Jaki wpływ na współczesne rodzicielstwo ma narcyzm, a nie NPD? [Zamknięte]

Jaki wpływ na współczesne rodzicielstwo ma narcyzm, a nie NPD?

Moja odpowiedź pochodzi z moich własnych badań online od osób, które mogą nie być profesjonalistami, a także z moich własnych doświadczeń i opinii. Nie jestem profesjonalistą w NPD, nigdy z nim nie rozmawiałem ani nie zostałem profesjonalnie zdiagnozowany.

Sam mam kilka zdiagnozowanych narcystycznych tendencji: mam tendencję do dawania sobie ogromnej samooceny ( być może niezasłużonej, ale może nie ;), która pozwala mi przezwyciężyć „kruche i reaktywne poczucie siebie”, wiedząc, jak naprawdę niesamowite Jestem. (Żartuję tylko częściowo)

Aby postawić się na skali podanej definicji, wierzę w siebie i w to, co robię, czasami oceniam siebie nierealistycznie, potrafię wczuć się w innych ludzi i rozumieć ich uczucia i perspektywy. Nie jestem zdruzgotany krytyką, błędami lub porażkami - ale wydaje mi się, że jestem bardziej wrażliwy niż większość. Moje poczucie własnej wartości jest w stanie wytrzymać wzloty i upadki życia oraz opinie ludzi - o ile mam właściwy sposób myślenia. Mogę znaleźć dużo paliwa na pochwałę i podziw. Ogólnie rzecz biorąc, powiedziałbym, że bardziej niż przeciętnie pochylam się w stronę narcystów - ale nie na tyle, by mogło to być zaburzenie jakiegokolwiek rodzaju. Czy jest to zawyżone spojrzenie na mnie? Mogę nigdy nie wiedzieć.

Jestem już bardzo świadomą i uważną osobą - i wierzę, że to najlepsza odpowiedź.

Rodzic w sytuacji w sklepie jest sfrustrowany. Nie rozumie, jak czuje się dziecko w tym momencie i dlatego nie wie, jak na to zareagować w inny sposób niż wyrazić, jak się czuje w tej sytuacji, jej frustracja zapewnia irracjonalne powiązanie między jej „pośpieszeniem” a płacz. Nie mogę sobie z tym poradzić (upokorzenia się publicznie), a to twoja wina (to) dzieje się, ponieważ zawsze tak robisz, gdy mi się spieszy .

Gdyby była bardziej uważna i świadoma, mogłaby zauważyć swoje uczucie frustracji i gniewu. Jest to natychmiastowy znak do oceny. „Dlaczego jestem zły?”, „Dlaczego jestem tak sfrustrowany?” „Czy to naprawdę uzasadnione?” Być może zdała sobie sprawę, że wstydzi się tego, co dzieje się publicznie, mimo że zdarza się to cały czas rodzicom. Uświadomienie sobie tego jest kluczowe, ponieważ oznacza, że ​​przestaje oceniać swoją wartość na podstawie zachowania dziecka w tym momencie. Pokonawszy swoją irracjonalną natychmiastową reakcję, może spokojnie i racjonalnie rozważyć prawdziwą sytuację; spróbuj zrozumieć, skąd pochodzi płacz i zastanów się, jaka powinna być poprawna odpowiedź.

To może wydawać się łatwe dla typowej osoby, ale jest niezwykle trudne dla osób z pełnym NPD. Czasami jest to dla mnie wystarczająco trudna walka, więc zazwyczaj w to wierzę. Musisz kwestionować swoje własne motywy za każdym razem, gdy myślisz , że działasz w sposób narcystyczny. Ludzie z NPD mogą nie wierzyć, że cierpią na zaburzenie. Nawet jeśli wierzą, zasadniczo muszą się sami wychować, zanim będą mogli wychować swoje dziecko.

Powiedziałbym, że ostatecznym działaniem, które najbardziej mi pomogło, było wreszcie zaakceptowanie tego, ile mogę być narcyzem, i że tak naprawdę nie chcę tego „naprawiać” - to część tego, kim jestem. Po prostu nie chcę z tego powodu krzywdzić innych ludzi w moim życiu. Nie mogę wymyślić żadnego innego sposobu, aby dojść do tego wniosku bez świadomego i uważnego podejścia. Teraz, kiedy napotykam sytuacje, które wywołują niepewność i ból, zwykle mogę to rozpoznać i przypisać mojemu narcyzmowi, a co najważniejsze, kocham się za to . Co, kiedy o tym myślę, jest jak odwrócenie mojego narcyzmu przeciwko sobie.

Ta taktyka bycia świadomym i uważnym jest niemożliwa, jeśli nawet nie są świadomi tego, co robią, lub nie akceptują prawdy. Z tego powodu prawie niemożliwe jest „załatwienie” go w jednorazowej sytuacji ze względu na czyjeś dziecko. W przypadku jednorazowej sytuacji z własnym dzieckiem prawdopodobnie wytłumaczyłbym dziecku, że dana osoba była irracjonalna z powodu x i że w żadnym wypadku nie była to wina twojego dziecka.

Wychodząc spoza narcyza - zajęło mi wiele powtarzających się przykładów tego, jak byłem irracjonalny, potrzebujący i nierozsądny, zanim nawet zacząłem wierzyć, że coś jest nie tak ( nie ze wszystkimi ) i być może będę musiał znaleźć sposób, aby sobie z tym poradzić to. W tym czasie nie wiedziałem, skąd pochodzą te uczucia ani dlaczego czułem się tak, jak to robiłem z pozornie przypadkowymi drobiazgami. Jednak te przykłady prawie mnie całkowicie wypędziły, ponieważ dokładnie określają to, czego narcyz nie chce o sobie słyszeć - więc może nie być to „najlepsze” rozwiązanie, aby to wskazać. Niestety nie znam innych strategii, więc nie jestem w tym zbytnio pomocny. : /

Niestety, w przypadku gdy narcyz nie jest w stanie lub nie chce zaakceptować swojego zachowania jako niewłaściwego, może to oznaczać, że najlepszą reakcją jest trzymanie się z daleka lub nadzór, gdy twoje dziecko jest ze znanym narcyzem, abyś mógł stanąć w obronie swojego dziecka lub wyjaśnić później jakieś nieracjonalne rozumowanie. Stanie w obronie dziecka spowoduje zakłopotanie, a tym samym prawdopodobnie gniew w jakiejś formie ze strony narcyza - żeby być świadomym.