Jak mogę nauczyć mojego syna, aby ładnie zachowywał się na placu zabaw, gdy inne dzieci utrudniają to?

Staram się uczyć mojego 3 i pół letniego syna, aby ładnie traktował inne dzieci i starał się rozwiązywać wszystkie konflikty bez agresji, rozmawiając. Rozmawialiśmy o tym problemie i uzgodniliśmy kilka zasad. Mianowicie, że zawsze powinien czekać na swoją kolej, aby bawić się rzeczami i że zamiast walczyć na drodze konfliktu, powinien porozmawiać z dzieckiem, z którym się kłóci.

Gdy dotrzemy na plac zabaw, widzę, że stara się przestrzegać tych dwóch zasad, ale zawodzi za każdym razem. Nawet jeśli czeka na swoją kolej, aby zagrać, inni przed nim walczą o to, kto będzie pierwszy. Jeśli coś buduje, a ktoś coś psuje, najpierw mówi, że mu się to nie podoba, a potem, gdy to nie pomaga, uderza go lub uderza zabawką.

Na przykład, pewnego dnia kopał dużą dziurę w ziemi, kiedy podszedł do niego jakiś inny chłopiec i zaczął ponownie wypełniać dziurę piaskiem. Mój syn próbował mu powiedzieć, żeby przestał i że mu się to nie podoba, ale ten chłopiec zignorował go i kontynuował wypełnianie dziury. Więc mój syn go uderzył. Zawsze nie pochwalałem takiego zachowania, ale ciągle myślę, że jest to dla niego trudne, ponieważ tak naprawdę nie mogę wymyślić wiarygodnego sposobu rozwiązania tego rodzaju konfliktów.

Jeśli mówię mojemu synowi, aby nie walczył i starał się rozwiązywać konflikty przez mówienie, co mogę zrobić, jeśli inne dzieci albo go nie słuchają, albo pokazują mu, że walka jest całkowicie normalna?

Jak mam go nauczyć reagować, jeśli inne dzieci zignorują jego wysiłki na rzecz pokojowego rozwiązywania konfliktów?

Twój syn nauczył się ważnej lekcji, nie możesz rozwiązać wszystkich konfliktów bez agresji.

Co mogę zrobić, jeśli inne dzieci albo go nie słuchają, albo pokazują, że walka jest całkowicie normalna? I jak mam mu powiedzieć, żeby zareagował, jeśli inne dzieci zignorują jego wysiłki na rzecz pokojowego rozwiązania konfliktów?

Teraz musisz powiedzieć im, co mają robić, gdy rozmowa nie działa. Ponieważ wydaje się, że jesteś przeciwny wszelkim walkom o rozwiązywanie konfliktów, a nawet samoobronie, musisz powiedzieć swojemu dziecku, aby poprosiło wyższą władzę o rozwiązanie wszelkich konfliktów, których nie jest w stanie rozwiązać pokojowo za pomocą słów. Może to pociągać za sobą wezwanie do ciebie, nauczyciela lub w bardzo poważnych kwestiach stanowych. Wszyscy trzej macie różne uprawnienia do rozwiązywania problemów, pokojowych i innych. Możesz chronić swoje dziecko lub znaleźć rodzica, który źle się zachowuje i poinformować go o problemie. Nauczyciele mogą usuwać uczniów, którzy powodują problemy na placu zabaw. Policja i inni agenci państwowi mają uprawnienia prawne do skutecznego rozwiązywania konfliktów.

Niezależnie od tego, którą drogę wybierzesz, bez wątpienia Twoje dziecko nauczy się kolejnej cennej lekcji życia.

Żyjesz w społeczeństwie, w którym (jak zauważono w poprzednich plakatach) życie zdecydowanie nie jest sprawiedliwe. Nadal musimy być wystarczająco zaradni, aby uniknąć trafienia. Twoje dziecko uderzające w kogoś, kto go nie uderza - tj. Nie jest to sytuacja samoobrony - jest niewłaściwe. Nie można mu pozwolić rozwiązać sporu, sporu ani okazać niezadowolenia poprzez uderzenie. Ma niezdrową odpowiedź, że nie dotrze do celu, a to twoje wyzwanie, aby pomóc mu pokonać. To nie wina drugiego dziecka.

