Jak mogę stwierdzić, czy mój maluch jest naprawdę uzdolniony, czy po prostu bystry?

Jestem ojcem córki 2 lata i 4 miesiące. Nie rozumiem, czy jest utalentowana, czy po prostu bardzo bystra. Mieszkamy we Włoszech, gdzie uzdolnienia nie są uznawane przez prawo i nie ma specjalnych programów dla uzdolnionych ludzi . Jestem utalentowany, a chodzenie do szkoły było dla mnie wyjątkowo bolesne. Moi rodzice nigdy nie zdawali sobie sprawy z tego, że jestem utalentowany, dlatego nigdy nie podjęli działań ani nie pomogli.

W szkole nigdy niczego nie zawiodłem, ale zawsze byłem bardzo znudzony i czasami pomijałem całe miesiące i zamiast tego pozostawałem w domu. To było dla mnie bardzo bolesne i obawiam się, że moja córka może doświadczyć tego samego. Potrafi robić wiele rzeczy, ale jednocześnie nauczyliśmy ją tego wszystkiego i spędzamy z nią dużo czasu, grając, rozmawiając, czytając lub ucząc czegoś.

• Potrafi odczytać około 100 słów, a liczba słów, których się uczy, rośnie w tempie wykładniczym (My to mierzymy).
• Potrafi liczyć do 10 zarówno w języku włoskim, jak i angielskim, i potrafi wykonywać proste obliczenia.
• Z łatwością rozumie zarówno włoski, jak i angielski, ma tylko problemy z abstrakcyjnymi rzeczami, takimi jak idea przestrzeni kosmicznej, ale po chwili nawet to zrozumiała.
• Jest całkiem dobra w rozwiązywaniu zagadek i rozwiązywania problemów. Potrafi pisać słowa za pomocą komputera i z cierpliwością używać myszy.

Rozumiem, że wszystko to może zrobić uzdolniony dzieciak, ALE i nie mogę tego wystarczająco podkreślić, spędzamy z nią DUŻO czasu.Nie rozumiem, czy jest po prostu bardzo dobra w nauce (i zazwyczaj jej się to podoba), czy też istnieje jakiś wewnętrzny proces, który daje jej dodatkowe spojrzenie na świat. Tutaj, we Włoszech, nie mamy możliwości jej przetestować, staram się stworzyć pewne wskaźniki, aby to zrozumieć, ale czuję się, jakbym był nieco stronniczy (czuję, że nie jest utalentowana). Moim problemem jest to, że obdarowywanie niekoniecznie różni się od posiadania problemu. Utalentowane dzieci wymagają szczególnego leczenia i ze względu na brak wsparcia tutaj, we Włoszech, bardzo ważne jest dla mnie, aby to zrozumieć. Nie martwię się o jej sukces lub cokolwiek innego, to nie jest powód, dla którego muszę to zrozumieć! Więc jeśli jest bystra, wszystko w porządku, jeśli jest uzdolniona, muszę znaleźć sposób, aby jej pomóc.

Co mogę zrobić, aby lepiej zrozumieć sytuację? Jak mogę jej pomóc, jeśli jest naprawdę uzdolniona?

Najprawdopodobniej jest za wcześnie, aby powiedzieć. Gdybyś mógł powiedzieć, bardzo by to zależało od tego , jak uczy się rzeczy, które zna. Mózg dzieci w tym wieku ma niezwykłą zdolność powtarzania rzeczy, które obserwują, ale samo zapamiętywanie i powtarzanie nie oznacza, że ​​dzieje się prawdziwe zrozumienie.

Na przykład, jeśli uczy się czytać od ciebie nowe słowa, wielokrotnie wskazując na słowa podczas ich wypowiadania, wtedy je wypowiada, a po chwili je pamięta, to nie jest znak uzdolnienia. Jeśli uczy się nowych słów bez wyszkolenia jej na nich, po prostu czytanie, to może być.

Powtarzanie wyuczonych sum 1 + 1 i 2 + 1 nie jest oznaką uzdolnienia. Jeśli wyciągnie z tych faktów sumę 3 + 1, może być.

