciasta na deser. I nie jest w porządku czuć apatii, ponieważ musiałeś pisać swoje imię 5 razy w szkole.

Jasne, niełatwo jest dziecku rozpoznać, kiedy czuje się dobrze, a kiedy nie. Właśnie dlatego my, rodzice, jesteśmy tutaj: aby pomóc im się uczyć.

Najpierw kilka rzeczy:

• To zdecydowanie nie jest sprawa chłopca
• Nie powinieneś być paranoikiem

Jest wiele powodów, dla których dzieci nie lubią takich rzeczy. Najważniejsze jest to, że kazano im to zrobić. W tym wieku dzieci uwielbiają robić różne rzeczy, ale zazwyczaj, jeśli każą im to robić, szczególnie kilka razy z rzędu, będzie to dla nich znacznie mniej zabawy.

Istnieje możliwość, zwłaszcza jeśli mają rzadkie imię, że mogą zdać sobie z tego sprawę dopiero po przejściu do etapu pisania lub wypowiadania się na zajęciach, co może sprawić, że będą mniej chętni, ale to tylko faza .

Są inne fazy, których możesz się spodziewać, kiedy lubią pisać swoje imię przez cały czas - jest tak wiele do zrobienia i naucz się, że otrzymasz zarówno negatywne, jak i pozytywne reakcje na rzeczy w przedszkolu i szkole. I szczerze mówiąc, nawet jako dorosły nie są rzeczy, które normalnie jak ten staje się mniej zabawy, kiedy mają je zrobić.

Pierwszą rzeczą do zrobienia jest pytanie „dlaczego?”.

Mój syn miał taką samą odpowiedź, kiedy założył przedszkole. To nie był jego pierwszy dzień i nie była to jego pierwsza opinia, ale na coś narzekał bardzo wcześnie.

Przyjęliśmy te same założenia, co ty: czy to tylko dlatego, że powtarzanie to ciężka praca? Czy jest to nudne? Czy musimy z nim współpracować, aby mu się to podobało?

Cóż, po pewnym kopaniu dowiedzieliśmy się, że dzieje się tak głównie dlatego, że uważał, że inni uczniowie byli w tym lepsi od niego i że niektórzy uczniowie skomentowali jego pismo jako „złe”. Nadal nie wiemy, jak te komentarze zostały sformułowane, ale po dyskusji z moim synem wydaje się, że nie droczyli się z nim ani nie wyśmiewali się z niego; był po prostu wrażliwy, ponieważ nie lubił nie być tak dobry jak jego rówieśnicy .

W naszym przypadku skupiliśmy się na tym, jak wiele ulepszenia dokonał od czasu, gdy zaczął pisać swoje własne imię w wieku przedszkolnym, i podkreśliliśmy, że praktyka polega na tym, jak osiągasz sukces we wszystkim (jest to powtarzająca się lekcja, którą wzmacniamy, gdy tylko jest to możliwe) , ponieważ mój syn ma historię frustracji, gdy uczy się czegoś, co nie przychodzi mu łatwo).

Pokazanie mu pisma sprzed roku zdawało się pomagać, ponieważ był naprawdę zaskoczony, o ile lepiej się poprawił, ale to, co naprawdę zdawało się położyć kres temu problemowi, kiedy moja żona i ja powiedziałyśmy mu, że żadne z nas nie ma ładnego pisma i że byłem dorosły po dwudziestce, zanim zdałem sobie sprawę, że od dziesięciu lat rysuję zera do tyłu (nie oceniaj! Często używam klawiatury ...).

Sytuacja z twoim synem może być zupełnie inna niż to, czego doświadczyliśmy, ale po prostu nie będziesz wiedział, dopóki nie zadasz więcej pytań. Uważaj, aby wyjaśnić, że chcesz dowiedzieć się, dlaczego możesz pomóc, a on nie ma kłopotów i nie będzie miał kłopotów z powodu tego, co ci powie.

Myślę też, że to nie jest sprawa chłopca i że nie ma się czym martwić. Drukowanie w tym wieku to praca. Nie lubię też podpisywać się pod swoim imieniem, a czasem wydaje mi się, że chcą, żebyś dużo tego zrobił. Rozumiem, że jeśli jest to szczególnie pracowity dzień podpisania jego nazwiska - to nie jest zabawne. To jest praca. W moim przypadku jest to zapalenie stawów. W jego przypadku zakładam się, to po prostu nie jest fajne.

