Jaki jest najskuteczniejszy sposób ubierania malucha?

Nasze bliźniaki zaczynają same stać, co sprawia, że ​​ubieranie ich jest trochę trudniejsze niż kiedyś. Po pierwsze, mój syn wolałby raczej stać niż leżeć i pozwolić mi pracować. Jeśli pozwolę mu wstać, potraktuje to jako sygnał do ćwiczenia chodzenia. Obaj zaczynają wariować, gdy zaczynam zakładać na szyję koszulę na głowę. Zamiast zaciskać pięści, lubią rozrzucać palce, gdy zakładam rękawy. Kiedy na nogach są rzeczy (skarpetki, buty, piżama na stopach itp.), Zakrzywiają palce u stóp. Dostajesz obraz.

Pierwszym krokiem jest znalezienie sposobu na usprawnienie procesu zmiany. Ale spoglądając w przyszłość, czy możemy sobie teraz wyobrazić nawyki, które poprawią samoprzylepność, gdy przyjdzie czas?

Słowa „sprawny” i „maluch” tak naprawdę nie pasują do siebie. Przeważnie musisz po prostu zaakceptować fakt, że takie rzeczy jak ubieranie się potrwa znacznie dłużej, gdy się uczą, i zaplanuj na to czas w swoim harmonogramie *. Jest jednak kilka sztuczek, które mogą to nieco ułatwić.

• Poproś jednego z rodziców, aby trzymał dziecko w bezruchu i pomagał, podczas gdy drugi robi opatrunek. Prawdopodobnie robisz dużo „dziel i zwyciężaj” z bliźniakami, ale takie podejście może zaoszczędzić ci na pogorszeniu, jeśli nie na czasie.
• Jeśli jesteś jedynym rodzicem w pobliżu, a dziecko chce wstać, spróbuj usiąść na krześle i trzymać go między nogami.
• Trochę trudno to wytłumaczyć słowami, ale w przypadku koszuli rozetrzyj obie ręce wokół otworu na szyję, aby grubość głowy spadła mu na głowę o kilka cali. Nie zaczynasz się denerwować, kiedy zaczynasz, ponieważ prawie skończyłeś, jak tylko zaczniesz.
• W ten sam sposób możesz skrobać skarpetki lub piżamę.
• W przypadku broni znacznie łatwiej jest przełożyć własną rękę z zewnątrz, złapać ją i pociągnąć, niż próbować przepchnąć rękę i rękę od środka. W końcu będzie chciał to zrobić sam, ale w międzyczasie to działa bardzo dobrze.

^{* Nawet po tym, jak są ekspertami w kompletnym ubieraniu się, nadal musisz zaplanować dodatkowy czas w swoim harmonogramie, ponieważ kiedy myślisz, że ubierają się podczas kąpieli, robią coś w rodzaju masła orzechowego.}

Z mojego doświadczenia wynika, że ​​etapy były mniej więcej takie:

• 12 miesięcy: przełóż ręce przez rękawy. Wcześniej zacząłem od założenia koszuli na szyję, następnie umieściłem rękę w otworze na ramię, a następnie zmusiłem go do przesunięcia ręki przez rękaw. To sprawiło, że znalazł dziury w ramionach głównie samemu przez 12-15 miesięcy. To prawdopodobnie największa oszczędność czasu.
• 15-18 miesięcy: zacznij pozwalać na wybieranie własnych ubrań. To był ważny krok, ponieważ zmienił się ze złości na temat ubierania się na zainteresowanie. Chodził tam iz powrotem (i od tego momentu mówię tylko o naszym starszym synu, ponieważ nasz młodszy syn ma obecnie 12 miesięcy); czasami wybrał je, czasem poprosił nas o wybranie („Tato pick”). Ale tak czy inaczej, kiedy zaczął wybierać, jego skargi na ubieranie drastycznie spadły. Daje ci także kolejną marchewkę / kij, aby pomóc Ci w przenoszeniu; „Musisz zacząć zbieranie, zanim policzę do 3, albo wybiorę”, działa cuda.
• 18 miesięcy: załóż buty. Około 18 miesięcy mieliśmy nakłonić go do założenia butów z etapu „rozpiętego”. Było to bardzo pomocne, ponieważ lubił wybaczanie - więc kiedy mógł to trochę zrobić, szybko chciał nauczyć się, jak to robić lepiej, w szczególności, ponieważ wiedział, że było to coś, co było prekursorem gry na zewnątrz.
• 24 miesiące: załóż spodnie. Zaczęło się to około 18 miesięcy, kiedy pozwoliłem sobie postawić nogę na początku i przepchnąć resztę drogi; w ciągu 24 miesięcy był wystarczająco skoordynowany, by przebić sobie nogę. Nadal (32 miesiące) robię większość tego, ale to tylko dla szybkości; mógłby to zrobić, gdyby chciał, i czasami robi to sam.
• 24 miesiące: załóż płaszcz. To kolejny, w którym był podekscytowany. To pochodzi z przedszkola, w koncepcji „Flippy Coat”. Nieco ponad 24 miesiące (oczywiście na podstawie jego letnich urodzin) nauczyli klasę 2-letnią, aby to robić, w której kładzie się płaszcz na ziemi, z powrotem na dół, głową skierowaną w stronę dziecka, otwartą. Dziecko wkłada ręce w rękawy (najwyraźniej w tym momencie do tyłu - przodem do płaszcza), a następnie „przewraca” płaszcz nad głową, ustawiając go we właściwej pozycji. Jest to świetna zabawa, a także jeśli dziecko lubi wychodzić na śniegu lub na zimno, zachęca je do nauki, podobnie jak pies chwytający smycz; dziecko zakłada płaszcz, aby zachęcić cię do wyjścia na zewnątrz (lub rozumie, że to konieczny krok).

