Mój 2-letni syn nadzoruje mnie po tym, jak prosi mnie o coś dla niego, czy to sugeruje brak zaufania?

Od jego narodzin zrobiłem, co w mojej mocy, aby mój syn zaufał mi całkowicie, ponieważ widzę, że to jedyny sposób, by pozwolił mi podejmować decyzje w jego imieniu i powiedzieć mu, co jest dobre, a co złe. Jednak on nadzoruje mnie we wszystkim!

Jeśli da mi swoją butelkę po mleko, idzie za mną do kuchni, żeby się upewnić, że to robię. Mówi mi „Idę” i chce, żebym zabrał go na dół i idzie do tyłu, żeby się upewnić, że przyjdę.

Nie pamiętam, by w jakikolwiek sposób zdradzałem jego zaufanie, jedyną rzeczą w moim chłopcu jest to, że jest bardzo niezależny. Każdy pomysł, jeśli takie zachowanie odzwierciedla brak zaufania lub jeśli martwię się o coś naturalnego?

Dzieci uczą się, jak robić rzeczy, naśladując, dlatego wiele z nich to prosta ciekawość. („W jaki sposób mleko wchodzi do butelki? Czy dzieje się tak samo za każdym razem? WOW.”) Ale małe dzieci również zaczynają zdawać sobie sprawę, że są niezależne i mają pewną kontrolę nad swoim światem.

Nie postrzegałbym tego koniecznie jako braku zaufania. Raczej sprawdza, czy spełniasz jego prośbę. Wyobrażam sobie, że zdarzają się chwile, kiedy odmawiasz nierozsądnych próśb (takich jak zbyt wiele słodyczy lub spóźnianie się), więc próbuje dowiedzieć się, co chcesz i nie zrobisz dla niego.

Zmodyfikowano, aby dodać: zdaję sobie również sprawę (z innych komentarzy iz rozważań na temat zachowania mojego malucha), że jego część naśladuje rodzicielstwo . Na przykład, jeśli powiesz mu: „Chodźmy do tego pokoju”, czy chcesz zobaczyć, że on podąża? Zdecydował, że jest to oczekiwana część procesu i dlatego patrzy na ciebie! Wcześniej tego popołudnia napełniałem syropem dla mojego syna, a on powiedział: „Och, dobra robota , mamusiu” (ta sama fleksja, której używam w stosunku do niego!) I poklepał mnie po ramieniu, kiedy podałem mu kubek.

Zarówno normalne, jak i czasami denerwujące.

Wpada w szeroką, szeroką kategorię rzeczy, które książka Sears nazywa „normalnym, ale uciążliwym zachowaniem malucha”.

Kiedy będzie trochę starszy, odmówi uwierzenia w twoje wyjaśnienia rzeczy, to też jest zabawne.

Swoim czynom przypisałbym „napięcie strukturalne”. Napięcie strukturalne jest powodem, dla którego wciąż oglądamy film, nawet gdy wiemy, co się wydarzy.

Nasz umysł jest maszyną do ciągłego przewidywania. Ciągle przewidujemy, co będzie dalej. Dzieje się tak nawet wtedy, gdy śpimy. Kiedy w tle śpimy, w tle słychać ciągły dźwięk, nagłe milczenie nas obudzi.

Widziałem wideo reakcji faceta, który grał w strzelankę z udziałem pierwszej osoby, w ramach dyskusji na temat projektowania gier. Wszedł do wirtualnego pokoju i zastrzelił wszystko, co martwe. Potem zobaczył duże wirtualne akwarium. Postrzelił jedną dziurę po kuli w akwarium wokół swojego średniego poziomu. Następnie zacznij wylewać wodę z akwarium na tę dziurę po kuli. Gość czekał, czekał, czekał, cierpliwie patrząc na akwarium. Kiedy woda przestała płynąć, gdy woda w końcu osiągnęła poziom dziury po kuli, grający facet miał największy uśmiech na twarzy. Jego przewidywania stały się prawdą!

I chociaż rzeczywistość wirtualna nie zawsze naśladuje naszą rzeczywistą rzeczywistość, a nasze przewidywania nie zawsze spełniają się w wirtualnym świecie, to może wyjaśnić ciekawość gracza i pozytywną reakcję. Ale myślę, że podobną rzecz można powiedzieć o małych dzieciach. To dla nich nowy świat. Ich umiejętności słowne są coraz lepsze z każdym dniem. I być może, kiedy wykonujesz ustną prośbę, mogą zobaczyć działania swoich rodziców jako przedłużenie ich własnej, i czerpać osobistą przyjemność, gdy akcja zostanie ostatecznie zakończona, przewidywania były poprawne, a napięcie strukturalne zniknęło.

Od chwili, gdy dziecko zaczyna widzieć poza zasięgiem ręki, „bądź ciekawy” jest ich hasłem przewodnim. Rodzice są pierworodnymi ludźmi, od których można się uczyć, dlatego zawsze podążają za twoim przykładem. Mój maluch w wieku 16 miesięcy podąża za mną do toalety, widzi mnie na siedzeniu i uśmiecha się cały czas. Dzieje się tak podczas każdej podróży toaletą. Pewnego razu, kiedy miałem się wykąpać i zamknąłem drzwi do łazienki i próbowałem się wykąpać bez niego, płakał tak bardzo i robił wszystko, co mógł, żeby wejść, nawet posunął się, próbując wsunąć głowę pod drzwi. To był ostatni raz, kiedy zamknąłem drzwi do łazienki. Straszna rzecz! Maluch = ciekawość, naśladownictwo i ładunek czystej miłości w jednym małym ciele. Więc nie martw się, po prostu bądź wspaniałym rodzicem,

Nie chodzi o to, że ci nie ufa. Może po prostu jest ciekawy. Moje 12-miesięczne bliźniaki zawsze pełzają i próbują zobaczyć, co robię. Małe dzieci i małe dzieci to wspaniałe stworzenia pełne ciekawości.

