Jak mogę skontaktować się z moim 16-letnim synem, który każdego dnia głosił, że jest w depresji i nie kocha siebie?

Wczoraj wieczorem mój mąż i ja zajęliśmy się kilkoma problemami, które odkryliśmy w pokoju mojego syna. Jesteśmy dość surowymi rodzicami i wierzymy w kary cielesne, zwłaszcza, że ​​mój syn nie ma już nic do odebrania, ponieważ zawsze ma coś dla siebie kłopoty. Mamy dobre i złe dni i wygląda na to, że robi dwa kroki do przodu i trzy do tyłu. Po przemówieniu z nim do wszystkiego mój syn jest bardzo zdenerwowany i mówi, że robi te rzeczy, ponieważ jest przygnębiony każdego dnia, samotny, nie ma żadnych bliskich przyjaciół ani przyjaciół, którym mógłby zaufać i nie kocha siebie.

Tak się go boję i martwię. Jest bardzo zły na nas i siebie. Nie jestem pewien, co robić i jak poradzić sobie z tym poziomem rodzicielstwa. WSPARCIE! Wszelkie rekomendacje proszę ...

Pięć lat temu byłem praktycznie w butach twojego syna.

Nie jestem rodzicem ani nie zamierzam być, głównie z powodu tego stylu rodzicielstwa. To powiedziawszy, czuję, że mógłbym dać ci widok z jego perspektywy. Zrozum, że bardzo, bardzo mocno staram się zachować powściągliwość podczas czytania mojej odpowiedzi.

Pozwól nam zająć się twoim pierwszym punktem;

Jesteśmy dość surowymi rodzicami i wierzymy w kary cielesne, zwłaszcza, że ​​mój syn nie ma już nic do odebrania, ponieważ zawsze ma coś dla siebie

Wydaje się to samospełniającą się przepowiednią i szczerze nie usprawiedliwia stosowania kary cielesnej. Nie jest on karany cielesnie, ponieważ nie ma już nic do zabrania, ponieważ zawsze ma kłopoty; Ci są karanie go cieleśnie bo ty są odbierając mu wszystko i zostawiając go z niczym.

Biorąc pod uwagę, że nazywacie siebie „dość surowymi”, może to oznaczać, że karze się go za każdą postrzeganą lekkość i przeskakuje wprost do pozbawienia go przywilejów lub do kar cielesnych. Czy uważasz, że zwykłe zachowanie jest mniej surowe i / lub mniej karalne? Nie wszystkie kary muszą być na równi, a wyjaśnienie komuś, dlaczego zrobili coś złego, będzie znacznie lepszym sposobem leczenia niż zwykłe uderzenie.

Uderzenie kogoś przedstawia dwa problemy. Po pierwsze, dowie się - jak wspomniał inny plakat - że przemoc jest normalna w rozwiązywaniu konfliktów. W życiu występuje wiele konfliktów i niestety przemoc między dorosłymi jest znana jako napaść i jest nielegalna. Nie ustanawiasz tutaj dobrego standardu. Dorośnie, aby dowiedzieć się, że bicie ludzi jest w porządku.

Po drugie, uderzenie go odczłowiecza go. Traktuje go jak przedmiot - nie zrobiłeś tego, co chcę, więc uderzę cię, dopóki się nie dostosujesz. Z wyjątkiem Toy Story przedmioty nie są w stanie kochać swoich rodziców.

Istnieją sposoby edukacji ludzi bez uciekania się do przemocy lub deprywacji. Nie widzę, by wiele dzieci zdobywało stopnie naukowe na uniwersytetach, gdy ich opiekunowie uderzyli ich, dopóki nie zapadnie.

Po przemówieniu z nim wszystko mój syn jest bardzo zdenerwowany i mówi, że robi te rzeczy, ponieważ jest przygnębiony codziennie, samotny, nie ma żadnych bliskich przyjaciół ani przyjaciół, którym mógłby zaufać i z którym nie może rozmawiać, i nie kocha siebie

Wychodząc na kończynie tutaj:

Bycie surowym i karanie go tak bardzo, jak się wydaje - i tak jak robisz - nauczy go, że nie może zrobić nic dobrego. To sprawi, że straci poczucie własnej wartości i pewność siebie. Całe jego życie w domu jest zdominowane przez „kłopoty” do tego stopnia, że ​​nie będzie chciał nic robić.