Innymi słowy, musisz ustalić, czy ją trenujesz, czy kieruje ona swoją nauką i dochodzi do własnych wniosków. Większość ludzi uważa, że ​​ustalenie tego aż do wieku szkolnego jest prawie niemożliwe, a wielu nauczycieli twierdzi, że jest to zbyt trudne aż do ukończenia 8 roku życia.

Ostrzegam jednak przed tą ideą, że „tylko” bystre dziecko nie potrzebuje szczególnej uwagi na temat swojego wykształcenia. Nowoczesne systemy szkolne zwykle traktują dzieci bardzo jednorodnie i myślę, że wszystkie dzieci mogą korzystać z indywidualnego podejścia. Bez tego wszelkie początkowe działania, które dałeś jej w domu, prawdopodobnie zostaną całkowicie usunięte w ciągu kilku lat.

Nawet dzieci o przeciętnej inteligencji mogą się wyróżniać, dając im takie same możliwości, jakie zwykle są zarezerwowane dla uzdolnionych programów, takie jak samodzielność w wyborze tematów studiów, którymi są pasjonatami, oraz wolność i wsparcie w ich badaniu. Spójrz na przykład w Sudbury Valley School . Widziałem to u mojego własnego syna, który ma przeciętną inteligencję, ale był tak duszny i znudzony w szkole, że dosłownie płakał przez ostatnie kilka godzin przez większość dni. Teraz rozwija się w nauce w domu.

_{(Zamierzam skoncentrować się na tym, jak jej pomóc, zamiast określać, czy jest obdarowana zgodnie z zewnętrznym zestawem kryteriów.)} Czy twoją córkę uważa się za „obdarowaną” zgodnie z osobą / metodologią użytą do przetestowania tego, śmiało & TRAKTUJ ją, jak gdyby była uzdolniona. Innymi słowy, rób to, co teraz robisz: spędź z nią czas, pomóż jej znaleźć rzeczy, o których chce się dowiedzieć i na czym się skupić, i staraj się, aby jej doświadczenie edukacyjne było jak najbardziej satysfakcjonujące. Prawdopodobnie będzie to oznaczało znalezienie działań w domu, aby pogłębić to, czego uczy się w szkole, wraz z innymi zagadnieniami, które są całkowicie niezależne od szkoły.

Na szczęście żyjemy w epoce, w której zasoby te można łatwiej zdobyć niż 20 lub 30 lat temu (dorastałem w Stanach Zjednoczonych i byłem częścią rodzącego się programu uzdolnionego, ale nie zrobiłby dla mnie wiele; gdyby nie t dla moich rodziców, którzy zachęcali mnie do żarłocznego czytania i dali mi inne rzeczy do nauczenia się i rozwijania poza szkołą, oszalałam z nudów). Skorzystaj więc z Internetu, aby znaleźć zajęcia odpowiednie dla wieku i możliwości uczenia się, i poprowadź ją, jak realizować zainteresowania i dowiedzieć się więcej na ten temat. Jeśli możesz znaleźć forum z rodzicami z podobnie uzdolnionymi dziećmi, dołącz i przedyskutuj, w jaki sposób zachęcają swoje dzieci do rozwijania swoich zainteresowań.

Nawet jeśli nie jest uważana za uzdolnioną w tej chwili przez system szkolny, twoja zachęta i udział w jej nauce mogą pomóc rozwinąć tę umiejętność szybciej, niż gdyby pozostawiono ją jej.

Nie jestem pewien, czy różnica między uzdolnionymi czy nie jest ważna dla twojego rzeczywistego pytania, które wydaje się być tym, jak utrzymać twoją dziewczynę w nauce i chęci uczenia się. Twoja główna obawa, że ​​będzie się nudzić szkołą i nienawiścią, dzieje się nawet w przypadku uczniów nie uzdolnionych.

