Jak przerwać cykl kłamstw?

Mój sześcioletni syn niedawno zaczął prawie kłamać. Jest to dla nas nieco zagadkowe, ponieważ:

Prawie nigdy mu się to nie udaje. Na szczęście dla nas nie jest jeszcze w tym dobry, ale jest coraz lepszy.
Powoduje, że traci on aktywność lub przedmiot, o który kłamał, a następnie niektóre. Jest to konsekwencja, której najczęściej używamy, ponieważ jest ona najbliższa naturalnej konsekwencji. Na przykład, jeśli kłamie o tym, że skończył jeść, aby mógł zacząć grać, konsekwencją jest nie tylko to, że nie może teraz grać, musi czekać dłużej na grę, niż zajęłoby mu to skończenie jedzenia.
Kłamie nawet wtedy, gdy boli go sprawa. Na przykład, będzie kłamał, próbując zdobyć ciasteczko, w sytuacjach, w których mógł dostać je tylko za pytanie.
Jego niewiarygodność powoduje, że bardziej go badamy, co jak na ironię utrudnia mu ucieczkę.

Doszło do tego, że ciągle kłamie, próbując uniknąć kłopotów, ale największym powodem, dla którego wpada w kłopoty, są kłamstwa. Moja odpowiedź na to powiązane pytanie już nie działa, częściowo dlatego, że teraz mówi tak rzadko prawdę, że nie ma już okazji, aby go za to wynagrodzić, a częściowo dlatego, że zaczął korzystać z rzadkiej pobłażliwości, aby spróbować uciec nawet więcej.

Moje pytanie jest inne niż Jakie są odpowiednie metody dyscyplinowania ucznia szkoły podstawowej za kłamstwo? ponieważ typowe nagrody i konsekwencje wydają się w jego przypadku przewrotną zachętą . Jak mogę przełamać tę spiralę zachowania, aby normalna okazjonalna dyscyplina znów działała?

behavior lying

— Karl Bielefeldt
źródło

Jakie jest jego nastawienie, gdy kłamie, i jakie jest jego nastawienie w innych czasach? Czy wydaje się ogólnie szczęśliwy, kiedy to robi? urażony? przerażony? uparty? dokuczanie? Czy on patrzy na ciebie szeroko otwartymi oczami? Co najważniejsze, czy wygląda na to, że myśli, że cię oszuka? (Widzisz, dokąd z tym zmierzam ... zastanawiając się, czy on sam złapał cykl, nie jest świadomy, że jest cykl, lub czuje, że jest trzymany zbyt ciasno na smyczy i znalazł sposób, aby nacisnąć twoje guziki / zdobądź trochę wolności.)

— Mama Ossuma

Uśmiecha się z szerokim kontaktem wzrokowym i nadmiernie rekompensującym kiwaniem głową, z pewnym akcentem w głosie, ale jednocześnie wygląda, jakby próbował zachowywać się naturalnie. Trudno to opisać słowami. „To było szybkie. Skończyłeś jeść?” „YeeeeEEEEeees” (duże skinienie głową) „Kłamiesz?” „NoooOOOOooo” (potrząsa głową) „Sprawdzę, czy na pewno nie kłamiesz?” (Podnosi oczy, żeby pomyśleć przez chwilę) „Nie, och, nie kłamię”. (duży wstrząs). Jednak powoli robi się coraz lepszy w subtelności.

— Karl Bielefeldt

Tak, wygląda na to, że myśli, że nas oszukuje. Nie sądzę, żeby wiedział, że mógłby sobie ułatwić sprawę, bo inaczej go to nie obchodzi. Myślę, że częściowo jest to cecha ADHD polegająca na tym, że przyszłe konsekwencje nie mają tak dużego znaczenia jak teraźniejszość. Dla niego lekka konsekwencja jest teraz gorsza niż ciężka konsekwencja później.

— Karl Bielefeldt

Myślę o czymś w rodzaju „Czy jesteś pełny?” a jeśli powie tak, weźmiesz jego talerz lub cokolwiek innego. W tym przypadku nie obchodzi cię, czy jest on prawdomówny, czy nie. Nie ma sprawdzania, nie ma nad tym rozwodu. Jeśli kłamie, jego konsekwencją jest głód. W obu przypadkach nie ma nagrody.

— Kit Z. Fox

I właśnie pisał to w odpowiedzi na prośbę o komentarz innym pytaniem. Chociaż jest to odpowiedź na temat małych dzieci i kłamstwa, ogólne idee i plan konsekwencji nadal miałyby zastosowanie w moim umyśle. Chociaż twoje dziecko wyraźnie nie jest już małym dzieckiem, wciąż jest nowe w kłamstwie jako umiejętność, więc wiele z nich jest nadal bardzo istotne.

— zrównoważona mama

Powiedziałbym, że przypadkowo pozwoliłeś mu rozwinąć wzór. Odkrył, że może kłamać, a świat się nie kończy, jest wygodny, a teraz to właśnie robi ... a ponadto ma wyzwanie, ponieważ widzi, czy będzie próbował, może być wystarczająco dobry, aby cię oszukać.

Nie zwiększałbym kary. Albo skończy ci się coś w arsenale, albo kary staną się zbyt bolesne dla was obojga. Zamiast:

Pierwszą rzeczą, którą zrobię, jest przełamanie wzoru. Staraj się jak najwięcej, aby uniknąć spustu: każde pytanie, na którym może on kłamać. Nie zadawaj więc pytań, na które znasz odpowiedź; zamiast tego nie zadawaj pytań, kiedy możesz iść, sprawdź, jaka jest odpowiedź; a jeśli musisz zadać takie pytanie, a jesteś pewien, że kłamie na temat odpowiedzi, nie pozwól mu się zagłębić . Po prostu rzucasz mu wyzwanie, robiąc to. Dosłownie (Przeczytaj, co napisałeś).

