Jak zmotywować mojego dziesięciolatka do wzięcia odpowiedzialności i dołożenia wszelkich starań?

Martwię się, że mój dziesięcioletni syn rozwija (rozwinął) sposób myślenia, który powróci, by go ugryźć, gdy zestarzeje się. Jest bardzo bystrym i aktywnym dzieckiem, ale nie lubi się rozszerzać i często „poddaje się”, gdy sprawy stają się trudne. Wystawiliśmy go na wiele różnych doświadczeń, na które mógł zyskać zaufanie, włączając w to sport (koszykówka, tee ball, pływanie, klub surfingu), wyzwania intelektualne i zabawy (kodowanie komputerowe), ale często nie chce dać im szansy a jeśli nie może być tak dobry, jak mu się wydaje, powinien się poddać lub nie spróbować. Na froncie konsekwentnie nie bierze na siebie żadnej odpowiedzialności i jest to codzienny obowiązek zmuszający go do uporządkowania się, przygotowania do szkoły, wyprowadzenia psa itp. Wydaje się, że jest w stanie zmotywować go do czerpania przyjemności z tych działań dla wewnętrznej satysfakcji, jaką może uzyskać, i wypróbował większość zwykłych podejść do marchewki i kija, w tym nagród i odebrania dostępu do elektroniki, jeśli nie wykona swoich obowiązków. Zawsze staramy się z nim rozmawiać, ale jak tylko zaczynamy zbliżać się do kości, on zamyka się i mówi „Nie chcę rozmawiać o moich uczuciach”. Widział psychologa dziecięcego, który miał podobne trudności z zmuszeniem go do otwarcia się, ponieważ jest mistrzem w zmienianiu tematu lub zaciemnianiu. wyłącza się i mówi „Nie chcę rozmawiać o moich uczuciach”. Widział psychologa dziecięcego, który miał podobne trudności z zmuszeniem go do otwarcia się, ponieważ jest mistrzem w zmienianiu tematu lub zaciemnianiu. wyłącza się i mówi „Nie chcę rozmawiać o moich uczuciach”. Widział psychologa dziecięcego, który miał podobne trudności z zmuszeniem go do otwarcia się, ponieważ jest mistrzem w zmienianiu tematu lub zaciemnianiu.

Ma niepełnosprawną starszą siostrę, co może w pewien sposób wpłynąć na jego osobowość, ponieważ może myśleć, że zwraca na siebie uwagę, ale on nie będzie z nami o tym rozmawiać.

Zawsze był bardzo aktywny, ale zawsze miał trudności z regulowaniem własnego zachowania, tak że często wpada w kłopoty w szkole z powodu zakłóceń. Kilka lat temu zdiagnozowano u niego ADHD / lęk i bierze na to leki, ale brał również udział w sesjach z psychologiem dziecięcym. Czy istnieje coś takiego jak CBT dla dzieci, czy dziesięć lat jest po prostu zbyt młody?

Obawiam się, że jeśli nie nauczy się akceptować faktu, że wychodzisz z życia tylko z tego, co wkładasz, i że czasami musisz po prostu zrobić to, co ci powiedziano, będzie tracił wiele okazji i stanie się niespełniony / przygnębiony.

Dzięki za wszelkie uwagi!

Dzieci z ADHD mogą być podatne na depresję, ponieważ większość otrzymywanych przez nich informacji zwrotnych lub uwagi jest negatywna - albo krytyka za to, że nie koncentrują się lub starają się wystarczająco mocno, albo zestresowany rodzic wskazujący, że ich brak koncentracji spowalnia wszystkich.

Mój syn jest młodszy, ale ma podobną niską motywację i słabą samoocenę, a także diagnozę ADHD. Pamiętając, że ADHD jest naprawdę zbiorem objawów i to, co działa dla jednego chłopca, może nie działać u drugiego, oto kilka strategii, które mogą pomóc.

Skoncentruj się na pozytywnych wypowiedziach i pochwałach. Dzieci z ADHD przyzwyczajają się do informowania o tym, jak źle zwracają uwagę. Jeśli nie są w stanie spełnić oczekiwań, internalizują przesłanie, że są po prostu wadliwymi, złymi dziećmi - podczas gdy w rzeczywistości muszą po prostu włożyć większy lub inny wysiłek niż inne dzieci. Może to prowadzić do poczucia winy i niskiej samooceny, a także do łatwego poddania się. Próba wielu czynności może nawet prowadzić do obniżenia pewności siebie i mniejszego zaangażowania w ćwiczenia. To kolejne działanie, w którym jestem zły. Dlaczego miałbym nawet zawracać sobie głowę ćwiczeniem, aby spróbować się poprawić?

