Dlaczego niektórzy rodzice mają ulubione (lub najmniej ulubione) dziecko? Jak można tego uniknąć?

Zabawa ulubieńcami z dziećmi jest w najlepszym razie moralnie szarą strefą ... więc dlaczego robimy to, kiedy powinniśmy traktować wszystkie nasze dzieci jednakowo?

Jestem z wykształcenia psychologiem osobowości i szczególnie dobrze narażony na badania nad dziedzicznością poprzez moją macierzystą uczelnię , dzięki czemu mogę docenić siłę różnorodności genetycznej i indywidualne doświadczenie osobowości. Płeć rodzica może decydować o uprzywilejowanej płci, i założę się, że rzadszy seks wśród więcej niż dwojga rodzeństwa różnych płci częściej spotkałby się ze specjalnym traktowaniem.

Jakie są podstawowe czynniki, które mogą przyczynić się do faworyzowania rodziców w stosunku do ich dzieci, i jak można tego uniknąć i przezwyciężyć?

Czy to jest w porządku? Nawet jeśli nie, czy istnieją względnie dobre powody, które są szczególnie godne współczucia lub trudne do uniknięcia jako rodzic?

Ten post jest inspirowany pytaniem: Dlaczego niektórzy rodzice wolą niektóre dzieci bardziej niż inne? .

^{Ponadto, osobiście , nie jestem jeszcze rodzicem, ale planuję być i skłaniam się do ojcostwa więcej niż jednego. Jestem jedynakiem, więc sam nie mam bezpośredniego doświadczenia rodzinnego i mam ograniczony dostęp do intymnych szczegółów doświadczeń moich przyjaciół z rodzicami i rodzeństwem. Wszyscy właśnie zbliżamy się do wieku rodzicielskiego, więc nikt, kogo znam osobiście, nie musiałby popierać faworyzowania własnych dzieci, o ile wiem.}

Po pierwsze, zauważ, że istnieje różnica między posiadaniem ulubieńca a angażowaniem się w faworyzowanie . Myślę, że posiadanie ulubieńca jest w pewnym stopniu nieuniknione, chyba że wszystkie twoje dzieci mają osobowości, które równie dobrze łączą się z twoimi. Kiedy ulubieniec staje się problematyczny, oznacza to, że pozwalasz mu wpływać na twoje słowa i działania wobec swoich dzieci.

Rozróżnienie między faworytem a faworyzowaniem można dostrzec w niektórych sprzecznych wynikach tej pokrewnej odpowiedzi cogsci . 75% dzieci uważało się za faworytów , ale tylko 10% uważało, że są faworyzowane . Moim zdaniem najbardziej sumienni rodzice (przynajmniej w kulturach zachodnich) są świadomi swoich uprzedzeń, ale aktywnie starają się je przezwyciężyć.

Powody posiadania ulubionego dziecka są podobne do powodów posiadania ulubionego przyjaciela:

• Twoje osobowości lepiej się łączą.
• Powodują mniej smutku.
• Nie denerwują cię.
• Lepiej reagują na Twój naturalny styl rodzicielski.
• Słuchają cię bardziej.
• Aktywnie szukają sposobów, aby ci pomóc.
• Mają podobne zainteresowania.
• Są bardziej naturalnie przywiązani.
• Nie są tak potrzebni.

Również twój ulubiony może się zmieniać z czasem, w miarę rozwoju osobowości twojego i twoich dzieci. Myślę, że jest to jeden z powodów, dla których najstarsze i najmłodsze dzieci są bardziej faworytkami niż dziecko w średnim wieku. Najstarszy ma najpierw większą dojrzałość, a najmłodszy wchodzi w fazę behawioralną jako ostatni, po tym, jak rodzice mają już doświadczenie w radzeniu sobie z tymi fazami.

Niektórzy mogą argumentować, że wiele z tych powodów jest wynikiem faworyzowania, a nie przyczyną, ale moim zdaniem te atrybuty to przede wszystkim natura, a nie wychowanie. W przeciwnym razie, dlaczego wszystkie twoje dzieci nie miałyby być wychowywane tak, jak twoje ulubione?

Sposobem na uniknięcie faworyzowania jest uświadomienie sobie, że istnieje ryzyko, i zasadniczo ciągłe ocenianie siebie. Postaraj się spędzać czas z każdym dzieckiem w równym stopniu. Zwłaszcza małe dzieci są w pełni świadome wszelkich przejawów niesprawiedliwości, a to jest naprawdę bardzo przydatne w nauce przezwyciężania uprzedzeń. Jeśli zrobiłeś zbyt wiele z jednym dzieckiem, pozostałe zwykle nie mają problemu z przypomnieniem ci.

Jeśli okaże się, że dyscyplinujesz jedno dziecko bardziej niż drugie, często oceniaj, czy robisz to, ponieważ naprawdę tego potrzebuje, lub dlatego, że angażujesz się w faworyzowanie. Dopilnuj, aby zasady i konsekwencje były jak najbardziej spójne między dziećmi, biorąc pod uwagę ich indywidualny wiek i poziomy umiejętności.

