Jak uczysz malucha, jak czekać?

Mój maluch (21 miesięcy), jak większość, nie jest osobą bardzo cierpliwą. Na przykład, kiedy jest czas na obiad, chce usiąść na wysokim krześle i zaczyna jęczeć i narzekać ze łzami w trakcie przygotowywania posiłków: mówię o 2–3 minutach na mikrofalówkę niektórych warzyw. Kiedy skończy z warzywami i chce jej danie główne, to to samo narzekanie i narzekanie.

Rozumiem, że jest głodna, a najprostszym rozwiązaniem jest dać jej coś do jedzenia natychmiast. Jednak czekanie jest ważną umiejętnością do nauczenia się i nie chcę od razu się poddawać. Nie tylko nauczyłoby ją to, że marudzenie jest sposobem na uzyskanie tego, czego chce, ale także powstrzymuje ją przed zrozumieniem, że w życiu czasami masz czekać. Myślę, że już popełniłem błąd, poddając się zbyt szybko lub w jakiś sposób wzmacniając, że szybciej karmi się, jeśli jęczy.

Jakie są dobre sposoby na nauczenie malucha, jak czekać? To nie jest łatwa umiejętność i chciałbym pomóc jej się jej nauczyć.

21 miesięcy jest młode, aby naprawdę zrozumieć czekanie, ale nie jest zbyt młode, aby uzyskać przewagę. Oczywiście jest to zachowanie równowagi: nauczenie jej czekania jest dobrą rzeczą, ale zbyt długie czekanie może wymknąć się spod kontroli.

Kluczem do nauczania takich rzeczy jest pomoc w zrozumieniu, dlaczego czeka, w połączeniu z wyobrażeniem o tym, jak długo . Na przykład pokazałem mojemu synowi kuchenkę mikrofalową i wskazałem jedzenie wirujące na talerzu obrotowym; wtedy powiedziałbym mu, że kiedy światła pokażą zero na zegarze, a kuchenka mikrofalowa wyda sygnał dźwiękowy, jego jedzenie jest gotowe! 21 miesięcy ma wystarczająco dużo, aby rozpoznać zero, jeśli pokażesz jej to kilka razy; a oglądanie gramofonu na kuchence mikrofalowej jest zabawą dla dzieci, przynajmniej przez chwilę.

Po drugie, możesz pokazać jej niegotowane jedzenie i pozwolić jej zjeść kęs (jeśli jest to bezpieczne). Moje dzieci próbowały niegotowanego makaronu, mrożonego prawie każdego warzywa, niegotowanej kukurydzy na kolbie - a niektóre nawet im się podobają. Ale rozumieją również, dlaczego je gotujemy.

„Jak długo” jest często trudniejszą częścią, i chyba, że ​​używasz kuchenki mikrofalowej, prawdopodobnie nie masz łatwego sposobu na określenie tego. Ustawianie timera - szczególnie jeśli masz iPada / iPhone'a / smartfona / itp. z zegarem wizualnym (iPhone jest na przykład kółkiem, które powoli się zapełnia) - może pomóc jej zorientować się, ile czasu zajmuje „pięć minut”. Dobrze sprawdzają się także timery w stylu klepsydry. Również używanie timera w innych częściach życia - jak długo może oglądać telewizję, jak długo do łóżka, jak długo myć zęby itp. - może przyzwyczaić się do różnych okresów czasu i mieć pojęcie o tym, jak długo „pięć minut” jest. W przeciwnym razie „pięć minut” wydaje się wiecznością - ponieważ jest to nieznana ilość.

Pomyśl o tym, co robisz, kiedy musisz czekać w kolejce. Czytasz, mówisz do siebie, rozglądasz się. Małe dziecko nie umie czytać, nie może rozmawiać ze sobą i może nie być nic ciekawego do obejrzenia. Ponadto, jeśli nie zrozumieją procesu, który wykonujesz, będą się zastanawiać, dlaczego trwa to tak długo.

To, co robię (na przykład) w czasie posiłku, to wszystko wyjaśniać jak szef kuchni w telewizji. Zapewnia rozrywkę dziecku, pozwala mu uczyć się nowych słów i jak działa. Lubię też zadawać pytanie „hmmm… Warzywa są zimne. Gdzie mam je umieścić, aby je ogrzać?” i po kilku chwilach wskaże kuchenkę mikrofalową lub nazwie ją.

Po pewnym czasie stanie się nawykiem. Wędrując, opowiesz, co robisz, zanim włożysz ją do plecaka. To również nauczy malucha o procesach. Jest nudny i powtarzalny dla dorosłych, ale warto. To nie powinna być bitwa woli, ale nauka.

Zauważyliśmy, że przy wszystkich narzekaniach kluczową sprawą jest chwilowe przyjemne rozproszenie uwagi. Dla naszych 2-latków, jak dotąd: „Upewnij się, że króliki, świnki, niemowlęta, wszystkie lalki są również przygotowane na obiad, spraw, aby usiadły na swoich krzesłach, ustaw je dla nich podczas gotowania posiłków, itp. ”działa dobrze, ponieważ naprawdę lubi naśladować rolę opiekuna. Oczywiście strategie te zawsze będą musiały się zmieniać w miarę ich rozwoju, aż w pewnym momencie w pełni zrozumieją wyjaśnienie, jak działają rzeczy.

Pewne marudzenie zawsze pozostanie, bez względu na to, co robisz, to nie tak, że dorośli są tu inaczej. Tak jak powiedziałeś, po prostu muszę pracować w dopuszczalnej ilości i dostosowywać codzienne do mniejszych.

Na miejscu potwierdzam, że rozumiem („tak, jesteś głodny i chcesz jeść”) i wyjaśnię, co się dzieje („Gotuję te warzywa, abyś mógł jeść”) i wskazuję, że to dobra rzecz na które warto poczekać („po zakończeniu gotowania możesz jeść warzywa”).

Myślę, że dla małych dzieci (i wszystkich) trudno jest rozróżnić „nie dostały mojego problemu” i „pracuje się nad rozwiązaniem, ale jeszcze nie jest gotowe” bez dobrej komunikacji. (Bądźmy szczerzy, rodzice czasami potrafią naprawdę źle rozumieć małe dzieci, więc rozumiem, dlaczego lubią powtarzać wszystko, dopóki nie otrzymają właściwej reakcji).

Jeśli taka sytuacja zdarza się często, pomyślałbym o wprowadzeniu rytuału, który wypełnia czas i sygnalizuje, że wkrótce nadejdzie jedzenie. Może utwór, który wystarcza na typowy czas oczekiwania na mikrofalę? Piosenka ma tę zaletę, że możesz nadal przygotowywać obiad podczas śpiewania.

teraz jest talerz i łyżka, więc potrzebujemy tylko warzyw. Och, słyszałeś to, twoje warzywa są gotowe. Połączmy je razem, chcesz przyjść? Och, już chcesz usiąść na krześle. Ok, no to dajesz. Oto twój talerz i łyżka, a tu twoja serwetka. Czy możesz spróbować włożyć serwetkę, a ja przyniosę ci jedzenie? Zaraz wrócę z twoim jedzeniem.

Zamiast więc czekać na trudny do zrozumienia proces (np. Jedzenie w kuchence mikrofalowej), skupiłbym się na wykonaniu innych kroków odpowiednich dla rozwoju, które sygnalizują, że pracujemy nad osiągnięciem ogólnego celu i faktycznie pomagają w jego osiągnięciu.