Szukaj okazji, by pochwalić nawet najmniejsze sukcesy. Co najważniejsze, wychwalaj wysiłek, a nie dziecko. Zmniejszenie ilości krytyki (nawet tego, co uważaliśmy za łagodne i konstruktywne), a zamiast tego chwalenie dobrego zachowania pomogło naszemu synowi zmniejszyć poziom obrzydzenia do siebie. Zwłaszcza w przypadku dziecka, które zmaga się z motywacją i nie może znaleźć powodu, aby włożyć wysiłek, przywiązanie do niego z zachowaniem motywacji i wysiłku może być pomocne. Nawet „Dziękuję za nakrycie stołu, kiedy o to poprosiłem” lub „Jestem bardzo zadowolony, że usiadłeś i odrabiałeś zadanie domowe, co za dobry wysiłek” - sposób, w jaki twarz mojego syna świeci w tych momentach szczerze sprawia, że ​​czuję się okropnie, że tak bardzo pragnie pochwały.

Uważnie obserwuj, co przyciąga jego uwagę. Nie musi to być zorganizowane zajęcie (np. Sportowe), a nawet niekoniecznie produktywne (np. Programowanie komputerowe). Może to być ulubiony program telewizyjny, komiks lub zestaw zabawek.

Mój syn może mówić niemal bez końca o postaciach i zwrotach akcji w Ninjago (linia zabawek LEGO z powiązanym z nim programem animowanym) i ogólnie to zachęcamy. Prowadzi to do sesji budowania Lego z rodzicami i dziećmi, ciekawych rozmów na temat węży (złymi facetami są Serpentyny) i dyskusji na temat tego, czy źli są z natury naprawdę źli (niektórzy z nich zmienili strony itp.). Nie mam absolutnie pojęcia, jak to może się kiedyś zmienić w powołanie do życia, ale zamiast martwić się o to teraz, po prostu wspieramy jego namiętne zainteresowanie czymś.

Chętnie i wielokrotnie przypominaj, że coś musi się wydarzyć. Jest kilka rzeczy bardziej irytujących niż spieszyć się rano i pójść do pokoju syna, oczekując, że będzie ubrany i gotowy, i zamiast tego znajdzie go siedzącego na podłodze w majtkach i jednej skarpecie czytającej komiks. Kiedyś miałem to, co do diabła robisz, musimy wyjść, a ty jesteś prawie naga, spóźnimy się z powodu twojej odpowiedzi. Nadal pracuję nad przejściem do sprawdzania jego postępów i zamiast tego powiedziałem Po prostu chciałem przypomnieć ci się ubrać , po raz drugi biorąc komiks i po prostu mówiąc, że chcę pomóc ci się skupić, wezmę to do kuchnię, abyś mógł ją zabrać w drodze do samochodu. Jest w stanie szybko się ubrać, potrzebuje tylko od czasu do czasu przypomnień, aby pozostać na zadaniu i pomóc usunąć zakłócenia z obszaru, jeśli są naprawdę przytłaczające.

Mają jasno określone obowiązki. Struktura jest ważna dla każdego dziecka, ale obojętnie dla tych, którzy zmagają się z uwagą i pamięcią. Niezależnie od tego są to po prostu rzeczy, które należy zrobić. Tak naprawdę nie wiążemy podstawowych obowiązków (karmienie zwierząt domowych, nakrywanie stołu) do jakiejkolwiek struktury nagrody lub kary, chyba że zauważymy znaczące odchylenie od oczekiwań, i wolimy rodzaj nagród niespodziewanych ... ”Zauważyłem, że zaopiekowałeś się psem każdego dnia w tym tygodniu bez przypomnienia. To naprawdę niesamowity wysiłek z twojej strony i jestem pewien, że Spot też docenia uwagę. Chcesz wybrać coś w księgarni? ”

Myślę, że najlepiej byłoby rozmawiać o CBT bezpośrednio z jego psychologiem dziecięcym. (To nie jest niemożliwe, ale powinna mieć bardziej profesjonalną i świadomą opinię na ten temat niż ja.) Podnieś swoje szczegółowe obawy dotyczące motywacji i długotrwałej depresji. W pewnym stopniu twój syn powinien kontrolować emocje, które chce omówić (lub ukryć) podczas sesji, ale może również pomóc w prowadzeniu rozmowy. Idealnie, jeśli pomoże jej zrozumieć jego zachowanie, sprawi, że wizyty będą bardziej produktywne i celowe.

Na koniec przeczytaj wszystkie zasoby dla dzieci z ADHD - Internet jest pełen pomysłów i sugestii, a jak już wspomniałem, to, co działa dla jednego dziecka, może się odwrócić od drugiego. NIMH ma wskazówki, które pomogą dzieciom utrzymać porządek i postępować zgodnie ze wskazówkami . Inna odpowiedź (pytanie dotyczyło młodszego dziecka, ale wciąż potencjalnie pomocna), którą podałem, zawiera listę zasobów na końcu . Ogólnie, znalazłem wskazówki, jak pomóc dzieciom z ADHD, aby były przydatne nawet dla dzieci bez ADHD.