Na placu zabaw i w innych sytuacjach jesteś jego obrońcą i nauczycielem. Musisz zdecydować, której lekcji życia chcesz go nauczyć. Czy chcesz nauczyć go odporności? Naucz go, że to nie koniec świata, jeśli jakieś małe dziecko wypełni swoją dziurę. Naucz go, że samokontrola jest lepsza niż dotarcie do celu. Naucz go znaleźć spokojniejsze miejsce. Naucz go rozglądać się za zajęciami, które mogą mu się podobać tak samo, jak kopanie dziury, co spotkało się z „porażką”, ale nie zostało przez niego spowodowane. Naucz go prosić o twoją pomoc (to nie uczy go bycia ofiarą, to uczy go, że ktoś go obserwuje). Naucz go znajdować i bawić się z dziećmi, które dobrze się bawią. Naucz go myśleć o sposobach, które pomogą mu poczuć się lepiej w obliczu tych drobnych niesprawiedliwości. Ale nie Nie oczekuj, że inne dzieci na placu zabaw nauczą go tych lekcji życia lub że ludzie będą się dobrze dogadywać. Po prostu tak się nie stanie.

Daj mu emocjonalne słownictwo, aby gdy ktoś wypełnił dziurę, którą wykopał, możesz zapytać go, jak się z tym czuje, ale nie pozwól mu uderzyć w odpowiedzi. Pomóż mu zarządzać jego emocje, mówiąc o tym, dlaczego dzieci mogą zrobić, że: nie jest to koniecznie, że są one średnio lub źle ułożona; może to być po prostu inna definicja gry dla drugiej osoby.

Daj mu perspektywę: rozmawiając pomóż swojemu dziecku pamiętać, w jaki sposób radził sobie w podobnych sytuacjach w przeszłości. Pomóż mu zrozumieć, że te przeszłe wyzwania pomagają mu budować siłę, aby sprostać obecnym i przyszłym wyzwaniom. Jeśli poradzi sobie z czymś odpowiednio, pochwal jego decyzję. Naprawdę nie jest za wcześnie, aby nauczyć go odporności.

Wreszcie, daj mu dom pełen miłości, otwartości, empatii i szacunku, aby niesprawiedliwości życia bledły w porównaniu z ciepłem i bezpieczeństwem domu.

_{10 porad dotyczących wychowywania odpornych dzieci
Przewodnik dla rodziców i nauczycieli w zakresie
budowania odporności u małych dzieci: broszura dla rodziców dzieci od urodzenia do sześciu lat}

Dotknąłeś jednego z wielkich dylematów ludzkiego społeczeństwa.
W szkole uczy się, aby NIGDY NIE UDERZAĆ ŻADNEJ OSOBY ANI WIECZNIE SPALI SIĘ W PIEKŁO! Ale przy pierwszych oznakach niepokojów politycznych wypowiadamy wojnę.

Problem polega na tym, że „wszystko można rozwiązać poprzez komunikację” to kłamstwo.
Większość rzeczy można rozwiązać za pomocą komunikacji, ale tylko wtedy, gdy druga strona ma podobny umysł.

Poproszenie łobuza, by przestał, daje ci klapsa.
Poinformowanie nauczyciela o prześladowaniu, daje ci klapsa.
Nigdy nie możesz skutecznie korzystać z tych idealistycznych technik w dzieciństwie w każdej sytuacji.

Myślę, że ważne jest, aby być szczerym wobec dziecka. Powiedz im, że zawsze będą ludzie, którzy nie będą przestrzegać tych wytycznych. Musisz poinformować ich, że przestrzeganie tych wskazówek jest słuszne i że powinni czuć się dobrze, próbując ich przestrzegać, nawet jeśli zawiodą.

Jeśli pytają, dlaczego inne dzieci ich nie śledzą, być może zapewnią ich, że z czasem się nauczą, i że inne dzieci mogą nie mieć tyle szczęścia, że ​​tak wcześnie się ich uczy.
Ucząc ich, jak radzić sobie z sytuacjami, jakie masz, dałeś im przewagę w wieku dorosłym. Oni nie zobaczą go jeszcze, bo w dzieciństwie, najgłośniejszym głosem i najsilniejszej pięści ma przewagę, więc trzeba ich uspokoić, że to jest sposób, w jaki działa świat, choć nie widać go jeszcze.

Dzieciństwo spędziłem desperacko, próbując wdrożyć te pokojowe taktyki, bez powodzenia. Ale cieszę się, że moi rodzice mnie ich nauczyli, ponieważ teraz uważam się za bardziej dojrzałego emocjonalnie i lepiej przystosowanego do dorosłego życia niż niektórzy z tych, z którymi dorastałem.

Jak wspomina user1873, może to być trudne, ale jest to ważna lekcja.

