Czy elektromagnesy wykazują silniki z powrotem EMF?

Właśnie kupiłem solenoidy do maszyn do pinballu i eksperymentowałem z nimi; Rezystancja prądu stałego wynosi około 30 omów, działają one przy około 30 woltach, a utrzymują przy około 6. Próbowałem je kontrolować za pomocą przekaźników 10A i stwierdziłem, że przekaźnik czasami zatrzasnął się, mimo że mam diody flyback, więc spojrzałem na elektromagnes napięcie z lunetą. Jedna strona elektromagnesu jest podłączona do zasilania dodatniego za pośrednictwem przekaźnika i bezpiecznika PTC; druga strona jest uziemiona. Zakres znajduje się bezpośrednio na cewce.

Wygląda na to, że gdy elektromagnes jest aktywny, napięcie podnosi się do ponad +200 woltów. Nie odwrotne napięcie, które pojawiłoby się po zwolnieniu elektromagnesu bez diody flyback - napięcie przewodzenia. Domyślam się, że cewka skutecznie magnesuje ślimak i że kiedy ślimak porusza się następnie w cewce, generuje z powrotem EMF; ponieważ cewka przecina więcej linii siły, gdy zbliża się do ślimaka, tylny EMF nie ogranicza się do napięcia sterującego, jak w przypadku konwencjonalnego silnika. Czy takie tylne pole elektromagnetyczne oznaczałoby, że prąd elektromagnesu spadałby do zera podczas skoku? Czy takie zachowanie jest typowe dla elektromagnesów?

Jeśli takie zachowanie jest typowe dla elektromagnesów, wydaje się, że cała „użyteczna” energia, z wyjątkiem tego, co może być potrzebne do utrzymania elektromagnesu (w razie potrzeby), byłaby przekazywana zanim prąd spadnie do zera, a można by zmniejszyć zużycie energii ogromnie, obserwując bieżące użycie. Domyślam się, że jeśli czynniki mechaniczne uniemożliwiają szybkie poruszanie się ślimaka, prąd może nie spaść całkowicie do zera, ale obserwowanie, czy pochodna prądu przejdzie dodatnio-ujemnie-dodatnio, powinno nadal zapewniać możliwe do zidentyfikowania „optymalne wyłączenie” punkt. Czy wykorzystują to obwody sterownika elektromagnesu, które to wykorzystują? Z pewnością kontakty na końcu podróży mogą pomóc w zapewnieniu takiego zachowania, ale dodają mechanicznej złożoności. Czy rozwiązania w pełni elektroniczne są praktyczne?

Podczas ruchu ślimaka może występować niewielki efekt EMF z tyłu. Jednak poważnie wątpię, że to właśnie powoduje wysokie napięcie przy zamykaniu. Mogą występować inne efekty:

1. Kontakty przekaźnika odbijają się. Oznacza to, że elektromagnes zostanie odłączony wiele razy, nawet podczas ogólnej operacji włączenia. Te krótkie odłączenia, które występują po wytworzeniu się prądu, mogą powodować krótkotrwałe wysokie napięcie.

2. Dzwonienie. W układzie na całej cewce występuje nieunikniona pojemność. Gdy cewka jest włączona, przypomina to zasilanie obwodu zbiornika. W idealnych warunkach może to spowodować dwukrotne zwiększenie napięcia wejściowego, szczególnie przy odbiciu styków. W praktyce rezystancja prądu stałego elektromagnesu jest zwykle wystarczająca do wystarczającego tłumienia układu, a dominują R i L elektromagnesu.

3. Naprawdę tam nie ma. Zakres może pokazywać rzeczy, które tak naprawdę nie dzieją się w stanach nieustalonych, a zwłaszcza przy słabym uziemieniu sondy.

Nie wiem, co się właściwie dzieje, poza tym, że jestem dość sceptyczny, że pole elektromagnetyczne naprawdę osiąga wartość 200 V. Nie podobają mi się też, że bezpiecznik PTC jest szeregowo testowany. Spróbuj to skrócić i zobacz, co to robi. Spróbuj także umieścić diodę cofania bezpośrednio w poprzek elektromagnesu, a nie na drugim końcu drutu lub po drugiej stronie bezpiecznika PTC. To powinna być szybka dioda.

Nazywa się to przemijającym. Stany przejściowe są spowodowane nagłymi zmianami w polach.

Energia jest magazynowana w polu magnetycznym. Napięcie jest spowodowane zmianą pola magnetycznego w czasie. Po podłączeniu lub odłączeniu obwodu pole zmienia się, powodując napięcie. Ten stan przejściowy można przechowywać w kondensatorze do późniejszego wykorzystania. Przenoszenie żelaza przez przewodnik nie spowoduje wytworzenia elektryczności. Zmieni się pole względem czasu.

Kondensator jest taki sam. Przechowuje energię w polu dielektrycznym. Natężenie prądu to szybkość zmian pola elektrycznego. Im szybsze rozładowanie, tym większy prąd.