Jak sprawić, by 2-letni maluch przestał rzucać innymi rzeczami?

Mamy 2-letniego syna. On jest naszym pierwszym dzieckiem. Ostatnio zaczął rzucać innymi dziećmi, co ich boli. Zrobiłem następujące rzeczy, aby zatrzymać to zachowanie, ale one nie działały:

1. Zabierz go do sypialni i powiedz mu, że to nie jest dobre i boli drugiego. Nadal to robi.
2. Ilekroć to robi, mówię „Przestań. I nie rób tego ”. Robi to więcej.
3. Przestałem zwracać uwagę. Jest sfrustrowany i rzuca więcej rzeczy.

Nie wiem, jak sprawić, żeby przestał rzucać przedmiotami. To naprawdę boli inne dzieci, a czasem rzuca w nas rzeczami, co również nas boli.

Jak możemy go powstrzymać przed rzucaniem?

Kiedy rozpoczął się okres „rzucania rzeczy” przez naszą córkę, nie powiedzieliśmy jej, że nie może rzucać przedmiotami. Powiedzieliśmy jej, że do rzucania służą tylko kule - a ponieważ mamy tylko te małe, lekkie, wypełnione powietrzem plastikowe kule, które są używane w placach zabaw, a także gumową i tkaninę, nie może nikogo skrzywdzić ani zniszczyć niczego wartościowego z tymi. Wzięliśmy wszystko, co próbowała rzucić, i daliśmy jej plastikową piłkę . Nawet rzucaliśmy z nią trochę, wybierając cel i próbując go trafić (z niewielkim powodzeniem po jej stronie;).

I rzucała przez tydzień lub dwa. A potem po prostu przestała, stwierdzając, że tak naprawdę nie było to zbyt zabawne. Myślę, że brak pozwolenia czasami podsyca potrzebę zrobienia czegoś. Gdy jest to dozwolone, nawet w ograniczonym zakresie, przyjemność i zabawa znikają.

Jeśli sądzisz, że mają zamiar coś rzucić, możesz spróbować odwrócić ich uwagę , co może wymagać zadania pytania na temat tego, co trzymają, wymagającego odpowiedzi lub skierowania ich w stronę używania zabawki w sposób, o którym nie myśleli. - na przykład „czy możesz jechać samochodem do sklepów?” lub „jakiego koloru jest twój samochód?” Lub zrób coś zupełnie innego (łaskotanie jest doskonałe, jeśli twoje dziecko ma łaskotki).

Jeśli to nie zadziała, to jeśli dotrzesz do nich na czas, usuń obiekt , zabierz go i umieść zarówno poza zasięgiem, jak i gdzieś w zasięgu wzroku. Przypomnij im, że zachowanie jest złe.

Jeśli staną się uparte lub po prostu zaczną rzucać rzeczami bez ostrzeżenia, nadszedł czas, aby rozpocząć proces przekroczenia limitu czasu . Jeśli raczej nie skrzywdzą innych, będzie to wymagało policzenia (zwykle używam 3, niektórzy używają 5), a następnie podróży do miejsca przerwy / krzesła / kroku, jeśli zachowanie się nie zmienia. Jeśli mają prawie chybienie, krzywdzą innych lub coś uszkadzają, to brak liczenia potwierdza, że ​​czyn, który popełnili, jest poważniejszy.

Gdy zdecydujesz się na przekroczenie limitu czasu, nie będą w stanie wynegocjować wyjścia i nie powinni się kontaktować (nawet nie patrz na nich, jeśli nie musisz) do czasu (około 1 minuty na każdy rok życia ) skończone. Żartujemy, że „nie negocjujemy z terrorystami!”.

Jeśli opuszczą miejsce, w którym je umieściłeś, limit czasu zaczyna się od nowa. Jeśli utrzymują się w ruchu, mogą wymagać zatrzymania przed upływem limitu czasu, a jeśli tak, należy to zrobić bez rozmowy z nimi i przy minimalnym kontakcie wzrokowym. Mój 3-latek miał 30 minut wcześniej, ale jesteśmy dorośli i nasze postanowienie będzie zawsze silniejsze.

Po upływie limitu czasu możesz wyjaśnić im, dlaczego zostali wykluczeni (starsze dzieci należy zapytać, dlaczego i naciskać na odpowiedź) oraz że wolisz się bawić niż robić przerwy. Wyjaśnij, że ich kochasz, ale nie wyrażasz zgody na ich zachowanie, a oni powinni przepraszać ciebie i każdego, kogo zdenerwowali lub skrzywdzili. To bardzo ważna część, ponieważ tam odbywa się edukacja.

W tym momencie powracasz do zabawy , ważne jest, aby to zrobić, ponieważ bez względu na to, jak bardzo jesteś na nich zły, musisz pracować nad czasem dla małych dzieci, który biegnie znacznie szybciej niż czas dla dorosłych. Mogą być również przestępcami wielokrotnymi i ważne jest, aby pamiętać, że chociaż łączymy wydarzenia sprzed 30 minut, mogą się nie zgadzać i może potrwać kilka przerw, aby powiązać złe zachowanie z przerwą na żądanie.

Dla każdego otoczenia powinien istnieć spójny zestaw oczekiwań, które są konsekwentnie (sztywno) egzekwowane przez wszystkich, którzy troszczą się o dziecko, a ostatecznie uzyskasz dobre zachowanie. W każdym razie wystarczająco dobre ...