W tej chwili wszystko, czego się uczy, jest zabawne - jak gra. Uczenie się jest „graniem” i uwielbia to. Nie jestem pewien, jak dobry jest system szkolny we Włoszech, ale w Stanach Zjednoczonych ( przynajmniej jako dziecko ) nauka nie była „zabawna”, a nauczyciele nawet nie próbowali uczynić go interesującym. Niektóre rzeczy się zmieniły, odkąd byliśmy dziećmi, powinieneś postarać się zbadać, w jaki sposób nauczają szkoły publiczne w Twojej okolicy.

Chciałbym nauczyć ją, że za każdą lekcją kryje się coś interesującego, a następnie popchnie swoich nauczycieli, by uczyli więcej, zadając pytania i próbując nauczyć się rzeczy, które ją interesują.

To powiedziawszy, w publicznym systemie szkolnym nie masz zbyt dużej kontroli nad jej kolegami lub nauczycielami. Jeśli to naprawdę stanie się problemem i możesz znaleźć sposób, aby sobie na to pozwolić, zajrzyj do prywatnej szkoły i sprawdź, czy to by jej pasowało, a może nawet do domowej nauki, jeśli masz czas i pieniądze. Jeśli żadna z nich nie jest dostępna, może nawet bez względu na to, czy są one dostępne, rozwinąć to, czego się uczy w szkole, z fajnymi sposobami zastosowania tego, czego się uczy ( co może być o wiele trudniejsze, niż się wydaje, szczególnie starając się czas na to )

edytuj: Ponieważ w niektórych komentarzach widzę inne zalecenia, mogłeś również sprawdzić, czy pomijanie ocen bardziej zrównałoby dziecko z jego poziomem umiejętności i naprawiłoby nudę.

Pamiętaj tylko, że nie powinieneś martwić się tym, jak będzie postrzegać szkołę . Ucz się dobrze i kontynuuj to, co robisz! Później, jeśli okaże się, że nudzi ją szkoła - sprawdź, jaka byłaby dla niej najlepsza opcja w tym czasie.

Byłem „uzdolniony”. W drugiej klasie byłem tak znudzony szkołą, że mój nauczyciel myślał, że uczę się niepełnosprawnego! Na szczęście mój dyrektor był mądry. Przetestowała mnie, a następnie natychmiast pominęła mnie do następnej klasy, a kilka miesięcy później przeniosła mnie do najtwardszego nauczyciela („wrednego” nauczyciela, LOL). To bardzo mi pomogło (zresztą przez kilka lat - wystarczająco długo, by opracować mechanizmy radzenia sobie). ALE! Gdyby nie ten dyrektor… Więc nie mów sobie: „Jakoś się dopasuje”. Nie. Nie zrobi tego.

Aby odpowiedzieć na twoje pytanie: uzdolnione dzieci są nie tylko mądre. Są zabawni-inteligentni, dziwni-inteligentni, przerażający-inteligentni, próbujesz ukryć to przed innymi rodzicami. W wieku 1 rzadko rozmawiają; po prostu obserwują. W wieku 2 lat mają duże zbiory: słowa, mydła, owoce, skały, fakty. W wieku 3 lat czytają, a ty celowo ich nie uczysz. W wieku 4 lat nie tylko znają każde zwierzę w zoo, ale znają „zabawne fakty” na temat każdego zwierzęcia w zoo. W wieku 5 lat będą poprawiać dokument na każdej wycieczce.

To tylko przykłady. Utalentowane dzieci będą się różnić. Ale jeśli masz uzdolnione dziecko, nie zapytasz: „Czy moje dziecko jest uzdolnione?” Będziesz wiedział. Ludzie ci powiedzą. Będą mówić: „OMG! Myślę, że twój 4-latek jest mądrzejszy ode mnie!” I zapytacie: „Co mam zrobić z tym dzieckiem?”

Powszechnie stosowany test inteligencji WAIS ma wersję dla dzieci, którą można pobrać w wieku 2 i pół roku; każdy profesjonalny psycholog powinien móc przeprowadzić ten test. Ponadto, jeśli w Twojej okolicy nie ma żadnych szkół specjalnych dla uzdolnionych dzieci, spróbuj znaleźć szkołę, która pozwala bystym dzieciom pomijać rok. To proste, ale pozornie skuteczne rozwiązanie. Gdyby tylko moi rodzice zgodzili się na to, gdy sugerowali to moi nauczyciele (w różnym wieku), mogłoby to zaoszczędzić mi lat znudzenia i wyobcowania, a także zaoszczędzić fortunę na psychoterapii i lekach w dorosłym życiu.