Niska samoocena i niskie zaufanie są jednym z dwóch największych czynników w zaburzeniach lękowych. Ludzie niespokojni, ogólnie rzecz biorąc, zbyt boją się rozmawiać z rówieśnikami, ponieważ czują się ciężarem. Bez wątpienia tak się teraz czuje twój syn. Z tego powodu będzie mu trudno nawiązać przyjaźnie.

Ponadto, przechodząc przez jego pokój i znajdując rzeczy, usuwasz element jego prywatności. Prywatność jest bardzo ważna, aby czuć się bezpiecznie w swoim otoczeniu. Jeśli nie może ufać rodzicom, że szanują nawet prywatność swojego pokoju, dlaczego, u diabła, miałby ufać przypadkowym ludziom w szkole?

Jest na nas bardzo zły

Dobry. Gdyby nie był, martwiłbym się, że był masochistą.

Nie chcę mówić źle o twoim stylu rodzicielskim, ale powinieneś rozważyć rozluźnienie i zamiast karania cielesnego syna, okazuj współczujący charakter swojej osobowości. IMHO, wasza kara cielesna i surowość są tutaj problemami.

Ten rodzaj stylu rodzicielskiego spowodował trwałe skutki w moim życiu. Nie zamierzam tu dostawać mydła, ale chciałbym tylko powiedzieć, że obecnie zbliżam się do 21 lat, a ja wyprowadziłem się w wieku 18 lat i od urodzenia jestem ofiarą obraźliwych stylów rodzicielskich.

Miałem długotrwałe problemy z depresją i niepokojem i mam absolutnie zero przyjaciół lub romantycznych zainteresowań. Przeszedłem terapię i leki na te problemy i wciąż mam przed sobą długą drogę.

Nie pozwól, aby twój syn okazał się antyspołecznym zamknięciem, który boi się wszelkich kontaktów społecznych, ani nie pozwól mu zmienić się w sprawcę przemocy domowej, ponieważ dowiaduje się, że przemoc jest w porządku, ponownie podejmij podejście rodzicielskie, a przede wszystkim go złap psychiatrze, aby cofnął negatywne uwarunkowania, które mu wyrządziłeś.

Czy „przeszedłeś milę w jego butach?” Jeśli nie możesz zobaczyć świata oczami, jak możesz mu pomóc?

Opierając się na niekompletnych szczegółach, które podałeś, sprawdźmy, co możemy zobaczyć jego oczami:

Moi rodzice zabrali wszystko.

Rodzice mogą mnie uderzyć w dowolnym momencie i jeśli nie będę idealna, dostanę karę.

Moi rodzice ciągle mnie krytykują, mówiąc mi, jak źle jestem.

Nie mogę przyprowadzić żadnych przyjaciół, ponieważ nie mam nic, więc łatwiej jest po prostu nie mieć przyjaciół.

Moje życie jest beznadziejne, więc po co dbać o życie?

Twoim celem powinno być zaszczepienie pewności siebie; stworzenie przyjaznego środowiska edukacyjnego; i upewniając się, że czuje , że jest kochany.

Mówi się, że „przemoc jest ostatnim schronieniem niekompetentnych”, a „siła i umysł są przeciwieństwami”. Ma 16 lat - kara cielesna nie przyniesie żadnego pożytecznego celu. Z drugiej strony nauczy go, że bycie ofiarą jest czymś, czego oczekuje się, że będzie tolerował.

Jeśli zabrałeś wszystko z powodu jego zachowania, a to nie zadziałało, po co kontynuować?

Jeśli dyscyplina nie powoduje zmiany zachowania, dyscyplina jest nieskuteczna i należy wypróbować inne drogi, aby uzyskać pożądane zachowanie.

Benjamin Franklin powiedział: „Mów źle, nie mów o żadnym człowieku, ale mów o wszystkim, co dobrze znasz każdego”.

Czy próbowałeś podkreślić każdą pozytywną rzecz, którą robi? Nagradzasz go za pozytywne? Czy kiedy robi coś złego, pytasz: „Robisz tyle niesamowitych rzeczy, więc dlaczego to zrobiłeś?” (Przygotuj się na tę metodę: czasami dzieci są bardziej rozsądne, niż szacujemy).

Zapytaj go o znajomych i powód, dla którego twierdzi, że ich nie ma. Zapytaj go, co zajęłoby mu, aby poczuł się komfortowo, zabierając je do domu.

