Co stanowi słowne znęcanie się nad dzieckiem?

Często widzę, że rodzice angażują się w zachowania, które postrzegam jako przemoc werbalną. Jednak zważywszy na to, że tylu rodziców spada w różnych miejscach ze względu na surowość swojej dyscypliny, bezpośredniość ich komunikacji z dziećmi itp. Trudno mi wyrazić obiektywny standard, który oddziela słowne znęcanie się od surowości, bezpośredniości lub po prostu złe rodzicielstwo, które nie eskalowało aż do momentu znęcania się. Według mojej wiedzy nie ma prawnej koncepcji „słownych nadużyć”, przynajmniej tam, gdzie mieszkam.

Gdybyś został poproszony o jak najbardziej obiektywne opisanie, jaką konkretną jakość lub cechy sprawiają, że zachowanie rodzica jest wulgarnie obelżywe, a nie obelżywe (choć potencjalnie znacznie mniej niż idealne), jak byś to zrobił?

Istnieje szerokie spektrum między idealną i niebezpiecznie niezdrową interakcją z dzieckiem i naprawdę trudno powiedzieć „to jest punkt, w którym jest to wykorzystywanie” w przeciwieństwie do zwykłego złego rodzicielstwa. Oto kilka rzeczy, które po prawie dziesięciu latach pracy z zagrożonymi dziećmi zakwalifikowałem jako elementy słownego znęcania się, nie będę jednak spekulować, ile lub w jakiej kombinacji muszą się zdarzyć, aby były nadużyciami ...

• Ataki typu „ ad-hominem ”: „jesteś głupi”, „jesteś brzydki” itp. Nigdy nie będą pomocne ani użyteczne, ponieważ uczą twoje dziecko, że cokolwiek cię rozgniewało, jest poza ich kontrolą, a mimo to jest ich winą, to tylko sposób, aby odpowiedzieć wściekłość. Zdrowa interakcja koncentruje się na problematycznych zachowaniach i sposobach ich zmiany.

• Nieprzewidywalność : dzieci wymagają konsekwencji, aby uczyć się dobra od zła; jeśli nie wiedzą, co cię złości, a co nie, uczą się tylko strachu.

• Zagrożenia lub rzeczywista fizyczna krzywda, porzucenie itp . Ponownie, nie jest to w żaden sposób konstruktywne, tylko uczy strachu.

• Nierealistyczne naleganie na własną moc i / lub nieomylność : jest to próba kontroli, która albo odpiera, niszczy wszelkie relacje rodzic / dziecko, albo działa, ucząc twoje dziecko nieprzystosowalnych strategii, takich jak wysoce zewnętrzne umiejscowienie kontroli, fatalistyczny pogląd na świat, i zależność od władzy.

• Przypisywanie winy za rzeczy poza kontrolą dziecka : To uczy dziecko, że nie może wybrać własnego losu w życiu i że nie może zaufać rodzicowi. Zwykle prowadzi do pewnego rodzaju autodestrukcyjnych zachowań. Widziałem to bardzo często z rodzicami, którzy sądzili, że mogą ukarać dziecko z jakiejś niepełnosprawności.

Jestem pewien, że są rzeczy, o których nie myślałem, ale myślę, że dają dobre wyobrażenie o tym, jak mogą wyglądać obelżywe wzorce. Nie oznacza to, że przerzucanie się na coś, czego zwykle nie robiłbyś, lub pozwalanie, by coś poszło normalnie, lub dyscyplinowanie, lub niewłaściwe przypisywanie kontroli nad sytuacją, jest automatycznie wykorzystywaniem - żaden rodzic nie jest idealny. Jeśli jednak te rzeczy stanowią decydujący wzór w życiu dziecka, coś jest naprawdę nie tak.

Zgadzam się z odpowiedzią Karla, ale chciałbym dodać kilka rzeczy na temat podniesienia głosu i komentarze Hairy'ego na temat „zapewnienia kontroli” nad wykorzystywaniem dziecka.

Dzieci, szczególnie młode, zwykle nie są świadome sytuacji potencjalnie zagrażających życiu. Naszym obowiązkiem jako rodziców jest przede wszystkim ich ochrona przed takimi sytuacjami.

Jeśli dziecko znajduje się w niebezpiecznej sytuacji i musisz na niego krzyczeć, aby zareagował, zrób to.

Jeśli stanie się to normalną sytuacją, a twoje dziecko nie zareaguje, gdy podniesiesz do nich głos, gdy są w niebezpieczeństwie, musisz znaleźć sposób, aby przejąć kontrolę. Tak, ogólnie rzecz biorąc, dzieci radzą sobie lepiej, gdy czują, że mają pewien poziom głosu i kontroli nad swoim życiem, ale rodzice muszą mieć możliwość i chęć wkroczenia i wydawania poleceń, które będą przestrzegane, gdy sytuacja na to zasługuje (co na ogół mówiąc, występuje zachowanie niebezpieczne dla dziecka lub innych osób).