Jestem ojcem 2-latka i nie mogę zrozumieć, czy jest uzdolniona, czy po prostu bardzo bystra.

Od http://en.wikipedia.org/wiki/Intell intelektualna_giftedness :

Nie ma ogólnie przyjętej definicji uzdolnień ani dla dzieci, ani dla dorosłych, ale większość decyzji o umieszczeniu w szkole i większość badań podłużnych w ciągu życia poszczególnych osób została oparta na ilorazie inteligencji u 2% populacji, czyli powyżej IQ 130.

Więc nie przejmowałbym się różnicą między „utalentowanymi” a „bardzo jasnymi”.

Tutaj we Włoszech nie mamy możliwości jej przetestować, próbuję stworzyć pewne wskaźniki, aby to zrozumieć, ale czuję się, jakbym był trochę stronniczy [...]

Dlaczego to tak ważne, że jesteś we Włoszech? Jeśli istnieje coś takiego jak test IQ dla 2 i pół-latków, powinieneś być w stanie wysłać taki test z dowolnego miejsca na świecie. Poczekam, aż będzie miała co najmniej 10 lat i zlecę jej regularny test IQ.

Nie uważałbym, że testy IQ z dzieciństwa (lub inne wyniki w nauce przed zajęciem się algebrą i geometrią w szkole średniej) wskazują na potencjał akademicki. Algebra i geometria w szkole średniej to pierwsze prawdziwe testy dla ucznia. To, jak szybko uczeń podnosi te przedmioty, jest pierwszym prawdziwym wskaźnikiem potencjału akademickiego. Wcześniej wszystko nie dotyczy abstrakcyjnego rozumowania, a liczy się zdolność abstrakcyjnego rozumowania.

Utalentowane dzieci wymagają szczególnego leczenia i ze względu na brak wsparcia tutaj, we Włoszech, bardzo ważne jest dla mnie, aby to zrozumieć. Więc jeśli jest bystra, wszystko jest w porządku, jeśli jest uzdolniona, muszę znaleźć sposób, aby jej pomóc.

Pojęcia gifted / bright są prawie wymienne. Powodem, dla którego bystrzy uczniowie nie powinni być w „zwykłej” szkole, jest to, że ich postępy będą spowalniane przez zadania domowe, które są skalibrowane pod kątem postępów rówieśników.

Nie wszyscy utalentowani / bystrzy uczniowie mają tak okropny czas w zwykłej szkole. W rzeczywistości powiedziałbym, że większość ma się całkiem dobrze.

Jeśli używasz terminu „uzdolniony” w odniesieniu do bystrego ucznia, który nie dostosowuje się dobrze do zwykłej szkoły, jest to nieco inna sytuacja. Nie sądzę, aby istniałby inny sposób na sprawdzenie tego, niż tylko czekanie, aż uczeń będzie w szkole i ustalenie, czy uczeń jest dobrze przystosowany.

Klasyfikacja twojej córki wydaje się teraz bardzo ważna, ale weź pod uwagę konsekwencje tej klasyfikacji. Sukces ciężkiej pracy wzmacnia etykę pracy, podczas gdy sukces inteligencji sprzyja poglądowi, że wyzwania wynikają z braku inteligencji. Inteligencja jest nieodłączną własnością, podczas gdy pokora, wytrwałość, empatia i życzliwość są zdobywane i nieskończenie ważniejsze dla naszego długoterminowego sukcesu. Nie ma nic bardziej banalnego niż utalentowany palant.

Daj swojej córce odpowiednie wyzwanie. Będziesz musiał wykazać się kreatywnością. Twoja córka doświadczy wielu wyjątkowych wyzwań i powinieneś ją absolutnie wspierać. Za każdym razem, gdy kogoś kategoryzujemy, wybieramy ignorowanie jego aspektów, które nie są zgodne z naszą kategoryzacją. Nie wkładaj nikogo do pudełka, bez względu na to, jak bardzo jest on osławiony.