Jeśli chodzi o to, jak to zrobić fizycznie, najważniejsze jest bycie twardym. To trochę jak ściągnięcie bandaida; tak długo, jak robisz to jednym płynnym, zdecydowanym ruchem, płaczesz minimum, a dziecko się do tego przyzwyczai. Koszule są dla mnie dość łatwe; po przejściu głowy dziecko zwykle będzie chciało pomóc z rękami.

Jeśli chodzi o nogi, jeśli pozycja stojąca nie działa (dotyczy to głównie nas), trzymaj je na kolanach jedną ręką, jednocześnie przechodząc nogę drugą ręką, mając do dyspozycji dłoń trzymającą ramię, która pomoże utrzymać część w razie potrzeby, lub, aby pomóc utrzymać nogę prosto (chwyć łydkę, wsuń spodnie do tego miejsca, wtedy zwykle jest to łatwe). Ułóż jedną nogę przed przejściem na drugą. Ponadto miękkie spodnie są znacznie łatwiejsze niż dżinsy (i to może być problem - moi synowie nie lubią dżinsów i będą zmagać się bardziej z dżinsami niż z miękkimi spodniami, więc całkowicie zrezygnowaliśmy z dżinsów).

Brzdąc? Jedno słowo: smartfon.

Powyżej jest kilka świetnych porad, ale w nagłym wypadku strzelanie Elmo lub mecz koszykówki przez telefon i wręczanie go maluchowi może być ratunkiem, gdy są sfrustrowani. Nieco intuicyjnie pomaga nawet skupić się na ręce, która przechodzi przez rękaw, z drugiej strony zaciskając duży telefon.

Nie jesteśmy domem telewizyjnym i nie jesteśmy szczególnie obciążeni mediami, ale taka sytuacja (nawet w słynnym scenariuszu Poopy Diaper-Handsy Toddler) może czasem wymagać włamania.

Często siedzę ze skrzyżowanymi nogami, kładę je na kolanach, przebijam głowę przez otwór na szyję, a następnie sięgam przez rękawy, chwytam ich dłonie i przeciągam. Potem wkładam nogi do spodni, stawiam je, kiedy wciąż siedzę, i podciągam spodnie do końca, a koszulę opuszczam.

Gdy rosną, pracuję nad tym, aby podniosły nogi we właściwym czasie i przełożyły ręce przez same rękawy.

Ale jeśli trzeba to zrobić szybko, niezależnie od ich obecnego nastawienia, działa to całkiem dobrze. Jeśli są zrzędliwi, zazwyczaj potrafię się trochę pobawić, gdy wstają, a ja łapię je i odkładam z powrotem: „Hej, wracajcie tutaj!” kilka razy, aby rozśmieszyć, a następnie ubierz się nagle i graj dalej.

Podczas tego procesu powiem im również, co robię. Po kilku słowach: „Głowa w koszuli ... ramiona w koszuli ... nogi w spodniach ...” podnoszą ją i wiedzą, czego się spodziewać, i otrzymują małe ostrzeżenie z wyprzedzeniem dla każdego kroku.

Po prostu zakładam koszulkę na głowę i pozwalam im się dobrze bawić, szukając otworów pod pachami.

W przypadku spodni i butów po prostu podnoszę jedną nogę, co powoduje, że instynktownie sięgają do najbliższego uchwytu, aby utrzymać równowagę - zwykle moje ucho lub włosy.