Jeśli zaangażujesz go w dialog (w przeciwieństwie do „mówienia” mu, co ma robić - czasami oznacza to tylko słuchanie bez osądzania); jeśli nagrodzicie go i pozwolicie mu się zachęcić; jeśli pozwolisz nieskutecznym technikom upaść na bok; jeśli pracujesz z nim zamiast z nim, jak myślisz, jak zmieni to jego wszechświat?

W tej chwili czuje się jak „rzecz” według twojego opisu. Spraw, by poczuł się jak „osoba”, a on zyska poczucie własnej wartości, co następnie prowadzi do kochania siebie. A dobrze zrównoważony, krytycznie myślący dorosły jest celem rodzicielstwa.

UWAGA: Nie jestem lekarzem. W przypadku depresji należy udać się do odpowiednio przeszkolonego lekarza, ponieważ depresja może być poważnym schorzeniem, które należy leczyć. Powyższe wskazówki dotyczą rodzicielstwa, a nie leczenia depresji.

Chciałbym dodać kolejny ważny punkt do tych, które zostały już wspomniane w innych odpowiedziach.

Nie idź sam.

Powiedziałem to w komentarzu i powiem to jeszcze raz: chyba że zostałeś specjalnie przeszkolony lub, przez lata doświadczenia, posiadasz wiedzę na temat tego, jak pomóc ludziom samemu przejść przez depresję, nie próbuj sam.

Chociaż doświadczenie każdego z depresją jest inne, ważne jest, aby starać się pomóc, wiedząc, co może poprawić coś, a co dziesięciokrotnie go pogorszyć.

1. Zabierz syna do doradcy lub psychiatry.
2. Skorzystaj z porady tego doradcy / psychiatry. Prawdopodobnie nie powiedzą ci, co powiedział im twój syn, ponieważ spotkanie jest poufne, ale powinieneś być w stanie poprosić ich o radę, co robić. Podążaj za tym.
3. Chciałbym zdecydowanie proponuję rzucić - przynajmniej na razie - swoją politykę kar cielesnych. Nie widzę żadnej sytuacji, w której pomogłoby to komuś przejść depresję. Potrzebuje teraz twojego wsparcia i miłości i chociaż nadal możesz go kochać, prawie nie można tego dostrzec, kiedy jesteś bity.

Chociaż mógłbym, nie będę udzielał konkretnych porad na temat leczenia depresji - tutaj zarówno poza zasięgiem, jak i nierozsądnym jest poleganie na radach nieznajomych w sieci.

Jako rodzice wyrządziliście szkody. Jako rodzice musisz to cofnąć i wykazać, że - nie mówiąc synowi, że może ci znów zaufać. Oznacza to, że przestań próbować mu go odebrać , a zamiast tego dać mu to, co mówi, że musi mu pomóc.

To jest coś, czego ty i twój mąż nie możecie rozwiązać ... musi to rozwiązać wszyscy trzej: ty, twój mąż i syn jako rodzina. Nie mogę udawać, że jestem w stanie powiedzieć ci dokładnie, co masz robić, tylko wskazać rzeczy, które uważam za „fakty” w danej sytuacji, i pozwolić ci zdecydować, czy zgadzasz się z moim twierdzeniem. Jednak „miłość własna” nie jest czymś, co możesz zmusić do zrobienia czegoś, możesz tylko zachęcać. Zachęcaj go, aż w końcu zdecydują się zrobić pierwszy krok, a następnie zachęć ich do zrobienia tego.

(Więc w tym świetle przypuszczam, że moje pierwsze zdanie jest błędne. Istnieje inny sposób na rozwiązanie tego problemu. Twój syn może rozwiązać go na własną rękę. Badania ludzi w strasznie trudnych sytuacjach pokazują, że można rozwinąć miłość do siebie w każdym scenariusz. To powiedziawszy, jest całkiem jasne, że jako rodzice nie chcesz zostawić go samemu, aby to odkrył, więc skupimy się na rodzinie jako całości i na tym, jak rodzina może z tym pracować) .