Każdy rodzic powinien skorzystać z tej porady.

Jeśli traktujesz swoją córkę jak obdarowaną, po prostu przyspieszasz ból serca, kiedy się potyka. Wszyscy się potykamy.

Możesz uważać mnie za „uzdolnionego”. Byłem w połowie czwartej klasy programu nauczania, kiedy ukończyłem pierwszą klasę (miałem niesamowitego nauczyciela pierwszej klasy, który zachęcił mnie do dalszej pracy. Moja rodzina nadal przyjaźni się z nią 18 lat później). Szkoła chciała, żebym od razu przeszedł do czwartej klasy, ale moi rodzice postanowili zatrzymać mnie w mojej grupie wiekowej, aby nie dać się nabrać i żebym mógł uprawiać sport. W następnych latach byłem naprawdę sfrustrowany tym, jak łatwe było wszystko. Przestałem zwracać uwagę i zacząłem działać.

Później zastanawiałem się, czy moi rodzice podjęli właściwą decyzję. 18 lat później uwielbiam to, gdzie jestem w życiu. Mam zamiar ukończyć dobry uniwersytet. Otrzymuję kilka ofert pracy na miesiąc. Wierzę, że wiele z moich sukcesów wynika z umiejętności społecznych, których nauczyłem się, kiedy nudziłem się w szkole. Moją jedyną skargą jest to, że żałuję, że moi rodzice nie pozwolili mi dokonać wyboru, czy pominąć oceny. Uznali, że jestem za młody, aby podjąć tak ogromną decyzję, ale wydaje mi się, że gdyby wyjaśnili wszystkie za i przeciw i pomogli mi podjąć decyzję, to nie zastanawiałbym się tak bardzo, jak wyglądałoby moje życie gdybym pomijał oceny.

Radzę ci, abyś wybrał twoją córkę . Niezależnie od tego, czy jest uzdolniona, czy nie, pozwól jej wybrać, jak szybko chce iść i czego chce się nauczyć, i postaraj się pomóc jej w dokonaniu wyborów, których dokona.

Biorąc pod uwagę link w twoim komentarzu: http://www.bownet.org/BESGifted/brightvs.htm , z tego nie wynika różnica między „utalentowanym” a „jasnym”, ale raczej różnica między „spostrzegawczym” a „ ciekawy".

Mój brat i ja jesteśmy tacy. Jestem typem „ciekawskim” (tak zwanym utalentowanym), a mój brat jest typem „spostrzegawczym” (co nazywacie jasnym). Oboje jesteśmy inżynierami, w pewnym sensie utalentowani artystycznie i uważam, że obaj są równie inteligentni.

Radzę ci, abyś nie rozróżniał między „utalentowanymi” a „jasnymi”. Raczej, na czym powinieneś się skupić, to tempo nauki bez względu na pogodę, w której twoje dziecko jest uzdolnione / ciekawe lub bystre / spostrzegawcze.

Częściowo prawdą jest, że utalentowani / ciekawi ludzie często nudzą się w szkole. Wynika to z tego, że często brakuje im cierpliwości i nie cenią powtarzania zadania tak bardzo, jak ludzie spostrzegawczy. Jednak nie zawsze tak jest. Uogólnianie jest dobre do badania społeczeństw, ale prawie zawsze kończy się niepowodzeniem, gdy stosuje się je do jednostek.

Jest również częściowo prawdą, że spostrzegawczy ludzie są mniej znudzeni w szkole. Myślę, że dzieje się tak dlatego, że „widzą” więcej niż reszta z nas i dlatego zawsze mogą znaleźć coś ciekawego dzieje się z przyjaciółmi, z tym, jak drewno ich biurka zużyło się przez lata, z uznaniem tego, co mówi nauczyciel jest związany z czymś innym wspomnianym dwa miesiące temu itp. Nie jestem do końca pewien, ponieważ sam tego nie doświadczyłem.