Byłbym ostrożny w zrobieniu wszystkiego, o co się martwisz. W naszym domu, kiedy K wrócił ze szkoły, napiliśmy się drinka przy kuchennym stole. Spytałabym się o jej dzień i spojrzałam na jej pracę, gdyby przyniosła coś do domu. Zapytałbym, jak wygląda jej dzień. Opowiedziałbym jej także o moim dniu. Dało jej to możliwość rozwiązania własnych problemów ( jeśli myślała, że ​​ma jakieś), ale z moimi delikatnymi sugestiami.

Zastanawiam się, czy uważa, że ​​to problem, czy może po prostu próbuje podzielić się regularnymi próbami i udrękami związanymi ze szkołą. Ma także rówieśników. Pamiętam, że miałam ucznia, który miał zwyczaj mówić rzeczy, które powtarzał po tym, jak jego starszy brat rozmawiał o szkole. „Nienawidzę szkoły. To zbyt trudne. Chcę się bawić”. Pracowałem z tym uczniem, aby zmienić nawyk konwersacji na szczęśliwszy. Nie stało się to w ciągu jednego dnia, ale to, co mówił, było samospełniającą się przepowiednią i coś, co moglibyśmy zmienić.

Wszyscy jesteśmy odpowiedzialni za nasze własne szczęście. My decydujemy, czy świat jest wspaniały, czy okropny. Jestem optymistą - ale musiałem się tego nauczyć. Spędziłem lata z problemami medycznymi i mamą, która czuła się bardzo zdenerwowana z powodu moich problemów zdrowotnych. Miałem szczęście znaleźć terapeuty, który pomógł mi zmniejszyć ciężar własnego ciała.

Dlatego staram się delikatnie pomóc mojemu dziecku zobaczyć, że czasami musimy pracować, ale uczenie się nowych rzeczy i kończenie pracy może dać nam poczucie spełnienia. (Tylko nie rób z tego wielkiej sprawy. Dzieci będą myśleć, że jesteś fałszywy, a to nigdy nie działa.)

LINK do tego, jak uczyć pozytywności

Spróbuj trochę psychologii. Poproś go, aby zrobił dzieła sztuki. Prawdopodobnie nie podpisze swojego imienia. Potem „Ciekawe, kto narysował ten ładny obrazek?” Potem każ mu umieścić na nim swoje imię.

Wyślij kilka zdjęć do babci i ciotek i upewnij się, że ma na nim swoje imię. Pamiętaj, aby odpisali i powiedzieli mu, że dziękuję, i zawsze będą wiedzieć, kto to od niego, ponieważ ma na nim swoje imię.

Wcześniej czy później dostanie coś z oceną - miejmy nadzieję, że dobrą. Kto zrobił to „A”? Dobrze zrobiłeś Matt, twoje imię jest tutaj !!

Czy nie byłaby to idealna okazja, aby pomóc mu nauczyć się pierwszej lekcji: „czasami musimy robić rzeczy, których nie lubimy, ale to także część życia?”

Życie będzie pełne nudnych, nieciekawych, powtarzalnych rzeczy, takich jak wynoszenie śmieci, pranie, płacenie podatków, płacenie rachunków, sprzątanie domu ... dla mnie jest to świetna okazja, aby uczynić to niepraktycznym przez po prostu powiedzenie „tak, robienie tego samego nie zawsze jest zabawne, ale czasami jest to w porządku”. Potwierdź swoją niechęć do nudy, robiąc z tego problem, racjonalizując ideę, że wszystko powinno być zawsze przyjemne, a to po prostu fałszywa lekcja życia.

To zdecydowanie „chłopięca sprawa”. W przeciwieństwie do twierdzeń innych odpowiedzi, wyniki badań są dobrze znane na temat wczesnego rozwoju dziewcząt w wielu umiejętnościach. Jeden cytat: „W szkole dziewczynki są o półtora roku przed chłopcami w czytaniu i pisaniu. Chłopcy dwa razy częściej mają problemy z językiem lub czytaniem i trzy do czterech razy częściej jąkają się. Dziewczęta radzą sobie lepiej w testach pamięci werbalnej, ortografii i płynności werbalnej ”.

Źródło: http://www.pbs.org/parents/experts/archive/2012/09/boy-and-girl-brains-whats-the.html

Nie ma się o co martwić. W każdym razie każde dziecko jest nieco inne w swoich impulsach rozwojowych.

I czy nie uważasz, że powtarzające się zadania są nudne?

Moje dzieci często miały takie problemy i prawie zawsze miały problemy z niskim poziomem cukru / uścisków. 4 krakersy masła, dwa uściski i nawet nie pamiętają, że mieli problem.