W wieku 3 1/2 dziecko jest uczniem w kontaktach z innymi ludźmi. Nie musi stawić czoła tym wyzwaniom na placu zabaw zupełnie sam.

Idąc z synem do parku, wykonujesz połowę swojej pracy. Druga połowa to angażowanie się w zabawę w razie potrzeby - zamiast po prostu relaksować się na ławce i rozmawiać z innymi rodzicami.

Z czasem będziesz musiał interweniować coraz mniej.

Możesz interweniować w łagodny, przyjazny sposób, na przykład: „Hej, przyjacielu, czy chciałbyś włożyć tu trochę piasku w dziurę, którą zrobiłem?” Lub: „Włóżmy piasek do tego wiadra! Możemy go obrócić i zrobić udany tort urodzinowy!” Na slajdzie można powiedzieć: „Czekamy na zmianę! Myślę, że ta mała dziewczynka jest następna. Czy chciałbyś pójść za tym małym chłopcem [tym na końcu linii]?”

Jeśli dziecko na placu zabaw zachowuje się wyjątkowo źle, możesz zapytać: „Gdzie jest twój dorosły?” lub „Pokaż mi, gdzie jest mama”. Tak długo, jak jesteś łagodny w tym, jak mówisz rodzicowi, co się dzieje, z mojego doświadczenia wynika, że ​​drugi rodzic cieszy się, że sprawy wymykają się spod kontroli. Możesz na przykład powiedzieć: „Wiele dzieci czeka na swoją kolej, a twój mały chłopiec jest bardzo sfrustrowany. Czy możesz przyjść i pomóc?” Nie musisz wyraźnie mówić: „Twój syn odsuwa wszystkich na bok, a dzieciom krzywdzi się”.

To zajmuje wioskę.

Najpierw rozważę wiek drugiego dziecka, które wypełnia dziurę. jeśli dziecko jest mniej więcej w tym samym wieku lub młodsze od twojego syna, to po prostu założyłbym, że jeśli jedno dziecko cieszy się z kopania dziury, inne cieszy się, wypełniając ją.

Jeśli twój syn uderza drugie dziecko za wypełnienie dziury, poprosiłbym go, aby poczekał i zobaczył, co zrobi drugie dziecko po wypełnieniu dziury. czy drugie dziecko chce, żeby twoje dziecko znów je kopało? czy też sam go przekopie. Właśnie stworzyli grę do grania ze sobą.

Nie wszystkie problemy można rozwiązać pokojowo, chyba że zechcesz się skapitulować, co z pewnością jest frustrujące. Dużo robimy o uczciwości, ale życie nie jest sprawiedliwe i nie wszyscy, których spotkasz. To powiedziawszy, brzmi z twojego opisu wydarzeń, że to na ogół twoje dziecko eskaluje konflikt do fizycznej sprzeczki. To nie pomoże im dobrze w życiu. Chociaż nie, nie możesz wpływać na działania innych dzieci, ale na pewno, jak do cholery, możesz wpływać na działania własne.

Moim dzieciom zawsze pozwalano się bronić, a wręcz zachęcano. I zawsze mówiono (zwłaszcza mojej córce), że ktokolwiek dotyka cię tam, gdzie jest to niepożądane, jest niedopuszczalny i że ma pełne pozwolenie na zrobienie czegokolwiek i wszystkiego, co w jej mocy, aby to zatrzymać. Okres i przy moim pełnym wsparciu. Nie chcę wychowywać przyszłych ofiar. Chcę wychowywać ludzi, którzy kończą walki - nie rozpoczynaj ich.

Ale jeśli moje dziecko jako pierwsze uderzyło innego - nadszedł czas, aby wrócić do domu! W tej chwili nie ma drugiej szansy i nie kończy się nic, co robisz. Gotowy! Tak, drugie dziecko nie szanowało mojego prawa do zabawy. I tak, znalezienie odpowiedniego sposobu dzielenia się społecznością może być trudne. Ale zaczynasz uderzanie? Czas gry się skończył! Kropka. Mogą odejść i znaleźć coś innego do roboty. Mogą poprosić mnie o pomoc w radzeniu sobie z drugim dzieckiem, jeśli nie będą w stanie się z nimi skontaktować, a JA pójdę werbalnie z drugim rodzicem, jeśli ich dziecko stanowi problem. Zawsze będę energicznie bronił praw mojego dziecka.

I w krótkim okresie, jeśli twoje dziecko zrobi właściwą rzecz i odejdzie - nagradzaj ich, aby doprowadziły do ​​sytuacji, w której dokonały właściwego wyboru.