Być może dzieje się tak również dlatego, że spostrzegawczy ludzie doceniają wartość powtarzalnego wykonywania zadania. Wartość praktyki.

Oba typy osobowości mogą objawiać się u dzieci, które się powoli uczą, a także u dzieci, które uczą się bardzo szybko. (Zapytaj prawie każde dziecko na tej planecie, a ogólnie powiedzą ci, że szkoła jest nudna). Dlatego podkreśliłem, aby nie martwić się o typ osobowości, ale skupić się na tempie, w jakim rozwija się dziecko.

Powolnym uczniom powiedziałbym, że typ osobowości nie ma znaczenia. Szkoła publiczna jest na ogół zaprojektowana z myślą o określonej „przeciętnej” prędkości uczenia się, więc powinna działać tak czy inaczej.

Myślę, że dla szybkich uczniów typ osobowości ma znaczenie.

Ciekawi ludzie nie cenią powtórzeń, chyba że naprawdę interesują się tym tematem (na przykład jazda na deskorolce lub gra na gitarze). Ale powtórzenie jest kluczem do opanowania przedmiotu (zamiast po prostu go zrozumieć). Niezależnie od talentu wielokrotnie udowodniono, że opanowanie czegoś zajmuje 10000 godzin. Różnica polega na tym, że ludzie, których inni uważają za „utalentowanych”, dobrze się bawią i dlatego szybko osiągają 10000 godzin ćwiczeń. Tak więc, jeśli twoje dziecko uzna temat za „nudny”, upewnij się, że nie pomija on tematu w celu uzyskania czegoś bardziej „zabawnego”.

Z drugiej strony, obserwujący ludzie lubią przebywać w tym, co już wiedzą. Oznacza to, że mogą być nieco powolni, aby przejść do tematu, ale mają bardzo solidne zrozumienie wszystkich poprzednich tematów. Jeśli twoje dziecko jest takie, zachęć je do dalszego zgłębiania tematu, zadając pytania. Krótko mówiąc, stań się ciekawością swojego dziecka. Wskaż także linki z jednego tematu do drugiego, którego już się nauczył. Czasami podręczniki o nich nie wspominają.

Oba typy osobowości mają swoje zalety i wady. Myślę, że zadaniem rodzica jest zapewnienie równowagi.

Nie wiem, czy to pomoże, ale mam córkę w bardzo podobnym wieku o podobnych cechach.

W twojej córce uderza mnie czytanie i arytmetyka. Z pewnością nie byłem świadkiem, aby w tym wieku dzieci czytały lub wykonywały arytmetykę.

Moja córka ma obecnie 2 lata i 5 miesięcy, może:

• Policz od 1 do 10 w języku angielskim i holenderskim
• Nie ma właściwego pojęcia, co oznaczają liczby - jeśli zobaczy 4 lwy na stronie, policzy do liczby losowej
• Nie umie czytać słów
• Zaśpiewaj piosenkę ABC aż do Z
• Potrafi śpiewać (lekko wymamrotała) około 30 piosenek w języku angielskim / holenderskim
• Potrafi samodzielnie układać układanki składające się z 4 elementów, ale potrzebuje pomocy w przypadku ponad 6 elementów
• Jest dobra w grze pamięciowej, w której musisz odwrócić dwie karty, aby sprawdzić, czy pasują do siebie - na planszy 4x7 musiałbym jej pomóc na samym początku, aby zmniejszyć frustrację, ale pamięta lepiej niż ja, gdzie były karty

Pamiętaj też, że istnieje wiele innych sposobów na obdarowanie się - np. Sport, sztuka itp. Zajmuję się nauczaniem mojej córki futbolu :)

Jeśli chcesz, aby coś zainspirowało twoją córkę, metodę Suzuki do nauki gry na fortepianie / skrzypcach można rozpocząć w tym wieku.

Zabranie mojej córki na balet dziecięcy otworzyło mi oczy, ponieważ po raz pierwszy udało jej się usiąść przez półtorej godziny występu, którego nigdy nie przypuszczałem, że było możliwe, a także bezpośrednio zainspirowało ją do naśladowania tańca.