Uważam, że ważne jest, abyście zrozumieli, co kara musi wyrządzić waszemu synowi. Nie będę kwestionować kar cielesnych; inni to zrobili i szczerze mówiąc uważam, że niuanse, w jaki sposób kara jest wykonywana, są bardziej skomplikowane niż ludzie sądzi. Jeśli jednak mogę być tak odważny, aby użyć własnego słowa z tego zdania, myślę, że mogę namalować obraz z perspektywy twojego syna, do którego możesz odnosić się:

Jesteśmy dość surowymi rodzicami i wierzymy w kary cielesne, zwłaszcza, że ​​mój syn nie ma już nic do odebrania, ponieważ zawsze ma coś dla siebie kłopotów.

Podkreśl moje. Jeśli zignorujemy wszystko inne, z wyjątkiem faktu, że widzisz potrzebę kary i tej odważnej części zdania, możemy zobaczyć fundamentalną strukturę związku. To pokazuje, że zabrałeś mu wszystkie łatwe rzeczy, a on nadal źle się zachowuje. W ten sposób aktywnie poszukujesz innych rzeczy, które możesz mu zabrać, i polegasz na nim, aby znaleźć te rzeczy, abyś mógł je zabrać. Jedną z rzeczy, które uznałem za prawdziwe w sprawie kary: zawsze możesz zagwarantować, że coś od nich zabierzesz, ale nie zawsze możesz wybrać, co to jest. Dlatego nie powinno być zaskoczeniem, że po rzuceniu kostką w ten sposób przez długie dzieciństwo, pewnego dnia twój syn zaoferował swoją miłość do zabrania, a ty ją zabrałeś. Żadna ze stron może nawet nie wiedziała, że ​​to jest oferowane. Kara może być trudną sprawą z obu stron. Wiem, że w obliczu kary, podniosłem rzeczy, które najbardziej cenię, aby wziąć za mnie cios, zanim nawet zdam sobie z tego sprawę. (Jest coś do powiedzenia w tekstach Big Yellow Taxi: „Nie wiesz, co masz, dopóki nie zniknie” ).

Wierzę, że z twoich słów jasno wynika, że ​​czujesz, że musisz ukarać syna, więc postawa dobrej wróżki „po prostu kochaj swojego syna, wszystko będzie dobrze!” nie usiądzie z tobą dobrze. Diabeł i tak jest w szczegółach.

Szczerze mówiąc, nie ma jasnej ścieżki rozwiązania tego problemu. Gdyby tak było, społeczeństwo nadużyłoby tego, abyśmy mogli się bardziej zranić, wiedząc, że zawsze możemy podążać łatwą drogą z powrotem do miłości własnej. Będziesz musiał znaleźć własną ścieżkę, a ta ścieżka będzie kamienista. Istnieją jednak pewne kamienie milowe na drodze, które uznałem za na tyle uniwersalne, że warto o nich wspomnieć.

Najważniejszym krokiem jest być świadomym swojego syna. Słuchaj jego słów, słuchaj języka ciała, słuchaj wszystkiego. Jeśli twój syn jest na tyle tragiczny, że wyrażenie „nie kocha siebie” jest uzasadnione, iskra życia, którą chcesz wachlować, będzie słaba i trudna do zauważenia. On będzie ukryć przed tobą najlepiej jak on tylko możliwe; nie popełni dwukrotnie tego samego błędu - nie da ci szansy ukarania go za to. Będziesz musiał ciężko szukać, aby go znaleźć. Kiedy to zrobisz, będziesz musiał wykonać bardzo trudny telefon jako rodzice, którzy w dużym stopniu polegali na karach. Będziesz musiał zdecydować, aby nie kłaść na to rąk, dosłownie lub metaforycznie. Będziesz musiał nauczyć się wspierać go z daleka, dopóki nie nauczy się ci ufać na tyle, by wynieść go na jaw. Będziesz musiał pozwolić mu to mieć, bez względu na to, jak bardzo jesteś na niego zły. Trudno jest rozwinąć miłość własną, gdy ją utracisz, i musisz umieć słuchać własnego światła wewnętrznego, gdy zacznie migotać.

Trudno się nauczyć subtelnych technik potrzebnych do podtrzymania takiego przebłysku z daleka. Różnią się one dla każdego dziecka będącego rodzicem, więc będziesz musiał trochę poszukać duszy, aby dowiedzieć się czegoś na ten temat. Istnieją jednak pewne ogólne wzorce, którymi możesz zarządzać.