Twierdzenie, że jakikolwiek przypadek podniesienia głosu dziecku lub jakakolwiek próba „dochodzenia kontroli” oznacza „zmierzanie w kierunku” nadużycia, jest moim zdaniem poważnym zawyżeniem. Gwarantuję ci, że jeśli w ciągu 20 lat twoje dziecko szlocha do swojego terapeuty "mój tata krzyknął na mnie raz, gdy miałem 5 lat, i poczułem się naprawdę źle! A ja tylko bawiłem się na drodze samochodami nadchodzi ... ”terapeuta będzie po twojej stronie. Nawet jeśli jest pół tuzina przykładów, jeśli każdy z nich pociąga za sobą krzyczenie, gdy dziecko znajduje się w niebezpiecznej sytuacji, nikt nie będzie cię winił.

Nadużycie jest poważną i okropną rzeczą, a znęcanie się nad słowami nie jest jednym jota „mniej okropnym” niż jakakolwiek forma fizycznego znęcania się. Pod pewnymi względami może być gorzej. Ale zaniedbanie obowiązków rodzica w zakresie ochrony dziecka przed strachem, że być może będziesz mógł trwale zranić swoje dziecko, jeśli rygorystycznie przestrzegasz pewnych zasad, może być równie szkodliwe lub gorsze.

Ważne jest (i niezwykle trudne) znalezienie równowagi między ścisłym a wspierającym. Zbyt surowy może szybko stać się uciążliwy i może stłumić rozwój emocjonalny dziecka. Zbyt wspierający może szybko stać się liberalny, co powoduje, że dziecko nie rozumie granic.

Oto dobry artykuł na temat randek, ale większość z nich dotyczy również relacji rodzic-dziecko.

Bardzo trudno jest zdefiniować jedno zdarzenie, ale dobrą zasadą jest, aby słowa miały zranić, czy tylko dlatego, że jesteś ranny? Od czasu do czasu krzyczysz, ponieważ jesteś zły, wyczerpany lub na końcu liny niekoniecznie stanowi nadużycie. Regularne krzyczenie ze słowami wyraźnie obliczonymi z zamiarem spowodowania, aby dziecko płakało, czuły się poniżane lub bały się ciebie.

Jeśli podnosisz głos, aby przejąć kontrolę, sprawić, by twoje dziecko się ciebie bało, wyobraź sobie, że jest to znęcanie się, niezależnie od słów, z którymi się wychodzisz. Czasami wszyscy się o to nie zgadzamy, ale jest to forma nadużycia. Uważam, że musi istnieć różnica tonalna w twoim głosie, aby zidentyfikować różnicę między „normalnym biznesem” a „zrobiłeś coś złego”, ale zamiast krzyczeć, od czasu do czasu konieczne są mocne słowa.

Zgadzam się z @Karl Bielefeldt, tj. Krzyczy, gdy nastąpiła utrata kontroli z powodu długiego dnia lub z jakichkolwiek powodów, nie stanowi nadużycia, ale zmierza w tym kierunku.

Myślę, że powiązania między przemocą werbalną a przemocą fizyczną (klapsy itp.) Polegają na tym, że przejmujesz kontrolę nad kimś, nękając go i czyniąc go poddanym; dla mnie też dusi kreatywność, ale to sprawa osobista.

Mam artykuł, który czytałem niedawno, z którym zgadzam się, na prawie wszystkich poziomach, o tym, co stanowi nadużycie, o którym mówisz, że nauczyciele w szkole wyśmiewają dzieci, które udzielają złych odpowiedzi, lub ich trenerzy śmieją się z ich postrzeganych słabości lub słabości; to wszystko to samo. Co ciekawe, artykuł łączy strach u rodziców jako jeden z powodów, dla których werbalnie znęcają się.

Zbytnio oddaliłem się głosem, ale nigdy treści; Byłbym zawstydzony, gdybym nazwał moje dziecko głupim, słabym lub bezużytecznym. Najbardziej, o jakim kiedykolwiek oskarżałem którekolwiek z moich dzieci, było czasem trochę podstępne. Nawet wtedy czułem się źle.

Jednak moim przeważającym przekonaniem jest to, że rodzice, którzy zbyt mocno starają się, aby ich dzieci były im posłuszne, i ogólnie społeczeństwo mają problemy z kontrolą.

Anegdota, mam przyjaciela, którego ojciec był sierżantem major w wojsku. Miał 7 siublings. Ojciec miał kontrolę nad regentem mężczyzn (około 600 żołnierzy), za który każdy czołgałby się po potłuczonym szkle, za który dosłownie i fizycznie umarłby. ale nie mógł kontrolować swoich dzieci. Ojciec bił dzieci, niemal przy każdym wykroczeniu i ostatecznie miał załamanie.

Skutki słownego znęcania się