Dlaczego niektórzy rodzice mają ulubione (lub najmniej ulubione) dziecko?

Jedną z możliwych odpowiedzi byłoby to, że są rodzice, którzy chcą zobaczyć swoją wersję w swoich dzieciach - lub czym chcieliby być. Dzieci pasujące do tego widoku są faworyzowane, a te, które nie są mniej uprzywilejowane.

Wyobraź sobie piłkarza ligi głównej, który ma syna, który chodzi do szkoły artystycznej. Jeśli rodzic jest jednym z tych, o których piszę, nie spodoba się dziecku, ponieważ nie poszedł w jego ślady. Jednak sytuacja może być odwrotna, jeśli rodzic był malarzem lub rzeźbiarzem.

Takie podejście jest złe. Powinniśmy kochać nasze dzieci bezwarunkowo i pozwolić im stać się - profesjonalnie - tym, czym chcą się stać.

Najważniejsze jest to, jaką osobą się staną. Naszą rolą jest nauczanie ich, jak być dobrym, szanować innych ludzi, tolerować. I nie zmuszać ich, by stali się naszymi lustrzanymi odbiciami. W takich przypadkach lustro okazuje się bardzo zniekształcające ... A dzieci są nieszczęśliwe.

Jednym z możliwych powodów jest strach. Jesteś psychologiem, prawdopodobnie nie powiem nic nowego w tym zdaniu :), ale oto przykład tego, jak może działać:

Moja ciocia ma dwoje dzieci młodszych ode mnie. Chłopiec jest dwa lata starszy od dziewczynki. Moja ciocia i wujek zawsze bali się, że starszy chłopiec może zacząć zastraszać swoją bezbronną młodszą siostrę. W rezultacie zawsze rozwiązali konflikt w jej interesie. Kiedy dwoje dzieci zaczęło krzyczeć, przyszli rodzice, napominając ich za walkę. Oba dzieci próbowały wyjaśnić swój punkt widzenia, ale dorośli nie słuchali. Powiedzieli tylko: „Przestańcie walczyć i krzyczeć, powinniście być cywilizowanymi dziećmi, a nie dzikimi zwierzętami, więc cicho. I [imię syna], nie chcę, żebyście zawracali sobie głowę siostrą! Nie chcę słyszeć żadnych wymówek”.

Nawet moje nastoletnie ja wydawało się to niesprawiedliwe dla obu dzieci, zwłaszcza dla mojego kuzyna. Nie wiem nawet, czy bardziej podobała im się ta dziewczyna, było to automatyczne pragnienie, aby uchronić ją przed silniejszym dzieckiem, które nie potrzebowało takiej ochrony.

Teraz obaj moi kuzyni to młodzi dorośli. Obaj mają pewne fajne cechy charakteru, ale moja kuzynka jest również rozpieszczonym bachorem, a mój kuzyn zawsze robi to, co mówią mu inni, bojąc się mówić o tym, co myśli.

Strach jest świetnym ślepcem. Tak więc, nie pozwólcie, aby wasze obawy jako rodzica oślepiły was faworyzowaniem ... a może wasze lęki przed byciem przychylnym rodzicem zaślepiły was na inny rodzaj błędu.

Oświadczenie Karla o różnicy między faworytem a faworyzowaniem jest początkiem, ale nie końcem problemu. W rzeczywistości chodzi o to, czy każde dziecko czuje, że jest coraz mniej uwagi niż inne dzieci, i nie ważne jak dobrze rodzic rozprzestrzenia swój czas na zewnątrz, dzieci będą czuć, że ich rodzeństwo są coraz więcej uwagi.

Sposób, w jaki sobie z tym radzę, polega na tym, aby zawsze próbować wykonywać różne czynności z różnymi dziećmi. Jeśli rzucę jedną w powietrze, a druga powie „ja też”, to zakręcę drugą w kółko lub polecę nią jak samolot. Jeśli łaskoczę jedną stopę, a druga powie „ja też”, wtedy biorę drugą i łaskoczę ją jak gitarę na kolanach.

Chodzi o to, aby dać im porównywalne, ale różne doświadczenia. Czasami robię nawet zajęcia z jednym, na przykład zabieram ją na lotnisko, aby oglądać lądowania, a innego dnia robię coś z drugim, na przykład zabieram ją ze sobą na spacer z psem. W ten sposób wiedzą, że nawet jeśli w tej chwili coś wygląda niesprawiedliwie, wiedzą, że im to wynagrodzę. Poinformuj ich, że nie możesz być dokładnie tym samym doświadczeniem dla wszystkich dzieci, ale zawsze będziesz zabawny, uczciwy dla nich wszystkich. Zajmij się ich postrzeganiem, nie licz.