Nasi bliźniacy właśnie skończyli 5 lat. Oto kilka rzeczy, które działały dla nas. Przepraszam za długą listę, nasze bliźnięta mają bardzo różne temperamenty i odkryliśmy, że dla każdego z nich działają bardzo różne rzeczy: jedna lepiej reaguje na rozmowę, a druga potrzebuje konsekwencji, zanim rozmowa się zagłębi. Podaję również naszą taktykę za radzenie sobie z chamstwem, które najbardziej denerwuje mnie w przypadku dzieci, które często chcą rzeczy publicznie. Nie wiem, czy masz ten problem, ale zawsze szli razem za nami.
Rozmawiamy o tym, jak mama codziennie wyjeżdża do pracy (tata jest SAHD), aby pracować i zarabiać pieniądze, a także jak mama musi spędzać więcej czasu na pracy, jeśli wydajemy więcej pieniędzy. To nie jest tylko jedna rozmowa, to coś, o czym rozmawiamy, gdy dzieci pytają takie rzeczy, jak: „Dlaczego mama codziennie wychodzi z domu?” i „Dlaczego nie możemy sobie na to pozwolić?” Pomaga to dzieciom zrozumieć, że kupowanie większej ilości to wybór stylu życia i że nasza rodzina ceni sobie czas na zdobywaniu większej ilości rzeczy.
Czasami dajemy dzieciom część „owoców i warzyw” w naszym budżecie na artykuły spożywcze i pozwalamy im wybierać własne produkty, do kwoty przewidzianej w budżecie (zwykle 5 USD za sztukę). Czują, jak działają pieniądze, i uwielbiają jeść (zdrowe!) Jedzenie, które wybrali.
Po podziękowaniu Bogu za danie nam jedzenia podczas posiłków, dziękujemy tacie za przygotowanie jedzenia (prowadzę to), a mój mąż zaczął prowadzić dzieci, dziękując mi za zarabianie pieniędzy na zakup jedzenia (a czasami on i dzieci zaczynają wymieniając inne rzeczy, które kupujemy z moim dochodem - wodę, prąd, nasz dom itp.). Pomaga to naszym dzieciom łączyć pieniądze z pracą i z rzeczami, których naprawdę potrzebujemy, takimi jak jedzenie i schronienie.
Gramy w „grę wdzięczności”, w której ludzie wymieniają rzeczy, za które są wdzięczni - zabawki, rodzina, przyroda, nasz dom itp. Dzieci bardzo dobrze wymyślają szczegółowe rzeczy, które doceniają. To pozwala nam omówić wdzięczność za to, co już mamy w naszych odpowiedziach na to, dlaczego nie kupujemy więcej. Wdzięczność jest bardzo abstrakcyjnym pojęciem, ale nauczanie jej poprzez podawanie przykładów rzeczy, za które jesteśmy wdzięczni, zadziałało dobrze.
Kiedy w sklepie prosi się niegrzecznie o coś, mówię o tym, jak mi przykro, ale niegrzecznie poprosiła i nie kupuję zabawek dla niegrzecznych dzieci ani samolubnych dzieci. Następnie skupiam się na manierach, wyjaśniając, jaki byłby uprzejmy sposób radzenia sobie z sytuacją. Następnie odmawiam zakupu zabawki, nawet jeśli uprzejmie pyta, ponieważ zaczęła od niegrzeczności, i ze smutkiem tłumaczę, że musi być uprzejma od samego początku. Zła reakcja na te informacje (na przykład rzucanie napadu; lub pozostawanie niegrzeczna) prowadzi do surowszej dyscypliny.
Dokuczliwe, powtarzające się pytania (lub wypowiedzi!), Na które już odpowiedzieliśmy, są formą niegrzeczności i odpowiednio zdyscyplinowane. Słowo „dlaczego?” nie jest uważane za kompletne pytanie, dlatego szkolimy nasze córki, aby zadały pełne pytanie, zanim odpowiemy, np. „Dlaczego nie możemy kupić tej zabawki?” „Dlaczego to kosztuje zbyt wiele?” „Dlaczego nie możemy sobie na to pozwolić?” „Dlaczego byłem [dzieckiem] zbyt niegrzeczny?”
Prowadzimy listę rzeczy, które chcemy kupić, a kiedy nasze dzieci chcą czegoś i pytają grzecznie (przy PIERWSZEJ próbie!), Mówimy im, że umieścimy to na liście i pomyślimy o tym. Czasami dostają te przedmioty na święta lub gdy są szczególnie dobrze wychowane. Bardzo rzadko otrzymają uprzejmą prośbę, na którą możemy sobie pozwolić natychmiast, lub będą tak dobrze wychowani, gdy powiemy „Nie”, że zmienimy zdanie i zdobędziemy je dla nich, mówiąc, że świętujemy naszą radość z mając takie grzeczne dziecko (dzieci).