Nasz prawie dwuletni człowiek to robi i nigdy nie myślałem o tym jako o zaufaniu (może powinienem!). Po prostu myślę, że kiedy nauczył się, jak coś robić, po prostu mówi i sprawdza procedurę z weryfikacji i radość, że ją zna. Jeśli odejdziemy od procedury, denerwuje się, ponieważ nie rozumie.

Chociaż jestem zadowolony z tego, że robi to z ważnych powodów i uważa, że ​​jest zdrowy, wymaga to przyzwyczajenia się i gryzienia, nie krytykowania go, ponieważ jest to irytujące, ale myślę, że dlatego właśnie jesteśmy zwane dorosłymi, :-). To jedna z tych sytuacji, w których musisz pamiętać, że jest tylko dzieckiem.

Myślę, że za dużo w tym czytasz.

On ma 2 lata.

Może to robić, ponieważ lubi być z ojcem.

Mógłby to robić, ponieważ jest chętny do kontynuowania wszystkiego, na co czekał, abyś coś zrobił.

Mógłby zwyczajnie śledzić ludzi, którzy robią coś dla niego, ponieważ otrzymywał pozytywne wzmocnienie, robiąc to wcześniej, tj. Pochwałę lub adorację, lub po prostu prosty poziom towarzyszy.

Nie martwiłbym się. Byłbym bardziej szczęśliwy, że mój syn lubi brać taką inicjatywę na pierwszym miejscu.

Inną rzeczą, o której należy pamiętać, jest to, że czas i przyczyna i skutek są bardzo płynnymi pojęciami (jak powiedział NoAnswer, abstrakcyjne) w umysłach dzieci. Ogólnie nie rozumieją pojęcia „tylko minuta” lub „za chwilę”. Mają potrzebę / chęć i albo są zadowoleni, albo nie. Nie mają „paska postępu”.

Jedną z rzeczy, które widzę wielu rodziców po raz pierwszy, jest próba natychmiastowego zaspokojenia każdej prośby pochodzącej z ust dziecka. Stwarza to złe precedensy na przyszłość. Ważne jest, aby nie czuli, że nie mogą ci ufać, ale muszą także dowiedzieć się o cierpliwości, zwłaszcza jeśli jesteś w trakcie robienia czegoś ważnego (oglądanie ulubionego programu telewizyjnego nie jest jedną z tych ważnych rzeczy, ogólnie rzecz biorąc, prawdopodobnie gotowanie na gorącym piecu podczas gotowania. Czasami jest tak samo ważne, abyś im przekazywał, że rozpoznajesz, że na ciebie czekają, ponieważ często dzieci też chcą wiedzieć, że są na tyle ważne, że je zauważysz.

Tak czy inaczej, nie przejmuj się tym zbytnio, zwłaszcza jeśli masz więcej niż jednego, a inni nie zachowują się jak on. Każde dziecko ma inną osobowość!

Jest to całkowicie normalne, zdrowe zachowanie dla twojego dziecka. On cię obserwuje, aby się od ciebie uczyć. Proszę, nie rób niczego, aby poczuł, że to zachowanie jest w jakikolwiek sposób złe. Po prostu przejdź do swoich zadań, używając małego cienia.

Proszę nie przyjmuj tego w niewłaściwy sposób, ale być może warto byłoby spróbować zrozumieć swoją oczywistą potrzebę walidacji od swojego malucha.

Zgadzam się z innymi odpowiedziami, ale chcę coś dodać: do pewnego momentu rozwoju dzieci nie mogą myśleć abstrakcyjnie. Jeśli opuścisz pokój, znikniesz. Nie jak w „odszedł z pokoju”, ale jak w „wyszedł z istnienia”. Abstrakcyjne myślenie „Poprosiłem tatę o coś do picia, więc pójdzie po niego i zaraz wróci z tym, o co prosiłem” może po prostu być za dużo. Nawet jeśli dzieci zaczynają myśleć abstrakcyjnie, nie jest to wyuczona rzecz.

W pewnym momencie możesz ukryć piłkę pod kubkiem, gdy dziecko patrzy. Następnie zapytaj dzieciaka, gdzie jest piłka. Małe dzieci mogą odpowiedzieć „z dala”, chociaż widziały, jak znikają pod filiżanką. Dzieci z większym doświadczeniem mogą nadal odpowiadać „nie wiem”, jeśli zaczekasz chwilę, zanim zapytasz. Jeśli zapytasz po kolei: „Gdzie ostatnio widziałeś piłkę?” Dzieciak prawdopodobnie pamięta. Ale jest jeszcze długa droga do „Albo jest pod filiżanką, albo ją przeniosłeś”. W rzeczywistości niektórzy nigdy nie uczą się ostatniej części i wciąż zastanawiają się, jak kobieta może poruszać „swoimi” stopami, chociaż mag po prostu ją rozstał.

Powiedziałbym, że po prostu cię kocha i chce uczestniczyć w twoich działaniach przynajmniej przez obecność. Później spróbuje pomóc.

Wygląda na to, że nie ufasz mu zbytnio i próbujesz złego wyjaśnienia zamiast dobrego. Oczywiście spodziewasz się po tej samej nieufności. Ale teraz ufa ci znacznie bardziej, niż mu ufasz.

Jeśli chcesz, aby ludzie ci ufali, zacznij od ich zaufania.