Kiedy moja córka się denerwuje, robi z tego złośliwie wyglądającą twarz, a potem zaczyna walić pięściami w nogi. Czy powinienem martwić się tym zachowaniem? Mówię jej, żeby „przestała”, i pytam ją: „Dlaczego się uderza?”. Odpowiedziałaby „bo jestem szalona”.
Czy to problem, który może stać się znacznie większym problemem, gdy się starzeje?
Odpowiedzi:
W pewnym sensie można to uznać za zdrowszą reakcję niż uderzanie innych rzeczy. To pokazuje, że próbuje się kontrolować, ale nie wie jak.
Mój syn miał problemy ze złością, co pomogło, kiedy dostaliśmy jednego z tych nadmuchiwanych kumpli. Upewniliśmy się, że zrozumiał, że absolutnie w porządku jest, aby uderzył go tyle i tyle, ile chciał. Kiedy go otworzył, właśnie kupiliśmy mu kolejny. Myślę, że pomogło nam to wyjaśnić mu, że nie ma nic złego w odczuwaniu gniewu. Ważne jest to, co robisz, gdy czujesz ten gniew. Istnieją „dobre” sposoby wyrażania gniewu i „złe” sposoby. Daj swojej córce dobre drogi, a ona nie będzie potrzebować złych dróg.
Niektóre dzieci odczuwają potrzebę fizycznego wyrażania swojego gniewu poprzez uderzanie lub niszczenie, a inne mogą wyrazić go bardziej mózgowo. Moja siostra dawała córce ryz papieru i kazała jej rysować obrazki tego, jak się czuła, gdy była zła. Spowodowało to wiele zdjęć mojej siostrzenicy uderzających lub strzelających do ludzi, moich siostrzeńców powieszonych, ściętych głów i wrzuconych do kanałów ściekowych, a raz jednego kawałka papieru pocięto na małe kawałki i wrzucono po całym pokoju :)
Samookaleczenie jest poważnym problemem. Mógłbym napisać kolejny artykuł na ten temat, w którym mógłbym również to zacytować
15 procent dzieci i nastolatków popełnia samookaleczenia
~ Deborah Serani, PsyD w „Depresji a twoje dziecko”
Osobiście modelowałbym medytację jako punkt wyjścia podczas poszukiwania fizjologicznych środków zaradczych ukierunkowanych na kompulsywne samookaleczenia.