Posiadanie starszej siostry niepełnosprawnej musi być trudne. Zgaduję, że zajmuje dużo czasu, i że mógł się dowiedzieć, że im bardziej się zwleka, tym większe zainteresowanie nim.

To jedna z tych rzeczy, które są po prostu trudne. To nie twoja wina; nikt nie ma doskonałego wychowania, a okoliczności temu przeszkadzają. Wyraźnie go kochasz i chcesz, aby dobrze mu szło, a znalezienie czasu dla niego musi być trudne.

Badania pokazują, że istnieje wiele przyczyn objawów ADHD i prawie wszystkie z nich nie wymagają leczenia. W niektórych krajach zachodnich ADHD nie jest rozpoznawanym stanem ze względu na fakt, że istnieje wiele podstawowych przyczyn tego rodzaju zachowań, a wiele z nich ma związek z traumą. Uraz brzmi jak wielkie słowo, ale tak naprawdę jest to coś, co wpływa na dziecko, które musi przetworzyć (luźna definicja, ale idź z tym).

ADHD jest często „goto” stanem do zdiagnozowania, podczas gdy w rzeczywistości dziecko może po prostu potrzebować przetworzyć różne rzeczy. W twoim przypadku może być tak, że twój syn rzeczywiście potrzebuje pomocy, aby zrozumieć, co dzieje się z jego siostrą i obecną równowagą rodzinną. Możliwe, że doszedł do wniosku, że jeśli zwalnia, wydaje się być niemotywowany lub narzeka, zwraca na siebie uwagę. Nie jestem w tym ekspertem, ale zasmuca mnie fakt, że lekarze faktycznie próbują zaoszczędzić czas, diagnozując ADHD, gdy dziecko ma rzeczy, których nie rozumie, ponieważ jest zbyt mały i po prostu musi je przetworzyć . Potrzebuje pomocy, aby zrozumieć swoje uczucia i dlaczego czuje się tak, jak to robi i co można zrobić, aby pomóc im zarządzać. Wielu dorosłych nie rozumie swoich uczuć i nie ma powodu, aby oczekiwać, że dzieci to zrobią.

Prawdopodobnie źle wytłumaczyłem wiele koncepcji, jednak sprawdź pracę Betsy de Thierry i Trauma Recovery Center, szczególnie w tej dziedzinie.

Wydaje mi się, że zbytnio koncentrujesz się na słabości swojego dziecka. Kiedy byłem młody, mój ojciec zawsze narzekał, że jestem zbyt słaby, aby studiować lub żyć, i zawsze starał się mnie zachęcić do dalszych studiów. Raz nawet powiedział mi, jak złe byłoby moje życie, gdybym się nie uczył. To mnie nie motywowało. Przeciwnie, sprawiło, że poczułam się na niego głupia, bezsilna, smutna i wściekła na niego za motywowanie mnie strachem, a nie radością.

Na szczęście, kiedy przyszedł czas na studia do egzaminów wstępnych na uniwersytet, przypomniałem sobie swoje marzenie jako dziecko o pracy z samolotami i zgadnijcie co? Jedyny uniwersytet w moim kraju z kursem inżynierii lotniczej miał najtrudniejszy egzamin wstępny w Brazylii: 4000 osób na 20 miejsc i uznany przez najlepszych studentów w mojej szkole za egzamin niemożliwy. Przez trzy lata studiowałem ciężko i zdałem!

Więc kiedy mówisz, że twój syn nie ma motywacji do niczego, może tylko dlatego, że nie jesteś świadomy działań, które go motywują. Jeśli wszystkie czynności, które go motywują, nie zostaną rozpoznane przez ciebie lub ludzi, którzy są dla niego ważni, oczywiście jego naturalnym zachowaniem będzie tłumienie ich zainteresowania do tego stopnia, że ​​o tym zapomni, tracąc w ten sposób pełną motywację do życia .

Zapytaj go lub staraj się być świadomy działań, które mogą sprawić, że zacznie świecić. Może to zająć trochę czasu, ponieważ te działania są tak głęboko na nim powstrzymane, więc ich realizacja może zająć kilka dni. Zapisz je na liście, umieść na lodówce i pamiętaj o sobie, że zawsze, gdy widzisz, jak robi je twój syn, powinieneś je zachęcić, a przynajmniej nie tłumić. Może się wydawać, że jest to wiele działań niezwiązanych ze sobą, ale wierzę, że w pewnym momencie połączą się ze sobą i będziesz w stanie nadać temu większy sens.