Sprawność przekładni planetarnej przy zmiennym obciążeniu

Do projektu używam przekładni planetarnej Maxon # 203115. Oto jego cechy (z arkusza danych):

$n=12:1$
3 etapy
$C_\max=7.5 \mathrm{Nm}$
$\eta_\max=\eta(C_\max)=0.81$

Maxon uważa, że wydajność zależy od przyłożonego momentu obrotowego, ale jest niezależna, ale nie ma na nią wpływu prędkość silnika. Podają schematyczną krzywą:

Jeśli założę, że straty pochodzą wyłącznie z tarcia suchego, znajduję:

η (C) = \frac{C - C_{f r i c t}}{C}

$\eta(C)=\frac{C-C_{frict}}{C}$

η_{max} = \frac{C_{max} - C_{f r i c t}}{C_{max}} \Rightarrow C_{f r i c t} = C_{max} (1 - η_{max}) = 1, 425 N m

$\eta_\max=\frac{C_\max-C_{frict}}{C_\max} \Rightarrow C_{frict}=C_\max(1-\eta_\max)=1,425 \mathrm{Nm}$

Niestety równania te dają nierealistycznie niską wydajność przy niskim przyłożonym momencie obrotowym:

Jak mogę dokładniej modelować wydajność?

gears

— snickers
źródło

Tarcie nie jest liniowe formuła jest prawdziwa tylko dla bardzo małego zakresu przybliżeń. Prawdziwe tarcie jest o wiele bardziej skomplikowane, aby zacytować Wikipedię „Jest to

μ F_{n}

$\mu F_n$

— ogólna