Znalazłem również wywiad z Magnusem Carlsenem interesujący dla dość absolutnej definicji „uzdolnionego”:

„Chciałem robić 50-częściowe układanki, gdy nie miałem nawet dwóch lat”

Początkowo definicją IQ z dzieciństwa było przetestowanie dziecka pod kątem różnych umiejętności, a następnie porównanie go z wynikami średnich dla różnych grup wiekowych. Wiek psychiczny dziecka byłby wiekiem w populacji, który miałby najbliższy średni wynik dziecka. Podziel wiek psychiczny dziecka przez jego wiek rzeczywisty i pomnóż przez 100.

Aby uzyskać ogólne wyobrażenie o ilorazie inteligencji dziecka, należy zadać sobie pytanie, czy przewyższa ono średni poziom umiejętności rówieśników w jego wieku.

„Prawdziwie uzdolnione” dziecko, zgodnie z IQ, jest tym, które ma zdolności znacznie wykraczające poza ich rówieśników.

Problemem jest jednak to, że nawet jeśli twoje dziecko ma teraz wysokie IQ, niekoniecznie będzie miało później wysokie IQ. Ponieważ jest to względne w stosunku do populacji, jest to trudna do zrozumienia miara.

Ale myślę, że to pytanie dotyczące etykietowania dziecka jest w rzeczywistości nieistotne dla prawdziwego problemu, jaki masz.

Obowiązkowa edukacja, a zwłaszcza wysyłanie dziecka do większości szkół publicznych, może powodować te same problemy, które miałeś. Ale myślę też, że istnieje główny czynnik komplikujący: ona jest dziewczyną. Aby dać mały pomysł: chłopcy są częściej klasyfikowani jako mający deficyt uwagi.

Kilka lat temu zdecydowałem, że jeśli będę miał dzieci, nie wyślę ich do szkół publicznych, a sam nauczę, bezpośrednio lub pośrednio.

A ponieważ nie wszyscy możemy dzielić te same opinie, musisz sam wybrać to, co uważasz za najlepsze.

Chciałbym jej pomóc w radzeniu sobie z jej uzdolnieniami.

Mogę się odnosić. Jak odkryłeś, jako dziecko

odrobina nudy w szkole nikogo nie zabije

to nie jest prawda. Chroniczne nudzenie w szkole może być dręczące , a poczucie izolacji może być trwale szkodliwe - stąd ogromny niepokój, jaki odczuwasz, i pełne miłości pragnienie, aby pomóc jej uniknąć cierpienia tak, jak ty.

Oto, co zrobiłem: zrezygnowałem z nauczania przedmiotów akademickich i skupiłem się na pomaganiu moim dzieciom w rozwoju, który nie pogorszyłby problemu. Moje dzieci są więc trójjęzyczne (jeden język z mamą, jeden z tatą i angielski w szkole). Mogą czytać i pisać w swoich dwóch językach ojczystych. Robiliśmy mnóstwo zabawnych rzeczy z muzyką i tańcem, a na 3 1/2 zaczęliśmy Suzuki. Zabierałem je na pokazy lalek, teatr dziecięcy, wszelkiego rodzaju koncerty. Możesz również bezpiecznie robić z nią naukę, ponieważ są szanse, że nie będzie dużo nauki w swoich wczesnych latach szkolnych!

Niemniej nuda uderzy ją wcześniej w szkole. Kiedy tak się stanie, proszę dać nauczycielowi kilka alternatywnych zadań dla córki, gdy skończy ona głupie arkusze. Tak długo, jak wykonujesz pracę domową i nie prosisz nauczyciela, aby poszedł i poszukał trudniejszej pracy dla twojej córki, powinno to działać dobrze.

Spróbuj znaleźć fajną grupę do zabawy i pomóż swojej córce rozwinąć jej społeczną stronę. Jej przyjemność z interakcji z rówieśnikami będzie siłą, która pomoże jej stawić czoła nadchodzącym wyzwaniom.