Twoje stawki są niskie. Przez lata moja córka miała osobisty sposób liczenia do 20, który nie obejmował 16-16, po prostu nie był jej częścią. Teraz ma 13 lat, a 16 zostało przyjętych. Wpływ na życie był dla mnie zerowy.

Standardowe ostrzeżenia dla dorosłych: sprawdź, czy nikt nie jest dla niego podły, czy nie jest ranny. Powtórz jego skargi, aby wiedział, że słuchałeś.

Następnie daj mu ciastko / przytul się. Pierwszy dzień przedszkola jest przerażający.

PO ciastku / przytuleniu zapytaj go, czy chce po prostu legalnie zmienić swoje imię na „POW” lub „Awesome Rocket Dragon Monster”. Możesz to zrobić, wiesz.

Chciałbym po prostu odwrócić jego irytację, mówiąc: „Jasne, większość z was nie musi ćwiczyć pisania swoich imion, ale co jeśli dziecko o imieniu Christopher lub Elizabeth nadal potrzebuje praktyki, ponieważ czasami popełniają błędy?”

Co się tyczy:

"Jak było w szkole".

„Musiałem dużo pisać swoje imię”.

Przekierowałbym to do „Jakie były fajne rzeczy, które dziś robiłeś?” „Które dzieci lubisz?” „Co robią w przerwie?” „Jaki jest nauczyciel?” Nie musisz się rozłączać z czymś drobnym.

Kto nie lubi pisać swojego imienia? Kto nie lubi powtarzalnego pisania? Od czasów starożytnych wystarczył rzeźbiony drewniany blok i taca z atramentem. Problem rozwiązany.

Nikt nie powinien być zmuszany do robienia czegokolwiek. Jeśli wartość zostanie zrealizowana, umiejętność staje się. W przypadku przymusowego przestrzegania przepisów pożądany jest najmniej spektakularny wynik.

„musiał” == „musi” == „wymuszony”

Bez przymusu; przez dzieci uczy się języka ojczystego. Ponieważ wartość komunikacyjna została zrealizowana, umiejętność została wyuczona. Siła nie jest wymagana. Siła jest szkodliwa. Kiedy wartość zostanie zrealizowana, umiejętność staje się.

Czy nie istnieją obawy dotyczące indoktrynacji przez system, który domaga się wyników metodami pozbawionymi szacunku, takimi jak deprywacja, upokorzenie, groźby?

Dla osoby w wieku 5 lat, jeśli edukacja nie jest zabawna, świetlana przyszłość akademicka wydaje się wykluczona.

Być może szkoła, w której uczniowie zachwycają się radosną nauką, osiągnie lepsze wyniki w nauce w ciągu miesiąca niż w całym roku w beznadziejnej szkole?

W odniesieniu do uczenia się na dłuższą metę; stosunek do nauczycieli akademickich i szkół oraz do uczenia się są nieznaczne. Dla mniej zafascynowanych szkołą osób marnuje się wiele młodzieńczych godzin. Siedzenie około 6 godzin poświęca siłę, zwinność i rozwój umiejętności fizycznych.

Niezależnie od tego młodzi ludzie dowiadują się, co wydaje się zabawne i przydatne. W wieku 12 lat byłem już programistą komputerowym w języku asemblera 8086. To nie była klasa gimnazjalna. Wtedy komputery IBM i Tandy 1000 były najlepszymi komputerami. Nauczyłem się programować mój. Do tego czasu przetrwało 6-7 lat fatalnej edukacji w wielu szkołach z powodu okupacji wojskowej mojego ojca i ciągłej przeprowadzki.

Dobre szkoły, które nigdy nie doświadczyły, mogły pomóc. Na szczęście uświadomienie sobie, że edukacja jest własną odpowiedzialnością, może przezwyciężyć szkodę wyrządzoną przez wielu żałosnych profesorów.

Żadna osoba nie powinna znosić fatalnej edukacji. Proszę o litość. W dobrej szkole każdy dzień powszedni zaczyna się od podekscytowania, a nie lęku. W niektórych stanach prywatna edukacja jest w pełni subsydiowana. Prywatne, a nie publiczne uczęszczanie do szkoły; dodatkowe koszty mogą nie zostać poniesione. Możliwe są również opiekunowie, edukacja online i prywatni instruktorzy.

Szkoła publiczna może być jak 12-letni wyrok za zbrodnię rodzenia się w niewiedzy. Akademickie zakłady karne w ciągu dnia? Państwo zapewniło opiekę nad dzieckiem i co najwyżej jeden lub dwa posiłki? Z bezdennych doświadczeń akademickich takie postrzeganie może się stać.