Pierwszym jest zabranie tylko tego, co dajesz. Zamiast polegać na uderzeniu w jego ciało fizyczne (co technicznie tak, dałeś, ale myślę, że rozumiesz, dlaczego ignoruję tę technikę), musisz dać mu rzeczy, które można wyraźnie odebrać - przywileje. Jeśli nic nie ma, nie możesz go ukarać, jak się dowiedziałeś. Jednak biorąc pod uwagę scenariusz, który widzę opisany w pytaniu, zalecam nadanie im określonej struktury: dawaj mu tylko takie rzeczy, które, jeśli je zabierzesz, będą cię tak samo bolały, jak boli. Pomyśl o tym jako o dobrowolnym ograniczeniu własnej siły w imię wzmocnienia rodziny. „Będziemy szanować świętość twojego pokoju, ale musisz do nas zadzwonić za każdym razem, gdy gdzieś pójdziesz”. Ten limit robi dwie rzeczy. Jednym z nich jest to, że powstrzymuje cię (co, wierz lub nie, może być dobrą rzeczą). Po drugie, daje mu coś do zobaczenia i poczucia w tobie. Pozwól mu zrozumieć (na własną rękę), jak bardzo każda z tych nowych kar cię skrzywdziła. Nie udawaj tego. On musi zobaczyć prawdziwego ciebie, nawet z bólem, aby docenić, że to, co znosi, nie jest arbitralne z twojej perspektywy.

Jednym podejściem, które bym rozważył (zrzeczenie się: nigdy tego nie próbowałem, ale ma dla mnie aurę prawdy), jest zawarcie umowy. Ustanowienie zestawu zobowiązań po obu stronach w ramach umowy. Staraj się, aby były zrównoważone. Następnie, jako kluczowy krok, w ramach umowy, zadeklaruj to albostrona może odwołać umowę w dowolnym momencie, z dowolnego powodu. Ta umowa jest ulotna. Działa tylko tak długo, jak długo obie strony chcą, aby to działało. To daje mu kontrolę nad tobą, co może być czymś, czego potrzebuje, ale także wprowadza kontrolę, aby zapobiec nadużyciom. Wyraźnie nie podawaj, co może spowodować odwołanie w ramach umowy. To nie jest umowa między nim a kartką papieru z pewnymi zasadami, to umowa między tobą a nim. Obie strony decydują, że współpraca jest korzystniejsza niż praca osobno. Możesz przejść przez 20 lub 30 umów, z których każda szybko się kończy. To jest w porządku. Nie musisz nawet ujednolicać każdej umowy (w rzeczywistości przekonasz się, że nigdy nie są one identyczne, nawet jeśli słowa są identyczne, ponieważ strony dostosują swoje opinie na temat klauzuli o odstąpieniu). W razie potrzeby wykonaj wiele z nich. Ale pokaż, że wspólna praca jako rodzina jest lepsza niż praca osobno. (A dla przypomnienia, jeśli zrobisz to dobrze, twój synbędzie używać tego jako amunicji przeciwko tobie, zerwanie umowy, jeśli opierają się na kar cielesnych. Wierzcie lub nie, to nie jest zła rzecz. Jest to kluczowy krok w obronie samego siebie, co może prowadzić do miłości własnej, jeśli zrobisz to dobrze).

Aby zamknąć, muszę wrócić do argumentu dobrej bajki, bo, szczerze mówiąc, nie ma sposobu, aby rozwiązać ten problem bez niektórychwkład od niej. Twój syn jest przygnębiony i stracił miłość do siebie. On potrzebuje delikatniejszej strony rodziny, a ty możesz mu to dać. Jeśli jakaś depresja przerodzi się w wściekłość, a on rzuci się na niego, postaraj się, aby twoja najdroższa osoba wzięła to, co daje, odwróciła ją i zrobiła z tego coś dobrego. W bibliotece jest cała sekcja samopomocy poświęcona tej umiejętności, więc nie będę udawać, że jest łatwa do zrobienia. Nie będę nawet udawać, że wiem, jak to zrobić, per se. Jeśli jednak możesz wziąć coś, co uwolnił z gniewu lub smutku, i zamienić je w promyk nadziei i piękna w sposób, którego nigdy nie przypuszczał, że zobaczy, to może być coś, co musi znaleźć w sobie miłość. Możesz mu pokazać, że nawet samorodek brzydkich emocji można wypolerować na diament. Możesz nawet zachęcić go do nauki, jak je wypolerować. I,