Czy moje dziecko może być „dzieckiem zapadki”?

Moi rodzice rozwiedli się i rozdzielili, kiedy byłam w szkole. Moja matka pracowała w pełnym wymiarze godzin i nie wróciła do domu dopiero kilka godzin po zakończeniu szkoły.

W rezultacie byłem tak zwanym „dzieckiem zapadki”, co oznacza, że ​​miałem klucz do domu, a po szkole wracałem do domu do pustego domu i codziennie byłem sam przez kilka godzin ( jeśli dobrze pamiętam, od około 15 do około 18).

Było to mniej więcej 30 lat temu i od tego czasu wiele się zmieniło (przynajmniej w podejściu do bezpieczeństwa dzieci, badań itp.).

Czy ta praktyka jest nadal uważana za dopuszczalną?

Nie miałem prawdziwego problemu z tym, że nasi dwaj starsi mają klucze odpowiednio w wieku 9 i 11 lat - ale mieli ścisłe instrukcje, co mogą zrobić (zadanie domowe, trochę telewizji lub książki) i nie mogli (gotować, wychodzić z domu itp. ) i wiedzieliśmy, że w najgorszym przypadku moglibyśmy prawdopodobnie wezwać sąsiada, aby rzucił się po niego i go złapał.

Częścią naszego podejścia jest to, że byliśmy tacy jak ty i czasami wracaliśmy do domu do pustego domu, a 30 lat temu było to w porządku. Lubię traktować moją rodzinę w taki sam sposób, ponieważ w realnym stopniu ryzyko się zmniejszyło.

Będzie to zależeć od twoich dzieci - czy są typem odpowiedzialnym?

Wiemy, że jedno ześlizgnięcie usunęłoby wiele ich profitów, więc zachowują się całkiem nieźle :-)

Podejrzewam, że odpowiedź zależy od okoliczności - nie tylko konkretnego wieku, ale dziecka, lokalnych przepisów, przepisów szkolnych, sąsiedztwa itp. Szkoły podstawowe mogą nie pozwalać dziecku wracać do domu na własną rękę; a lokalne przepisy mogą tego zabronić w niektórych przedziałach wiekowych.

Osobiście nie martwię się o bezpieczeństwo, o ile jesteś w dość dobrym sąsiedztwie i nie mieszkasz zbyt daleko (nie przechodzisz przez główne ulice itp.), A dziecko ma 7 lub 8 lat i dość dojrzały. Porwania dzieci przez nieznajomych są niezwykle rzadkie i nawet w tym wieku dojrzałe dziecko powinno zrozumieć, że nie należy brać cukierków od nieznajomych ani iść z kimś, kogo nie znają. Jest to jednak uwarunkowane względnie bezpiecznym sąsiedztwem; większe niebezpieczeństwo w niebezpiecznej okolicy stanowią inne dzieci (gangi, zastraszanie itp.), szczególnie gdy dostają się do gimnazjum i liceum.

Nadzór jest prawdopodobnie dla mnie bardziej odpowiedni - czy dziecko jest kimś, komu możesz zaufać, że wróci do domu, gdy zostanie mu powiedziane, aby odrabiał pracę domową bez monitu itp.? Z pewnością mogłem i zrobiłem; mój brat miałby więcej kłopotów, szczególnie w szkole średniej.

Moje dzieci mogą być dziećmi zapadkowymi, w zależności od tego, kiedy moja żona wróci do pracy na pełny etat; ale mieszkamy przecznicę od szkoły podstawowej w bardzo dobrym sąsiedztwie. Jestem pewien, że pozwolimy im iść do szkoły ze szkoły, jak tylko będą mogli. Zobaczymy, jak dojrzali w tym momencie - chciałbym mieć nadzieję, że są dość dojrzali jak na swoje lata, ale tylko tyle możemy zrobić z tej strony :)

Mam klucz od 10 roku życia. Nie przypominam sobie, by myśleć o tym, że jest to dobra lub zła rzecz. Mógłbym wyjść i pobawić się na zewnątrz, mógłbym zostać w domu i zagrać w gry na konsole, poczytać lub odrobić pracę domową. Jasne, zepsułem kilka rzeczy podczas eksperymentów, nawet podpaliłem piłkę do ping-ponga (płonie ORAZ odbija się, kiedy upuścisz, nie jest to dobra kombinacja). Nie powstrzymało to moich rodziców przed zaufaniem.

Jeśli moje dziecko będzie w miarę odpowiedzialne, zanim osiągnie wiek, w którym „prawo zezwala na pozostawienie go w spokoju” (nie było takiego prawa, kiedy byłem mały, o ile mi wiadomo) dam mu klucz . Zwłaszcza, że ​​w dzisiejszych czasach w domu jest mniej niebezpieczeństw niż kiedyś.