Kiedy kłamie, a te przypadki powinny być rzadkie, ponieważ nie dajesz mu okazji, po prostu wzdychaj w rozczarowaniu / stwórz rozczarowaną twarz (cokolwiek; daj mu znać, że nie jesteś pod wrażeniem) i powiedz mu, aby zrobił to, co zrobił. powiedział, że nie zrobił ani nic takiego. Nie karaj go ani nie rób z niego kary nominalnej, ponieważ i tak to nie działa. Albo podnieś brwi: „Naprawdę? Czy to było mądre, żeby to powiedzieć, żeby dostać ciasteczko? A może mógłbym poprosić o ciasteczko?” Nie jesteś pod wrażeniem. Pójść dalej.

Jednocześnie skupiłbym się na mówieniu prawdy. Poproś bibliotekarzy o książki (książki z obrazkami i te trudniejsze), które możesz mu przeczytać, gdy mówienie prawdy ratuje dzień. Tam, gdzie ludzie polegają na sobie i ufają sobie, ratuje dzień. Wymyślaj historie, w których zdarzają się niesamowite rzeczy, gdy dziecko mówi prawdę.

Opowiedziałem mojej córce o Chłopcu, który płakał Wilka, ale ona naprawdę uwielbiała słyszeć Dziewczynę, która uratowała owce, co powiedziałem jej po kilku innych. (Miał różne szczegóły, jak wcześnie wstała i zrobiła sobie lunch, zawołała psy, wydostała owce ze stodoły, zabrała je na zbocze góry ... a kiedy pobiegła do wioski po pomoc wilki, wszyscy przyszli od razu, jeden mężczyzna miał patelnię, dama miała nóż do byka (ulubione narzędzie outdoorowe mojego dziecka) ... i tylko jedna owca została zabita, ale dwa psy zostały zranione, ale zaniosły je z powrotem do wioskę i zawiązał na nich duże wstążki, bo byli bohaterami i wyzdrowiali ... itd.) Musiałem opowiadać tę historię w kółko. Domyślam się, że zyskał dodatkowy smak dzięki istnieniu The Boy Who Cried Wolf;

Rozpocznij rozmowy na temat tych historii.

„O rany, ten dzieciak zrobił w tej sytuacji coś naprawdę odważnego. Wiedział, że będzie miał kłopoty z powodu wyjścia z domu, ale musiał uratować kociaka… Czy myślisz, że przyszło mu do głowy, że ktoś inny przyjść i ją znaleźć? ... Mam nadzieję, że będę tak odważny, a nie tylko nadzieję, że zrobi to ktoś inny.

„Czy to nie było niesamowite, jak dobrze mama znała swoje dziecko? Wiedziała, że nie wierzy nastolatkowi w to, kto naprawdę pomalował samochód. Założę się, że nastolatek był zaskoczony! ! ”

I mów o białych kłamstwach. Rozpocznij dyskusję na temat tego, jak nigdy nie wiesz, co zrobić, gdy dorosły ma brokuły w zębach. (Moja córka była bardzo zaintrygowana tym!) Zapytaj, co by zrobił. A może byłby to nieznajomy? A co jeśli byliby na scenie przed wieloma ludźmi?

Nie jestem pewien, jak subtelnie musisz być z tymi rzeczami; Zacząłem opowiadać takie historie mojemu dziecku, kiedy była znacznie młodsza. W tym momencie (dziesięć lat) ma bardzo wysoką osobistą integralność; fakt, że nie kłamie, stanowi punkt honoru. I jest biegła w białym kłamstwie; nikt nie jest bardziej zadowolony niż ona, kiedy otwiera prezent, bez względu na to, co zawiera (chyba, że prezent pochodzi ode mnie, ponieważ wie, że między nami musi być prawda).

Powodzenia!

— Mama Ossumsa
źródło

Uwielbiam tę odpowiedź, z wyjątkiem tego, że w pełni wierzę, że istnieje naturalna konsekwencja, gdy ktoś kłamie, i że osoba, która jest okłamywana, nie może już ufać temu, kto kłamie. Istnieje wiele naturalnych konsekwencji, które mogą wyniknąć z faktu, że wystawienie dziecka na pomoc pomoże mu nauczyć tej ważnej lekcji życia. Żałuję jednak, że nie mogę dać więcej niż +1 za wszystko inne w tej odpowiedzi.

— zrównoważona mama

Zgadzam się, że właściwą naturalną konsekwencją byłoby to, że jego tata nie ufa mu / sprawdza wszystkiego, co mówi, ale to nie zadziała, dopóki nie nauczy się cenić zaufania. I myślę, że „konkurs” przesłaniał ten problem. Zaufanie między ludźmi, którzy się kochają, jest ciepłą i cudowną rzeczą; dzięki temu stajesz się silniejszy przeciwko wszystkim tym, co w życiu się psują. Jeśli uda mu się to zobaczyć, brak zaufania taty byłby gorszy niż utrata ciasteczka. Chociaż muszę przyznać, nie wiem, czy może to być trudniejsze z powodu ADHD; ale próba nie może zaszkodzić.

— Ossum's Mom